Heel herkenbaar bengelke, ik neem je tips van harte aan misschien maar niet zeggen wanneer mijn vruchtbareperiode is. Hoe jij je vriend omschrijft zo is die van mij ook. Lastig he... Ik weet zeker wanneer het raak zou zijn, hij ook hartstikke blij zal zijn. Hij moet even over de drempel.
Ik herken het wel. Was bij onze eerste zo en nu weer. Ik was er bij de eerste erg veel mee bezig en dat was voor mijn vriend niet zo fijn. Ik probeer er nu dus niet de hele dag over te praten en het een beetje op z'n beloop te laten. Inmiddels is hij aan het idee van een tweede kindje gewend en staat hij er ook voor open. Erover praten is dus zeker goed, maar niet teveel. Mannen beleven het toch anders dan wij. Succes en sterkte!
Mijn man is ook af en toe zo'n draaikont. Hij wil wel kinderen (eentje zegt ie ). Hij maakt zich vooral zorgen dat wij het kindje niet alles kunnen geven. Met alles bedoelt hij eten en kleding, sportclubje, vakantie, leuk zakcentje als het kind keer op schoolreisje gaat, bijlessen, studie van het kind.... We moeten idd nog even kijken hoe we er financieel voor staan. Als ik een baan had gehad dan was dat geen probleem geweest. Maar, ik heb gezegd dat ik in januari 2014 wil stoppen met de pil en dan in april/mei er echt voor wil gaan. Daar doet hij dan geïrriteerd over. Hij zegt dan: dat kan je toch niet plannen, dat zien we dan wel weer, je weet dan niet hoe we ervoor staan, ect. Op mijn beurt raak ik weer geïrriteerd. Nee, het leven is niet te plannen maar daarom kan je toch wel een datum afspreken dat je stopt met de pil toch? Mocht het tegen die tijd blijken dat het echt niet kan, tsja, dan stellen we het nog even uit. Overigens heb ik tegen hem gezegd dat hij niet met me hoefde te trouwen als hij geen kinderen wilde. We zijn nu getrouwd dus hij kan er niet meer onderuit! Ik snap dat hij bang is dat we het niet kunnen betalen (hij is ook degene die alles binnen moet brengen) en ik ben er ook wel bang voor soms. Gelukkig hebben we beiden lieve ouders die ons bij willen staan dan. In april/mei 2014 ben ik 27. Voordat ik dan beval (als het dan al snel raak is) ben ik 28. Ik weet van mezelf dat, als er dan een tweede komt, ik een aantal jaren tussen de kindjes wil hebben. Echt vervelend voor ons vrouwen dat die leeftijd zo'n rol speelt he? Het helpt om erover te praten en eerlijk je angsten uit te spreken. Zeg duidelijk wat het met je doet zonder de schuld direct bij hem neer te leggen. Laat hem ook zijn angsten uitspreken, waar is hij bang voor en waarom? Is het geld of is hij bang dat hij nooit meer een keer kan stappen of...? Dan kan je samen erover praten en oplossingen bedenken. Geef het nog even de tijd en begin er niet de hele tijd over. Het is het fijnste dat je er samen echt klaar voor bent en er echt samen voor gaat.
