Ik sprak hem net. Hij gaf zelf aan zichzelf op de wachtlijst voor hulp te zetten. Kwam hij op terug, omdat hij vind dat het geen zin heeft, hij niet praat daar en er geen behoefte aan heeft. Heb gezegd dat ik het fijn zou vinden als hij het wel zou doen. Er is een opening bij hem, dat hij er zelf over begon. Hoop dat dit besef komt. Hij is het zeker waard. Ik heb zelf al hulp van een psycholoog. Annedore: Hij weet wat het probleem is en dat het grotendeels aan hem ligt. Alleen vind hij dat hij niet gelukkig hoeft te worden en accepteerd daarom geen hulp. Heel fijn dat het tussen jullie zo goed is gekomen! Ik blijf vechten. Blijf er voor hem zijn, maar niet pushen, vastklampen oid. Hij begint vaak uit zichzelf toenadering te zoeken en te praten, dus dat is al heel wat. Deed hij eerder nl nooit. Ik snap al jullie reacties, maar dit voelt goed voor me om te doen. De vorige x wist ik niet wat er aan de hand was. Dit weet ik nu wel, dus kan ik er een stuk makkelijker mee om gaan Bedankt allemaal!
ook ik sluit me hier bij aan ook mijn man is/was redelijk vaak depressief en heeft dan een dwangstoornis vooral geestelijk (hij controleerd alles, wat colllega's zeggen/doen zijn eigen denken weer terug halen en dan bedenken dat hij het goed gezegd heeft en vantevoren er al veel over nadenken voordat hij iets zal gaan doen etc etc. ook onze relatie stond in het begin onder druk omdat hij dacht het niet waard te zijn etc etc.) maar meid hij moet ereerst zelf uitkomen en vooral inzien!!!! jij kan wel vechten voor jullie relatie maar als hij dat niet doet houd het op!!!
Onze relatie is 80-90% van de tijd zeker leuk! We hebben het super samen, alleen komt er een moment, vrijdagochtend dus, dat die knop volledig om gaat. Ipv dat hij zegt: schat, wil je naar huis gaan, ik wil even rust. Prima. Zo zit het ook in zijn hoofd, maar zo komt het er niet uit. Het komt er uit als ga weg en kom niet terug. Direct heeft hij spijt als hij het zegt, maar hij kan niet met het gelukkige gevoel om gaan en ketst me dan dus af.
Goed om te lezen dat jij zelf hulp hebt! En bij hem zijn er dus momenten van besef van het probleem en het eventueel willen aanpakken. Ik herken dit. Vaak is het een aanloop naar het ECHT gaan doen. Maar (er is altijd een maar he ) soms zijn het ook 'zoethoudertjes' naar anderen toe. Om maar te zeggen dat je van alles van plan bent, zodat een ander weer hoop voor je heeft en je blijft steunen. Houd jezelf goed in de gaten. Blijf afwegen voor jezelf 'is dit het me nog waard?'
Op dit moment is het me nog waard. Hij doet niet aan zoethoudertjes. Hij zou iemand nooit aan het lijntje houden, gebruik maken van. Dat weet ik 100% zeker. Hij zegt ook dat hij heel graag met me verder wil, maar niet kan. Kan niet ligt voor mij onder de grond, dus ik ben van mening dat je moet proberen voor er de brui aan te geven. Nu laat ik hem opzich wel met rust wat onze relatie betreft, zolang hij maar weet dat hij er niet alleen voor staat.
ik ga nog een stapje verder. je komt net uit een andere relatie als ik me niet vergis. al vrij snel ( volgens mij nog niet eens een week ofzo) later had je deze vriend.daarmee raakt het uit je gezondheid laat het afweten, nu is het weer aan. ik denk dat jij ook moet leren een tijdje alleen te zijn en jezelf te waarderen om wie je bent. ik denk dat jullie dat beiden moeten en nodig hebben, met proffecionele hulp. zo snel al zoveel problemen hebben dat vraagt om nog meer problemen. ontleen je je eigenwaarde niet toevallig aan zorgen voor iemand anders? (deed ik vroeger ook namelijk) en maak je jezelf daarom wijs dat jullie ontzettend verliefd zijn op elkaar. gewoon omdat je iemand nodig hebt die bij je is en waar je de "sterkere" kunt zijn, zodat je niet over jezelf na hoeft te denken en niet met je jezelf alleen hoeft te leven?
