Lieve allen, Voordat mijn vriend en ik een kindje kregen leek mijn vriend de ideale papa, dit dacht hij zelf ook. Hij was oa degene die mij 3 dagen nadat we elkaar leerde kennen vroeg of ik kinderen wilde en vaak hardop droomde over de tijd dat we met zijn drieën zouden zijn en een gezinnetje zouden vormen. Nu zijn we zo ver en hebben een prachtige, vrolijke zoon van 7 maanden. Ja het is zwaar soms, en ja het is vermoeiend, zoals eenieder van jullie weet, alleen wij hebben zeker niet te klagen als ik wel eens verhalen van anderen hoor. Mijn vriend vindt het zwaar, is doorlopend in gevecht met zichzelf over dat hij zijn vrije tijd mist, dat hij er geen plezier aan beleeft, dat hij zijn papa dag volgend jaar niet meer wil, etc etc. Je mag het zwaar vinden, dat vind ik zelf ook soms, maar ik vind het zo onvolwassen, onverantwoordelijk en egoistisch om hier nu mee te komen en zichzelf ook toe te staan daar de hele tijd mee bezig te zijn. We voelen al die dingen waarschijnlijk allemaal wel eens als nieuwe ouders, echter wat mij betreft is het een kwestie van accepteren, je hebt nu eenmaal deze keuze gemaakt en daar sta je voor als ouder. Ik dacht, hoopte, dat het een fase zou zijn, ik hoor wel meer mannen die niet zoveel met baby's hebben maar het komt steeds terug en als die kleine straks minder slaapjes gaat doen overdag zal het hem alleen maar meer tijd gaan kosten. Ik word, ben hier heel verdrietig van, ik merk ook dat de liefde voor mijn vriend snel neerwaarts gaat en ik denk er zelfs over als dit zo door gaat bij hem weg te gaan. Ik gun mijzelf, en mijn zoontje, een papa die zijn verantwoordelijkheid neemt en niet alleen maar aan zichzelf denkt. Misschien is dit onderwerp taboe en reageert er niemand maar herkent iemand dit? Of iemand tips hoe hier het beste mee om te gaan?
Mijn man had ook enorme moeite hiermee. Kon niet in alles meer zijn eigen gang gaan. Later is ADHD vastgesteld. Is hier pas mee vast gelopen na komst kind.
Ik denk dat we dit allemaal regelmatig voelen en denken, niet iedereen zal t ook zo uitspreken. jij had blijkbaar ook een bepaald plaatje in je hoofd hoe hij zou zijn! Ik vind je topic nog wat vaag dus heb vooral ff wat vragen! Misschien weet jij t ook niet maar kun je iig met hem in gesprek? Weet je waarom hij t steeds zo uitspreekt? Heb je daar met elkaar al over gesproken? -moet hij t gewoon kwijt? -wil hij bevestiging van jou? -wil hij ff zeuren en hoe helpt hem dat dan? -Hoe had hij t ouderschap verwacht en wat valt hem nu tegen? Is dat leeftijdsgebonden of niet? -En wat mist hij precies? Tijd voor zichzelf, tijd met vrienden, tijd met jou? Wat zou helpen om hem t gevoel van meer vrijheid te geven? En waarom juist dat? Wij genieten enorm van onze zoon maar hebben ook echt behoefte aan vrije tijd en vinden dat t moeilijkste van ouders zijn: veel minder tijd voor jezelf en elkaar. Je bent druk bezig met werken, kind en opruimen en savonds vaak moe. Wij hebben daarom ook echt bewust hobby's opgepakt (even me-time), plannen regelmatig iets samen en hebben een poets. Vooral de tijd Samen is voor mijn man erg belangrijk en helpt hem om zich wat minder te voelen als iemand die alleen maar werkt en papa is. Ik zou vooral even niet de focus leggen op dat hij er niet over mag zeuren. Hij moet ook ergens z'n verhaal kwijt. Erken hem in zijn gevoel, ook al vind jij t onzin...hij voelt zich blijkbaar zo. Maar benoem ook dat jullie nu eenmaal voor een gezin hebben gekozen en dat je samen moet zoeken naar balans. Mogelijk is er iets dat hem helpt om minder druk te ervaren wat jullie kunnen realiseren. Ten aanzien van z'n papadag zou ik zelf benoemen dat je t belangrijk vind dat je kindje ook een man als voorbeeld heeft omdat mannen en vrouwen nu eenmaal anders opvoeden. maar als hij een leukere papa is als hij niet een hele dag moet zorgen wat betekent dat dan voor jullie? En allerlaatst, mijn ervaring is dat als er om papa gevraagd gaat worden het toch een stuk leuker wordt. Want ja...zo'n kleine uk die zegt "papa spelen trein" is toch wel heel speciaal!
