Hoi allen, Ik zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. Denk dat vele net als ik in hetzelfde schuitje zitten en wellicht kunnen we steun aan elkaar hebben. Nou laat ik maar beginnen . Ik ben 33 jaar en mijn man is 35. Mijn man en ik zijn vanaf januari bezig met het proberen om zwanger te worden. Ons kinderwens is heel groot Ik zit nu in ronde 12. Ik heb een regelmatige cyclus ( tussen de 26 en 28 dagen, met een keer een uitschieter van 36 dagen ), maar desondanks heeft dit helaas niet tot een zwangerschap geleid. We denken nu om de eerste stap te zetten naar het ziekenhuis. Ik ben al naar de dokter geweest en aangegeven dat ik heel graag een nader onderzoek wil. De huisarts gaf aan dat ze eerst mijn man willen testen( semenonderzoek). We hebben een briefje gehad en we kunnen dit in gang zetten. Toen we ronde 11 gingen hadden we afgesproken dat mijn man bij een niet succesvolle poging dit onderzoek ging doen. Een paar dagen voordat ik ongesteld moest worden, merkte ik al dat deze ronde het niet zou worden. Heb altijd al een paar dagen voor mijn NOD al menstruatiekrampen en ken mijn lichaam inmiddels zo goed dat ik deze symptomen herken. <<Ff tussendoor, ongelofelijk frustrerend dat de symptomen voor zwangerschap lijken op die van een menstruatie ( althans dat lees ik) waardoor ik tegen beter weten in hoop blijf houden>> Mijn man en ik hebben toch maar besloten nog een maandje te wachten. Ik merk dat we beide angstig zijn om dit medisch traject in te gaan en we misschien niet willen accepteren dat het voor ons op een natuurlijke wijze niet is weggelegd. Ik vraag me alleen af hoe lang we dit nog kunnen volhouden want ik ben op tijden echt een emotionele wrak. OP mijn werk word ik soms overvallen door verdriet, maar ik heb het tot nu toe nog altijd verborgen kunnen houden voor mijn collegas. Ik concentreer me slecht en zoek van alles op het internet over zwangerschap en symptomen. Het wordt een beetje obsessief. Ik herken ook de controledrang van me hierin terug. Ik kan het niet loslaten, probeer van alles te doen en te kopen om maar zwanger te worden. We hanteren het schema van om de dag. Kruiden gekocht, apps geïnstalleerd, enorm veel ovultatietesten en zwangerschapstesten gekocht. De bedragen lopen op. De laatste 2 maanden waren de ovulatietesten niet positief ( geen smileys), wat ik heel vreemd vind want had wel de symptomen van ovulatie. De angst om nooit moeder te worden breekt me op. Ik kan er wel met mijn man over hebben ,maar hij ziet me niet graag verdrietig waardoor hij het gesprek probeert kort te houden. Ik overval hem als gevolg hiervan op de raarste momenten met mijn verdriet. Laatst kreeg hij uit het niets een app bericht op werk, waarin ik aangaf toch maar het medisch traject in te gaan. Hij heeft me overgehaald om nog een maandje te wachten en ik heb nu duidelijk met hem afgesproken dat hij na deze maand het onderzoek laat doen. Ik wil hem niet onder druk zetten, want ik merk aan hem dat hij het er ook erg moeilijk mee heeft. Als ik erna vraag zegt hij dat ook, maar hij wil dat niet te veel te laten zien omdat hij vooral bezig is met mijn gevoel. Deze periode is voor mij een erg moeilijke tijd, want in het begin kon ik het relativeren maar nu wordt dat steeds moeilijker. Herkennen jullie dit gevoel. Hoe gaan jullie om met het accepteren van deze situatie?
Goh ik herken vooral dat laatste stukje. En hoe toevallig ook. Want ik vroeg me af of meer vrouwen dit probleem aanliepen dat hun partners er maar kortaf over doen. Ik had het geschreven kunnen hebben. Mijn partner reageert net zo. Ik durf er haast niet meer over te beginnen Dat stukje dat verdriet je op de raarste momenten kan overvallen herken ik ook. En dat je het voor iedereen maar verborgen houd ook. Wat een herkenning.
Ik vond het juist een hele opluchting om de mmm in te gaan. Het idee dat er iets aan gedaan werd en dat je "een stapje dichterbij" bent.. Ik zou het niet uitstellen. De mmm kan ook nog heel lang duren (zie handtekening). Succes in ieder geval.
Straycat, het doet me g oed om te lezen dat jij je hierin kent. Ik voel me soms best alleen hierin, maar ik ben er ook nog niet aan toe om dit te delen met mensen ( behalve familie). Mijn man praat er gewoon niet graag over. hij zegt het komt wel goed, het duurt voor ons gewoon wat langer. Maar na zo een gesprek koopt hij bijvoorbeeld wel vitaminepillen voor mannen, ik merk wel dat hij er ook mee zit.
