Ik heb het meegemaakt en geloof me, ik reageerde totaal anders dan ik van tevoren had bedacht. Al mijn plannen van wraak, hém kwetsen, het zelf ook doen etc: daar kwam niets van terecht. In plaats daarvan was er alleen maar heel veel angst hoe ik het zou moeten doen na ruim 10 jaar samen. Ik was zó bang. Achteraf had ik dat niet hoeven zijn. Ik ben uiteindelijk degene geweest die weg is gegaan en met een reden die geen schoonheidsprijs verdiend. Kort gezegd: mijn huidige man was mijn collega... Maar wat ik wel geleerd heb: je kunt nog zo’n grote mond hebben, als het moment daar is reageer je ws toch anders. Ik denk weleens dat ik over financiële zaken, kwetsen etc aan het roepen was omdat dat nu eenmaal je eerste reactie is en overkomt als ‘stoer’. Zo van; ik laat me niet klein krijgen en ik zal hem wel eens even laten merken wat of mist en wat een lul enz enz
Ik vind iemand die vreemdgaat wel een slechte ouder. Want diegene zet willens en wetens een veilige situatie voor de kinderen op losse schroeven omwille van een potje buiten de deur neuken Kun je nog zo leuk sjoelen en pimpampetten met je koters, je zet doelbewust het hele leven van die kinderen op hun kop. Je verliest in mijn ogen het recht op rondnaaien zonder dat je partner daar mee instemt op t moment dat je kinderen hebt. Heb je een open relatie, dikke prima maar besodemieter je de kluit dan ben je absoluut een slechte vader/moeder.
En dan hoe ik zou reageren? Met het inpakken van zijn koffers. In onze relatie is alles bespreekbaar dus mocht mijn man gevoelens hebben of de wens hebben om zijn gerief elders te halen dan bespreekt hij dat op voorhand met mij. Er zijn voor mij legio redenen te bedenken waarom ik daar namelijk wel akkoord mee zou gaan en visa versa. Maar stiekem? Achter mijn rug om je eigen zaadlozing voor alles en iedereen stellen? Hell no.
Ik vind wel dat er een groot verschil is tussen vreemdgaan en gevoelens voor een ander krijgen. Dat laatste kan je misschien niet tegenhouden, maar het vreemdgaan zelf zeker wel. Het gaat er toch om wat je ermee doet. Uiteraard vind ik dat je best een slechte partner kan zijn en wel een goede ouder. Maar ik vind vreemdgaan niet bepaald een goed voorbeeld voor je kind. Dan toon je geen zelfbeheersing, geen respect etc. En het belangrijkste je ontneemt je kind de kans om bij papa en mama samen te wonen. Het is wel beter voor een kind om met gescheiden ouders te leven dan met ruziende of ongelukkige. Dus soms is uit elkaar gaan ook in het belang van het kind. Maar vreemdgaan terwijl je een gezin hebt vind ik ook iets wat je het hele gezin aandoet. Juist omdat je daarmee de toekomstige relatie als expartners bemoeilijkt. De enige nette optie die evengoed pijnlijk is, is eerlijkheid. Misschien kom je er dan nog samen uit. Misschien ook niet maar dan heb je iig je best gedaan.
En mijn eigen reactie. Ik zou denk ik heel verdrietig zijn. Gewoon om het feit dat ons gezin kapot is gemaakt. Dat alle simpele dingen zoals met z'n vieren naar het bos gaan verleden tijd zijn. Of samen op de bank voor de haard genieten van de avond verleden tijd is . Ik zou verscheurd raken als ik m'n kinderen niet meer elkaar dag zou zien als we uit elkaar zouden gaan. Dus ik weet echt niet wat ik zou doen. Huilen heel hard huilen denk ik.
Ik was direct verliefd, we zagen elkaar vanaf die eerste ontmoeting dagelijks en werkten nauw samen; afstand nemen was geen optie ivm die samenwerking. Ik vind het behoorlijk arrogant dat jij mij even verteld hoe zoiets werkt zonder dat jij dat hebt ervaren. Mijn ervaring is totaal anders. Ik werd nooit direct verliefd, maar bij deze man dus wel, ik zag hem, we stelden ons voor aan elkaar, en meteen was ik dolverliefd.
