Inderdaad meer "controle" wat dan niet gelijk lijkt op controleren of je het wel goed doet. Meer iemand die ervaring heeft die gezellig komt kletsen en eventueel komt helpen. Al zou het een VK zijn die regelmatig in die 6 weken langskomt om te kijken hoe het gaat. En niet de optionele 6 weken afspraak waar je jezelf groot kan houden. En van die standaard vragen gesteld worden waar maatschappelijk wenselijke antwoorden op gegeven kunnen worden.
Nou miss is dit iets om is op zon site te gooien die waar je voor meer stemmen moet krijgen en dan naar de politiek want het moet natuurlijk wel weer goedgekeurd worden he.. Terwijl we ons inmidddels groen en geel aan ziektekostenverzekeringen betalen. Alleen maar voor de hoge piefen.. Ik kan even niet op de naam komen om zoveel stemmen te krijgen.. Maar je kan natuurlijk ook voorstellen aan de vk dat te doen of maatschappelijk werker te vragen of iemand van het wijkteam of zo ik doe maar een gooi he
Ik vind het echt heel heftig dat er zo geoordeeld word over deze vrouw en andere vrouwen. Je kinderen ombrengen doe je echt niet omdat je even een kutdag hebt oid, daar gaat diepe, diepe problematiek aan vooraf. Hoe zwart moet het zijn geweest dat dit de enige uitweg leek? Laten we gewoon eens even niet bepalen hoe andere moeders zich zouden moeten voelen, omdat je het zelf toevallig wél goed op de rit had na je bevallingen... Ik ben ook echt voorstander van andere vormen van zorg na de bevalling. Na mijn tweede heb heb ik een zware periode gehad waarin ik mijzelf en mijn gedachten totaal niet meer terug herkende. Het lastige is dan ook dat er vrij weinig 'toezicht' is en de hulpvraag echt vanuit jezelf en oplettende familie moet komen. Ik zou het fijn vinden als er een mogelijkheid is voor méér contactmomenten in die eerste weken.
Ik vind het echt schokkend om te lezen dat er mensen zijn die uitingen van een psychische ziekte als een teken van zwakte zien . In een psychose ben je los van de realiteit. Je weet niet eens wat je doet en waarom. Bij een pnd kan het gat zo zwart zijn dat logisch nadenken niet mogelijk is. Het zijn ziektes van je hoofd. Neurobiologische verstoringen, stoffen die missen en een normaal functioneren van je hersenen onmogelijk maken en net zo echt aanwezig als een hartaandoening of kanker. Je zegt ook niet tegen iemand met een hartaandoening, je moet sterk zijn, want dan krijg je geen hartaanval. Het heeft niks met wilskracht te maken en soms zijn deze ziektes zo ernstig dat ze elk besef van realiteit doen vervagen voor de persoon met deze ziekte. Het is voor gezonde mensen niet voor te stellen als je hersenen niet goed werken. Het moet afschuwelijk zijn als dit je overkomt.
Ik denk dat daar ook meteen de kern van het probleem zit. Ik heb geen ervaring met een pnd of psychose, maar wel met een andere stoornis. Ruim 7 jaar verwaarloosd, omdat ik geloofde dat ik maar gewoon sterker moest zijn, en dan zou het vanzelf wel weer overgaan. Hierdoor heb ik een hele hoop signalen gemist en ook verborgen voor de buitenwereld. Pas op het moment dat ik leerde dat het ook oké is om kwetsbaar te zijn, realiseerde ik me dat ik hulp nodig had om er uit te komen en heb ik me aangemeld bij een psycholoog. Ik ben zelf van mening dat het begrip 'sterk moeten zijn' meer kwaad doet dan goed, omdat we op die manier niet meer luisteren naar onze grenzen en te laat hulp in schakelen.
