Ik ben net op nacontrole geweest bij de gyn. en ik voelde me daarna toch zo rot. Wat blijkt: omdat ik bij de geboorte van Yelena veel bloed heb verloren, mag ik de volgende keer niet thuisbevallen. Dat legde ze me uit en ik wist niet wat ik hoorde, het kwam rauw op mijn dak vallen. Ik dacht ben ik nou soms een medisch geval? Waarom moet dat bij bloedverlies ook? Ik was zoooo teleurgesteld, boos, verdrietig. Op weg naar huis heb ik met moeite mijn tranen kunnen verbergen. Ik dacht maar de hele tijd als ik thuis ben dan gaan de ijzertabletten in de prullenbak, de Floradix door de gootsteen en ik wil fucking never nooit meer een kind. Ik heb direct mijn vriend gesmst want ik moest het gewoon aan iemand kwijt. Die vond het natuurlijk ook niet leuk want die dacht oh ze wil geen kinderen meer. Ik ben zo fucking kwaad. Op mezelf, op mijn lijf, op de hele situatie. Waarom kon ik nou niet een gewone bevalling hebben ?! Ik heb al mijn idealen in het water zien vallen. Ok eentje was niet zo erg geweest en daar had ik overheen gekomen. Ik wilde in bad bevallen, is niet gelukt. Ik wilde borstvoeding geven, is niet gelukt. Ik wilde bij een 2e thuis bevallen, gaat niet lukken. Omdat dat klotelichaam me in de steek heeft gelaten. Ik heb zo'n pesthekel aan het ziekenhuis en aan de manier waaro je daar moet bevallen. Mens onterend met je benen in de beugels, klaar daglicht, veel te veel mensen in de kamer. En dan lig je ook nog als een beest op je rug moeilijk te doen terwijl het zoveel makkelijker kan. No way dat ik weer naar zo'n kloteziekenhuis ga om vervolgens mijn kind zo'n kutstart te geven. Dat wil ik een kind niet aan doen om zo grof ter wereld te komen. Maar nu is alles verpest, want het kan niet meer, ik moet weer naar zo;'n naar ziekenhuis en dan moet ik er straks weer slapen. Nou ik vond het verblijf een living hell en de kraamweek is ook volledig verpest doordat en die 50493939393 hechtingen in m'n doos. WAAROM kan dit nou weer niet zo gaan als het hoort? Waarom word ik nou weer behandeld als een speciaal medisch geval? Ik wil gewoon thuis bevallen, op de ideale manier voor mij. Ik kan het allemaal niet uitleggen; ben gewoon zo kwaad en teleurgesteld dat niets zo is gegaan hoe ik het wilde. En dat ik gewoon zoveel nare ervaringen heb met hulpverleners die me niet juist hielpen, vieze catheters, nare prikken, infusen, als een hulploos beestje lag ik daar. Ben g*dverdomme een volwassen vrouw van 23 jaar en ik kan niet eens normaal bevallen. Ik blijf het zeggen ik ben zo kwaad dat ik niet meer thuis mag bevallen alleen maar door dat stomme bloedverlies. What the fuck is nou iets meer dan een liter, moet je daarvoor weer naar zo'n rotplek? Ik vertik het. Bij deze zijn dus mijn idealen thuisbevallen, borstvoeding geven en nog een kind krijgen verkeken. Dankjewel. Ik moet even spuien hoor, prik alsjeblieft door het taalgebruik heen want zo uit ik me nu eenmaal als ik boos ben. Ik kom nou eenmaal uit Den Haag en potjandikkie dekt de lading zeg maar niet....
