Hi allemaal, Ik ben 25 jaar en ben nu pas 8 weken zwanger. Ik heb de afgelopen 5,5 jaar een relatie gehad. 2,5 jaar geleden een huis gekocht en in april besloten om toch te proberen om zwanger te raken. Sinds 2 dagen is mijn relatie over. Dit is niet op een leuke manier gegaan. We hebben ruzie gekregen en toen heeft hij een eind aan de relatie gemaakt. Hij weet dat ik zwanger ben. Nadat hij een paar uur op bed had gelegen kreeg ik 'een berichtje' dat ik maar abortus moest laten plegen. Dit heeft me zo'n pijn gedaan. Er brak echt een stukje af bij me. (Ik heb 6 jaar geleefd met het idee dat ik geen kinderen kon krijgen.) Ik moest geen kind van hem willen, het zou beter zijn, ik verdiende het niet, enz enz. Nadat we daardoor natuurlijk nog meer ruzie gingen maken, ben ik naar mijn ouders gegaan. Zij wisten van de situatie af en ben daar ook welkom. Ik ben daar een tijdje geweest en ben toen weer naar huis gegaan. Toen ik thuis kwam was hij rustig en hebben we nog redelijk goed met elkaar gepraat. Hij vertelde toen dat hij graag de vader wil zijn van het kindje, dat hij het op wilde voeden en dat hij het zou erkennen, maar niet samen met mij. Ik ben nu een beetje in de war. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Natuurlijk weet ik dat ik zijn kind niet van hem af kan pakken en dat wil ik ook niet. Maar ik ben wel bang dat ik er uiteindelijk toch nog alleen voor kom te staan. Hij is zo omslachtig als het weer. Morgen heb ik de eerste echo en gisteren vertelde hij dat hij graag mee wil maar dat kan vandaag alweer veranderen. Ook maak ik me veel zorgen over het materiaal. We hebben een hypotheek lopen. Het huis zal verkocht moeten worden omdat we het allebei niet alleen op kunnen brengen. Iedereen weet dat het verkopen van een huis tegenwoordig niet zo makkelijk is. Nu kan ik tijdelijk bij mijn ouders terecht maar ik zal toch op zoek moeten naar iets voor mezelf. Het probleem is wel dat ik natuurlijk mee moet betalen aan de hypotheek. Ik hou dus niet genoeg over om een eigen appartement te huren. Heeft iemand tips voor me? Deze situatie is natuurlijk nieuw voor me dus ik heb geen idee hoe ik me hieruit moet wurmen.
Jeetje, wat een verhaal. Het enige wat ik je wil zeggen is dat je het even tijd moet gunnen. Allebei even nadenken en goed met elkaar praten. Mocht je wel uit elkaar blijven hebben jullie een hoop te regelen en daarvoor kun je het beste goed met elkaar overweg kunnen. Sterkte!
Heftig! Volgens mij lopen er al langer problemen, want anders zet je niet zo snel een punt achter je relatie. De enige tip die ik je kan geven is communiceer. Praat met elkaar. Niet alleen over jullie gevoelens, maar ook over cijfertjes.. Veel sterkte gewenst. Ik vind het echt vervelend voor je
Ik zou beginnen met een week bij je ouders gaan wonen. Da's een week rust voor allebei en dan kan je zien wat dat geeft. Dat huis loopt niet weg en daar kan volgende week ook nog over beslist worden. Volgende week of over 2 weken kan je dan gaan praten over wat jullie allebei willen met de toekomst. Met erkenning door hem zou ik wel wachten tot je verder in je zwangerschap zit en ziet hoe het loopt.
Jemig zeg wat ontzettend verrot dat het zo loopt. Wel fijn dat je bij je ouders terecht kan, je hebt iig een dak boven je hoofd en steun Dat wat kaboutermeis zegt lijken mij wel goede tips.