Ik denk dat voorlichting heel belangrijk is. Niet bang maken, maar wel aangeven wanneer je aan de bel moet trekken en hoe. Ook bij de vader. Mijn zus gaf op dag 2 aan dat ze het niet trok, ze sliep niet en was erg neerslachtig. ‘Ach dat hoort erbij he, kraamtranen!’ Aldus de vk. Haar man was erg alert en nog thuis - veel vaders moeten na 2 dagen echt weer aan het werk! Dus hij zorgde dat ze veel kon slapen, ze sliep hier en daar een uurtje, maar niet genoeg om écht op te laden. Toen de kraamzorg weg was, werd dat nog moeilijker. Huisarts nam het gelukkig wel serieus, maar toen zat ze er eigenlijk al te diep in. Bij de ‘dat hoort er bij!’ krijgen moeders al snel het gevoel dat ze gewoon maar even moeten doorzetten, dat ze sterker moeten zijn en gaan ze zoch misschien ook sterker voordoen dan ze zich op dat moment voelen. In 80% van de gevallen zijn het inderdaad gewoon kraamtranen, maar ik vind dat daar ook meer aandacht voor mag zijn; dat gevoel vond ik súper intens, wat ondersteuning ipv ‘gewoon doorzetten’ had ik prettig gevonden. Bij mijn tweede herkende ik het gevoel, bij de eerste nog niet en voelde ik me heel paniekerig. Het hielp niet als mijn omgeving dat weg lachte ‘ooh ja daar zijn de tranen! hormonen! haha!’... Bij 20% van de moeders is het dus een PPD, als je nu die kraamtranen al goed accepteert en daarbij moeders ondersteunt, wordt misschien ook beter herkend wanneer het meer is dan dat en een PPD is (of wordt)?
Ik ben bang dat veel mensen dit niet op prijs stellen. Als ik al lees hoe mensen tekeer gaan op het CB als er iets gezegd word of het eerste bezoek thuis weigeren omdat ze het heus wel goed doen en het hun kind is en zei alleen weten wat het beste is... Pas geleden nog over een kind van 2 jaar waarvan de BMI te hoog was en het CB dit meldde. Belachelijk en er was niets aan de hand en zo terwijl overgewicht op jonge leeftijd steeds meer een probleem wordt. Als CB niets zou zeggen is het ook niet goed. Misschien is het goed om met zwangerschapsgymnastiek of andere cursus aandacht te geven aan PPP en PND op een partner avond. Zo weet die ook waar er op gelet moet worden. Bijvoorbeeld bijna niet slapen is iets waarbij alle alarmbellen af moeten doen. Iedereen draait op een gegeven moment door door slaapdeprevatie. En als je bekaf van de bevalling bent en de hormonen gieren door je lijf kan het zonder slaap snel mis gaan. Wanneer het je overkomt heeft dit niks met zwak zijn te maken heeft. Iedereen kan het krijgen! Er zijn natuurlijk risico factoren. Een eerdere depressie of psychose bijvoorbeeld waarbij de zorg van de VK wat langer is dan tien dagen en snel doorverwijzen naar een pop-poli.
Wat mooi geschreven en ook persoonlijk herkenbaar. ‘Sterk zijn’ kan je juist ontzettend kwetsbaar maken. Het geeft je het valse gevoel dat je jezelf beter kan maken. Alsof je een vervelende karaktertrek hebt, die je met voldoende doorzettingsvermogen kan compenseren. Ik vind het raar dat we spreken over lichamelijke en psychische aandoeningen. Waarom deze scheiding? Alsof je hersenen niet bij je lichaam horen?Psychische aandoeningen zijn ook lichamelijk ziektes. We weten alleen nog heel veel niet van die anderhalve kilo grijze drilpudding in ons hoofd en dat maakt volgens mij ook dat er vaak minder begrip is van ziektes van het hoofd. Het blijft daardoor voor veel mensen nog ongrijpbaar. Enerzijds snap ik het ook wel als je het zelf niet (van dichtbij) hebt meegemaakt, is het ook lastig om het je te voorstellen. Het is alleen vaak zo pijnlijk voor degene die er wel ervaring mee hebben. Ziek zijn is geen keuze en soms ben je zo ziek dat je ook niet kan meer kan kiezen wat je denkt of doet. Een post partum psychose is daar helaas een goed voorbeeld van. Je weet dan echt niet meer wat je doet.
Wat een drama en verdriet zeg! Ongelooflijk dit nieuws. Heb het ook heel erg met de moeder te doen. Vreselijk wat ze moet doormaken omdat ze ziek is. Echt heel heftig dit. Kan wel huilen!