Jeetje, wat een verhaal! Ik wilde zelf ook heel graag thuis bevallen en ben uiteindelijk in het ziekenhuis beland. De kleine had zn navelstreng 3x om zijn nekje, dus de vacuum moest er aan te pas komen. Daarna was zijn bloed niet goed, dus we moesten nog een paar dagen blijven. Eenmaal thuis kreeg ik erge rugpijn en na 1,5 week kwamen ze er achter dat er een inwendige bloedprop zat die op mijn zenuw drukte. Dus weer naar het ziekenhuis voor een (kleine) operatie. Ik ken het gevoel dat de kraamtijd niet gaat zoals je wilde. Ik keek zo uit naar de eerste dagen waarin ik ons wondertje kon showen en nu lag ik suf op de bank.... Maar wat ik wel eerlijk moet zeggen is dat het verblijf in het ziekenhuis mij 100% is meegevallen. Ik had afgesproken met mijn man, dat ALS ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen, hij er voor zou zorgen dat we thuis zouden slapen. Dat moest hij me echt beloven, zo erg zag ik daar tegenop. Maar uiteindelijk heb ik daar 3 nachten gelegen en iedereen was zooo lief en zorgzaam voor de kleine en voor mij. Ze deden er alles aan om het verblijf zo prettig mogelijk te maken. Had gelukkig een kamer voor mij alleen en mijn man kon blijven slapen. Misschien dat je een ander ziekenhuis kunt kiezen. Sommige ziekenhuizen hebben veel meer faciliteiten dan andere. Veel succes in ieder geval!
Nou ik kwam er donderdag te liggen en mocht zaterdag pas weer weg en ik heb wel 10 verschillende koppen gezien, geen gynaecoloog of wie dan ook die kwam vragen hoe het ging, ik kreeg wel 10000 verschillende adviezen, iedereen had het te druk om me te ondersteunen met borstvoeding dus lag ik daar een uur met een kind aan mijn tiet. Niemand was lief. Iedereen was te druk. Ik drukte uit paniek op het zusterknopje omdat mijn kind bleef huilen, kreeg ik het vriendelijke verzoek of ik dat niet meer wilde doen want nou moest er een andere zuster in de zaal ernaast komen en kon zij haar reguliere taak (bedden verschonen?!) niet uitvoeren. Ik sliep met 2 andere mensen. Een broeder dramde zo door om mij op de wc te krijgen en toen viel ik flauw omdat ik toch het ging proberen. Nee ik vond er geen ene fuck aan daar. En dan gaan ze ook nog even leuk voor mij bepalen dat ik te kwestbaar en incompetent ben om een thuisbevalling te doen. De rit naar het ziekenhuis was de ergste van mijn leven, met persweeen en al, ik wil dat niet meer. Zeker niet nu ik weet dat ik hoe dan ook naar dat zkh moet. En ja dan kan je eerder gaan maar ik heb geen zin om daar uren weeen te gaan opvangen en te moeten wachten totdat een gyn. eindelijk eens tijd heeft mij te assisteren bij de bevalling. Nee dank je. Ben heel cynisch I know, is niet persoonlijk, maar er zit zoveel boosheid in me op het moment.
Wat ontzettend rot zeg.. Ik wilde ook thuis bevallen, maar ben ook in het ziekenhuis beland, met 5 man in de kamer, 2 uur op de OK om te hechten, 5 nachten in het ZKH, waarvan C de laatste 2 op de neonatologie.. Tuurlijk heb ik gebaald. Maar heb wel geprobeerd het zo snel mogelijk los te laten.. Ok, rot dat het zo gelopen is, maar ik heb nu een lief zoontje, en die zou ik niet willen missen. Dan liever die ene week balen dan een dag zonder dat ventje.. Maar dat besef kwam ook pas na weken/maanden. Je zit nog middenin die emotionele achtbaan.. Praat erover, met je man, je moeder, je vriendinnen, etc. Maar ook met je eigen verloskundige. Die is er ook nog voor je na de bevalling. Misschien is de volgende keer een mogelijkheid om in een kraamhotel te bevallen. Dat zit vaak direct naast het ziekenhuis, en in het geval van nood kun je dan snel naar het ziekenhuis. Maar de bevalling wordt begeleid door je eigen verloskundige.
