Ok, de nachten gaan hier vreselijk dus kan wel wat goede tips gebruiken van ervaringsdeskundigen Onze jongste zoon van 14 maanden slaapt momenteel echt slecht, al 2 maanden ofzo. Hij vindt het inslapen al vreselijk en gaat heel hard huilen als je wegloopt. Dit houdt hij rustig uren vol, maar we hebben een oplossing gevonden: de deur op een kiertje en in de gang gaan zitten zodat we kunnen zeggen dat we er nog zijn. Op deze manier gaat hij uiteindelijk na 10 minuten wel slapen en daar hebben we wel vrede mee. Echter, rond 22.30u/23u wordt hij voor de eerste keer wakker omdat wij er dan niet zijn (of lees eigenlijk, dat mama er niet is). Ik ga dan naar hem toe, geef hem een knuffel en dan valt hij vrij snel in slaap. Helaas blijft hij vanaf dat tijdstip onrustig. Bijna ieder uur wordt hij wel in paniek wakker, zoekend naar mij. Kom ik niet, loopt hij helemaal rood aan van het huilen. Kom ik wel om hem te troosten, is hij overstuur als ik weer wegloop. Even bij zijn bed blijven of in de gang is geen optie want hij valt dan zo licht in slaap en doet meteen zijn ogen open als ik maar een stap zet. We zijn echt helemaal gesloopt... Momenteel zijn we zo moe dat we na een aantal pogingen zijn ledikant maar naar onze kamer verplaatsen. Hij ontspant dan direct en valt bij ons op de kamer meteen in slaap en wordt niet meer wakker tot de volgende ochtend. Het lijkt dus wel te maken te hebben met verlatingsangst of iets. Hoe komen wij deze fase door? We hebben al geprobeerd om hem even te halen huilen (minuten opbouwen, of 5 minuten), maar het helpt niet. Iemand nog een gouden tip?
Onze jongste was ook geen makkelijke slaper, veel behoefte aan nabijheid dat nog eens versterkt werd na maanden lang ziekenhuis. Ze slaapt nu sinds een klein jaartje goed. Wij zijn echt van, dat doen wat werkt. Dus als hij bij jullie op de kamer goed slaapt, zou ik voorlopig een paar weken hem bij jullie op de kamer laten slapen. Soms is het zien dat papa of mama er ligt voldoende voor ze om weer verder te slapen. Eerst weer rust creëren en wanneer alles dan weer rustig is en jullie hebben nieuwe energie probeer je weer eens hoe het op zijn eigen kamer gaat. Eventueel zou 1 van jullie ook nog op zijn kamer naast hem kunnen gaan slapen op een matras? Succes hoor!
Net wat hierboven gezegd wordt: laat hem bij jullie op de kamer. Over een paar weken/maanden probeer je het weer. Je moet niet bang zijn om het jezelf "makkelijk" te maken op die manier, als hij wat ouder is komt het vanzelf goed.
Ik sliep dan bij zoontje op zijn kamer. Op een matras. Samen slapen. Doe ik nog steeds als hij ziek is. Soms hebben ze gewoon die nabijheid nodig. Niks mis mee. Als er wel geslapen word met bedje op jullie kamer, en jullie slapen dan allemaal lekker dan is dat toch de oplossing? Lekker doen, later gaat op eigen kamer slapen echt goed komen.
Ik zou hem dan inderdaad bij jullie laten slapen. Als dat voor hem en jullie ook goed werkt. Zo hebben wij dat ook gedaan paar weken lang. Tot ze het zelf niet meer nodig heeft en weer in haar eigen ledikant slaapt. Het is een fase.. denk ik. Ben geen slaapcoach verder, ik pas me een beetje aan steeds.. het blijft iedere x zoeken.
Maar vinden jullie bij ons slapen dan een goede oplossing? Ik ben zo bang dat het dan een gewoonte wordt die zo moeilijk is af te leren?
