Nou, guess what? Ik zit nu boven Veilig in m'n slaapkamer, waar niemand naar binnen gluurt of op de ramen bonkt.. Ik heb net anderhalf uur liggen janken, terwijl Damien bij m'n moeder was, en daarna heb ik Damien boven een fles gegeven, en nu ligt ie lekker te slapen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen Alles van die periode van een tijd terug komt weer naar boven. Ik durf amper meer met m'n broertje naar de kermis, of naar de supermarkt te gaan, en ik merk aan mezelf dat ik naar buiten ga steeds langer uitstel. Precies zoals het toen allemaal begon. Ik ben bang dat ik die kinderen tegen kom, dat ze grote broers of zussen of andere ouderen bij zich hebben, en dat die vrolijk met hen meedoen. Het ergste is nog dat ik me realiseer dat het eigenlijk nergens op slaat Als ze oudere broers of zussen hebben is het erg onwaarschijnlijk dat die zich ook zo zullen gedragen. En zelfs ALS ze dat doen, wat dan? Dan niks.. En toch, ik kan niet onder die angst uit. Ik voel me echt vreselijk sneu. Bang worden en je laten beperken door een paar pubertjes, kom op zeg.. Maarja, dat kan ik nog zo vaak tegen mezelf zeggen, het helpt niets Ik woon nog bij mijn moeder, en zij zegt dat ik de politie niet moet bellen, omdat die kinderen dan gewonnen hebben. Ik moet ook niet boven gaan zitten of de gordijnen dicht doen, want dan winnen zij. Ik moet er boven staan, het negeren, maar dat lukt me simpelweg niet Echt, wat MOET ik nou. Ik wil hen niet laten winnen, maar ik was toch ook niet van plan om de rest van m'n leven op m'n slaapkamer door te brengen.. Het klinkt misschien heel erg aanstellerig allemaal, sorry daarvoor, maar voor mij is het echt een probleem.. Ik weet het echt eventjes niet meer
Je moet jezelf zeker niet gaan opsluiten voor die kleine irritante kinderen. Ik zou ze ook gewoon boven opwachten met een emmer water En dan als die ouders komen leg je de situatie uit. Wat je ook kan doen is het hele gebeuren stiekem filmen en aan de politie of aan die ouders laten zien als ze het niet geloven. Als die ouders niets eraan doen dan zou ik net zo lang blijven aankloppen bij de politie tot ze er wat aan gaan doen.
Filmen, ja, da's een goed idee. Gewoon een camera op ze richten als ze voor het raam staan, recht voor hun neus. Ten eerste heb je beeld materiaal en ten tweede zijn ze wellicht bang dat je daarmee naar de politie of hun ouders gaat. Meid toch, vind het super lastig voor je. Dat je je bewust bent, dat die angst niet gegrond is, neemt nog niet weg dat ie er gewoon kan zijn. Sterkte!
Weten je buren of andere buurtbewoners niet waar ze thuis horen? Die ouders zijn vast op te sporen, ik denk dat een wijkagent toch eerst zal vragen of je de ouders wilt aanspreken. Bovendien zal een agent ook een adres of andere gegevens moeten hebben om wat te kunnen. Sterkte
He bah meis, wat akelig dat je je zo voelt zeg!! Snertkinderen! Als ik in de buurt was geweest had ik er voor je achteraan gerend! [hug] Maar misschien toch de politie inschakelen? Niet om ellende te veroorzaken, maar dat je je zo voelt is wel erg naar toch? Dan heeft de politie toch ook 'n taak liggen lijkt me...
ik zat eerlijk gezegd ook te denken om foto's te maken of te filmen. Je mag deze natuurlijk niet openbaar maken, maar het kan misschien wel wat angst inboezemen. En je hebt geregistreerd staan wie die kleine duveltjes zijn. Mocht er toch eens politie aan te pas komen, of als je toch eens een van de ouders te pakken krijgt... Verder is het mss idd handig om stiekem te filmen wat ze allemaal uitvreten. Ik kan me overigens heeel goed voorstellen hoe ongelooflijk rot je je hierdoor voelt. Het lijkt me vreselijk als ik me in mijn eigen huis niet veilig zou voelen.