Ik wil het niet meer. Ik ben heel gevoelig voor stress en ik weet nu al dat het me niet gaat helpen bij de bevalling, de gedachte dat ik weer naar die rotplek moet. Ik wil helemaal nog niet relativeren, ik wil gewoon heel boos zijn, ik heb het niet alleen gered, nou kom ik er wel weer bovenop maar dat kleine meisje heeft het zo zwaar gehad....ik wil een kind dat niet nogmaals aandoen. Ik voel me zo schuldig tegenover haar. Ik vind het zo zielig voor haar, zo'n pomp op je kop is niet leuk. Misschien heeft dat ook te maken met mijn eigen geboorte ofzo want ik ben ook met de pomp gehaald. Een kraamhotel lijkt me niets, dat is gewoon niet thuis, tussen mijn eigen spullen en dieren. Ik wil niet die hele klotenasleep en al dat gepraat en zieligdoenerij ik wil gewoon weer de oude zijn niks 9 maanden op, 9 af. Gatverdamme zeg.
Ik snap dat je ontzettend teleurgsteld bent, op dit moment. Maar als je het nou eens omdraait. Ze willen zorgen voor jouw gezondheid en die van het toekomstige kindje. Dat is toch ook wel weer lief...? Tegen de tijd dat je weer zwanger bent en op je roze wolk zit ben je aan het idee gewend. Je bevalt lekker in het ziekenhuis, laat de troep daar en gaat gezond en wel met een prachtig kindje weer naar huis. Ik snap het gevoel dat je lichaam niks kan heel goed! Hier wil zelf kinderen krijgen namelijk niet eens! De gedachte aan een tweede maakt me al verdrietig..zal die ooit komen. En ja, als die dan komt..dan met alle liefde in een ziekenhuis. Graag wel deze keer zonder keizersnede met algehele narcose. Het kindje hebben we zelf niet kunnen maken en zelfs niet ter wereld zien komen.... Elmo
Ja maar ik vind een ziekenhuis een hele kille plek om ter wereld te komen. Ik wilde een mooie subtiele overgang voor mijn kind, in een rustige veilige omgeving zonder gehaast en al teveel prikkels. Zo goed hebben ze nou niet voor me gezorgd in het ziekenhuis. Ze doen hun werk, meer niet. Bij niemand heb ik echt liefde gevoeld voor wat ze deden. En ik weet dat, ik voel dat, ik werk zelf met mensen en ik weet hoe belangrijk het is om feeling te hebben met de mensen waarmee je werkt. Nee ze hebben het gewoon volledig naar de klote geholpen. Ik snap wat je bedoelt hoor, en je bedoelt het lief, maar in mijn ogen is een ziekenhuis gewoon niet fijn. Ik heb zelf al die zorg niet nodig en mijn kind ook niet als ik gewoon mag doen zoals ik het wil.
ik denk dat het wel heel verschilt per ziekenhuis je hebt gewoon pech gehad, bij ons hadden ze leuke (gezellige) verloskamers, geen beugel gezien en was zelfs een bad/douche e.d. (mocht ik alleen geen gebruik van maken omdat mijn vliezen gebroken waren (maar goed dat mag thuis dan ook niet) ik ben ingeleid dus dan mag je helemaal niets maar normaal mag je gewoon rondlopen, lezen, eten, tv kijken zelfs! En heel bot en eerlijk (zal je niet leuk vinden) op DAT moment ben jij gewoon even niet zo belangrijk het gaat om het gezond ene kind op de wereld zetten en die mensen hebben jouw gezondheid en die van de beeb op nummer 1 staan, niet of jij je wel comfortabel voelt want daar draait het gewoonweg niet om, dat een stuk leuker kan als wat jij hebt meegemaakt; ja vast is het belangrijk in het grote plaatje; nee dat is dat jij en je kindje gezond zijn en blijven. Dat is HUN prioriteit en zou die van jou ook moeten zijn (ja nu mag je beginnen met schelden op me ) Want die hormonen zijn ook geen pretje weet ik uit ervaring dus als het je oplucht ga even lekker tekeer haha
