kee, heb er nog eens een nachtje over nagedacht, en hier komt ie: en ja, ik ga even generaliseren, en ja, er zijn uitzonderingen die de regel bevestigen... beste man van bar. ik besef dat er hier door de vrouwen nogal fel gereageert wordt, zeker ook door mij. ik denk dat ik wel door heb waar m de kneep zit. zwanger worden besluit je met zijn tweeen en daar sta je beiden ook helemaal achter (meestal) maar als je eenmaal zwanger bent, gebeurt er nogal wat met je als vrouw. het besef dat er een kind in je groeit is ineens erg aanwezig, en de verantwoordelijkheid daarvoor raakt je enorm. je lijf wordt zo langzamerhand aan alle kanten verbouwd, en de hormonen vieren vreselijk feest. je leeft tijdens je zwangerschap van punt naar punt, en de vragen en angsten en onzekerheden komen voluit op je af. (kijk maar naar het kopje zwangerschap...) als mensen doorkrijgen dat je zwanger bent word je bijna publiek bezit. in een periode die je als erg intiem ervaart duiken er ineens allemaal handen op je af die aan je buik gaan zitten, en ineens kent iedereen wel een vreselijk gruwelijk verhaal over wat er allemaal mis kan gaan tijdens de bevalling en zwangerschap. je moet steeds vaker naar artsen en er word aan alle kanten aan je gezeten. en als klap op de vuurpijl is daar dan die bevalling. je weet niet wat er gaat gebeuren, je weet alleen dat het pijn gaat doen, dat het moeilijk is, dat er vreemden zijn en dat en van onder aan je gesjort gaat worden waarbij er van alles en nog wat mis kan gaan. het is niet alleen een enorme verantwoordelijkheid die je voelt voor het leven dat je in je hebt, maar ook een enorm alles overheersende angst. en dat is waarom we denk ik zo fel zijn. we zijn ook bang. erg bang, maar je kan nu eenmaal niet terug, en je wilt ook niet terug, en dus doe je als vrouw waar je nu eenmaal goed in bent: je stopt het eens even goed diep weg. het feit dat jij bang bent voor de bevalling raakt denk ik aan onze angst, en die konden we niet gebruiken, dus worden we woest/fel/kenaus enz. en al die programmas die we absoluut willen zien over bevallingen zijn niet echt constructief, en die geven ook echt geen reeel beeld van de bevalling zelf, maar het is nu eenmaal een van de weinige informatiebronnen die je als vrouw hebt, en dus kijk je... punt is: tijdens de bevalling kan je als man echt veel doen. je kan er zijn. je kan je vrouw steunen in een hele moeilijke, angstige en pijnlijke tijd. en al is het maar een hand vasthouden, het feit dat je er bent, en dat je er als vrouw niet alleen voor staat scheelt echt enorm. en als je erover praat met bar weet je dat zij het begrijpt dat als het echt niet meer gaat je even weggaat, maar ik hoop dat het niet hoeft. het is een fantastisch gevoel als je kindje eruit komt en je krijgt hem/haar op je buik, en ook jij zal op dat moment overstromen met liefde voor je vrouw en kind, en overstromen met trots. ik geloof dat het bloedigste moment eigenlijk is wanneer ze de placenta laten zien, maar dat is iets wat je van te voren moet bespreken met arts of verloskundige. maak een lijst van vragen en dingen die je wilt zeggen tijdens de bevalling. bespreek je angst ook met de vk. maak eventueel voor jou ook een vluchtkoffer, met dingen die je houvast geven.(desnoods alleen een washandje, teiltje en een blikje energydrink...) en laat je niet helemaal van tafel vegen door ons vrouwen. ik denk dat de meeste mannen die hier zitten wel kunnen bevestigen dat het meetstal wel meevalt, en dat we tijdens de bevalling echt niet gaan meppen enzo... ik hoop dat je dit nog leest voor de bevalling zich aandient, en ik hoop dat je er wat aan hebt. neem al die felle berichten van ons met een grote korrel hormonen, en praat vooral met bar. zij is in deze het belangrijkst. ik wens je een fijne bevalling toe, die je vol trots helemaal uit kan zitten, maar anders heb je in ieder geval (hoop ik) je best gedaan. groetjes, lidwina
Mijn vriend is er ook bij geweest en die vond het in het begin ook maar niets. Ik ben daar dan heel nuchter in: wel verwekken en niet aanwezig zijn als het geboren wordt: NO WAY! Hij hoeft echt niet naar binnen te gaan staan loeren als ik aan het bevallen ben, maar aan mijn hoofdeind moet hij staan om me te ondersteunen. Bij Piet heeft de gyn trouwens mijn vriend laten kijken naar het slagveld wat was achtergelaten toen Piet geboren was. Om de doodenvoudige reden (zei de gyn, nota bene een man) dat hij dan kon zien wat ik over had voor ons... ik vond het wel een goeie. Vriendlief was er erg van onder de indruk...
