Afgelopen zomer hadden wij deze discussie. Ik wilde zoooo graag en mijn vriend nog niet. We hebben toen lang gesproken. Hij bleek zich zorgen te maken over een aantal zaken, zoals vast contract voor mij, huis kopen (hing met het contract samen) en verbouwen. De afspraak was, dat als dat allemaal geregeld was we ervoor zouden gaan. We wisten beiden dat dit voor eind 2008 geregeld kon zijn. Toen werd het wachten makkelijker. Achteraf ben ik erg blij dat ik niet zwanger was terwijl we aan het verbouwen waren en toen alles financieel onzekerder was (ivm mijn contract). Het is nooit in me opgekomen om 'per ongeluk' zwanger te raken. Dat vind ik persoonlijk behoorlijk onethisch en lijkt me een slechte basis. Hij heeft net zoveel recht om geen kinderen te willen als jij om wel kinderen te willen toch? Soms helpt het dus als je man kan uitleggen waarom hij (nog) niet wilt en dan kom je vast tot een oplossing. Neem nou ons... meteen zwanger hihi. Heeft zo moeten zijn denk ik. Veel succes!
Ik heb ook lang moeten wachte voor mijn man zo ver was. Ik heb ook altijd gezegd na mijn 40 hoeft het niet meer.En heel onverwacht vorigjaar (had al de moed opgegeven) zei hij uit zich zelf laten we ervoor gaan ik was een boek aan het lezen en keek hem aan waarvoor gaan? Ja een kindje ik was zo we hadden het er al lang niet meer over gehad maar het (jaren) wachten heeft wel gewerkt hij wilt het nu ook.
ik vind het verstandig dat je je vriend niet wilt 'foppen', vind het ook maar raar dat je huisarts zoiets zegt eigenlijk... Ik denk ook dat het het beste is om het even te laten rusten, dat heb ik met mijn vriend ook gedaan toen en een paar maanden later zei hij ineens 'ik wil een kindje van jou'.Was echt superblij! Veel succes meid!
hier het zelfde, hebben het er heel vaak over gehad en soms zei die dat die het wel wou en een maand later weer niet meer. gewoon onzekerheid. nu waren we 7 mnd bezig toen die besloot dat die het toch te eng vond en dus zouden we tot mijn spijt weer veilig verder gaan tot die er weer klaar voor was. ik vind ook dat het iets is dat je samen doet en samen beslist dus heb hem daarin gesteund. alleen bleken we toen net zwanger! daar baalde die wel eerst van maar begint nu langzaam bij te draaien. en straks vind die het super, dat weet ik zeker. als er een echo is en een buikje. mannen vinden het gewoon super eng om vader te worden, er zijn zoveel zorgen. het geld, de opvoeding, hoe gaan we het doen, ben ik wel goed genoeg, wat als ik het laat vallen, zal zij meer van de kleine gaan houden, wat gebeurd er met mijn prive leven.. ik vind dat hij achter de beslissing moet staan en niet onverwacht ineens vader moet worden. zal denk ik als een soort verraad voelen. snapje?
Wat raar zeg dat een huisarts dat zegt :-s Het moet altijd een gezamenlijke beslissing zijn volgens mij. Mijn man kwam er zelf mee, midden in de nacht toen we lekker lagen te kletsen over van alles en nog wat. En geloof mij maar, er is niks mooier dan een man die zegt dat hij graag kinderen wil met je! Ik zou dus zeker wachten tot jullie er allebei aan toe zijn.
Ik hoop dat het net zo succesvol werkt bij jou partner als bij de mijne! Heeeel veel succes er mee! Ik zal de persona. in gedachten houden,,,, ik hoop dat ik het tegen die tijd dat het zo ver is nog herinner hahaha bedankt voor de tip! en succes! Liefs Mij
Ik vind dit echt niet iets dat je je partner moet opdringen. Tuurlijk, er zullen best mannen zijn die eraan wennen als het eenmaal zo ver is. Maaaaaar er zijn vast ook een HELEBOEL mannen die er ook dan niet achter staan. En dan? Dan ben je zwanger van iemand die dat niet wil? In het slechtste geval kost het je je relatie. Een relatie draait om vertrouwen. Praat over je gevoelens met hem. Vraag wat maakt dat hij er nog niet aan toe is. Is dat een gevoel of is het verstandelijk, misschien maakt hij zich ergens specifiek zorgen over. Wellicht kun je door goed te praten die zorgen bij hem wegnemen. En spreek af dat je het ook eens een tijdje laat rusten als hij aangeeft er nog niet aan toe te zijn. Zijn moment komt heus wel. Maar je zult even geduld moeten hebben. Dwing hem ajb nergens toe. Je hoopt het natuurlijk niet maar stél dat je (net als wij) de pech hebt dat het lang duurt voor je zwanger word dan heb je elkaars steun en vertrouwen ZO hard nodig. X