Lieve meid wat een enorme teleurstelling. Getver! Snap dat je op dit moment alleen maar boos bent. En dat is ook prima. Tegen de tijd dat je je teleurstelling wat achter je hebt gelaten en je evt. toch een tweede wil: zoek een ander ziekenhuis! Echt, zoals jij wilt kan in een ziekenhuis. Ik ben met de 1e in het ziekenhuis bevallen en met de 2e thuis. De eerste bevalling was veel rustiger, veel relaxter en veel prettiger dan de 2e. Ik heb de hele bevalling maar 3 mensen gezien in het ziekenhuis. En ook de 2 dagen daarna werd ik heel lief geholpen. Alles in overleg en de verpleegsters hadden meer dan genoeg tijd. Tuurlijk wil je niet in het ziekenhuis bevallen zoals jij dat hebt meegemaakt. Maar Den Haag heeft meerdere ziekenhuizen toch? En anders kom je tegen de tijd dat je bent uitgerekend maar lekker hier logeren! Dan weet je zeker dat je in een relaxt ziekenhuis kunt bevallen. En wat ook nog zou kunnen: tegen de tijd dat je weer aan bevallen toebent kan er wel heel anders tegen jouw situatie worden aangekeken. Hoe dan ook, op dit moment overheerst natuurlijk je teleurstelling en boosheid. Heel veel sterkte hiermee. En blijven genieten van je kleintje he!
het meest ergerlijke is nog dat mijn lichaam het zelf verziekt heeft want als het gewoon normaal functioneerde had al die poespas niet gehoeven. Kan mij dat bloedverlies nou verrotten?! Als je al zo'n belabbert lichaam hebt dan maakt dat ook geen fuck meer uit. Mijn kind is gezond ja maar ik ben er van overtuigt dat ze geestelijk veel gezonder had kunnen zijn als dit niet allemaal gebeurt was. Dat kind had barstende koppijn en heeft maar 1 paracetamol gehad....waarom is ze nu zo snel driftig, waarom had ze zoveel moeite met slapen in het begin? ik heb dat dus allemaal voor haar lopen verzieken terwijl ik het zo anders had gewild. terwijl ik werkelijk waar ZO veel vertrouwen had in mijn lichaam na de bevalling. en ik ben neergegaan als een slappe vaatdoek. ze had veel gezonder kunnen zijn als ook de borstvoeding was gelukt. msaar dat is mislukt door haar beroerde geboorte en de pijn die ze er aan overhield, aan haar onrust en aan mijn super mega irritante karaktereigenschap namelijk driftig zijn. ik haat het gewoon, ik ga me afvragen of dit geen heel verkeerde keuze was geweest. als ik het van tevoren had geweten was ik niet aan kinderen begonnen.never nooit. ik kan wel tekeer gaan maar das dan of op mezelf of ik ga iets anders slopen beetje zonde van een huis waar ik pas 3 maanden woon.... even een hele stomme vergelijking maar ik voel dezelfde onmacht als bij het afstuderen. was de 1e keer gezakt met een 5 terwijl ik mijn ziel en zaligheid erin had gestoken en echt heel veel vertrouwen had. ik dacht dat ik het goed ging doen, dus toen kwam die 5 rauw op mijn dak vallen. wat ik toen heb gedaan? ja ook heel hard gejankt, de beoordeling verscheurd (die had ik nog nodig voor een nagesprek....) en een hoop spullen door mijn kamer gegooid. ik bedoel maar....baal van mezelf met mn debiele gedrag.
je bent zo boos op jezelf meid, je kan hier helemaal niets aan doen.... Besef wel dat jouw emoties op DIT moment juist je kind beinvloeden en haar onrustig (driftig zoals je op dit moment zelfs bent) je allemaal op haar overbrengt, misschien geen goede start gemaakt zoals je had gewild maar er is nooit een betere moment om met verandering te beginnen zoals het moment van NU... je kan het verleden niet veranderen MAAR WEL hoe je nu doet en ermee omgaat, ik zou met iemand gaan praten, iemand close bij je of juist iemand pro's want dit is ook niet goed voor jou en je kindje al die boosheid... Je doet net of je een of ander rotwijf van een moeder bent omdat je geen droombevalling hebt gehad nou dan zijn er toch veel rotwijven hier op het forum (die van een natuurlijk bevalling in het ziekenhuis alleen maar kunnen dromen) Neem het jezelf niet zo kwalijk en geniet van het heden dan zul je zien dat je meisje ook rustiger zal worden!