Wat heftig. Neem idd aan dat er al langer problemen zijn want is helemaal raar als relatie van zoveel jaar na een ruzie opeens wordt beëindigd. Neem eerst eens de tijd voor jezelf en zet alles op een rij. Dan kan je actie ondernemen. Sterkte, moet erg moeilijk zijn want zoiets moois als kindje krijgen moet je met zn 2en van kunnen genieten.
Ik zou ook geen overhaaste beslissingen nemen. Wachten met erkenning tot later in de zwangerschap of zelfs tot na de geboorte. Als hij zo wisselvallig is moet hij nu eerst maar eens laten zien dat hij echt een vader wil zijn voor je kindje. Veel sterkte!
Ah meis, wat erg! Deze stress kun jij nu allemaal helemaal niet gebruiken! Blijf jezelf ontspannen hoe moeilijk ook en bedenk je dat mensen hele nare dingen kunnen zeggen als ze boos zijn en dus niet nadenken...
Jeetje wat een vreselijke situatie. Bizar, maar ik zit ongeveer in dezelfde situatie.. Ben nu 19 weken zwanger. Na een relatie van 5,5 jaar (1,5 jaar geleden huis gekocht) ben ik zwanger geworden na een ziekenhuistraject. Bewuste keuze dus maar vriend is het helemaal aangevlogen. De keuzes die hij nu maakt zijn voor niemand te begrijpen. Hij is op een gegeven moment bij een vriend gaan slapen/ wonen. Ik trok alle stress (naast alle zwangerschapskwalen) slecht, voelde ook zo slecht voor de baby. Wij hebben samen gesproken met een psycholoog, binnenkort nog een keer. Ik heb aangegeven eerst rust te willen hebben want het is gewoon niet te doen. Misschien is het ook wat voor jullie om met iemand te praten? Hij blijft de vader van jullie kind dus op de een of andere manier moet er weer vertrouwen komen en moeten jullie met elkaar om kunnen gaan. Ik weet hoe zwaar dit nu voor je is en hoe heftig het is om zoveel emoties tegelijk te voelen. Zorg voor voldoende steun in je omgeving en afleiding. Ik voel me echt het beste bij m'n ouders, zussen, lieve vriendinnen. En probeer echt zelf de regie te houden!! Luister goed naar wat voor jou op dit moment het beste voelt (je eigen gezondheid en baby staan echt op nr 1). Heel veel sterkte.
Hij gaat zelf maar het huis uit en jij blijft er in met je kind. Rust goed uit en niet aan hem denken, hij is de laatste op aarde aan wie je moet denken. Vreselijke situatie meid. Ik wens je oprecht het alle beste toe en wat een lieve ouders heb jij zeg!
Hoi, Ik ben zelf ook 25 en ondertussen 28 weken zwanger. In september heeft mijn vriend beslist om niet langer bij mij te willen zijn. Kwam als een slag in mijn gezicht aan want ik had dit helemaal niet zien aankomen: in juli heeft hij mij nog ten huwelijk gevraagd op reis in Rome. Mijn eerste reactie was dan ook dat hij twijfelde aan de grote verandering in ons leven en dat hij gewoon tijd nodig had. Maar niets blijkt minder waar, hij bleef bij zijn beslissing en niemand kon hem op andere gedachten brengen. We zijn 2 jaar samen waarvan we 1 jaar samenwonen. Dat jaar samenwonen was voor hem 'de hel', ook al heb ik niks gemerkt. Hij wil ook absoluut contact met ons kindje. Is voorlopig ook nog iedere keer mee op controle bij gynaecoloog geweest en zou zelf ook aanwezig willen zijn bij de geboorte in februari. Aangezien we een appartement samen huurden, zitten we nog even vast aan ons huurcontract. We zijn beiden op zoek naar een nieuwe woning, ik zou graag verhuizen per 1/1/2014 zodat ik toch een paar weken voor mijn bevalling rust heb. Op zich ben ik dus niet 'alleen' op dit moment in mijn zwangerschap maar toch voel ik me zo. Er komt van hem geen interesse in 'mij', enkel naar het kind toe. "Hoe is het met mijn kind?" "Schopt ze