hmm denk dat ik het meer eens ben met rosao dan met het idee van vrije keuze nou heb ik makkelijk praten met onze alleseter natuurlijk.. maar ik kan me niet voorstellen dat hij beter gaat eten als hij gewoon nooit aan tafel hoeft en al dan niet een boterham krijgt als hij daarna nog honger heeft. en een dietiste is tegenwoordig heel wat meer dan slechts een voedingsdeskundige. wellicht hebben ze net dat ene idee waarbij het voor jullie beiden weer een stuk leuker word want elke dag hetzelfde ritueel van aardappels met een gehaktbal of anders ga ik gillen.... daar wordt iedereen gek van! Dat ligt heus niet aan jou Enige is dat hij wellicht wel voelt wat het met jou doet.. en daar dus extra op reageert... (bovenop het feit dat hij toch al neit wilde eten) en hulp vragen.. (via de huisarts bijv) is echt geen schande.
Nee hij krijgt dan ook geen boterham hoor... Hij krijgt die boterham pas als hij heeft geproefd en dan besluit dat het echt niet lekker is. Niet proeven...dan ook niks anders. Dat heb ik nog nooit gedaan, en dat zal ik ook niet gaan doen. En hij moet zeker wel aan tafel, ik maak toch ook wel dagen eten dat hij wel lust en dan komt hij gewoon aan tafel zitten. Dan is er ook niks aan de hand...Hij heeft echt geen vervelende associaties met het aan tafel zitten hoor. Daarom kwam ik hier ook tips vragen. Omdat ik niet weet waarom hij nou bij alles nee zegt, en als ik hem het eten alleen al laat zien begint te krijssen alsof ik hem wil gaan vergiftigen.
Ik denk dat je dan wel in de machtstrijd blijft. Jij wil dat hij pertinent een hap neemt en hij wil dat pertinent niet. Als je aan die ene hap blijft vasthouden dan denk ik dat hij zich blijft verzetten.
ER IS MAAR EEN ZIN HIER IN MOGELIJK. LOS LATEN! Eet gewoon wat je eten die dag schep op en laat het daar bij. Niet dwingen niks nada noppes. En na het eten zo morgen weer een dag. Laat het voor je zelf los laat het lossssssssssssssss. Je eet gewoon wat je wilt eten. Tuurlijk kan je er een dagje in lassen wat hij wil eten maar zo te lezen ben je al veel en veel te lang met deze strijd bezig. Hij voelt letterlijk en figuurlijk aan dat jij wilt dat hij gaat eten. Nou hij heeft je idd. Wel het toetje geven na het eten. Dat niet verbieden maar voor de rest niet meer toe geven aan wat alleen hij lekker vind om hem te laten eten. Sterkte er mee en doe het. Even aanvullen. Idd mee laten helpen met koken is ook zeker een optie. Laat hem de rijst wassen met een mooie zeef. Laat hem de aardappels wassen laat hem de groente kiezen( ook al eet hij ze achter af niet betrek hem zo veel mogelijk met koken ook wat hij niet lekker vind) Met mijn zoon deed ik wel eens zelf pizza maken. Er kwamen uit eindelijk frikandellen op terecht en hij heeft er tot de dag van vandaag nog over mama gaan we weer pizza maken. Laat hem een eitje klutsen neem een krukje van de ikea of ga gezellig aan de eetkamer tafel zitten. Laat hem in de supermarkt de groente afwegen zet hem op de weegschaal vond die van mij geweldig zo veel kilo van hem wat ik dan zo genaamd moest betalen. Maak het leuker voor je zelf en voor je kind.