ja maar het had gewoon zo anders gekund, ik kon er niks aan doen maar toch neem ik het mezelf kwalijk. bij andere moeders zie ik dat overigens niet zo. veranderen nu, nee dat kan ik niet opbrengen. ik ben gewoon echt zo boos. ik ga niet met een pro praten want die zeggen toch alleen maar je moet dit en je moet dat je moet voor je kind maar een lach op je gezicht toveren anders wordt zij ook driftig. nou ik heb nu even helemaal geen trek in die verantwoordelijkheid. ik heb een klotejaar achter de rug, ik heb niet alleen al mijn idealen verloren zien gaan nee ik heb ook mensen die ik lief heb naar hun laatste rustplek kunnen brengen. het verlies is me even teveel voor dit jaar. daar ben ik ook nog zo boos om. en ik kan alles heel goed wegdouwen zodat ik er lekker niks mee hoef maar ik snap dan ook niet waarom ik telkens weer moet janken als een idioot als ik naar de foto van mijn oma kijk. en dan dit er ook weer blij, alles was zooo heftig dit jaar, ik weet het niet meer. waarom moet dit allemaal?!
ja dat weet niemand, en wegduwen is geen goed plan juist het een plek leren geven... en dat gaat niet 1,2,3 en verwacht ook niemand van je... Het enige wat je nu kan doen is genieten van je gezonde meisje (heel veel mensen doen daar een moord voor) ze zijn maar zo kort klein en het zou zo zonde zijn als je dat allemaal mist omdat je zo boos bent, nog niet te spreken wat voor effect het op haar heeft. Voor mij was het ook een teleurstelling dat ik in het ziekenhuis moest bevallen en dan nog ingeleid worden ook maar je moet altijd het beste maken van wat je op dat moment heb , als dit, als dat, dat soort gedachtes maken je gek en heb je niets aan (behalve jezelf gek maken!) En nep een lach op je gezicht toveren kijkt je kind dwars doorheen hoor die voelt toch je binnenste emoties aan, laat die emoties gewoon eens lekker gaan van mijn part ga je elke dag verplicht een half uur op een boksbal rammen als je boos bent en als je verdrietig bent gewoon laten stromen.. het is niet erg als je kindje dat ziet trouwens als ik moet huilen als ik echt verdrietig ben ziet mijn zoon dat ook en leg ik aan hem uit waarom mama verdrietig is (ik geloof erin dat ze dat heel goed begrijpen ook al kijken ze je aan alsof je een lopende melkfles ben haha) Ik wilde ook BV geven mocht ook al niet en dat allemaal vanwege mijn crappy lijf (want ja ik had het helemaal aan mezelf te danken omdat ik medicijnen slikte op dat moment) iedereen zei; dan stop je toch even? maar soms gaan dingen gewoon niet zoals je eigenlijk wilt. Ik wil gewoond dat je goed voor jezelf zorgt want als ik al onrustig word van je berichies dan zegt dat wel wat denk ik.. misschien heb je wel een (lichte)postnatale depressie ofzo ik noem maar wat... EN OOK DAT zou niet jou schuld zijn hoor juist hoe je NU met deze dingen omgaan zegt wat over jezelf niet over hoe dingen zijn gelopen waar je geen invloed op hebt! Je hebt zo'n prachtig meisje, ik heb net even foto's gekeken en ze is echt zooo mooi! keistoer net als haar mama! LIFE SUCKS soms gewoon even maar zoals ze zeggen in de reclame ; het komt allemaal goed skatje en dat lijkt nu niet zo maar komt echt wel weer goed!
