Medio januari had ik hier gepost dat we op de uitslagen van mijn mams aan het wachten waren. Ze bleek een kwaadaardige tumor in haar maag te hebben en de artsen hadden haar hier opgegeven. Uiteindelijk hebben wij een ziekenhuis in Duitsland gevonden die haar wel kon behandelen en daar heeft zij 3x lokale chemo's gehad. Daarnaast kreeg ze een beroerte waar ze gelukkig vrij snel van opknapte en sinds een maand ongeveer kon ze niet meer eten, in het zkh opgenomen de tumor bleek erg groot te zijn geworden en daardoor kon het eten/ drinken niet zakken. Een stent werd geplaatst en sindsdien is ze erg achteruit gegaan Vorige week thuis gekomen uit het zkh en het gaat met de dag achteruit De arts heeft gezegd dat ze nog een paar dagen heeft, ze zijn met alle medicijnen gestopt. Ze krijgt nu morfine (via de morfinepomp) en een infuus tegen uitdroging omdat ze niks eet en drinkt. Het is zo vreselijk om haar zo zien te liggen nog met heel veel pijn, versuft door de morfine, vermagerd en zo ziek. We zijn elke dag bij haar, en ik vind het met de dag moeilijker worden. Ik ga mijn mama erg missen!! In haar bijzijn hou ik mij groot en wil ik niet huilen om haar niet verdrietig te maken maar als ik haar zo zie trek ik het gewoon niet meer.. Hoe moeten we verder zonder onze lieve mams
Vreselijk naar om je moeder zo te zien! Heel veel kracht toegewenst. Haal de mooie herinneringen uit het stof!
Meisje ontzettend veel kracht gewenst! Kan me voorstellen dat je er helemaal door zit. Misschien is het wel goed om je gevoel te laten zien bij je moeder.... Om de laatste momenten te delen ondanks dat ze versuft is!
Poeh meid tranen schieten in mijn ogen maar ik zou die emoties juist wel laten zien. Spreek uit dat je haar gaat missen en alles wat je kwijt wil. Vaak zeggen we dat als de persoon er niet meer is.... sterkte meis
Heel veel sterkte. Wat is dit moeilijk. Je schrijft dat ze een infuus heeft tegen uitsroging maar wat is hier de meerwaarde van? Ik bedoel mensen die al zo ver in hun ziekte proces zitten ervaren geen gevoel van honger/drost. Tja en hoe lang het zal duren is niet te voorspellen. Vreselijk om te zien dat je moeder zo ziek is. Het zou niet zo moeten zijn. Nogmaals heel veel sterkte!
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen dan alweer 8,5 jaar geleden. Het is mensonterend en hartbrekend om je lieve moeder zo te zien liggen. Wachtend op haar dood. Ik kan je niet vertellen dat je haar niet gaat missen, maar dat weet je zelf ook wel. Ik kan je wel vertellen dat met de tijd de mooie herinneringen weer terug komen en dit beeld (gelukkig) naar de achtergrond verdwijnt. Heel veel sterkte in deze dagen. Knuffel haar, spreek uit wat je nog uit wilt spreken en laat haar los als het echt niet meer gaat. Hou je taai meid!