Lekker bij jullie op de kamer laten slapen. Zou niet te bang zijn voor slechte gewoonte; alles is zo tijdelijk op die leeftijd, allemaal fases die elkaar - achteraf gezien - heel snel opvolgen.
Herkenbaar! Benieuwd hoe het nu gaat. Onze jongste kan staan in bed. Ze wordt deze week 1. Als ik al 3 passen richting de deur heb gezet, staat ze rechtop. Tig judogrepen en vaak zeggen dat ze moet gaan liggen - ze drijft ons tot wanhoop. Ook in ons bed slapen is een groot feest ofwel speeltuin. Dus ook dat is niet bevorderlijk voor onze nachtrust ook al praten we niet en schenken we haar zo weinig mogelijk aandacht. Je moet minstens 40 minuten bij haar op de kamer blijven voordat ze slaapt. Dat lukt me dus niet 3 x per dag/avond. Mijn man werkt in wisselende diensten en heb nog een dochter van 4. En ik trek dat ook gewoon niet. Slaapsignalen herkennen we echt wel. Nu naar een slaapje gegaan maar ook dan zelfde rituelen. Iemand nog tips?
Ledikant op jullie kamer laten staan! Dan hoef je hem niet meer te verplaatsen, en dan kunnen jullie allemaal gewoon slapen.
Wat iedereen zegt: lekker toegeven, ze hebben het nodig om te weten dat je er bent. Voor de ontwikkeling en hechting ook belangrijk om te reageren op hun behoeftes. Mijn dreumes is nu 16 maanden en doet dit ook sinds een paar maanden. Dan een paar dagen niet en dan een week weer wel. Komt goed!
Ow wat ontzettend herkenbaar. Oudste is een moeilijke slaper, al vanaf haar geboorte. Tijdje ging het heel goed, maar rond de 17 maanden werd inslapen een drama (s nachts), oplossing was om samen op bed te gaan liggen en dan weg te leggen als ze sliep, hielp een tijdje tot ze daar direct weer wakker van werd en begon te huilen. Alles geprobeerd, uiteindelijk een peuterbed gekocht. Weekje was het wennen en nu alleen nog met naar bed gaan en snachts wakker worden dat je er bij moet zitten. Zelfstandig in slaap vallen gaan dus nog moeilijk en kan soms wel een uur duren, maar geen gehuil meer. Slaapt ook weer door, sommige nachten niet en dan slaapt ze bij ons in bed. Ik heb geleerd dat nachtrust heel belangrijk is, anders word ik er overdag ook niet gezelliger op. Zelf was ik ook een slechte slaper, tot ruim 2 jaar viel ik bij mij moeder op schoot in slaap. Van de een op de andere dag ging ik zelf naar bed. Dit voorbeeld houd ik mezelf maar voor.
Heel veel sterkte! Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Als de kleine wel slaapt bij jullie op de kamer, dan is dat maar zo. Het komt wel goed. Pak zoveel slaap als je kan krijgen. Trek je niks aan van mensen die er een mening over hebben.
Hij is net een jaar geweest. Ik zou hem in ned nemen. Mijn dochter is vier en slaapt soms nog bij mij maar ook prima in dr eigen bed. Soms vraagt ze of ze bij mij mag maar na een paar nachten gaat ze weer prima in dr eigen bed.
Mijn dochter doet dit al 4,5 jaar. En heel eerlijk ik ben het kotsbeu om iedere nacht 10x m’n bed uit te moeten. Ik wil m’n eigen slaapkamer terug. Heb serieus behoefte aan rust en ruimte. Weet dus hoe het voelt en nee 2 maanden is niet lang dit hoort er echt bij. Meestal zijn dit fases en gaan ze vanzelf weer over. Dus ja bij je nemen volg je kindje. Laten huilen maakt dingen alleen maar erger. Ze doen dit niet in je te pesten maar je kindje heeft je echt nodig. Creeer datgene wat voor jullie het beste werkt.