Kijk ook naar dingen die je lichaam wél heeft gepresteerd, zoals alleen al de zwangerschap. Verder kan ik hier niet zoveel zinnigs over zeggen, no offence maar ik snap dit allemaal niet zo goed.
Don't worry, ik heb heus geen verlangen naar het springen voor een trein. Genoeg bloedverlies gehad zou ik zo zeggen. (sarcasme is 1 van mijn sterke punten ). Oh ik geniet volop van mijn meisje, heel gek maar ik zie dat los van alles. Zij kon nergens iets aan doen en het is een geweldig leuk meiske. Tuurlijk voelt ze mijn boosheid aan maarja ik denk toch ook dat ze een stukje driftbakkerigheid van mij heeft meegekregen. Ja zijn er zat die er een moord voor doen, daarom voel ik me ook weer schuldig...met mijn gemiep. Boksbal...tja ik heb een alternatief hier staan, een drumstel. Ook goed? Dat wou ik ook doen vanmiddag maar dan ben ik zo kwaad dat ik helemaal niks wil. Dit gevoel zal nog wel even blijven. De zwangerschap had ik geen omkijken naar, daarom kreeg ik ook vertrouwen in mijn lijf maar nu dus niet meer. laat ik het zo zeggen het voelt alsof mijn vrijheid om mijn eigen keuze te maken en zelf te bepalen wat goed is voor mij en mijn kind is afgenomen. Dat klinkt dramatisch maar zo voelt het wel. Ik ben iemand die heel erg haar eigen plan trekt en ik houd er absoluut niet van als mensen zich daarmee bemoeien. Daarmee vind ik het gewoon doodzonde dat het allemaal zo gegaan is want ergens heb ik nog steeds de overtuiging dat het niet zo had gemoeten. Bovendien boeit die hele zwangerschap me niks meer nu de bevalling zo slecht ging. Ja het komt wel weer goed maar een normale thuisbevalling krijg ik er niet mee. Ik vind het gewoon echt niets net zoals het feit dat ik kolven niet kon volhouden en ik mijn kind nu volprop met chemische rotzooi. Zelf let ik heel erg op mijn voeding en dus had ze met BV alleen maar goede dingen binnengekregen. Maarja.
Ik weet niet waar je op dit moment meer aan hebt: een dikke knuffel of een flinke schop onder je kont... ik zou zeggen: pick one Sterkte meid, ik hoop dat de woede over een tijdje wat meer zakt en dat er ruimte komt voor andere gevoelens.
schop onder de kont werkt averechts...ik denk meer de dikke knuffel, al weet ik het zelf ook niet helemaal meer. kan er gewoon niks aan doen. bah zeg, blijf me maar realiseren hoe klote ik het ziekenhuis vind! Blergh ! En het ergste nog op die manier wil ik gewoon geen kindje meer.
Ik denk dat je dit nu zegt uit frustratie, boosheid em verdriet... Laat het allemaal even bezinken, en tuurlijk mag dat best een tijdje duren. Dit is ook absoluut geen fijn nieuws. Ik geef je een dikke vette digiknuf! Over een tijd(je) voel je je vast beter... ennuuuh... wedden dat je straks nog wel weer een kindje wilt?
dan hierbij een megadikke knuffel en een virtuele schouder om even lekker te huilen.. Je bent nog maar net bevallen met al die hormonen ben je vaak niet erg nuchter of rationeel (iets wat je dan normaal wel bent) over een jaartje zal je er anders over terugdenken...
Toch vind ik het jammer dat van alle kanten wordt gedacht dat het de hormonen wel zullen zijn en dat het perse 9 maanden op en 9 maanden af is. Net bevallen t is al weer 6 weken geleden. Want ik ben er echt klaar mee, ik vertik het om naar het ziekenhuis te gaan. Ik wil niet nog een keer een kind door die hel laten gaan. Bovendien heb ik geen zin meer in de betutteling en dwang van zogenaamde professionials. Doe dit doe dat nee ik doe nu lekker wat ik zelf wil. Wel jammer maar so be it. Ik ben er niet voor in de wieg gelegd.