Herkenbaar allemaal wij waren ook zo en ik begon het zat te worden die onduidelijkheid steeds tot ik zover over de streep was dat het allemaal niet meer hoefde op die manier en zo ook iig geen zin meer had om seks te hebben en ook idd die maand niet echt je van het was en je echt een beetje aan alles kon irriteren wat er ook maar gezegt of gedaan werd Al met al begon ik me die maand wel anders te voelen on danks dat we zo weinig met mekaar deden aan klussen En wist ik 2 dagen voor me menstruatie dat er wat moest zijn ik heb toen stiekem een testje gedaan want ik wist dat als t zo was hij samen wou testen en wou de pret niet bederven voor hem dus voor me gehouden Maar eendag daarna hadden we wat woorden en heb ik m die test o der zijn neus gedouwt omdat ik t zo zat was dat gezeur Is wel goedgekomen hoor ende dag daarna hebben we samen nog getest en was ie zwaar overtuigt en overrompelt maar geniet er nu wel van Met 20 weken weten we wat t word dus dan pas aan kamertje beginnen want hij wilt geen neutrale kamer maar een stoere meiden of jongens kamer Maar goed ik zou er niet teveel mee bezig zijn en t op je af laten komen en oom tussendoor gewoon wat leuks doen of sfeer opbouwen zodat het dan ook niet echt opvalt in de dagen dat het raak kan zijn
Misschien heeft je vriend te veel het idee dat je nu klust om zwanger te worden en benauwd dit? Misschien juist beter SAMEN te beslissen of jullie er allebei aan toe zijn. Als dit het geval is laat het dan gaan. Geniet van elkaar en niet onder de noemer van een kleintje maken... kan een hoop helpen tussen de oren
Vervelende situatie. Ik heb 1 tip: probeer het luchtig te houden. Je hebt nu al een nieuwe datum afgesproken, hopen dat hij zich er ook aan gaat houden . En inderdaad, met 'voor het zingen de kerk uit' kun je ook zwanger raken. Mijn ex wilde geen kinderen. Dat was al vooraf duidelijk, maar hé, ik was 23. Hij zou wel bijdraaien was mijn reactie. En dan kom je uiteindelijk toch op dat punt. Hij bleef bij zijn standpunt en de keuze was aan mij: bij hem blijven en kinderloos of voor mijn eigen geluk kiezen? Ik heb het er bij hem ook proberen door te drukken, maar godzijdank bleef hij bij zijn standpunt. Lang verhaal kort. We zijn uit elkaar gegaan. Mede daardoor, maar we waren ook véél te verschillend (en nu beide happy in een andere realatie). Dus wat dat betreft maar goed dat hij toen bij zijn standpunt bleef. Mijn huidige vriend wil gelukkig ook heel graag kids en we zijn nu aan het klussen. Of een man er ooit écht klaar voor is? Geen idee. Ons bekruipt ook af en toe de kriebels. En voor mannen is het sowieso minder 'tastbaar'. Pas als de kleine er eenmaal is. En ik moet zeggen dat wij ook soms nog wel voor de zingen de kerk uit zijn. Gewoon, om de druk er niet zo hard op te leggen... Succes ermee.
Weet je ook waarom hij het eng vind? Zo had mijn man bijv heet gevoel dat er de volgende dag een baby op de stoep zou liggen ( niet letterlijk natuurlijk hihi). We hebbeen toen veel gepraat en herhinderden hem er steeds aan dat er eerst nog 9 maanden voorbereiding getroffen kan worden mocht het raak zijn haha. Ik zou er niet teveel druk op leggen en de gesprekken luchtig houden. Mannen zien dingen gewoon anders dan wij vrouwen.
hmmmm....wel herkenbaar!! Ik was er ook al veel eerder klaar voor dan mijn man.. hij wilde eigenlijk pas rond juli dit jaar beginnen met 'klussen voor een kleine' ...maar ik wilde dat nog liever gisteren dan vandaag. Inmiddels zo ver gekomen dat we er in april voor gaan, hoewel hij dit ergens 'te snel' vind..als ik hem dan vraag wat die 4 maanden nou zo vreselijk uitmaken, kan hij daar niet echt een plausibel antwoord op geven en zegt ie uiteindelijk zelf ook; lekker belangrijk..die 4 maanden. Weet je? Ik denk dat veel mannen gewoon een beetje bang zijn voor t onbekende en dat misschien meer laten blijken dan wij vrouwen, die immers bij een 1e kindje ook nog geen ervaring hebben op dat gebied. Misschien dat ze 't idee hebben dat hun leven 'voorbij' is...en voor de komende 20 jaar alleen nog maar bestaat uit 'de kinderen'...misschien een vorm van bang zijn dat ze achtergesteld worden? Bang zijn dat de relatie niet leuk blijft? Voor het onbekende idd... Inmiddels zijn we wel zo ver dat hij er ook achter staat nu om er in april voor te gaan, maar dat kwam toch veelal van mijn kant. Ik heb hem niet gepusht, maar idd gewoon met hem gepraat en hem uitgelegd dat het wachten me echt depri maakt.. dat ik op mijn leeftijd (26, weet 't, is niet mega oud, maar toch mooi voor de eerste als je al ruim 2 jaar de kriebels hebt) toch wel echt voor de eerste wil gaan en dat ik elke dag verdrietiger wordt van het wachten. Hij begreep dat gelukkig heel goed, en kon zich daarin goed inleven. Weet niet of dat je dat bij jouw vriend kunt proberen?
