Vreselijk nieuws moeder dood haar 3 jonge kinderen :(

Als we dan helemaal correct gaan doen: de officiële term is 'peripartum', dus zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Een peripartum depressie kan al tijdens de zwangerschap ontstaan, of pas later.

 

Zoals jij het benoemt is het dus ook lastig voor experts om te signaleren, laat staan voor naaste omgeving.
Ik ben er zelf gelukkig niet mee bekend dus kan me er niets bij voorstellen maar had je zelf het besef dat je een PPD had of geloofde je de experts die het afdeden met kraamtranen?

 

Had ook gelezen dat de familie nog allemaal achter haar staat. Zelfs haar man. En ja, ik heb er moeite mee dat te geloven.

 

Als dat waar is dan kan ik alleen maar zeggen dat ik haar man buitengewoon sterk vind. Ik denk niet dat ik iemand het had kunnen vergeven als ze mijn kinderen, alles waar ik voor leef, van mij had afgenomen. Bewust, onbewust, gezond, ziek, overgenomen door psychose of wat dan ook.

 

Dat lijkt me ook wel heel moeilijk ja... Ik weet niet of ik dat zou kunnen

 

Eerst geloofde ik ze ook en dacht ik ook kraamtranen en hoopte dat het snel weg zou gaan. Maar nu een jaar later voel ik me soms nog steeds zo. Ook vaker aangegeven bij huisarts met opnoemen van mijn symptomen maar geen reacties. Familie en man hebben het wel gemerkt en daar heb ik ook veel mee gepraat.

 

Hier hetzelfde verhaal als jou! Iedereen deed het af als dat hoort erbij.
Tot het daadwerkelijk mis ging... ik heb zelf bijna een einde aan mijn leven gemaakt.

Helaas bij het nieuwsbericht voel ik gewoon de wanhoop van die vrouw.
En nee je kan niet logisch denken, en waarschijnlijk als ze helder is kan ze het zichzelf nooit vergeven.
Om zo diep in de put te zitten is gewoon enorm heftig het gevoel is gewoon niet te beschrijven.

Dit praat de actie niet goed maar ik zie het meer ook als schuld van de omgeving dat die niks hebben opgemerkt.
Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen! Maar man had het bij mij sneller door dan ikzelf.

 

Hier helaas ook veel meegemaakt! Maar in een postnatale depressie kan je niet sterk zijn hoor.
Althans is me 6 maanden gelukt totdat ik compleet de weg kwijt was.

Maar ik snap je reactie! Had dit ook gezegd als ik het zelf niet mee had gemaakt.

En daarbij hoop ik niet dat een man weg rent van een vrouw met een postnatale depressie! Maar gewoon hulp zoekt en als het nodig is de kinderen veilig te stellen. Maar vaak komen die gedachte’s ineens opzetten en delen die vrouwen het niet.
Mijn partner wist ook niet van mijn suïcidale gedachte’s.

 

Gelukkig dat je man het wel door had, en aan jou verhaal en alle andere kun je zien dat er dus absoluut meer aandacht voor herkenningspunten moet komen en dat er vooral écht geluisterd moet worden als een moeder aangeeft dat ze zich niet helemaal fijn voelt. Vind het oprecht rot dat je dit hebt moet meemaken.

 

Ah dank je wel! Helaas vele anderen met mij. Gelukkig is er in mijn verhaal niks ernstig gebeurd en ben ik nu dolgelukkig met mijn 2 kinderen.

Het is nog een soort taboe omdat er veel onbegrip is. En je dus blijkbaar niet direct serieus genomen wordt.

Ik praat er altijd open over zodat ik hoop mochten andere mensen het krijgen ze het sneller herkennen en handelen zodat het niet zover hoeft te komen.

Het is zwaar en als je erin zit denk je echt dat je er nooit meer uit komt en dat niemand je kan helpen en je het beste gewoon er een eind aan kan maken. Maar het komt echt goed uiteindelijk.

 

Dat taboe moet zeker verbroken worden.

 

Jeetje joh, een dag na het drama stond de afspraak bij de psychiater gepland dus, wat schrijnend

 

Ik heb een heel erge postnatale depressie gehad en die heb ik heel erg lang verborgen kunnen houden. Mijn man heb ik het verteld, maar voor de rest kon niemans het zien ofzo.

 

Ik heb ook met deze gedachten gelopen er is persoon geweest die, die gedachten terug kon dringen. Mijn kleine meisje van 2. Zodra zelfmoord gedachten boven kwamen was er gelukkig nog een heel klein stemmetje dat zei: ja en je dochter dan moet die opgroeien zonder mama hoe moet haar vader straks alles uitleggen als ze groter is.

Als ik dit zo typ schaam ik me er nog steeds voor.

 

Ik had dit ook, maar schaam me er niet voor hoor. Kun je toch niks aan doen? Ik had 3 redenen om het niet te doen, 3 prachtige kindjes en wat ben ik blij dat ik naar dat kleine stemmetje heb geluisterd.

 

Daar hoef je je niet voor te schamen! Goed dat de gedachten aan je meisje dit hebben voorkomen.

Ik dacht zelf meer dat ze toch beter af zou zijn zonder mij.
Maar uiteindelijk toch niet doorgezet gelukkig.

Maar niks om je voor te schamen