Ik zou inderdaad het 'zeuren' aangrijpen om in gesprek te gaan. Wat vindt hij zelf een realistische (en eerlijke) hoeveelheid tijd om aan zichzelf te besteden? Wat zou hij met die tijd willen doen. Het kan even tijd kosten om je nieuwe leven een bevredigende invulling te geven met een goede balans tussen kind, partner, werk, sociale contacten, hobby's etc. Maar daar moet je actief naar op zoek gaan. Klagen dat je het ouderschap niks vindt draagt daar niet aan bij.
Dat klinkt wel erg heftig, ik schrik er eigenlijk van. Als hij er echt geen plezier aan beleeft zou hij daar eens met iemand over moeten praten. Je kind voelt dat ook, zeker als het wat ouder is. Mijn partner heeft ook wel eens lopen balen, maar alleen al het feit dat zo'n klein wezentje afhankelijk is van jou, maakt toch wel dat hij daar nooit echt over heeft durven klagen. Bovendien, het gaat voorbij. Ze worden ouder.
Wat een fijne reacties! Dwingt mij echt even tot nadenken Ik weet dat iedere ouder hier bij tijd en wijle tegenaan loopt en dat vind ik ook niet meer dan normaal. Die gevoelens mogen er zijn en mogen ook uitgesproken worden. Bij mijn vriend gaat het echter verder dan dat, hij vindt het vaderschap niet leuk en vond zijn/ons leven voordat we onze zoon hadden leuker. @ Huntum; We hebben hier 1,5 maand geleden uitgebreid over gesproken en het omvat meerdere dingen wat ook meteen antwoord geeft op je vragen: - Hij mist tijd met mij (hier hebben we wat mee gedaan in de zin van dat we eens in de maand samen op pad gaan, dan bloeit hij ook meteen even voor een paar dagen op) - Hij mist tijd voor zichzelf (tijd voor zichzelf bestaat er bij hem uit om uren voor de tv of computer te liggen of met zijn mobiel bezig te zijn) - Hij vindt het zwaar/vermoeiend (we zitten nu sinds 3 weken in een fase dat ons zoontje 's avonds niet naar bed te krijgen is waardoor we de avonden niet meer voor onszelf of samen hebben). - Hij vindt de tijd die hij door brengt op bijv zijn papadag met onze zoon niet leuk, hij gaat liever werken. - Als hij, voor de geboorte van onze zoon, dacht over het vaderschap zag hij een al lopend en pratend kind voor zich waarmee hij hutten kan bouwen, kan sporten, etc. De hele babyfase heeft hij voor het gemak maar even over geslagen. Ook heeft hij er nooit bij stil gestaan dat er zo veel bij komt kijken, dat slapen, eten, etc niet perse allemaal vanzelf gaat en dat je daar als ouder veel in moet investeren. Het idiote is dat ik al 3 kwart van de taken en het zorgen op me neem, juist omdat ik weet dat hij het zo pittig vindt dus hij vindt het zelfs zwaar ondanks dat hij maar een kwart doet.. En mijn vriend mag er zeker over praten (gister wilde hij er zelf niet over praten , alleen hij moest wel want ik sprak hem aan op zijn houding wat invloed heeft op ons alledrie) alleen ik verlang ook van hem dat hij er constructief mee bezig gaat ipv blijven roepen dat het niet leuk is. @Jollie; zeker goed idee om in gesprek te gaan over de tijd die hij denkt nodig te hebben voor zichzelf en hoe we dit gaan organiseren. We hebben destijds al eens gezegd dat we het beiden aangeven wanneer we tijd voor ons zelf nodig hebben maar misschien moeten we het maar gewoon plannen dat het vast staat. Dit zal dan vooral op de weekenden uit komen want de doordeweekse avonden zijn we druk met een niet slapende baby en dan kun je een van beide heel leuk je eigen ding in huis aan het doen zijn maar dat is alsnog niet heel relaxed als de ander loopt te zweten en puffen met een huilend kindje. @Uuz: mijn vriend weigert er met iemand over te praten, dit heb ik hem de eerste keer dat we het erover hadden ook voorgesteld. Het lijkt nu net of mijn vriend een eoa onsympathieke draak is maar dat is hij verre van, dat maakt de hele situatie zo idioot. Het is een hele lieve, vrolijke vent maar er komt nu soms een kant van hem boven die ik niet heb zien aankomen.
