Hallo iedereen, Ik ben een meisje van 21 jaar en woon nu ongeveer een jaar samen met mijn vriend. Ik weet nu ongeveer 4 weken dat ik zwanger ben ik toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, waren we allebij hartstikke blij. Ik weet niet wat er veranderd is maar ineens wilde hij het kind niet meer. Hij werd helemaal gek en zei dat ik het kind weg moest halen en dat 'ie anders bij me weg zou gaan en weet ik het allemaal. Nou dat ik niet bij zo iemand wil zijn was voor mij vrij snel duidelijk, maar zelfs nu dwingt hij me tot een abortus. Ik weet niet wat ik moet doen... Ik ben nog jong en ik kan het niet alleen want ik zit nog op school en moet nu terug bij mijn ouders gaan wonen. Ik kan alleenmaar huilen en weet echt niet wat ik moet doen Ik was zo gelukkig... En ik wil dit mensje in me niet kwijt maar ik kan het niet alleen!
Heb je ook aan hem gevraagd waarom hij ineens niet meer wil? Mijn mening is.. wegwezen, zo'n vent ben je toch liever kwijt dan rijk?? Klinkt sowieso niet als een geschikte vader als hij zo met de moeder van z'n (toekomstige) kinderen omgaat. Ik denk ook dat het verdriet van je king weghalen terwijl je dat niet wilt 1000 keer erger is dan het verdriet van je vriend verliezen (wat ook nog eens een *** is in mijn ogen). Je zegt al dat je naar je ouders terug kan, dan heb je een plek en steun, net zolang tot je het zelf kan. Je komt er wel uit meissie, ook alleen, die vent van je verdient jou niet. En misschien moet het even tot hem doordringen, probeer erover te praten, vraag waarom hij zo reageert (nu zou zijn reactie bij mij wel einde verhaal betekenen maarja..) Heel veel succes!
oh meid ik begrijp je helemaal!! ik ben ook in me vorige relatie(als je dat tenminste en relatie kon noemen) gedwongen om abortus te plegen 2x zelfs.....1e keer zwanger door pil heen door ab kuur(ja stom maar had er niet aangedacht) 2e keer door overstappen naar lichtere pil,die dus toch te licht bleek ik heb het er heel erg moeilijk mee gehad(nu nog steeds) maar van de andere kant ben ik nu ook 'blij' dat ik geen kind van hem heb(hij was erg geweldadig) ik heb nu een hele lieve vriend en ben inmiddels ook (heel pril nog) zwanger van zijn kind en ben er dolgelukkig mee maar toch doet het soms nog pijn als ik eraan terug denk...het was ook mijn kind he ik draag ze ook voor altijd in mijn hart als je met me wilt praten stuur je me maar een pb
Je hebt je keuze al gemaakt, laat je niet "dwingen" door iemand die van zichzelf vindt dat ie een vent is (wat ie duidelijk niet is!) Als je bij je ouders terecht kunt zou ik met hun om de tafel gaan zitten een een planning maken over hoe en wat, het zal pittig zijn, maar ook zeker de moeite waard!
De liefde van een man kan komen en gaan, maar de liefde die je van een kindje krijgt, blijft. Een abortus lijkt me een erg heftige ingreep, niet zozeer lichamelijk maar juist emotioneel. Wanneer jij zegt dat je het kindje graag wilt, kies dan aub absoluut niet voor een abortus! Je staat er duidelijk niet achter. Je zegt dat je bij je ouders moet gaan wonen. Kun je op hun steun rekenen? Dan sta je er niet alleen voor! En ook wanneer je wel in je uppie dit mensje op zult voeden, zijn er voldoende mogelijkheden voor uitkering, scholing, en werk. Bekijk je opties, weeg ze tegen elkaar af. Doe bijvoorbeeld navraag bij de gemeente wat je mogelijkheden zijn, en informeer bij je school. Welke keuze je ook maakt: sterkte!
Jemig wat een verhaal .. Je bent eigen baas over je lichaam en als hij het kind niet wil en jij wel .. Dan lijkt me de keuze niet zo moeilijk.