Dit heb ik een paar topics geleden ook al eens gezegt en kreeg toen een berg rotzooi over me heen. Ik ben het eens met blub. Succes t.s. Het klinkt heel hard wat ik ga zeggen. Maar doe het. Niet dat je na als je over de 30 bent van had ik het maar eerder gedaan. Leef eerst gelukkig met je zelf voor dat je een ander gelukkig wilt maken. Stel straks heb je een kindje dan worden de problemen alleen maar erger. Ik spreek uit ervaring als je niet eerst goed voor je zelf op een rij hebt probeer het niet ook nog voor een ander te doen. Dat jij je vriend steunt is een eigenschap van je die je zult behouden. Maar sneeuw niet onder in je eigen ik. Kortom kies eerst voor je zelf voor dat je hem de helpende hand aanbied ik voor zie geen gelukkig leven voor je als je op deze voet verder gaat. En dat je uit eindelijk straks. Als je een kindje bijvoorbeeld krijgt met een post dep te maken krijgt.
Liefde maakt blind. Ik heb ook wel eens wat van je vorige topics gelezen, maar ik zou net als de rest toch eerst voor jezelf kiezen, jij hebt nu hulp, prima, maar zolang hij geen hulp heeft en je zit in zo'n relatie, dan is de kans groot dat hij je mee de bagger intrekt, voor zover dat al niet is. Laat hem eerst zelf hulp zoeken en er aan werken, zodat jullie echt wat aan elkaar kunnen hebben, i.p.v. elkaar alleen maar horensdol maken met jullie onzekerheden.
Hij is absoluut niet degene die mij de bagger in trekt waardoor ik hulp heb. Nee, dat hebben mijn ouders gedaan. Omdat ik voor mijn zusje en broertje moest zorgen voel ik me overal verantwoordelijk voor. Daarom heb ik hulp, om van dat gevoel af te komen.
Ja, en bij hem zal zijn gedrag vast ook een oorzaak hebben, maar in een relatie heeft dat toch een wisselwerking. Als jij zelf mentaal en fysiek niet in orde bent, slurpt dat energie en je moet stevig in je schoenen staan, wil je niet meegezogen worden in zijn problemen en wereldje.
Ik word niet meegezogen in zijn wereldje. Daar laat hij me niet eens in toe. Ik wil alleen dat hij niet zo negatief is over zichzelf en het leert waarderen dat mensen van hem houden. Morgenvroeg moet hij naar het ziekenhuis. Niemand kan met hem mee. Hij is er doodsbang voor. Ik ga mee, of hij het wilt of niet. Ik laat hem niet alleen gaan. Vorige week moest hij ook. Lijksbleek, hondsberoerd erheen. Hij heeft me wel 100x bedankt voor het feit dat ik mee ging. Ik laat hem zien dat ik er ben voor hem, niet eens zozeer als zijn vriendin, maar als een vriendin. Hij kan de wereld niet alleen aan. Er zullen er veel zijn die het niet met me eens zijn, maar dat maakt me niet zo heel veel uit. Vind het fijn dat er verschillende meningen zijn. Dit voelt voor mij goed, dus dit ga ik doen.
Dan als je het echt wilt dan is die stap je vriend. Duidelijker kan je je zelf niet helpen echt niet. Meis ik ben 37 jaar en kan best zeggen dat ik een rot jeugd achter de rug heb met een hoop zorgen en trammelant. En nu nog probeer ik iedereen te behagen. Maar dat gaat nooit goed werken. Ben wel al zo ver dat ik nu nee kan zeggen zonder daarna weer in een ja terecht te komen. Er zijn meer mensen zo als jij zo en als ik die z.n jeugd hebben gehad en voor wie het volwassen leven behoorlijk heftig is. Je hebt niet geleerd voor je zelf te kiezen en te denken. Ook ik zocht al hulp toen ik begin 20 was maar het kwartje valt bij mij pas nu met me 37 ste. Of zelfs nog niet helemaal. Maar het word makkelijker je word ouder en wijzer. Niet dat jij niet wijs bent hoor. Ik herken gewoon wat dingen in je waar van ik denk ik hoop dat je nog te redden bent. Door eerder voor je zelf te kiezen. Ik wil hier mee zeggen, Dat je het wel wilt maar het nog in je systeem zit. Daar bij moet je ook ophouden andere de schuld te geven ja ook je ouders. Je moet het een plekje geven en verder gaan met je leven. Niet vergeten maar wel vergeven. Heel lastig om uit te leggen misschien zijn er hier dames die het veel beter kunnen uit leggen dan ik. Sterkte en respect meis het is allemaal niet makkelijk. I now.