Ik vind het wel knap dat je man er wel over durft te praten met jou. Niet alle vaders zijn weggelegd voor een papadag. Ik ken meerdere papa's die dit met tegenzin doen of ermee gestopt zijn. Zou het beter gaan als hij stopt met zijn papadag ?Er zijn ook heel veel vrouwen die klagen over dat het moederschap zwaar valt en dat ze me-time missen hier op het forum. Zo gek is dat toch ook weer niet? Verder is de babyleeftijd ook wel echt het meest lastig vond ik. Misschien vindt hij niet het hele ouderschap niks, maar is deze fase gewoon even moeilijk. Wat voor hobby's heeft je man, kun je iets verzinnen om met je kindje te doen straks als het wat groter is, wat daarmee te maken heeft? Samen naar babyzwemmen, gymmen of naar muziekles? Mijn man gaat samen met een vriend naar babyzwemmen en kan dan lekker bijpraten en een beetje bewegen en daarna koffiedrinken.. Dan is papadag al half voorbij.
Jullie kleine is 7 maanden. Ik weet niet hoe het met andere vaders zit maar ik merk dat mijn vriend niet heel veel heeft met de baby leeftijd. Bij de eerste duurde het schakelen naar de nieuwe situatie lang. Ik was in de zwangerschap 9 maanden bezig met voorbereiden op de babytijd. Ik heb wel veel met baby's. Maar Dat proces begon bij mijn vriend pas na de geboorte. Ik merk met de oudste dat hoe ouder hij wordt hoe leuker mijn vriend het gaat vinden. Als een gek door de woonkamer sjeezen, lekker naar de speeltuin en met wat technischer speelgoed op de grond spelen. Misschien geld dat ook voor jouw vriend (buiten de tijd om die jullie voor elkaar moeten gaan maken).
Zit hij verder niet heel erg met zichzelf in knoop...? Ik herken deze gevoelens namelijk ontzettend goed, van mijn depressie... en soms als ik rot in mijn vel zit komen die gedachten weer terug
Ik dacht hetzelfde. Mijn vriend heeft een burn out gehad het afgelopen jaar nadat ons zoontje is geboren. Zei ook van die dingen die jij omschrijft. Is inmiddels helemaal goed gekomen, maar was een pittige tijd! Hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar zou goed kunnen...
Mijn man had dit het 1e jaar ook. Hij had zich een mooie roze wolk voorgesteld, maar dat viel tegen. Ondanks dit gevoel stond hij wel altijd voor ons klaar en deed genoeg uitzich zelf met onze zoon, maar het was anders dan hij zich had voorgesteld. Vanaf het moment dat onze zoon kon lopen (13-14 maanden) begon mijn man zich meer en meer thuis te voelen in zijn vader rol en had hij echt plezier. Ik denk dat veel papa's te makkelijk denken en dat het dus tegen valt. Ook hebben veel vaders niets met baby's, dus dit zal ook zeker een rol spelen.
Mijn man heeft inmiddels drie kinderen, waarvan de jongste met mij. Hij wist dus waar hij aan begon en hij heeft meteen tegen mij gezegd: 'de eerste jaren vind ik alleen maar hard werken en niet leuk. Ik vind het pas leuk worden als ze zindelijk zijn en zichzelf een beetje kunnen redden'. Overigens weerhoudt hem dat er niet van om zonder mopperen te doen wat er nodig is. Over mezelf: ik had gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om weer te gaan werken. En toen hij nog een babytje was, was dat zo. Inmiddels vind ik het heerlijk om gewoon te werken. Ik vind een dag met hem thuis best leuk, maar die heb ik in het weekend ook.