Helemaal mee eens!!Mooi gezegd ook!! Je komt er wel meid! Kijk eens zoveel meiden er hier ook zijn gekomen ( waar onder ik zelf ook) Zo een man die je voor een keus stelt, ik of je kind, is die keus niet eens waard!! Ik zou er niet over hoeven na te denken!! Je red het echt wel!! Liefs, Savannah
Misschien is het een makkelijkere weg om voor je vriend te kiezen omdat hij 'tastbaarder' is dan je kindje of omdat je misschien bang voor hem of hem verliezen bent maar realiseer je ook dat als je voor hem kiest dat je dan in een hele foute relatie zit met een vent die jou geluk niet vooropstelt. Een man die je ergens toe probeert te dwingen wil je toch niet bij zijn? Ik heb een hekel aan kerels die dingen proberen op te lossen met hun (ingebeelde) 'macht'. Ook al zou hij je bijv. 'dwingen' om een toetje te halen bij de supermarkt, misschien absurd voorbeeld maar daaraan zie je hoe absurd het uberhaupt is als hij je ergens toe 'dwingt', dat is bij wet zelfs verboden.
Ik was 16 jaar toen ik mijn 1e kindje kreeg. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik direct vastbesloten om het te houden. Ookal kreeg ik het af en toe spaans benauwd als ik er aan dacht dat ik het alleen moest gaan doen. Je hebt gelukkig nog een aantal maanden de tijd om je in te lezen, je voor te bereiden enz. Kom op meid je kunt het wel, waar een wil is, is een weg. Nu ben ik ondertussen net 30 en moeder van 4 kinderen. En ik doe het sinds enige tijd alleen. Had je mij jaren geleden gevraagd of ik dat had gekund, had ik vast NEE! geantwoord. Maar nu zorg ik toch echt in mijn eentje voor 4 kinderen. Je zal nog versteld staan van jezelf wat je allemaal aan kunt. Ik kan mij alleen wel voorstellen alsof het nu voelt alsof in het diepe moet springen, niet wetende of je wel kan zwemmen.. zoiets. Luister naar je eigen gevoel en laat je nergens toe dwingen! En heb je steun nodig, wil je je hart luchten of what ever.. Hier op ZP zijn genoeg meiden die je graag willen helpen. Liefs Gwen Ps als je wil mag je mij altijd pb-en.
Bedankt iedereen, voor de reacties! Ik ben zo ongelooflijk boos! Hoe kan hij mij dit aan doen?! Hij wil voor geen goud dat er een kind van hem op deze wereld komt te staan. Ik word er gewoon bang van... We zijn zelfs al samen naar de verloskundige geweest, waar we allebij met een smile van oor tot oor vandaan kwamen. En ineens, hij kwam op een avond uit zijn werk en keek al een beetje afwezig. Ik vroeg wat er aan de hand was, en toen barstte de bom. Hij wil het niet want hij wil carriere maken blabla, het kind móest weg anders zou hij bij me weg gaan. Het feit dat hij zoiets over z'n lippen kan krijgen zal ik hem al nooit kunnen vergeven, zo naïef ben ik niet, maar hij wordt zo ontzettend boos als ik ook maar iets over mijn gevoelens erover vertel... Ik wil dit wondertje houden, maar ik vind het zo eng!
Ahhhh wat heb ik met je te doen als ik dit lees ..... Je hebt je keus over je vriend gelukkig al gemaakt!!!!! Hij verdient jou niet. Bekijk het van een andere kant (of probeer dat eens Je 'kan en mag'' terug naar je ouders. Niet leuk, maar je hebt ze wel, en ze zullen je helpen waar nodig. Gelukkig heb je beide ouders nog! En tot de tijd dat jij je school af hebt gaat werken, is jouw kindje vast en zeker heel erg gelukkig met zo'n lieve mama, en ook nog eens in huis bij opa en oma! Alles komt goed! Probeer wel zo snel mogelijk de knoop door te hakken. Weet je, die 9 maand zwanger zijn is erg byzonder en mooi, en er is genoeg "voorpret" te beleven voordat die kleine er is! 9 maand is zo voorbij. Hoop dat je in die maanden ook lekker kunt genieten van het zwanger zijn! Veel succes! Ik wil je natuurlijk wel nog even feliditeren met je zwangerschap!!!
wat een vreemde ommezwaai bij je vriend.. Je zou toch zeggen dat er iets gebeurd moet zijn waardoor hij ineens zo anders over jullie kindje denkt! Heel veel sterkte!
Hoe kan dat toch hè dat iemand zo opeens kan omslaan? Misschien een beetje stomme vraag..maar was het de bedoeling dat je zwanger zou worden?