Persoonlijk denk ik dat Nederland er goed aan doet het verlof van vaders/partners uit te breiden. Je zet samen kinderen op de wereld, dan is het heel fijn als deze zorg (zeker de eerste intensieve weken) gedeeld kan worden. De partner staat het dichtst bij de moeder en zal signalen zeer waarschijnlijk het eerste opmerken (als deze tenminste thuis is om de signalen op te pikken). Dag-/nachtritme van een baby kan pas vanaf een week of 6 optreden geloof ik, dan zou 6 weken verlof voor partners al enorm kunnen helpen! Zij kunnen de moeder ontlasten en zorgen dat zij ook momenten van rust/slaap (desnoods overdag) krijgt om bij te tanken, danwel de gelegenheid even van huis te gaan om bijv even geen gehuil te hoeven horen. Dat is mijn idee althans over het tijdig signaleren maar ook proberen te voorkomen dat het zo erg kan escaleren. Daarmee wil ik niet zeggen dat hiermee alles opgelost en voorkomen kan worden, maar wellicht wel gedeeltelijk... danwel eerder aan het licht komen en daarmee de mogelijkheid om (professionele) hulp in te schakelen.
Maar toch denk ik nog dat dit anders is. Voorbeeld is dat een goede vriendin iets ergs heeft meegemaakt waar ze zo van in de knoop is geraakt dat ze een zelfmoordpoging heeft gedaan. Nu jaren later kan ze zich niet voorstellen of meer voelen wat ze toen voelde. Ze geeft aan dat het was alsof ze zichzelf niet was, niet bestond. Dat zij dat nooit heeft meegemaakt maar dat is dus wel zo. Een psychose neemt je volledig over en rationeel denken is dan volledig weg die controle heb je dan niet meer. Dus het feit dat jij de controle wel hebt en geen “ruimte” voor zwakte hebt betekent vooral dat jij het geluk hebt nog nooit in een echte psychose terecht te zijn gekomen. Gelukkig maar! Dit is een ziekte, een verstoring die je niet kan afdoen als “even niet sterk genoeg’ zijn!
Dit topic zet mij aan het denken. Ik denk dat bv soms teveel kan vragen van moeders. Dat samen met kort verlof van de vader. Als de vader vaker de nachten doet dan kan de moeder in het geval van fv makkelijker slaaptabletten nemen (uitgaande van een langer verlof aan vaders kant). Elke 3 uur wakker moeten worden om te voeden is erg zwaar als je niet makkelijk weer in slaap komt.
Ik denk dat zoiets dus helemaal het probleem niet is eigenlijk. Want er zijn ook veel moeders bij wie dit wel goed gaat., En ook genoeg moeders met flesgevoede doorslaapbaby's die een postnatale depressie krijgen. Het heeft vele oorzaken: hormonale disbalans, verstoorde schildklier, erfelijkheid, levensgebeurtenissen, maatschappelijke norm, psychische factoren etc etc. Slapeloosheid is een symptoom, geen oorzaak.
Klopt. Het heeft niks met slaaptekort te maken. Ik was ook heel moe de eerste periode bij mijn zoontje maar wat was ik happy. Bij mijn dochter het tegenovergestelde. Ik zat in 1 zwart gat. En ik heb lang gedacht bij mijn zoontje wanneer ik me weer zo depressief zou gaan voelen maar dat werd ik niet. Soms kan ik het nog niet geloven dat ik me zo ontzetten goed voel. Nog beter dan toen ik alleen mijn dochter had.
Heel mooi geschreven! Heel vaak hebben de pyschische problemen ook een lichamelijk effect. (Bij gebrek aan betere verwoording) Kijk maar naar de vermoeidheid die bij bijvoorbeeld een depressie kan horen, of hartkloppingen bij een angststoornis. Lichaam en geest zijn in mijn beleving veel meer verbonden dan wat wij vooralsnog weten.
Ik bedoel niet dat dit de enige reden zou zijn. Ik bedoel meer dat dit vrouwen die al op het randje zitten eroverheen kan duwen (het slaapgebrek). Aanvulling: slaapgebrek is zowel een trigger als een symptoom.
Slaaptekort is wel degelijk een risicofactor van jewelste voor een ppp (niet voor een depressie) Natuurlijk heeft niet iedereen met slaaptekort een psychose (zou wat wezen) of omgekeerd, maar het is wel iets waar zorgverleners alert op (moeten) zijn, omdat het dus wel verband met elkaar houdt. Oh, ik ben spuit 11 zie ik
Misschien extremen slaaptekort? Bij mij dochter kon ik mijn bed letterlijk niet uit voor een fles snachts. Bij mijn zoontje ging dat prima overigens. Ik was moe ja, maar het hoort er ook wel bij de eerste tijd die slaap tekort? Denk toch dat het hormonaal is en niet dat je door slaaptekort een pnd krijgt. Het is wel een symptoom maar geen oorzaak zoals hierboven werd gezegd al