Mijn man vond het eerste jaar verschrikkelijk! Sowieso heeft hij niet veel met baby's. Zoals sommige ook al zeggen werd het voor hem pas leuk toen ze begon te lopen, praten en hij makkelijker contact met haar kon krijgen. (Mijn man is geen ster in kleine signalen ontdekken, huiltjes onderscheiden enz) Daarbij had ik haar natuurlijk 9 maanden gedragen, mijn man heeft dat op een heel andere manier beleefd. Voor hem was het functioneel: wat moeten we kopen, wat moet ik verbouwen enz. Tot slot kreeg mijn man een week na de bevalling een blessure waardoor hij mij 2 maanden niet mee heeft kunnen helpen (maar juist zelf ook hulp nodig had). Ook werkt mijn man veel waardoor hij haar eigenlijk alleen in het weekend ziet. In dat weekend is hij vaak 1 dag kwijt ivm sport (voor hem een uitlaatklep die ik hem absoluut niet af wil pakken) Allemaal factoren waardoor mijn man moeite had om een band met haar op te bouwen. Vanaf het moment dat onze dochter ongeveer 1,5 jaar is zag ik hem veranderen. Hij probeert om 3x per week thuis te eten (doordeweeks) en werkt erna thuis verder. Hij nam haar weleens mee ergens naar toe zonder mij. Veel meer met haar spelen enz. Nu ik zwanger ben van de 2e merk ik dat hij meer moeite doet om emotioneel ook bij de zwangerschap betrokken te zijn. Ik stel me er wel op in dat het eerste jaar lastig voor hem word. Verder weet ik dat het verzorgen van de baby ook grotendeels op mij zal neerkomen. De verzorging / opvoeding van de kinderen komt vooral op mij terecht omdat mijn man veel werkt. Een bewuste keuze waar wij allemaal blij mee zijn.
Ik dacht ook aan depressie bv. Wel moet ik zeggen dat het, hoe flauw ook, voor veel mannen pas leuk word na 1.5jaar..
Toch hoor ik dit vaker van mannen maar ook van vrouwen. Ze vinden zo'n eerste jaar gewoon geen mallemoer aan maar spreken het vaak niet zo uit. Ik heb er zelf nooit moeite mee gehad en mijn man volgens mij ook niet maar ik ken wel mensen om me heen die dit ook hebben ervaren. Ik weet haast zeker dat als je kindje straks wat meer gaat ontwikkelen en misschien over een jaartje een balletje kan trappen dat pappa het steeds leuker zal gaan vinden. Ik zou hem laten stoppen met die papa dag want moet natuurlijk wel leuk zijn en blijven. Succes!
Wow ik ben flink opgelucht te lezen dat er meer mannen zijn die het zo ervaren. En het geeft mij ook wel hoop voor de toekomst. Ik heb soms het idee dat dit soort dingen niet uitgesproken durven te worden, maar ben blij dat dit dus vaker voor komt, hoe lastig ook. Ik denk niet dat mijn vriend een burn-out of depressie heeft maar hij is zeker erg moe en de combinatie werk/prive leven vindt hij sinds de komst van onze zoon erg lastig. Wat betreft de papa-dag, ik ben het met jullie eens dat het geen zin heeft deze in stand te houden als hij er geen plezier aan beleeft. Anderzijds heb ik er moeite mee dat je er meer dan bewust voor kiest een mensje op de wereld te zetten en er vervolgens niet voor wilt zorgen, dat begrijp ik nooit zo goed. En natuurlijk kan/mag het tegenvallen of anders zijn dan je had verwacht, echter je hebt er nog steeds zelf voor gekozen en ik vind dat je daar je verantwoordelijkheid in moet nemen als volwassene. We waren het er over eens dat we onze zoon zo min mogelijk naar een opvang willen brengen (hij gaat nu 2x in de week) en dat zou dan opeens meer worden omdat meneer het niet leuk vindt. Ik vind dat moeilijk te accepteren.