Ten eerste, je doet het prima! Voel jezelf niet schuldig, het is zijn eigen keuze om niet te eten en je stuurt hem niet zonder eten naar bed. Hij kiest daar zelf voor. Ten tweede zou ik een stuk strenger worden. Je eet wat je eet en hij mag blij zijn als het iets is wat hij heel lekker vindt, maar anders maar niet. Dat is het voor vandaag. Veel kinderen vinden toetjes wel lekker, dus dat is altijd goed om standaard na de maaltijd te eten. Julia heeft ook heel lang slecht gegeten, en nog eet ze vaak niets of een paar hapjes. Wat bij haar helpt is belonen voor goed eten (alles op = toetje versieren met hagelslag oid) en slecht eten negeren. Het is jammer, dat zeggen we ook, maar eten is gezellig en we blijven gezellig aan tafel zitten en kletsen. Niet dwingen, niet dreigen, geen ruzie aan tafel. Mijn streven is altijd gezelligheid rondom het eten, hoeveel of hoe weinig ze dan ook eet. Op die manier blijft het de handelen voor alle partijen en zeker zo voor het slapen wil ik echt geen strijd. Voor de vitamines heb je voedingssuplementen als je je echt zorgen maakt, of een extra hartige snack overdag (denk aan rauwkost en fruit). Hij overleeft verder echt wel met brood enzo, dus daar hoef je niet zo snel bang voor te zijn! Succes!
Ohja, en ik ben dan wel vrij w.b. de keuze wel/niet eten (je kúnt ze simpelweg niet dwingen), maar we zitten zeker allemaal de hele maaltijd aan tafel én warm eten is dus geen boterham! Ik geef nooit iets anders in de plaats van. Ze zijn nu nog niet zo ver dat ze goed kunnen kiezen of ze iets lekker vinden of niet, dus zullen ze 9 van de 10 keer voor een boterham kiezen, want dat is veilig en bekend. Maar 's avonds eten we geen brood, 's avonds hebben we warm eten. Hier ook hele zielige taferelen hoor ('s nachts huilen om een boterham), maar ze heeft uiteindelijk wel geleerd dat het op die manier normaal gesproken niet werkt. Het is voor jezelf echt een knop die je moet omzetten: wat vind ik normaal en welk gedrag wil ik zien. Laatst zei iemand: 'Hulpmiddelen (zoals speen, op schoot in slaap vallen, anders of andere dingen eten, bijzondere rituelen w.b. slapen) zijn prima, zolang je bereid bent dat op de lange termijn te blijven doen. Als je het voor die ene keer wilt, maar morgen eigenlijk niet nog een keer, dan moet je er helemaal niet aan beginnen!'
Heel herkenbaar. Precies wat je zegt, eerst at hij alles. Hier ook hele discussies aan tafel gehad hoor. Maar ik heb de strijd opgegeven. Het enige wat hij MOET is netjes aan tafel komen zitten en blijven zitten totdat wij klaar zijn met eten. Heb je nog niet gegeten als wij klaar zijn, pech gehad, de tafel wordt leeggehaald en zijn eten gaat de prullenbak in. Als we voor die dag wel een toetje hadden krijgt hij gewoon een toetje, hebben we dat niet dan niet. Maar hij krijgt geen boterham of iets dergelijks, en zeker geen snoep! Er zijn 2 momenten waarin een peuter/kleuter macht heeft. . dat is met slapen en met eten. Je kunt het niet dwingen en door het wel te proberen geef je hun het machtsgevoel. . . En jij verliest je geduld en achteraf ben je verdrietig/voel je je schuldig dat je weer de strijd bent aangegaan. Het zal echt niet van de ene op de andere dag beter gaan, onze zoon is nu 4,5 en onze dochter 2,5. Als onze zoon 3 keer in de week gewoon zijn avondeten op eet, hebben we een hele goed week gehad hahaha (en 1 keer daarvan is dan frietjes haha). We zijn het gaan negeren toen we in de gaten hadden dat zijn zusje hetzelfde ging doen, nu eet zij wel redelijk goed en hij vaak niet. Ik heb geen honger daarna, hij wel en dan gaan ze vanzelf wel weer eten. Ik heb dit 'ritueel' wel van tevoren met hem besproken, zodat het duidelijk was voordat we ook maar aan het eten begonnen. Een heel verhaal, hoop dat je er iets aan hebt, en geloof me, je bent echt niet de enige haha.