ook ik ben zo´n heerlijke ongeduldige meid die een mega grote kinderwens heeft en mijn vriend nog niet. ik werk op een kinderdagverblijf dus word ook nog eens elke dag geconfronteerd met kinderen en met jonge collega´s die zwanger worden. ik geniet van mijn werk maar toch doet het elke dag weer pijn en maakt het me verdrietig. ik weet dat een eigen kindje-wondertje een hele andere beleving is dan de kinderen op mijn werk maar ik verlang er zo naar. mijn vriend geeft wel aan dat hij wel een kindje met mij wil maar nu nog niet. ook kan hij me niet zeggen wanneer wel... erg frustrerend. ik ben wel in januari gestopt met de pil in overleg met mijn vriend ivm klachten die ontstonden door de pil maar aan een kindje wil hij echt nog niet denken al luisterd hij wel naar de verhalen van familie die nog in de kleine kinderen zitten. ik heb al jullie verhalen gelezen en heb wel hoop dat het goed komt ik vind het alleen moeilijk met het verwerken dat mijn wens nog niet op kort termijn vervuld zal worden. heeft iemand nog tips hoe ik die tijd door kom? de tip van de arts vind ik ook een beetje vreemd, ik loop ook wel eens met het idee in mijn hoofd maar zal het NOOIT doen, ik hou van mijn vriend en zo bedonder je je partner waar je erg veel van houd. liefs marissie83
ook ik heb moeten praten als brugman voordat hij 'om' was. In het begin vond hij het gewoon allemaal heel eng en ongrijpbaar. Daarnaast had hij een paar dingen die verwezenlijkt moesten worden. Dat waren groter huis, grotere auto en een baan voor mij. Dit is inmiddels allemaal gelukt. Toen had hij eigenlijk geen poot meer om op te staan, maar toch zat er wat twijfel. Hij wil wel heel graag maar is heel erg bang wat anderen denken en wat het met hem gaat doen. Hij is een paar keer depressief geweest voornamelijk bij grote veranderingen. Toen ik gisteren vertelde dat de huisarts dacht aan een beginnende zwangerschap schrok hij zich ook rot, maar als het zo is is hij er ook heel blij mee. Veel praten en geduld hebben is de key. succes
Bedankt allemaal voor jullie reactie. Ik begrijp nu dat ik nog geduld moet hebben om dat mooie moment samen te hebben. Toch is het wel pijnlijk dat ik en mijn lijf zo graag willen. Dat herken ik wel Marissie. Mijn vriend heeft wel gezegd dat het dit jaar gaat gebeuren dus dat is op zich duidelijk. Toch voelt het nu nog niet willen proberen wel weer als uitstellen. En tsja ik wordt er ook niet jonger op! Maar goed ik doe heel erg mijn best er niets over te zeggen zodat hij er zelf over kan denken zoals hij wil. Want dat praten als Brugman heeft helaas nog geen succes gehad voor mij. Ik zal wachten tot hij erover begint en dan lekker veel gaan praten. Fijn dat ik er in elk geval hier nog even net iets te veel over mag praten! Liefs
Hoi allemaal, ik heb niet alles gelezen maar wel een deel. Ik vind dat er soms wel teveel aan de mannen word gedacht. Want waarom moet je maanden of misschien jaren gaan zwijgen over een wens die jij hebt, om dan vervolgens zodra het hem wel uitkomt gelijk meneer zijn zin te geven. Vrouwen sta toch een beetje voor jezelf! Ik vind dat je zeker niet je dromen weg moet gaan drukken. En als hij zijn dromen niet samen met jou deelt horen jullie misschien wel niet eens samen, want hoe kan je nou een relatie hebben waarin de een iets wil maar de ander niet. Ik herken het gevoel van Moeder aarde wel al zou ik er nooit voor kiezen om in me eentje te beslissen een kind te maken. Maar sommige mannen willen ook teveel die willen 100miljoen op de bank hebben staan en meer van zulke gekkigheid, die zijn gewoon heel onzeker. Die willen wel maar durven niet.. Het is aan jou om te peilen welke van de twee het is niet willen, of wel willen maar niet durven. Bij niet durven moet je gewoon op de onzekerheden van je man ingaan en hem daarin proberen te steunen en begrip te tonen. Anders zit je op je 45ste nog met een stille kinderwens weggepropt achterin je hoofd omdat meneer de stap niet durft te nemen. Groetjes
Veel van de verhalen hier zijn ook voor mij herkenbaar. Ik ben een jaar geleden gestopt met de pil en wil eigenlijk al heel lang kinderen. Mijn vriend is wat jonger dan mij en heeft momenteel nog geen vaste baan. Ik heb wel een baan met een vast contract. We hebben een leuk huisje en m'n biologische klok ging al een tijdje van rikketikketik Hij was altijd heel enthousiast en hadden gedacht dat we ergens in september/oktober zwanger zouden zijn. Alleen is het nu al raak! Dat hadden we niet verwacht en het was dan ook best wel even schrikken .. M'n vriend was echt in shock " hoe kan dit nu gebeurd zijn? " maar ik denk dat 'ie er langerzamerhand aan begint te wennen. Het lijkt mij het beste dat jullie er samen voor willen gaan. Anders ben je straks zwanger en als hij niet happy is gaat 'ie allerlei verwijten naar je kop gooien... dat kun je helemaal niet gebruiken =; Nou meiden allemaal succes.. en met die mannen komt het wel goed