Gewoon lekker op jullie kamer of door blijven gaan op deze manier. De halve wereldbevolking ligt bij elkaar in 1 kamer te slapen en wij verwachten maar dat zo’n hummeltje het fijn vindt om alleen te zijn. Bij ons lukte het toendertijd ook niet en op een gegeven moment maakt het je niet meer uit waar kind slaapt..Als het maar slaapt! Wat een rust zeg! Jammer genoeg zeggen de “boekjes” dat het anders moet,daar word je wel onzeker van. Die van mij kon je ook niet laten huilen want dan werd hij bijna hysterisch. Was je nog langer bezig om hem rustig te krijgen.
Er wordt hier veel geadviseerd: samen slapen. Persoonlijk ben ik hier geen voorstander van. Begin nooit aan iets wat je niet wil dat blijvend is, vooral niet op deze leeftijd. Als je samen slapen niet erg vindt dan is dat uiteraard geen probleem, maar wel als je dat eigenlijk niet wil. Je verward je kindje alleen maar door het nu toe te laten en straks opeens niet meer. Je kleintje is 14 maanden zeg je? Met de 12 maanden is het slechte slapen begonnen? Met 12 maanden is er een slaapregressie en dan gaan kindjes tijdelijk ongeveer 6 weken heel slecht slapen. Na die 6 weken is het vaak poef voorbij tenzij je kleintje nieuwe gewoonten heeft aangeleerd zoals samen slapen, door ouders in slaap gebracht worden etc. Dan zullen ze dit nodig blijven hebben. Hoeveel dutjes doet je kindje nog? Onterecht denken ouders door de slaapregressie vaak dat hun kindje toe is aan 1 dutje. Dit maakt het echter alleen maar erger. Slaapcoaches adviseren 2 dutjes tot 18 maanden. In mijn werk adviseer ik mensen met slecht slapende babies en dreumessen. Ik heb veel contact met slaapcoaches. Je mag een PB sturen als je het fijn vindt als ik wat specifieker meekijk.
Meningen verschillen. Wij hadden ook een hele slechte slaapster. Zodra ik uit zicht was begon ze te brullen. Ik moest naast het bedje blijven zitten tot ze sliep en dan stiekem wegsluipen. Tig keer per nacht wakker. Ik was kapot. Tot ik ziek werd en een hele nare hoest had. Ik kon simpelweg niet meer naast het bedje zitten, want door het gehoest ging ze nooit slapen. Met pijn in mijn hart besloten dat ik max 5 min huilen aan kon en dan moest troosten. Ze was toen 1,5 jaar. Ik ben naar beneden gegaan. Heb elke seconde weg zien tikken op een timer tot de 5 min. Ze gilde alsof ze vermoord werd. Na 5 min naar boven gerend en zodra ze mij zag was het klaar. Kusje gegeven, aai over bol, lieve woordjes fluisteren en weer naar beneden. Ik heb dit 2x moeten doen in totaal (dus 10 minuten gehuild en 2x naar boven). Daarna sliep ze voor het eerst in maanden 4 uur lang achter elkaar. Zoals hierboven beschreven hebben we meerdere keren regressie meegemaakt. Het enige wat hielp is deze methode: 5 tot 10 minuten laten huilen, kusje, knuffel en weer weggaan. Ik wilde het niet zo doen. Want "kinderen huilen niet voor niks" etc. Maar uiteindelijk heb ik nu een blije, lieve knuffeldochter die slaapt van 19.00 tot soms wel 8.30 in de ochtend.
Ik vind het bijzonder dat iedereen in dit topic zegt: “ga samen slapen” en dat de enige afwijkende mening komt van een professional. Waarom wijkt jouw antwoord af? Hoe zou jij dit aanpakken?