Wij hebben hetzelfde gehad,alleen waren ze dan heel irritant tegen de portiekdeur aan het voetballen.Aangezien wij tegen het portiek wonen is dit dus zeer irritant,ook voor onze zoon die dan net slaapt. Na meerdere keren vriendelijk en onvriendelijk vragen of ze even verderop willen gaan voetballen waren wij het zo zat dat we foto's zijn gaan maken.Eerst ongemerkt,en later zagen ze dat wij dat aan het doen waren.Ze schrokken hier enorm van omdat wij ze hebben gezegd dat we de foto's naar de politie hebben gebracht als bewijs en dat ze er nog meer van zouden horen.Dit heb ik een paar keer gedaan en sindsdien is het hier zeer rustig! Ik zou me niet op mijn kop laten zitten door zo'n stel oelewappers! Neem een plu mee of iets waar je je veilig mee voelt.(houd desnoods je camera in de hand zodat je ze direct op foto kan zetten) en ga lekker naar buiten!Hoe meer je reageert hoe leuker het voor ze is.Dit is moeilijk ik weet het,maar probeer het eens.Sterkte en hiud ons op de hoogte!
Ik zou onder het raam gaan zitten en zodra ze weer bij het raam zouden komen met een luchthoorn ze flink de stuipen op het lijf jagen EN heel hard gaan zitten lachen (zodat ze het horen) dat is het enige wat ik zo snel kan verzinnen... Ik vind het zo rot voor je... . Met water los je (gezien het feit dat het morgen en overmorgen 30 graden wordt) niet zoveel op denk ik, vinden ze het alleen maar een aangename verfrissing...
Jeetje, wat irritant zeg (die kinderen). Helemaal vervelend om te lezen wat dit met jezelf doet. Gelukkig heb ik er geen last van, dus kan niet met praktijkvoorbeelden aankomen. Maar het eerste wat door me heen schoot toen ik je eerste verhaal las, was het volgende. Wellicht dat je een keer met limonade naar buiten moet komen. Nodig ze 1x uit (buiten in de tuin) in de trant van: "Ik zie jullie zo vaak voor de ramen staan, zijn jullie nieuwsgierig naar mijn zoontje?" Laat ze kennismaken (gewoon kind in wieg laten en ze er een blik op laten werpen) en geef ze in een gemoedelijk gesprek aan wat hun gedrag voor invloed heeft op je zoontje. Geen idee of het werkt, maar kan me voorstellen dat de kids niet weten wat voor impact hun gedrag heeft op anderen. Op deze wijze kun je ze er op een positieve manier bewust van maken. Daarnaast zou het wellicht ook jezelf kunnen helpen om enige mate van vertrouwen terug te krijgen in jezelf. Ik hoop in ieder geval dat je snel weer van rust kunt genieten.
Lijkt me een hele goede tip, die van Wennos! Als je ze als kleine volwassenen behandelt, voelen ze zichzelf misschien ook te groot om zo vervelend te doen?
Zoals ik al aangaf zijn ze al verdwenen voordat ik naar buiten kan komen. Dat was dus geen optie Vandaag zijn ze de hele dag nog niet geweest
Neem een foto van ze door het raam en plaats hem in de lokale krant met als tekst: Bij behorende ouders gezocht!
Wat een verhaal zeg, kan me indenken dat je het allemaal niet meer weet. Ik ben het eens met de mensen die zeggen foto's maken, en ik zou die foto gewoon in de supermarkt in de buurt hangen. jammer dan dat adt niet mag. En filmen. JE zegt dat je bij je moeder woont, misschien kan die eens vragen bij de buren of ze de kinderen die dit doen kennen!
Nee de buren hebben ook geen idee.. Eerst dacht ik dat ze misschien bij de kermis hoorden, die was hier van zaterdag tot gisteren, en sinds zaterdag zijn ze bezig.. Helaas heb ik ze net ook weer gezien, dus dat is niet zo Net stonden er 2 voor het raam die hun broek naar beneden trokken, en dan hun billen uit elkaar trokken (het buitenlandse jongetje en nu ook een blonde jongen). Je keek echt letterlijk naar binnen M'n moeder is het er toch ook wel mee eens dat ze nu echt te ver gaan, het is echt te ranzig voor woorden. Dat met die foto's is het laatste wat ik kan proberen.. In de supermarkt halen ze die meteen weg natuurlijk, maar ik kan ze wel in de auto achter het glas, en hier voor het raam hangen, dan haalt niemand ze weg. Werkt dat nog niet, dat ga ik toch echt mensen inschakelen die hiervoor bedoelt zijn..
die fotos kun je beter op een lantaarnpaal plakken ofzo, niet op je auto dan weten ze namelijk gelijk welke van jou is.!
De auto staat op de parkeerplaats die bij het huis hoort, dus dat weten ze sowieso wel Van een lantaarnpaal halen ze ze natuurlijk meteen af, dat heeft niet zoveel zin.. Ik kan ze ook heel veel keer uitprinten en overal door de brievenbus doen, met 'Wij zoeken de ouders van deze kinderen'..
dat is nog niet eens zon gek idee zet dan wel je mailadres er op en niet je telnr, je weet maar nooit he...