Ik vind het knap dat jullie zo kunnen meeleven met die vrouw. Ik word er zelf enkel ontzettend kwaad van... Maar misschien is dat voor mezelf wel gewoon een goed teken dat ik het niet kan begrijpen...
begrijp je reactie maar neem van me aan dat er in 999 van de 1000 deze mensen echt ziek in hun hoofd zijn. Een psychose is iets verschrikkelijks. Dan ben je echt niet meer jezelf en dan op de vreselijkste manier. Hiermee keur ik het natuurlijk absoluut niet goed maar nogmaals de meeste moordenaars of andere vreselijke dingen doet iemand omdat hij of zij gewoon niet normaal in zijn kop is net als jij en ik. Ik geloof echt niet dat er veel mensen op deze wereld zijn die iemand af knallen voor de fun.
Precies. Ik ben er heilig van overtuigd als je goed in je vel zit en gewoon normaal kan na denken dat je niet zomaar iemand vermoord of wat aan doet. Dan heb je daar geen enkele behoefte voor. Al zijn er vast mensen die kicken op andere mensen pijn doen of dieren pijn doen etc, natuurlijk. Maar ik kan mij niet voorstellen dat deze moeder van drie kinderen dit écht zelf gewild heeft.
Ruim 5 jaar geleden had dit mijn reactie kunnen zijn. Totdat ik beviel van de oudste, een pnd en een huilbaby kreeg, en op een dag bovenaan de trap stond. En er een stemmetje in mijn hoofd zei: "Laat maar vallen. Gewoon laten vallen, dan is het stil..." En dat was écht niet iets wat ik zelf wilde. Totaal niet iets wat ik überhaupt zou kunnen doen, als ik mezelf was. Misschien vandaar het meeleven, in elk geval van mij. Ik had zo'n nieuwsartikel kunnen zijn, als het erger was geworden en ik er naar gehandeld had. Gelukkig had ik hulp, waardoor het niet erger is geworden en kwam ik er langzaamaan weer bovenop. Maar de angst (en het verdriet) die je voelt als je hoofd je dingen laat denken die je hart niet meent, is verschrikkelijk.
@kleinepien Wat erg zeg. En zo goed dag je op tijd geholpen bent! Het is niet dat ik het niet wil begrijpen of dat ik niet snap wat jullie zeggen. Ik probeer ook niet helemaal te veroordelen. Maar ik voel eerder dat ik het niet kan begrijpen. Mijn hele wezen blokkeert als ik het probeer. Maar zoals ik al zei: misschien is dat ook wel ergens een ‘gezonde’ reactie.
Ik dacht precies hetzelfde met mijn oudste (ook huilbaby) echt vreselijk!! Toen heb ik haar 2 dgn ff ergens anders ondergebracht en ff opgeladen. Vreselijk zulke gedachten. Maar 3 kinderen? Daar zet ik dan wel weer mijn vraagtekens bij.
Hoezo zet je daar je vraagtekens bij? Je hebt zelf zo’n gedachte ervaren maar kan je niet voorstellen dat een andere moeder en misschien veel dieper in wegzakte? Mijn zus realiseerde zich midden in de nacht dat ze op haar balkon stond met haar kindje, maar had geen herinnering hoe ze daar kwam, alleen een enorme drang om over de railing te stappen. Ze had het geluk dat ze dus ineens ‘bij kwam’ uit een soort diepe waas. Een uur later zat ze op een gesloten afdeling, waar ze ook nog een paar keer plots ‘bij kwam’ in een situatie waarvan ze niet wist hoe ze er was beland - maar met enorme dwanggedachten. Heel heel eng.
Meer vraagtekens dat je 3 kinderen achter elkaar moedwillig ombrengt, terwijl je partner ligt te slapen? Hoe dan? Ik bedoel waarom leeft je partner dan nog? Psychoses en dwanggedachten zijn heel eng...