Hoi, Ik herken het wel. Wij zijn nog niet bezig hoor, maar de gesprekken hierover worden regelmatig gevoerd aangezien er veel zwangeren in onze omgeving zijn. Maar ook aan mijn man merk ik dat hij het enerzijds wel wil maar anderszijds het ook een eng idee vindt. Regelmatig maakt hij opemerkingen over "onze toekomstige kinderen". Maar hij wil er ondanks onze leeftijd (allebei 30) nog niet aan beginnen. Omdat hij steeds dubbele signalen afgaf, werd ik heel erg verdrietig. We hebben onlangs een goed gesprek gehad en dit heeft mij toch wel rust gegeven. Hij wil eerst een avondopleiding voor zijn werk afronden en dan wil hij er serieus over nadenken om voor een kindje te gaan. Toch denkt manlief nog steeds dat op het moment wij er voor gaan er ook gelijk een kindje is gemaakt, ondanks dat er in de omgeving ook vaak geroepen wordt dat het heel lang kan duren. Ik denk toch dat het manneneigen is, op een of andere manier denken ze dat ze zo een kindje naar binnen kunnen schieten. Dat laatste laat ik maar zo, ik ben al blij als we er echt voor gaan en dan zie ik het wel. Veel succes, hoop dat hij snel inziet wat het met je doet.
Erover praten is het belangrijkste en elkaar respecteren, als hij er nog niet aan toe is dan moet je dat respecteren. Een kind is iets waar je samen 100% voor moet willen gaan en wensen. Niet omdat de ene het de ander gunt omdat die dat op dat moment zo graag wilt. Jullie zijn nog maar 27, nog tijd zat. Het is toch ook niet zomaar iets, daar moet je allebei evenveel aan toe zijn. Onder druk zetten lijkt me heel erg fout, jouw mening en wensen wegen toch niet zwaarder als de zijne? communicatie communicatie communicatie. dat is het meest belangrijk. Weet allebei van elkaar hoe je erin staat, wees eerlijk en respecteer van elkaar dat je wellicht nog niet op hetzelfde punt bent.
Mijn vriend is er nu ook nog niet aan toe. Maar we hebben goed gepraat en hebben het er nu ook regelmatig over. Hij wil eerst alles goed voor zichzelf op een rijtje hebben, school, werk enzo. Hij wil eerst goed weten wat hij wil doen na deze opleiding die dit jaar afloopt. We hebben samen gewoon afgesproken dat we er over 2 jaar voor gaan en als hij er eerder klaar voor is dan geeft hij dat aan. Maar jullie zijn er dus al aan begonnen maar eigenlijk is je vriend er nog niet helemaal klaar voor.. Praat eerst een tijd goed met hem, laat hem weten dat jij ook je angsten heb en vraag hem uit te leggen waar hij bang voor is. En spreek het naar elkaar uit en neem voorbeelden van andere stappen die jullie samen gezet hebben wat toen ook spannend en beetje eng waren en dat jullie daar ook goed uit zijn gekomen Maar geef hem misschien ook wat meer tijd. Spreek af dat jullie het nu even met condoom gaan doen en bijvoorbeeld over een half jaartje er weer echt voor gaan en als hij voor die tijd zegt dat hij klaar ervoor is dan gaan jullie er eerder voor! Ik denk dat hij gewoon een beetje tijd nodig heeft om aan het idee te wennen en jij wil het nu meteen (begrijpelijk haha) dus dan kom je er op uit dat je hem de tijd geeft maar dat het na die tijd jou/baby tijd is en dat het allemaal vast goed komt Bekijk het ook zo hè.. Als jullie er samen niet achter staan dan wordt het straks alleen maar moeilijker en kunnen jullie in het ergste geval uit elkaar gaan! Dat wil je niet toch? Dat jullie samen een kindje hebben maar uit elkaar zijn.. Succes ermee!