Ik zou nu voor de makkelijke weg kiezen. Lekker bij jullie op de kamer leggen, zodat jullie allemaal kunnen slapen. Hoe gaat het slapen overdag?
Ja hoor, waarom niet? Elk kind heeft andere behoeftes. Hij gaat echt vanzelf een x op z'n eigen kamer slapen, maar nu heeft hij jullie nabijheid nodig. Lekker geven zou ik zeggen.
Dan heeft hij dat eigenlijk niet, of een stuk minder. We kunnen dan vaak de deur dichtdoen en dan gaat hij gewoon slapen (af en toe moeten we even voor de deur zitten of rommelen, maar zelden).
Ja, die doe ik standaard al aan (al zegt het consultatiebureau dat kindjes tot 2 jaar niet bang kunnen zijn in het donker. Weet iemand of dit waar kan zijn?).
Ik zou 'm ook bij jullie laten slapen voorlopig. Bij mijn oudste was ik ook bang dat het een gewoonte zou worden en we er noooooit meer van af zouden komen, maar inmiddels slaapt ze al jaren in haar eigen kamer. De jongste sliep altijd goed, maar heeft na bijna 4 jaar ook opeens behoefte aan nabijheid gekregen. Nu ligt ze tegen het einde van de nacht (en soms al aan het begin van de nacht) bij ons in bed. Ze doen het echt niet meer als ze 16 zijn En ze zijn maar zo kort klein, ook al lijkt dat nu niet zo. Over een paar jaar kijk je terug en vraag je je af waar de tijd gebleven is.
Ik zou er op marktplaats een ledikant met een matrasje erbij kopen en dat op jullie slaapkamer zetten. Dan kan hij overdag gewoon in zijn kamer slapen en evt. ook nog het begin van de avond. En als hij dan s avonds wakker word bij jullie in de kamer leggen in het andere ledikant. Zo ontwent hij het slapen in zijn eigen kamer noet helemaal maar kun je hem wel makkelijk de nabijheid bieden die hij ook nodig heeft. Onze kinderen waren slechte slapers en slapen nu al jaren weer hele nachten in hun eigen bed. Dat groeide vanzelf weer zo.
Na alle slaap ellende met onze derde besloot ik dat mijn slaap toch het belangrijkste was. Dus we deden bij de derde en vierde gewoon wat werkte, niet wat pedagogisch volgens de boekjes het meest verantwoord was. Dus de derde sliep best lang bij ons op de kamer, de vierde sliep 2 maanden boven op mij. Zo kreeg iedereen de meeste slaap. En nu slapen al onze kinderen de hele nacht door, allemaal op hun eigen kamer. Dus dat komt vast goed!
Mijn nu 11 jarige is nooit bang geweest. Mijn 3 jarige heeft wel zo'n fase gehad. Duurde een paar weken. Dan dacht ie dat er monsters in z'n kamer zaten. Denk dat hij toen 2,5 was toen dat begon. We zijn toen begonnen met een nachtlampje.
Nu is de gewoonte 100x wakker worden Maar serieus, het is een goede oplossing. De beste oplossing is die waarin iedereen slaap krijgt en fit is om te groeien en bloeien. Dit gaat vanzelf weer over als hij wat groter is
Lekker bij je laten slapen, als hij 18 is wilt hij het echt niet meer… slaap is heilig, alles wat werkt werkt… na 4 jaar slaap ellende met 2 kinderen doe ik alles… al moet ik in mijn blote kont door het huis rennen…. Als dat betekend dat ze slapen dan doe ik dat. als jou kindje zo duidelijk aangeeft dat hij je wilt ruiken/voelen en bij je wilt zijn, gewoon doen. Je doet T hartstikke goed. Wellicht merk je vanzelf dat deze fase minder wordt. Je kunt altijd proberen wel in te laten slapen in zijn kamertje, dan komt wellicht het moment dat hij daar kan blijven vanzelf ineens. Als je geen 2e bedje hebt mag je er bij mij eentje gratis komen halen.