Ik ben ook bezig met mijn vriend te overtuigen om aan kinderen te beginnen. Hij wil er wel, maar nu nog niet. Hij heeft altijd wel een reeks argumenten op zak om zijn standpunt te verdedigen. Als ik hem onder druk zet, dan maakt dat alleen maar alles erger. Daar ben ik dus mee gestopt, maar het is moeilijk om die biologische klok zomaar stil te zetten, laat staan te verbergen. Hem in contact brengen met kinderen heeft ook alleen maar negatieve gevolgen. Hij kan dan alleen maar meer negatieve argumenten naar boven halen. Dat doe ik ook niet meer. Ik zou zeker nooit overgaan naar bewust zwanger worden zonder zijn weten. Dat maakt alleen maar de vertrouwensband en de relatie kapot. Ik heb het gevoel dat het bij hem veel te veel berekend is en dat ik moet wachten op zijn goedkeuring. Wat doe ik? groetjes, Julie
Ik heb m'n man ook moeten overtuigen. We zijn nu 8 jaar samen, en hij is 13 ouder dan mij... dat maakt het er niet makkelijker op. Mannen zijn soms bang voor veranderingen, althans de mijne toch! Maar nu hebben we beslist ervoor te gaan (ik missch ietsje meer dan hem ) Ik denk ook wel dat hij het voor een groot deel doet omdat hij mij graag ziet en weet dat ik het natuurlijk hééél graag wil
Hier ook in het begin problemen ermee gehad, alleen toen het raak was was meneer in de wolken elke avond, was het "weltrusten schat, weltrusten ukje" toen het mis ging, was hij verdrietig en boos, en ik enkel verward. Daarna heb ik gezegt, laten we nog even wachten, toen had hij daaar begrip voor, maar inmiddels heeft hij in zijn hoofd de babykamer al klaar, ziet hij ons al met een kleine rondlopen. Hij droomt, over hoe leuk het hem lijkt dat ik straks met een dikke toeter rond loop en hij elke avond een beste trap krijgt van de uk. En tja lijkt mij ook wel wat ik wacht enkel op de natuur, heb de hoop opgegeven voor 2011nog mams te worden. Maar goed, we zien het allemaal wel, ben er de laatste tijd ook wat miner mee bezig al heb ik rond me "mogelijke innestelingsperiode"bloed gehad, en voel ik me niet 100 % houd me in de kop dat het niet raak kan zijn. Me vriend heeft inmiddels wel zijn spulletje laten testen en was zeer bewegelijk, dus dat het nog niet raak is ligt helaas aan mij :S
Wat een vreemde huisarts.... Persoonlijk vindt ik het echt niet kunnen om je partner op zo'n manier te bedonderen en hem niet in zijn mening te respecteren. (ik zeg niet dat jij dat doet hoor moeder aarde (hihi), maar er zijn mensen die dat wel doen). Wat heb je dan voor een relatie joh. Ik wilde ook pas sinds vorig jaar kinderen. Mijn vriend al heel lang. Hij heeft gelukkig altijd mijn mening gerespecteerd. Als hij dat niet had gedaan, had ik het ook tegen hem kunnen gebruiken in moeilijk periodes. Zo van, "jij wilde toch zo graag kinderen". Godzijdank kan ik zeggen dat ik er 100% achter stond en me totaal niet gedwongen voelde.
Ik vind het ook op z'n minst een zeer vreemde uitspraak van die arts, en dan druk ik me nog zwak uit Een relatie moet toch gebaseerd zijn op wederzijds respect en vertrouwen, en volgens mij haal je door te 'foppen' het hele vertrouwen weg. Het lijkt mij gewoon een hele geniepige manier van je zin doordrijven eerlijk gezegd...ben dan ook blij te lezen dat je dat niet van plan bent! Ik heb in mijn omgeving (indirect) een verhaal gehoord van een meid die graag kinderen wilde, haar vriend (nog) niet, en zij heeft gewoon de pil doorgespoeld in het toilet en niks gezegd tegen haar vriend... en jawel hoor, zwanger... nou als dat mij zou overkomen als ik haar man was, zou ik haar dus nooit meer vertrouwen.... liefs mamatoB
Toch zijn er heel veel vrouwen die hun man "foppen" alleen die zullen er nooit vooruit komen, maar het gebeurd vaker dan veel mensen denken.
Deed het gelukig hier iets anders kwa aanpakken kinderwens, hier kwam een kleintje over de vloer voor een paar keer van nog geen jaar oud, en hij zag alles dus met eigen ogen, voordelen,nadelen enzovoort, ook hoe ik me erbij voelde, en dat ik altijd aan het stralen was dat ze hier was, met de honden lopen, en gewoon haar "vertellen over dingen"zoals nu gaan we even wissen in huis voor een schone vloer, maakte hem ook enthousiast, heb er gelukkig weinig voor hoeven doen, en hij begon er op een gegeven moment zelf over.