Mja, ik vind een papa-dag meer dan iets waar je plezier in moet hebben; iedereen heeft wel eens geen zin om de hele dag voor een baby te zorgen, bv als je zelf slecht hebt geslapen. Juist die verantwoordelijkheid nemen wél voor je kind te zorgen vind ik heel belangrijk. Het is niet alleen maar gezellig hutten bouwen, het is ook zorgen voor en opvoeden. Ik moest mijn man ook wel echt een beetje overhalen toen de kinderen nog klein waren, hij vond het ook maar een gedoe zo'n baby... maar nu ziet hij in dat hij toen veel heeft geleerd en de basis voor hun band heeft gelegd. Ik deed bv altijd alle nachtvoedingen, soms ieder uur, dat was echt niet omdat ik daar zoveel plezier aan had. Het móet graoon. Het hoort erbij. En dan bouw je op een ander moment rusti in en even tijd voor jezelf - die tijd wordt dan ook waardevoller. De verantwoordelijkheid voor een kind is er geen waar je van weg kan lopen omdat je het soms niet zo leuk vindt... natuurlijk mag je het zwaar vinden en stom, maar dan knok je door en probeer je er van te leren. Wat kun je doen om het leuker te maken? Gewoon opgeven vind ik écht geen optie.
Mijn man heeft en wil ook geen papa dag. Dat betekent niet dat hij zijn werk verkiest boven zijn zoontje of dat hij het met mijn zoontje niet gezellig vind. Het is gewoon niet zo zijn ding om 'maar' 4 dagen te werken, in zijn ogen mist hij een dag inkomen in zijn ogen. Daarin tegen werk ik onregelmatig, dus om het weekend is hij een ochtend/middag of middag/avond op zaterdag en zondag alleen met ons zoontje en daarbij ook af en toe een paar avonden, zo'n 6-8 per maand. Maar het 1e jaar vond hij ook lastig hoor, hij vergat wel eens een fles of een groente/ fruithapje, ik kon daar boos om worden, want kon me gewoon niet voorstellen dat hij een fles zou vergeten, maar bij mannen werkt dat gewoon anders. Er veranderd zoveel en voor moeders lijken veel dingen vanzelfsprekend die voor mannen meer moeite kosten. Daarbij keek mijn man ook veel naar de dingen die hij allemaal niet meer kon doen, hij klust bv. graag op zaterdag, maar ja met een baby, maar ook nu met een peuter is dat lastig. Hij heeft echt moeten leren om het idee van zaterdag klussen uit z'n hoofd te zetten als ik in de ochtend aan het werk ben. Dus het gaan denken in mogelijkheden i.p.v. in onmogelijkheden zoals het voor hun soms lijkt. Verder hebben wij van tevoren ook goed bekeken en geprobeerd in te schatten wat er nog mogelijk zou zijn. Zo sport hij bijv. graag, maar wilde en voetballen en volleyballen en fitnessen en als het kon ook nog een rondje hardlopen of skaten, tja... dat gaat niet met een kind en helemaal niet als je vrouw onregelmatig werkt en dus geregeld 's avonds weg is, dus daarin hebben we samen keuzes gemaakt, wat is onze beide ogen mogelijk en realistisch was. En verwachtingen naar elkaar uitspreken is ook wel heel belangrijk, dan weet je man ook wat jij van hem verwacht en wat hij evt. van jou verwacht. Mijn man vond ons zoontje altijd al leuk, maar nu pas echt het laatste ruime halfjaar zegt hij dat dit is wat hij leuk vind. Ze gaan praten, worden wat bijdehand, je kan er mee voetballen, torens bouwen enz.
Nja ik ben het hier eigenlijk wel mee eens.... Je hebt nou eenmaal een kind en daar moet voor gezorg worden, 9( je het wel of niet leuk vind.. Ikvind ook niet elke dag even leuk maar ik kan ook niet de zooi laten vallen en zeggen zoek het maar uit. Er hoort nou eenmaal een bepaalde mate van verantwoordelijkheid bij... @ts ik snap echt dat het je steekt dat je kind extra naar de opvang moet omdat hij er eigenlijk gewoon geen zin in heeft... Is het een optie om het even af te bouwen tot een papadag om de week en daarna evt weer opbouwen naar elke week?