Oh en misschien helpt een beloningssysteem. Iedere keer een sticker als hij netjes aan tafel heeft gezeten en is blijven zitten. 2 stickers als hij ook nog (goed) gegeten heeft. En dan na zoveel stickers een kadootje of iets dergelijks.
@gentle: dwingen tot eten kan niet... maar verplicht aan tafel zitten bijvoorbeeld wel. en neit eten is blijkbaar geen honger.. dus dan ook niks anders. dat bedoelde ik met "geen vrije keuze".
Mijn tip is ook om het los te laten. Mijn meid is altijd een meisje met weinig eetlust geweest. Als baby was ze hierdoor al veel te licht, ze heeft meerdere keren een sonde gehad en ze krijgt nutridrink en fantomalt om enigszins op gewicht te blijven ( voor het beeld: ze is 102 cm en maar 11.8kg) bij haar heb ik de hele trukendoos uit de kast getrokken en spijt dat ik dat gedaan heb, ik heb het eten waar ze al zo weinig zin aan heeft veel te beladen gemaakt ( het gaat hier om alle eetmomenten) Het laatste half jaar biedt ik het eten aan, en zeg dat we gaan eten en vraag of ze aan tafel komt. Ze heeft de tijd om aan tafel te komen zolang wij aan het eten zijn, als onze borden leeg zijn is ze te laat en gaat haar bord in de prullenbak. Dit werkt eigenlijk wel goed. als ze dan wel eet blijf ik heel neutraal en zeg ik alleen dat ze zo lekker heeft zitten eten en dat ik het gezellig vond aan tafel. Hier eet ze op een dag ongeveer dit: 08.00 een bakje yoghurt ( 50 - 80 ml) 10.30 half stukje fruit of 2 kwartjes van 2 verschillende fruitsoorten. 12.30 halve boterham of een plakje ontbijt koek 15.00 niets 17.30 2/3 hapjes avond eten of niets. Dit gaat zo goed sinds we het helemaal los laten. Verschil met mijn dochter is wel dat ze ook moeilijk is met lekker eten ( zo eet ze bijvoorbeeld ook geen patat of koekjes/ snoep. )
Je verhaal is heel herkenbaar voor mij. Mijn zoon heeft eigenlijk nog nooit goed zijn avondeten gegeten. Hij is nu bijna 3. Brood, fruit en pap gaat wel prima. Maar avondeten is en blijft een drama. Ook ik moet meerdere keren per week hetzelfde kostje koken, wat hij dan nog enigszins eet. Hier is dat rijst, kip en boontjes. Ik kan inmiddels ook geen rijst, kip en boontjes meer zien, en ik vind koken nu echt een noodzakelijk kwaad, terwijl ik het vroeger leuk vond om te doen. Je krijgt totaal geen eer van je werk als je anderhalf uur in de keuken staat, en daarna wordt er geen hap gegeten. Je woede is ook herkenbaar. Ik heb periodes dat ik me erbij neerleg dat hij niet eet. En dan zijn er weer periodes dat ik wanhopig en kwaad word. Maar al met al is hij eigenlijk nooit ziek, op de gebruikelijke verkoudheidjes na. Hij groeit goed en is heel actief en vrolijk. Ik geef hem sowieso elke avond nog een fles pap voordat hij naar bed gaat, zodat hij in ieder geval wel iets op zijn maag heeft als hij gaat slapen. Misschien een tip...?