Nope, niet waar. Die van ons spookte ook daardoor. Ikea heeft een uilen nachtlampje voor een drol en drie knikkers met een timer (8 uur) er op en led. Kan je perfect op de kast zetten ofzo (batterijen). Kwam m tegen paar weken terug, gelijk 3 gehaald. (waren 3,99 ofzo). Wij slapen op haar kamer als er wat is. Dan went ze in elk geval niet aan onze kamer maar is haar kamertje ook "veilig". Sinds dat lampje op dr tweede (dat was een hema ding en later kwam er een nijntje bij die ze zelf kon bedienen ook op batterijen) was die episode hier weer zo goed als voorbij en was t weer de schone slaapster van welleer. Vanaf 3 jaar kreeg ze flixotixe daar kreeg ze wel last van de bijwerking van doorslaap issues dus we zijn nu net 2-3 maanden van die ellende weer af. (1.5 jaar verder met spoken van 01:30-06:30 op interval basis). Kies voor wat werkt, je gaat zelf helemaal kapot aan slaapgebrek. Plus t doet de sfeer en je relatie ook echt geen goed. Bij enige keuze, een bed/matras in de kamer van de kleine.
Bij ons was samen slapen, tenzij bij ziekte, de garantie dat we geen van allen meer sliepen. Feeeeeeeeest!!! Dus wij waren er ook niet happig op hoor. Als er dan samen geslaapt werd was t op haar kamer. Uitgezonderd de eerste 6 weken van dr leven, toen gilde ze moord en brand van de pijn dag en nacht door op 3-8 minuten interval en zochten we ons verloren naar een oplossing (andere voeding) en werd ik feitelijk mama matras. Dat was t enige wat ENIGZINS hielp of in elk geval nog sluimerslaap leverde. Na 6 weken stonden we half hallucinerend van extreem slaaptekort een fles in elkaar te draaien, tellen tot 3 was een uitdaging. Geen periode om aan te bevelen. Snapte maanden later nog steeds dat men babygehuil als martelmethode kon gebruiken, 1 kik en ik zat in de gordijnen.
Herkenbaar! Onze jongste dochter was ook een hele moeilijke slaper. Eigenlijk vanaf geboorte al dat ze altijd mijn nabijheid zocht. In de draagzak was ze altijd stil... Ontelbare nachten met haar rond gelopen. Ook van alles geprobeerd. Tot ik er haast een zenuwinzinking van kreeg . Ik was ook geen voorstander van in ons bed slapen, maar ik kon niet meer. Dus vanaf 18 maanden tot dat ze ongeveer 3 jaar was, heeft ze elke nacht vanaf 01.00 uur (toen werd ze wakker) tussen ons in geslapen. Dat werkte! Stiekem genoot ik er ook van . Tot het moment dat ze een 'groot' bed kreeg. Vanaf dag 1 sliep ze geweldig in haar grote bed op haar eigen kamer! Volg je gevoel.... en niets is fout.
Als je goed leest zeg ik niet dat je niet moet samen slapen. Dat is voor iedereen een persoonlijke keuze en op zich is er niks mis met veilig samen slapen. Maar wat ik vooral zeg is dat je het vooral niet moet doen als tijdelijke oplossing als je dit eigenlijk niet wil. Menig ouder die hier aan begint heeft er later spijt van omdat ze er moeilijk vanaf komen. (Ook hier zullen ervaringen in verschillen, maar dit weet je van te voren nooit). Het is veel slimmer om te kijken naar de oorsprong van het slechte slapen. Beter voorkomen dan genezen zeg maar. Veel ouders slapen samen uit wanhoop, maar willen het eigenlijk niet. Het punt is - en vooral op dreumes/peuter leeftijd - dat als je dit gaat doen het moeilijk is om af te leren en dan ben je nog verder van huis. Want afleren gaat hoe ouder ze worden gepaard met een hoop gekrijs en dat wil je als ouder ook niet. En dus ook niet nodig als je het anders aanpakt. Een slaapregressie duurt maximaal 6 weken, als die voorbij is is het slaapprobleem plotseling weg. Door je kindje in je eigen bed te nemen creeer je een probleem (nogmaals, dit is alleen een probleem als je eigenlijk niet samen wil slapen) want ze wennen aan iets nieuws. Dan is het slaapprobleem er niet meer maar is je kindje wel gewend aan samen slapen. Dit is behoorlijk verwarrend voor een dreumes, dreumessen zijn gebaat bij consequent zijn. Soms ontstaat er door een slaapregressie dus wel een blijvend probleem met slapen. Door de wanhoop pogingen van ouders Dan zijn er een paar dingen die je moet doen. 0. is er sprake van een slaapregressie? Dan wachten we vooral gewoon af. 1. Uitsluiten dat er niks medisch is 2. Kloppen alle slaaphygiene? Is de kamer donker genoeg (zelfs een klein lichtje of lichtstraal van gordijn heeft invloed), niet te warm of te koud, geen last van omgevingsgeluiden? 