En toen heb je dit ook direct met je partner besproken? Dat het je overkomt , verliefd worden , is 1 ding. Wat je er mee doet, dat vind ik veel belangrijker. Blijf je op afstand en vogel ke voor jezelf uit wat je wilt alvorens je t met je partner bespreekt, soit. Maar actief iets doen met die liefde zonder je partner eerst op de hoogte te stellen, nee.
Aan de ene kant bent ik het met je eens wanneer je bedoelt dat het je overkomt en dat je er niet voor kiest om voor een ander te vallen. Maar je kiest wél wat me ermee doet (of je er iets mee doet). Het is niet zo dat je jezelf volledig verliest en ontoerekeningsvatbaar bent. Ik denk dat als je relatie goed zit, je hier voldoende weerstand aan kan bieden. Ik ben vanaf mijn 15e samen met mijn man. Ik weet zeker dat ik in mijn leven wel een keer nog iemand anders leuk / knap / aantrekkelijk ga vinden. Tuurlijk. Ik ben ook niet blind. Maar ik weet ook wat op het spel zet.
Meteen die eerste dag besproken, want ik was zoo overrompeld door wat ik voelde. En vanaf dag 1 was mijn man heel steunend, dat heeft echt geholpen.
Op iemand die je niet kent, dus een vreemde man. Apart. Maar als jij het zegt zal het wel zo zijn. Edit. Bedoel het niet arrogant. Maar zo is het hoe het meestal gaat. Dat je in de 1ste secondes dat je iemand ziet al dolverliefd bent, zonder dat je diegene kent, vind ik uitzonderlijk.
Top. Kan ik alleen maar respect voor opbrengen. Dit is hoe je dat in mijn ogen aan zou moeten pakken. Zijn jullie er samen uitgekomen?
Geen idee hoe ik op hem zou reageren maar ik weet wel dat het dan over en uit is. Het vertrouwen en respect wat ik de basis vind in een relatie zou gelijk weg zijn Dat hij zoiets mij en de kinderen zou kunnen aandoen daar zou ik nooit mee kunnen/willen leven
Ik hoop het echt nooit mee te hoeven maken, ik zou ook niet weten hoe ik op dat zou reageren. Als ik zou reageren zoals ik nu denk dan zou ik eigenhandig ieder botje in zijn lichaam breken die hij heeft en ik zou hem of haar vol in dr bek spugen. Maar goed, wie weet reageer ik totaal anders op het moment zelf, wil het niet weten eigenlijk.
En wat voor voorbeeld breng je over naar je kinderen? Dat het okay is om te liegen tegenover kinderen/je man/vrouw?! Ik ben het hier helemaal mee eens. Je wilt je kinderen toch mee geven dat ouders een team zijn en respectvol en goed met elkaar om gaan. Je partner besodemieteren hoort daar niet bij. Dat wil niet zeggen dat ik de kinderen van hem af ga pakken of die in ga zetten in onze 'strijd' Zou ook geen kwaad willen spreken over hun vader. (Mijn moeder deed dat heel erg na de scheiding en dat werkt echt niet als je kind bent) Verder geen idee hoe ik zou reageren. Ik kan redelijk gek worden. Dus dat denk ik. Heel verdrietig en boos. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken.
Precies! Wie vreemd gaat schaadt wel degelijk het gehele gezin en dus ook de kinderen. En een goede ouder laat dat dus achterwege.
Kan aan mij liggen, maar ik snap deze reactie niet? Daar heeft @Izzie7676 toch nooit iets over gezegd?
Ik denk echt dat ik alleen maar heel, heel verdrietig ben. Ik heb ook geen idee hoe het verder zou gaan. Dat zou ik op dat moment pas weten (of misschien zelfs dan niet). Ik denk ook dat het heel erg ligt aan of mijn man het zelf opbiecht en heel veel spijt heeft, of dat hij al maanden “overwerkt” en dan stiekem bij een ander is. Want dat laatste zou ik hem echt nooit vergeven.