nog?" zijn enkele vragen die hij af en toe stelt. Maar hoe het met mij gaat, dat interesseert hem niet. Ik kook nog iedere dag voor hem en hou onbewust nog veel rekening met hem omdat we samenwonen. Hij heeft mij op die 2 maand al verschillende keren gekwetst, eerst en vooral door te beslissen dat hij niet gelukkig is bij mij en dan 8 weekends langs op stap te gaan tot een stuk in de ochtend zonder dat ik hem kon bereiken en ik dus doodongerust was, maar ook door een 2tal weken geleden met een collega van hem in ons bed te liggen, ik kwam een uurtje vroeger thuis van werk omdat ik wou rusten en betrapte hen. Hij moest achteraf huilen en noemde het een fout en dom van hem en had vooral zelfmedelijden want amper 2 dagen nadien liep hij alweer fluitend door het huis. Op dat moment was er iets geknakt in mij, toen heb ik de beslissing genomen om hem niet meer in mijn zwangerschap te betrekken, dus gedaan met gynaecologenbezoekjes. Ik vind het verschrikkelijk dat ik de vader van mijn kind niet meer kan vertrouwen. Elke dag als ik thuiskom ben ik bang dat ik hen opnieuw in ons bed zal vinden, ik verdien dit gewoon niet. 3 weken geleden kwam ik thuis en lag er een brief van zijn advocaat op mij te wachten, ik viel uit de lucht want hij had mij niks verteld over die plannen terwijl we elkaar wel nog iedere dag zien. Na zijn bedavontuur heb ik beslist om zelf ook een advocaat onder de arm te nemen want we gaan er zelf niet uit geraken. Wat me ook kwetst is het feit dat zijn ouders mij in het begin van heel deze situatie zeiden dat ze mij niet zouden laten vallen maar ik heb er al weken niks meer van gehoord, geen interesse in mij, geen interesse in mijn kindje MAAR ook zij willen op de eerste rij staan in mijn dochtertje haar leven. Ik ben nu vooral benieuwd naar wat het allemaal zal geven als onze advocaten het 'uitvechten'. Grootste probleem voor mijn ex-vriend is alimentatie, hij wil max 150 betalen per maand en zijn houding is: take it or leave it. Ik zal niet enkel last hebben van hem maar ben er zeker van dat zijn ouders via advocaat ook hun rechten zullen opeisen. Ik vind het heel jammer dat het allemaal zo moet lopen, ik zou moeten genieten van mijn zwangerschap maar dat neemt hij me volledig af. Of zijn avontuurtje met zijn collega eenmalig was, weet ik niet want hij wil er niks meer over zeggen. Wel weet ik dat zij verliefd is op hem en dat hij heeft geantwoord dat hij het allemaal niet weet. Op een manier ben ik bang voor de toekomst (alleen een kindje opvoeden, zal ik ooit iemand vinden die mijn kindje er bij neemt,..) maar ik besef dat mijn dochtertje tegelijkertijd ook mijn redding zal zijn. Hij zal elke dag alleen thuiskomen terwijl ik mijn handen vol zal hebben met de verzorging en opvoeding. Zo, ik wou ook even mijn verhaal kwijt
Meid geloof mij hoe zwaar t ook lijkt nu en misschien ook nog een tijdje zal zijn het komt goed. Wij vrouwen zijn sterk wij kunnen dat alleen af, en dat gene wat je er door heen gaar slepen zit nu nog in je buik. Maar sat is de reden waarom je elke dag opstaat en gelukkig bent. Ik heb ook veel mee gemaakt, en het is goed gekomen. Ik ben heel lang alleen geweest. Je moet niet denken goh kom ik nog iemamd tegen die jou en je kind wilt. Je moet kijken of dat diegene het zoizo wel waard is om mee te zijn. Dochter op 1ste plek!!! En uiteindelijk komt t goed. Het heeft een paar jaar geduurd maar na dat ik mijn nieuwe parrner door een hel heb laten gaan zijn we hardstikke gelukkig met elkaar. En ik zeg altijd wanneer je t negatieve laat gaan maak je deur open voor t positieve