Mijn man vond het eng om een semenonderzoek te laten doen. Ik had al bloedtesten gehad. Het is een stap om het medische traject in te gaan maar ik ben blij dat wij het hebben gedaan. Zo kom je achter de reden waarom het niet lukt en kan er actie ondernomen worden. Mijzelf heeft het veel rust gebracht. Ik weet nu waarom het niet lukte
xEllles daar heb je gelijk in. Ik heb momenten waarop ik het liefst heb dat mijn mam dat onderzoek doet, omdat ik gewoon wil weten wat er aan de hand is. Maar ik blijf het moeilijk vinden om te accepteren dat we hulp nodig hebben.Maar als ik daardoor zwanger zou worden, is het allemaal waard. ik hoop dat jij ook snel zwanger mag worden.
CatLady, ik merk aan alles dat mijn man het moeilijk vindt. Alleen wil hij er niet over peaten en zegt elke keer dat hij er geen moeite mee heeft. Hij maakte laatst een opmerking van "heb ik weer niet raak geschotem" toen ik aangaf dat ik me menstruatie voel aankomen Ik wil daar meteen op inhaken en erover praten. Hij heeft daar geen behoefte aan. Hij schrok van zijn opmerking want hij wil mij niet verdrietig zien. Ik had graag eerst een bloedonderzoek gehad want dan kan ik alvast beginnen. Een bloedonderzoek voelt ook nog niet zo ingrijpend. Mijn huisarts wil echter eerst een semenonderzoek. Had jij dat gevoel van opluchting gaanderweg of al meteen toen je de stap had genomen naar mmm? Want ik ben juist angstig voor de eventuele uitslag.
Hoi Bluerose, ik kan me echt voor 100% vinden in jouw verhaal! Wij zijn ook vanaf januari bezig (wel na een miskraam) en met de hoop dat t vast de 2e keer ook snel zou gaan, niet dus. Het breekt me soms ook erg op, vaak zijn het vlagen dat ik echt gek wordt van mezelf, en soms kan ik er weer even een maandje tegenaan. Wij hebben ook afgesproken na deze ronde de stap naar de huisarts te zetten, maar soms twijfel ik ook wel of we het niet nog een ronde kunnen proberen. Ik weet dat mijn man er ook wel mee zit maar hij begint er niet vaak over, het is gewoon geen leuk gespreksonderwerp meer, terwijl het dat in het begin nog wel was. Zwanger worden is gewoon een stuk minder leuk geworden, en überhaupt de vraag of het ooit gaat lukken maakt me erg onzeker.
Diamondgirl, zo ervaar ik het ook. Voorheen was het een leuk gespreksonderwerp en nu vermijden we het onderwerp. Mijn man meer dan ik. Vooral als het gaat om ons toekomstbeeld, we zijn heel onzeker of daar kinderen in voorkomen. Vanaf januari elke maand de onzekerheid, het geeft zo veel stress Vooral de laatste maanden maar ik heb ook dat ik de ene maand er beter tegen kan dan de andere Ik hoop voor jou dat het snel raak mag zijn en dit keer een voldragen zwangerschap. Lijkt me heel fijn om ervaringen uit te wisselen hier als jullie ook de eerste stap zetten volgende maand. ( ik hoop natuurlijk dat het niet nodig is en we beide verblijd worden)
Onderzoeken zijn niet leuk, maar onverklaarbare onvruchtbaarheid is nog moeilijker.. Tenminste, ik heb liever antwoorden dan vragen Toen het bij ons na een jaar niet gelukt was, bleek al snel uit bloedonderzoek dat ik (volledig onopgemerkt) een chlamydia-besmetting had doorgemaakt. Het vervolg hierop was een kijkoperatie waaruit bleek dat mijn eileiders dermate aangetast waren dat natuurlijk zwanger worden nooit zou lukken. Ik heb het ervaren als een rouwproces om daarmee in het reine te komen. Het idee dat ons kind er uberhaupt nooit zou komen als resultaat van het uiten van onze liefde (zoals ik seks dan zie), dat vond (en vind) ik ongelooflijk moeilijk en verdrietig. Maar anderzijds was het starten met IVF wel een hoopvolle actie. Nu ging het gebeuren. Toen kwamen de miskramen. 4 stuks. Elke terugplaatsing werd ik zwanger en 4 werden er een miskraam. Van de vijfde ben ik nu godzijdank in verwachting. Voor die miskramen vonden we maar geen oorzaak. Dat was nog vele malen erger dan het feit dat we überhaupt aangewezen waren op IVF. Ik hoop voor jullie dat het deze maand nog lukt en als dat niet zo mag zijn, dat jullie dan snel een simpel antwoord vinden.