3. Klopt het ritme en aantal slaapjes overdag?. De grootste veroorzaker van slaapproblemen in de dreumes en peuter leeftijd is te vroeg over gaan op 1 dutje (meestal het gevolg van de slaapregressie, een dreumes slaapt slecht dus ouders denken dat ze over moeten naar 1 dutje) met als gevolg dat je kindje oververmoeid raakt en nog slechter gaat slapen. Het advies is over het algemeen 2 dutjes tot 18 maanden. Tot die tijd is het advies je kindje te laten slapen volgens het 2-3-4 ritme. 4. Als alles hierboven op orde is. Dan is er sprake van gewenning en of een slaapassociatie, bijvoorbeeld niet alleen kunnen slapen of alleen maar aan de borst in slaap vallen. Als je hier vanaf wil zijn er verschillende methodes: - geleidelijke verwijdering. Dit duurt een tijdje (paar weken) omdat je echt de tijd wil nemen. Stel je kindje slaapt alleen met jou in de buurt, dan ga je over een aantal weken heen steeds verder van je kindje af zitten tot je uiteindelijk op de gang staat. Dus in plaats van in jouw bed te nemen, zou ik eerder kiezen voor een matras naast het ledikantje van je dreumes. Dan kun je vanuit hier deze methode doen. - oppakken, troosten en weer neerleggen. Een snellere methode, vaak binnen 3 dagen effect. Je laat je kindje NOOOIT alleen huilen. Dus geen gecontroleerd laten huilen waar je je kindje een X aantal minuten aan zijn lot over laat. Maar: huilen is wel een communicatie middel waarmee een kindje zegt; ik wil graag slapen maar het lukt zo niet. Je steunt je kindje ten alle tijden in dit verdriet door je kindje iedere keer op te pakken en te troosten als het huilt. Als je kindje stil is weer neer te leggen (dit kan de eerste dag wel 2 uur duren), leert je kindje zelfstandig in slaap vallen. Vaak lukt het dag 3 helemaal zelf. Sommige kindjes gedijen hier beter bij. Maar het is een persoonlijke keuze voor ouders om te kijken waar zij zich goed bij voelen. En iedere casus verdient natuurlijk zijn eigen individuele plan. Dit zijn in ieder geval de dingen waar je in vogelvlucht aan kan denken.
Er wordt vooral geadviseerd om geen lampje te gebruiken omdat dit de melatonine aanmaak remt en dus effect heeft op slaap. Je kan dan beter een rode lamp nemen, die heeft dit effect niet. Wat het CB zegt klopt deels. De meeste hebben overigens pas vanaf 2 jaar angst voor het donker omdat dan pas hun fantasie/verbeeldingsvermogen begint. Om ergens bang voor te zijn heb je fantasie en verbeeldingdvermogen nodig. Er zijn echter kindjes die wel eerder fantasie hebben. Vaak de kindjes die in de ontwikkeling voor lopen. Dus ik denk dat je vooral daar naar moet kijken. Speelt het kind overdag fantasie spelletjes? Dan is er verbeeldingsvermogen en is angst in het donker theoretisch mogelijk
Onze oudste heeft tot ruim 3.5 jaar heel vaak bij ons geslapen en ineens was het over en sliep ze goed! Nooit af hoeven leren etc. Onze middelste heeft tot 1.5 hele slechte nachten gehad en ineens was het over (waardoor werkelijk waar geen idee) en onze jongste is vanaf dag 1 een goede slaper geweest en we hebben bij allemaal hetzelfde gedaan. Als jullie samen wel goede nachten hebben dan niet twijfelen maar bij je leggen. Sterkte hoor want het is niet niks slechte nachten.