Ik heb een goede eter, maar met fases ook heel dwars. Hier is de regel: niet eten dan eet je niet maar je krijgt niks anders! En als je niet eten wil dan ook geen tussendoortjes! Werkt prima hier, je moet alleen heel consquent zijn. een machtstrijdt altijd negeren en vooral niet boos worden. Loslaten en het eten weg zetten en verder negeren... Er niet op in gaan en zelf gewoon verder eten. Hier is het nu zo als ik het weg zet dat mijn zoon 9 van de 10x roept: Ik wil wel eten! en dan eet hij het braaf op maar ik loop eerst met zijn bord naar de keuken om het weg te zetten. Maar ook mijn zoon ligt wel eens zonder eten op bed. Deze aanpak werkt hier het beste ipv. Boos worden, dwingen tot eten, steeds over het eten beginnen
Tesske, ik vind het ergens geruststellend om te lezen over jouw dochter. Mijn dochter is aardig hetzelfde, alhoewel ze redelijk in verhouding is (11 kilo bij 85 cm, dus ook kort en klein voor haar leeftijd), maar ze is gewoon geen eter. Patat en snoep is ze ook nooit gek op geweest, alhoewel dat steeds beter gaat. Van brood enzo is ze altijd snel klaar geweest, en nieuwe dingen proberen is echt bijna not done. Maar goed, het blijft loslaten en hen zelf laten bepalen. Het is hun eigen keuze tenslotte! Julia heeft ook gewoon een klein maagje, ze is er snel klaar mee.
Heel herkenbaar onze dochter at haar 1e jaar echt alles en nu ook vrij weinig. Of het nou aardappels of rijst is enz. Echt moeilijk. Als ik het in haar mond wil doen krijst ze en als het erin zit spuugt ze het weer uit. Ze krijgt geen toetja na het eten maar vaak wel een boterham omdat ik het niet over me hart krijg haar zonder eten naar bed te sturen. Het is echt verschrikelijk vooral omdat ik zie dat ze bij mijn moeder wel gewoon wat hapjes met moeite eet als ze het niet lekker vind, maar het toch doet
Wat de anderen ook al zeggen: laat het los. Het is nu echt al veel te ver gekomen en elke dwang zal averechts werken. En telkens zeggen dat hij een hapje moet nemen voelt voor hem ook al dwang. Lisa heeft door een samenloop van omstandigheden (heftige reflux, virus) een half jaar niet gegeten en toen we begonnen met weer laten eten is ons ook telkens op het hart gedrukt dat we absoluut niet moesten dwingen. Dat hebben we ook nooit gedaan en ik denk dat ze daardoor al zo snel van de sonde af was (meeste kindjes in deze situatie rond het eerste jaar, Lisa was 8,5 maand). Wij hebben natuurlijk ook onze frustraties gehad, maar nooit laten merken en aan tafel was het altijd gezellig. Eva heeft ook wel eens dat ze niet wil eten, nou, dan niet, maar ze moet wel aan tafel, niet aan tafel is geen optie nu omdat Lisa dan ook niet meer aan tafel wil, maar toen Eva kleiner was hoefde ze dan niet aan tafel, maar kwam ze uiteindelijk toch wel. Nu moet ze dus wel aan tafel en als ze niet wil eten zeggen we: prima, het hoeft ook niet, maar als wij klaar zijn halen we jouw bord ook weg. Vervolgens gaat ze eigenlijk altijd wel eten. Ze is best een moeilijke eter, lust op zich wel aardig wat maar sausjes/prutjes moet ze niet en nieuwe dingen proeven of dingen die ze eerst niet lustte proeven doet ze ook haast niet. Wij koken wat wij allemaal lekker vinden, soms wat aangepast, zo eet Lisa wel macaroni met groente en zakje kruiden (ongeveer de enige manier waarop ze groente lust), maar Eva eet niets door elkaar dus die krijgt het los. Maar we eten soms ook 1 onderdeel van de maaltijd die Eva nog niet zo lust, zodat ze wel genoeg kan eten, maar ook kan leren nieuwe dingen te eten. Het gaat héél langzaam, maar ze leert soms wel nieuwe dingen eten. Gisteren voor het eerst sinds tijden een hapje wortel geprobeerd (ze krijgt het vaker op haar bord maar wil het dan echt niet proeven), maar ze lust het gewoon echt niet. Dat kan en dan hoeft ze het dus ook niet te eten.