Ik probeer het ook een plekje te geven, vandaar dat ik hulp het gezocht. Ik geef mezelf tijd alles een plek te geven. Ik kom er wel. Met of zonder hem. Hij verdient net zoveel geluk als ieder ander. Wil hem ook behoeden zover de fout in te gaan als ik heb gedaan. Dat lukt me niet, weet ik. Maar gevoelsmatig. Ik hoop dat hij zich realiseert dat ook hij gelukkig mag zijn, dat er iemand voor hem is. Dat vind ik belangrijk. Bedankt voor je verhaal!
totaal off topic ik vind het knap primal dat jij kunt vergeven. ik kan dat tot op heden nog steeds niet en ik vrees nooit. ik probeer het niet mijn leven te laten beheersen. maar het heeft wel mijn persoonlijkheid gevormd ( en misvormd , ben op sommige gebieden behoorlijk beschadigd en er zit veel woede, alle therapieén ten spijt ) daarmee moet ikzelf en mijn gezin natuurlijk wel dagelijks dealen. en om de mensen te vergeven die dat moedwillig gedaan hebben. ik kan het niet. ik probeer ermee te leven en het niet mijn leven te laten beheersen meer, dat wel. voor mijn gevoel verloochen ik mezelf als ik hun zou "vergeven". net of het niet gebeurd is, niet belangrijk is. kweet niet precies hoe ik het moet noemen.
Snap je wel hoor blub zeker. Maar ik merk hoe vaker ik terug ga in het verleden. Op de momenten dat me onrecht is aan gedaan ik er ongelukkiger van word vandaar ik er niet meer aan probeer te denken dan word ik alleen maar kwaaier. Als ik een rotdag heb dan komt dat juist naar boven. Ik ben niet geslagen of misbruikt maar er waren bij ons in het gezin dingen die niet door de beugel konden ook ik voelde me al veels te jong verantwoordelijk voor de fouten die mijn ouders maakte en dat waren er een hoop. Mijn vader dronk en had een kwaaie dronk hoe vaak die twee niet lagen te rollen bollen En met 18 zijn ze gescheiden. Mijn pa ging er met de buurvrouw van door. Na eerst samen partner ruil te hebben gehad. Ik vraag me wel eens af hoe heb ik deze periode.s kunnen overleven het was letterlijk en figuurlijk de hel waar ik in leefde. Met 16 wilde ik al dood. diep ongelukkig door het geen in het gezin zich afspeelde. Snapje ik kan en wil niet meer terug naar dat verleden dat is te gevaarlijk en pijnlijk. Mijn ouders weet ik wel ze waren wel lief voor ons dat ontbrak er niet maar wat er wel ontbrak tja. Knuffel ook voor jou.
Denk dat iedereen het goed bedoelt. Jullie hebben beiden een probleem waarbij je hulp nodig hebt. Nu werp je je voor je vriend op. Heel lief van je, maar hoe zit het met jouw geluk? Jij hebt nu ook steun nodig! Hoe kan iemand een ander goed steunen als je zelf steun nodig hebt? En dat bedoelen mensen met werk eerst beiden aan jezelf. Dan wordt het vanzelf samen ook stuk leuker. Echt meid heel belangrijk om alles goed te verwerken als je ooit kindjes gaat krijgen komt al het onverwerkte naar boven.
Ik ben bezig mijn dingen te verwerken. Hij wil het zijne niet verwerken, dus er zit gewoon geen toekomst in onze relatie. Hij wilt er niet voor gaan. Schijnbaar niet genoeg. Moeilijk om te accepteren, maar ik doe het wel. Omdat het moet, heb geen andere keuze.
Hoi meis, Jeetje, wat lastig voor je. Ik ben iig blij dat je goed voor jezelf zorgt door hulp te hebben. Ik wou dat hij hetzelfde deed. Maar weet je wat het meest door mijn hoofd spookte toen ik je post las? De film "he's not that into you". Wat mij betreft verplicht kijkvoer voor iedere vrouw. De centrale boodschap is als een man je echt leuk vind, doet hij alles voor de relatie. Daarmee bedoelen ze natuurlijk niet alles kopen, oid. Maar wel versieren, je opbellen, "jagen". Geen excuses.... zoveel mannen met bindingsangst, emotionele problemen etc. kunnen ineens wél een relatie hebben als ze de vrouw van hun dromen ontmoeten. Soms word je gelukkiger als je accepteert dat je dat voor hem niet bent. Je bent waarschijnlijk een ontzettend leuk mens, het ligt niet aan jou (echt niet), maar hij vind je niet leuk genoeg. Tijd om verder te kijken naar een man die dat wel vindt! Dus, wees even echt heel eerlijk naar jezelf... hij vindt je niet leuk genoeg (ook al ben je dat wel). Diep ademhalen, schouders eronder, glimlach op je gezicht en verder met je leven. Mocht hij je tóch geweldig vinden... dat merk je dat vanzelf wel (niet al te hard zoeken). (Ik lees net dat je zelf ook al tot die conclusie gekomen was. )