We hadden het heel vaak over kinderen en hoe graag we het zouden willen, maar we wilden nog wachten tot ik klaar met school was (ik moet nog maar 4 maanden). En toen ben ik door de pil heen toch zwanger geworden en ik zag dit echt als een soort van teken, dat het nu al tijd was zegmaar. Dus in principe was het niet gepland maar wel echt gewenst! Ik denk dat hij toen nog niet echt besefte dat als ik zwanger was er ook echt een kind zou komen wat tijd en moeite kost.
Typisch hoor mannen.. Heb je enig idee of hij nog gaat bij draaien? Misschien is hij nu in shock omdat nu pas tot hem door dringt en moet het allemaal nog bezinken? Nou ja hoe dan ook, als jij er maar gelukkig mee bent. Wat zeggen je ouders er eigenlijk van?
Mijn zusje was 17 toen ze zwanger werd, haar vriend dwong ook tot abortus, tot aan de laatste week van de bevalling wou hij dat het kindje dood ging. mijn zusje woont bij mijn ouders,gaat nog naar school, maar heeft voor een opleiding gekozen van 3 dagen in de week. abortus was gewoon geen optie voor haar, het is HAAR kindje, dat HIJ het kindje niet wil is ZIJN probleem, HIJ wou toch ook N*ken ! dan moet hij maar oprotten. ze heeft nu een prachtige geweldige dochter van bijna 1,5 jaar Heeft ze het er soms moeilijk mee, Ja natuurlijk. ze heeft geen parnter tegen wie ze haar frustratie's kwijt kan, ze heeft geen partner die haar een arm om de schouder slaat wanneer ze het even niet meer weet met haar dochter omdat ze weer eens flink driftig is om absoluut niet wil gaan slapen, een arm van je moeder is toch anders, Maar ze is zo stapel gek op haar dochter, Als ze de keuze mocht maken om het anders te doen ( abortus of houden) zou ze zo weer gekozen hebben voor houden. ze redt zich prima, ze is een geweldig lieve mama. en ik weet zeker dat jij dat ook kunt. dikke knuf voor jou.
meid hoe kom je erbij dat je t niet alleen kan????natuurlijk kan jij t wel alleen!!!! je kan gelukkig bij je ouders terrecht, en tegen de tijd dat je kindje komt ben je klaar met je school. miss kan je met je ukkie bij je ouders blijven tot je een baan hebt gevonden. zoals ik het lees ga jij het prima redden! je moet alleen nog ff van die e***l zien af te komen. enne gefeliciteerd met je zwangerschap!
als je nog maar 4 maandjes school hoeft, kan je dat toch prima redden? Het is niet alleen zijn kindje, ook JOU kindje. Als jij er 100% voor gaat, dan zal dat zeker lukken.Misschien draait hij nog wel bij. en anders zal je het ook zeker zelf kunnen! Onderschat een mama niet Ik ben 21 en heb een dochter van 3 rondlopen en nu zwanger van de 2e. (overigens wel allebei gepland) op mn 16e een abortus gehad waar ik tot op de dag van vandaag, nog steeds spijt van heb. Ook onder druk van de "papa" weg laten halen.
Tuurlijk kun jij het alleen als je dat wil. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar echt, je komt er wel. Een vriendin van mij liet zich ook door haar vriend 'dwingen' tot abortus, hij beloofde dat ze over een jaartje wel samen een kindje zouden maken, maar het was te vroeg. Zij heeft het gedaan. Ze zat nog bloedend op de wc toen hij doodleuk vertelde dat hij de relatie al maanden niet meer zag zitten en vertrok. Kies voor jezelf, wat jij wil!
Hij stelt zijn carriere dus boven jou en jullie kindje......bah! Dat je het eng vind is heel goed te begrijpen, zelfs ik vind het soms wel eens eng en dan heb ik een relatie, er spookt in eens vanalles door je hoofd, maar ik weet zodra je je wondertje in je armen houdt je zorgen op dat moment verdwijnen, dan is je wondertje je wereld. Je hebt mensen om je heen die je willen helpen en er zijn gelukkig ook genoeg instanties die kunnen helpen. Ik vind je gedachtegang dat het de tijd ervoor is heel mooi, zo dacht ik er ook altijd over, als ik ondanks de pil zwanger was geraakt dan had het zo moeten zijn en geen vent die me dan op andere gedachten had gebracht! Dus, kop op, het lukt je wel!