Vriend eerst overtuigen?

Mijn man en ik wilden aan het begin van onze relatie (zo'n 5 jaar geleden) allebei geen kinderen. Sinds een jaar of 2 is het bij mijn gaan 'kriebelen', maar zijn vooral ook die eierstokken gaan rammelen. Ik denk dat het bij mij vooral aan de leeftijd ligt (35) en de omgeving waarin ik me bevind (kinderrijke buurt, veel vriendinnen die een gezinnetje stichten). Ik heb vorig jaar al met mijn over mijn kinderwens gehad en nu ben ik op een punt dat we hier nu wel een beslissing in moeten nemen. Ondanks dat we er nog niet uit zijn heb ik nu wel het vermoeden zwanger te zijn (en nee, ik heb hem hier niet in 'getricked'; hij weet dat ik al een jaar de pil niet slik en andere voorbehoedsmiddelen, dan voor het zingen de kerk uit, gebruiken wij niet). Ik heb hem meteen van mijn vermoedens op de hoogte gebracht en gelukkig reageerde hij heel relaxed. Mocht de uitslag positief zijn, dan schrikt hij er niet heel erg van en mocht het negatief zijn, waar we het ook over hebben gehad, zie hij al dat we het altijd kunnen blijven proberen.
Een volmondig 'ja' heb ik dus nog niet gehoord, maar ik vind het wel fijn om de horen dat hij hier niet (meer) 100% negatief tegenaan kijkt..We wachten af...

 

Hoi Marissie,

ik herken echt heel goed hoe jij je voelt.
Ik denk soms ook wel eens van is het mij niet gegunt ofzo?
En ik kan soms heeel jarloers zijn op mensen die er wel voor durven te gaan. Ik heb inmiddels met praten als brugman mijn vent wel over weten te halen. Alleen vind hij dat we financieel nog te onzeker zijn dus hij wil wachten tot november omdat we dan meer weten.
Maar ben zo bang dat alles dan weer een jaar op gaat schuiven!
Kan echt niet wachten tot het zover is.
Wat ik doe voor afleiding is me er al zoveel mogelijk mee bezig houden, mezelf in alles verdiepen rondom zwangerschap en bevalling en opvoeding, op die manier heb ik het idee dat ik er toch wat dichterbij sta al want je kinderwens wegstoppen lukt toch zoizo niet.

Iedereen veel succes met het overhalen!

 

Even voor de duidelijkheid, ik heb dat niet geflikt, maar het klopt wel dat sommige mannen een duwtje nodig hebben.
Ik ben door de anticonceptie heen zwanger geworden, achteraf blijkt dat mijn lichaam niet goed op de nuva ring reageerde door stress. Heb alles goed gebruikt, had een "speciaal wekkertje", een sms alert en stickers voor in de agenda, dus daar ligt t niet aan,

We hadden wel een kinderwens, alleen voor over een jaartje nog eens bekijken. Mijn vriend schrok, ik ben geschrokken (was alleen thuis en deed de test in overtuiging dat ik niet zwanger zou zijn) dus ik kon mijn vriend gaan bellen met de mededeling dat ieff kon gaan zitten .

Achteraf zei mijn vriend, ik ben eigenlijk wel blij dat het als een cadeautje kwam (zo zien we het maar want öngelukje" vind ik zo'n k*twoord) want anders had t elke x wat anders geweest dat ik de boot afhield.
Nu ben ik hard aan het aftellen en we kunnen beide niet wachten, mijn vriend heeft ook wel wat minder gevoel bij de zwangerschap, maar hij is daar te nuchter voor zegt ie. maar goed.

Het is vreemd dat een huisarts dat zegt maar het kan wel kloppen, dan nog vind ik het niet kunnen en erg egoistisch. ken helaas ook iemand die het gedaan heeft. Die relatie heeft t niet overleeft, nu zit moedertje zielig te doen, maar sorry dan klink ik wel hard, maar ik vind het echt eigen schuld, overigens is hij wel "gewoon"weekend papa en ziet hij zijn kindje veel en is een leuke vader, maar ik gun een kindje een "heel gezin"en geen gebroken!!!

 

Ik begrijp niet zo goed dat vrouwen hun man of vriend gaan overhalen of overtuigen om kinderen te krijgen.
Naar mijn mening moet iemand volledig achter het ouder worden staan en als deze overgehaald moet worden zit er geloof ik iets niet goed.
Dan liever geen kinderen met diegene..

Maar goed dat is mijn bescheiden mening maar

 

Ik heb geen advies maar wil mijn verhaal met jullie delen.
Ook voor mij is dit een heel herkenbaar verhaal. Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar bijelkaar. We hebben het eerder gewoon over gehad, of we wel kinderen zouden willen. Dit is wel het geval. Zelfs zo toen mijn vader ernstig ziek was hebben we hem verteld dat mochten we kinderen krijgen dat zouden ze die namen krijgen. Nu hebben wij dan bepaalde keuzes gemaakt de afgelopen jaren, nadat mijn vader was overleden, en door onvoorziene omstandigheden van afgelopen jaar heb ik er helemaal niet over gedacht. Maar nu dat ik voor mijn gevoel in rustiger vaarwater ben gekomen en om mij heen ook vriendinnen zwanger zijn begint het te kriebelen en idd de biologische klok gaat ook gevoelig te tikken (nu 31). Ik heb het in een emotioneel gesprek naar voren gebracht dat ik aan kinderen zit te denken. Een duidelijk antwoord was zoals meerendeel van de mannen in eerste instantie zeiden; hij is er nu nog niet klaar voor. Hij heeft voor het eerst sinds 6 jaar dat hij het gevoel heeft dingen te kunnen doen die hij de afgelopen periode niet heeft kunnen doen. En momenteel heeft hij na een vaste werkbetrekking van 10 jaar een onzekere tijd. Op zich hele begrijpbare argumenten.
Bijkomstigheid is ook nog dat mijn schoonzus (zijn zus) 10 weken zwanger is. Ik denk dat ik mijn eigen echte gevoel niet hoef te omschrijven en wellicht herkenbaar is voor jullie. Met mijn vriendinnen heb ik er gek genoeg geen last van. Misschien is het verstandig om maar aftewachten en zien hoe hij op zijn nichtje of neefje reageert.
En als ik niet kan wachten neem ik jullie advies ter hand.

 

Hoihoi,

Wat jammer en vervelend dat jij aan kinderen toe bent en je man nog niet. Zeker lastig als hij zulke goede argumenten kan geven.
Ik weet wat voor een pijnlijke gevoelens dit kan geven en een gevoel van onmacht.
Ik hoop voor je dat jullie er samen uit gaan komen.
Het enige wat ik kan zeggen is veel sterkte en praat met hem over je gevoelens.
Hij moet weten hoe jij je voelt.

Succes

xxx Suzie