@ guppienl: Amen Das nou nog eens een goede brief naar naar het mannetje van Bar! Ik vind dat je je hier heel mooi in hebt verwoordt en dat hiermee alles is gezegd
mijn vriend wil er ook heel graag bij zijn! Hij zegt ook dat ie wil zien hoe ze eruit komt haha... nou van mij mag het maar ik denk dat ie het wat onderschat... want laatst gingen ze bij mij bloedprikken en dat ging beetje raar en kreeg gelijk een enorme bult op mijn arm en je had me vriend bezorgd moeten zien kijken! Dan denk ik van schat bereid je maar voor haha nee maar vind het heel fijn dat hij er bij is en mijn vader is er ook bij (als dat op dat moment mogelijk is) Dus mocht mijn vriend toch van zijn stokje gaan dan heb ik mijn vader nog
Dames, Ik denk niet dat ik hiermee vrienden ga maken geloof ik maar ik wil hier toch even iets over kwijt. Ik vind dat het iemand zijn eigen beslissing moet kunnen zijn, om erbij te zijn, of niet. Het is nogal wat, zo'n bevalling, en als ik heel eerlijk ben, zie ik er zelf al als een berg tegenop. Ík begrijp best dat er mannen zijn die er heel erg angstig voor zijn, en er paniek uitbreekt als ze er al uberhaupt aan denken. Maarre.... je kan iemand toch niet dwingen? Kom op zeg, in zo'n wereld leven we toch niet meer. Geweldig als ie erbij is, en zo niet, dan heb ik 2 geweldige andere mensen, die me ook vreselijk dierbaar zijn, die er wel bij willen zijn. Liefs Kari
oei...das en lastig iets voor Bar... Ik geloof ook niet dat mijn lief er iets over te zeggen zou hebben hoor. Die moet er gewoon bij zijn! Vanzelfsprekend eigenlijk voor mij... Hij is ook geen held met bloed enzo, ik moet zeggen dat ik een pasgeboren baby onder het bloed en huidsmeer ook niet bepaald iets lekkers vind om naar te kijken maar hey...t is ONZE baby. Heeft maanden lang in mij gegroeid en wij houden er nu al heel veel van. Echt hoor, al kan ik me indenken dat t vies/eng voor je man is...JIJ bent wel degeen die steun nodig heeft, of in elk geval je man om verrot te schelden Natuurlijk jullie keuze samen en wat niet kan dat kan niet...maar hij mist dan wel de geboorte van zijn eigen kindje...Das toch een unieke ervaring? Mijn kerel zegt braaf tegen me vd week...ik hoef die navelstreng toch niet vast te houden he als ik dat door moet knippen? Dat vind ik vies... Zucht...MANNEN! Maar goed das weer een ander topic,hehe Succes samen en hoop dat jullie eruit komen meid!
Mijn man wilde er bij de eerste bevalling ook absoluut niet bij zijn als ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen. Als hij de hal van het ziekenhuis inkomt gaat ie al zowat van zijn stokje en ook bij medische programma's op tv wordt ie letterlijk niet goed. Ik heb hem toen ook gezegd dat wanneer het echt niet zou lukken ik het hem niet kwalijk zou nemen en mijn moeder al gevraagd of die mee zou willen bij de bevalling. Toen puntje bij het paaltje kwam en ik halsoverkop (met 32 weken veel te vroeg) ging bevallen ging alles zo snel dat ie geen tijd meer had om na te denken over het feit dat ie in het ziekenhuis was. Ook de hele periode daarna, toen ons dochtertje op de couveuse afdeling lag, ging het redelijk goed. Bij de tweede moest ik weer in het ziekenhuis bevallen, ik dacht dat hij weer niet mee zou willen, maar toen wilde manlief perse mee en hij leek wel een sensatiefotograaf. Van alles (en dan bedoel ik dus ook echt alles) en overal zijn foto's van gemaakt door hem. Nu mag ik in principe thuisbevallen, maar vroeg mijn man aan mij of ik niet liever in het ziekenhuis wilde......nou ja! Zo zie je maar weer, het kan verkeren. gr. Naja
Bij zo'n belangerijke speciale éénmalige gebeurtenis als de geboorte van je kind dat wil je toch niet missen? daar moet je wat voor over hebben als man net als de vrouw die al het werk verricht tijdens het op de wereld zetten van het kind. Als man zijnde kun je dan op zn minst even erbij zijn.
hallo, dames Ik heb denk 80% van dit topic gelezen, Wat een reacties! Em ik moet zeggen ik vind ze allemaal heel begrijpelijk, waardoor ik er toch over ben gaan nadenken. Ik heb besloten om er absoluut bij te zijn! ik hoef inderdaad niet alleen maar naar beneden te kijken en ik snap dat het erg belangrijk is voor bar dat ik er bij ben. Gupienl heeft het inderdaad erg mooi verwoord, en ik vind het leuk dat er ook mensen waren die mij gevoel wel begrepen. Iedereen bedankt voor alle reacties! ben blij dat ik de (goede) keuze gemaakt heb en nu denk ik bij mezelf: er niet bij zijn? dat noooooooit! Patrick
...En ze leefden nog lang en gelukkig! Leuke terugkoppeling, Patrick! Ik vind dat heel wat mensen wat kunnen leren van jou open houding! Succes!
Nou goed dat je toch nog besloten hebt je vriendin te gaan steunen en geloof me mijnman roept nog steeds dat het rot is om je vrouw zo pijn te zien lijden en je niets kan doen, maar hij had het echt nooit en dan ook echt nooooooooooooit willen missen
Hartstikke mooi Patrick! En ook fijn voor Bar. Ik ben heel erg benieuwd hoe jullie het straks gaan ervaren. Laat je dat weten?
Patrick, Hartsikke fijn dat je van mening bent verandert. Ik denk dat het voor Bar ook erg fijn is. Veel sterkte voor straks maar ik denk dat iedereen dat nodig heeft. Nathasja