Wat jij omschrijft is waar. Ik heb het ook meegemaakt. Ook wel eens de gedachten gehad toen ik een pnd had bij mijn dochter die ook een huilbaby was. Ik dacht als ik een kussen op je hoofd druk is het ook voorbij. Natuurlijk deed ik het niet omdat ik voor zover nog helder kon na denken. Maar je weet pas hoe het voelt als je het zelf mee gemaakt hebt. Bij mij zoontje godzijdank geen pnd oid. Zit juist op een roze wolk. Maar je bent echt jezelf niet meer dan. Zo psychose lijkt mij vreselijk. Echt vreselijk.
Dit lijkt mij vreselijk en ik ben heel blij dat je hulp had en er bovenop kwam. Daardoor kan ik jouw reactie begrijpen. Maar begrijp ook dat veel mensen dit zullen bestempelen als ‘niet normaal’ of ‘niet goed’ of zelfs kwaad worden. Zo ook ik. Maar ik begrijp heel goed dat wanhoop vreselijk is en dat je soms andere dingen voelt als je machteloos bent. Gelukkig kunnen velen dit niet begrijpen maar ik blijft erbij: je kinderen vermoorden: met alle respect maar nee… hier heb ik hoe dan ook geen enkel begrip voor en ook ik voel woede. Ik heb dan ook geen ervaring met zulke gedachten (gelukkig). Maar mijn God nee. Ik probeer nu heel erg een andere kant te zien mee te leven maar het lukt niet. Ik ben het wel met je eens dat er natuurlijk een verhaal aan zit en dat er vast heel wat aan vooraf is gegaan. Maar dan nog. Je bent je eigen persoon en dan had deze vrouw in kwestie sterker moeten zijn. Haar kinderen werden hier helaas slachtoffer van.
Om een heel klein voorbeeld te geven: in zwakke situaties hoef je ook niet altijd zwak te zijn (ik zeg dit niet om groots te doen). Maar ik heb in mijn jeugd heel wat mee gemaakt en ja, daardoor ben ik soms misschien wat egoïstisch en heb ik de zaken voor mezelf nu graag goed op orde. En ja, ik ben lastig, een moeilijk persoon en alles moet op mijn manier. En wat kan ik kwaad worden als het anders loopt. Maar dan nog. Mijn verleden mág er niet voor zorgen dat mijn kinderen hier de dupe van worden. Ik wil liever niet verder hierop in gaan als je het niet erg vindt maar ik hoop dat mijn man hard weg rent met ons gezin mocht ik ooit zulke neigingen krijgen!
Ik begrijp het ook niet en leef ook niet mee met de vrouw maar ik geloof niet dat iemand 's morgens op staat en uit het niets zomaar haar 3 kinderen vermoord.
Hier vooral bij de oudste. Als je haar op de arm had en er dan "iemand roept" gewoon laten vallen, als je op de bank zit zo van gooi het maar op grond. En idd het kussen pffff…. wat heb ik gehuild om de gedachte dat ik mijn eigen kind wilde "vermoorden" omdat ze gewoon weg maar niet wilde stoppen met huilen en krijsen wat ik ook deed.
Klopt! Je schrikt van die gedachten en als je zover bent dat je het echt doet, is dat vreselijk. Voor zowel kind als moeder.
Wat een herkenning hier. Ik had zelf ook last van dwanggedachten en beelden. Ik denk geen echte psychose hoor. Gelukkig. Maar ik zal wel hoe ik mijn huilbaby door de kamer gooide. Ik word er nog akelig van als ik daar aan denk. Kan je nagaan wat het allemaal met je kan doen he
Zooo heftig, vreselijk, onvoorstelbaar. je leest het vaker he, dat er zulk soort dingen gebeuren in België, familiedrama's en vaak veroorzaakt uit psychische problemen, is de geestelijke zorg daar dan zo anders (slechter) dan dat het hier is?
Ja het is soms zo verdomd lastig he. Ik kan soms nog zo met mezelf in de knoop zitten maar als ik mijn perfecte kind in bed zie liggen, zo perfect dat ik soms vind dat ik hem niet verdien, och dan zou ik toch zo hard mijn leven voor hem geven. Des te harder zou ik mijn best doen voor hem. Dus nee, ik heb geen respect voor zwakte. Ik moet ook boeten voor mijn zwakke momenten. Heel erg. Wat levert het me op? Een dikke kus van mijn lieve zoontje! Dát is genoeg!