Momenteel ben ik 23 wegen zwanger. We kenden elkaar nog geen jaar maar in alles voelde het goed. Hij was anders dan vorige relaties en hij deee zoveel moeite om me te veroveren. Ik ben 36 hij toen nog 32. Hij wilde graag een kindje en of ik er ook nog een wilde, ik heb een zoontje van bijna 3. Ik wilde dat wel maar niet pas over een paar jaar omdat ik me simpelweg te oud vind dan. We besloten niets te gebruiken en af te wachten wat er zou gebeuren. Ik had gelezen dat vrouwen boven de 35 maar 30% in het eerste jaar bevrucht raakt. Bij ons was dat dus 3 weken. Hij geloofde het eerst niet echt echt maar stond daarna te huilen van blijdschap. Trots vertelde hij het tegen mijn ouders en die van hem. Kort erna gingen we op vakantie. Ik was mezelf niet en herken me er ook niet meer in. Maar ik was zo geïrriteerd naar hem kon niks van hem velen en ook niks goed doen. Hij vloog alleen eerder naar huis. Dat kwam toch redelijk goed weer maar liep weer uit op ruzie. Hij deelt alles van a tot z met zijn ouders, heeft een trauma uit het verleden en heeft niet echt een ruggegraat om dingen zelf te beslissen. Eerste moment in t zkh was hij erbij. Hij wilde alles weten alle afspraken enz enz. We gingen weer uit elkaar ik bleef maar vechten en uiteindelijk gingen we samenwonen. Meerdere malen gaf hij aan zo gelukkig te zijn zich een gezin te voelen en als dit t was tekende hij er voor voor de rest vaj zijn leven. Ik werd weer midden in de nacht op straat gezet omdat ik een opmerking maakte over de wc die ik schoongemaakt had met chloor en dat dat ook best nodig was. Sindsdien uit elkaar in bleef uiteraard weer vechten. Bellen mailen langsgaan. Tot hij me overal op blokkeerde en een deurbel met camera ophing. Tekens gaf hij tegenstrijdige signalen. Hij miste me hield van me. Hij ging van uit het levan van de baby, naar omgang naar co ouderschap om de week of 2 om 2 weken. Als ik hem zie lijkt hij in de war. Lichamelijk ziek geworden van de stress denk ik en vorige week wilde ik een gesprek over hoe de toekomst eruit ziet en dat gaat hij niet aan. Vervolgens geeft ie wel weer een geuktmunt voor de baby. Ik heb die terug gegeven omdat hij nooit informeert naar mijn welzijn die van de baby echo’s. Ik heb besloten vanaf dat moment voor mezelf te kiezen omdat het me zoveel verdriet doet. Hoe kan iemand zo zijn? Zo als een blad omslaan? Ik ben ten einde raad. Dit speelt al sinds 7 weken zwangerschap. Ik heb nu ook zijn zus n moeder van fb af en alle nrs verwijderd om mezelf echt rust te gunnen. Vraag me af of ik uberhaupt nog wat van hem hoor..
Ken je het boek liefdesbang? Misschien waardevol eens te lezen om te begrijpen waarom. Hij deze patronen laat zien. Ik zie er ook wel iets narcistisch in trouwens, dit adhv mijn eigen ervaringen met mijn ex man.
Goh, wat een nare tijd voor je. Dikke knuffel! Heb verder geen zinnig advies. Maar dat mensen als een blad kunnen omslaan is heel normaal hoor. Maar in je verhaal lees ik ook dat jij last hebt van je hormonen? Wat is jouw aandeel in dit verhaal? Toen ik zwanger was gedroeg ik me als een hormonale heks terwijl ik op het moment zelf vond van niet. En als je net een relatie hebt dan kan dat natuurlijk spoor hem ook voor veel verwarring zorgen. En sommigen bespreken veel met hun ouders en die geven op hun beurt natuurlijk advies. Als je dat niet normaal vindt als volwassen persoon dan kun je beter helemaal stoppen want dit blijft natuurlijk.
Wat een ellende in deze mooie tijd! Het is geen volwassenen relatie zo, Ik.zou het niet iedere keer aan en uit maken maar uit laten! Uitspraak wat ik toen meekreeg was, komt hij niet achter je aan? Blijf weg. Het is nu mijn ex. Hij liet me gaan, zonder weerwoord. Bij deze partner niet, ruzie is uitpraten en niet weggaan of het me lastig maken. Sterkte