hmm ik weet niet. ik vind het wel een beetje apart jullie hebben samen voor een kind gekozen. mij lijkt het niet heel eerlijk dat jij dus nu al 3kwart van de zorg op je neemt omdat hij het minder leuk vind als hij verwacht had En hij vond een papa dag belangrijk, maar nu hij het niet zo leuk vind is het ook niet belangrijk meer? wij hebben ook op de voorhand een planning gemaakt waarbij mijn man straks om het weekend ons kindje alleen moet verzorgen, dat is nou eenmaal niet anders en lijkt mij ook logisch aangezien hij de papa is. dus als hij het straks niet leuk vind, zou hij toch door moeten bijten, want hij is er aan begonnen en we gaan geen oppas betalen omdat je het niet leuk vind.. (klinkt als een glazenwasser in dienst nemen omdat ik de glazen wassen niet leuk vind) en wat nou als jij het ook niet zo leuk zou vinden alleen, moet de baby dan altijd naar de opvang en alleen de gezamelijke dagen als het even leuk is niet? dan klinkt het toch ook onrealistisch? kort samengevat vind ik dus dat je vriend gewoon even de tandjes op elkaar moet zetten en moet zorgen voor hetgeen wat hij ter wereld heeft gezet al is het wat minder leuk dan hij dacht. vind het onvolwassen.
hahaha herkenbaar! Het is zo zoeken soms, ik krap me ook regelmatig achter mijn oren van "waar is in hemelsnaam de gebruiksaanwijzing van dit kleine wezentje!!" Ook wij moeders moeten en gaan gewoon door.
Helemaal mee eens! Er werd hier ergens op dit forum ook geroepen 'daar is toch opvang voor' eeeh nou nee, dit is wat mij betreft niet zo, wij hebben opvang op de dagen dat we het (helaas) echt niet zelf kunnen organiseren maar niet omdat we het zorgen voor ons kind niet leuk vinden. Thans dat was het plan.
Maar ook bij moeders is er soms meer aan de hand dan enkel 'niet leuk' vinden wat het zorgen in de weg ligt? Ik zou dus een goed gesprek voeren, zonder verwijten, maar om oplossingen te zoeken en dan niet enkel wat jullie vooraf bedacht hebben, maar in het hier en nu. Als hij het 'gewoon niet leuk vindt', dan heeft hij misschien pech en dan doet hij maar iets wat hij minder leuk vindt (al zou ik dat ook alleen willen als hij wel goed voor jullie kind zorgt, ondanks 'geen zin'). Maar als hij zich niet zeker genoeg voelt, dan kunnen jullie hier een gericht plan op maken. Of als er iets anders onder zit, kunnen jullie daar iets op bedenken.
Eerlijk...... ik vind het moederschap soms ook niet leuk. Sta je met je handen in het haar om een driftige onredelijke kleuter die niets maar dan ook niets wil, alleen maar gillen en huilen. Dan denk ik ook getverderrie. Maar het hoort erbij. De primaire zorg is voor de ouders en niet de opvang. Zou mooi zijn, zeg. Lekkker uitbesteden dat opvoeden. Overigens kun je prima een band met een baby opbouwen. Ze reageren al heel vroeg op je. Zoeken oogcontact, gaan lachen, je kunt lekker met ze kroelen. Met een baby van 7 maanden kun je al heel veel interactie hebben. Ik hoop dat jullie weer met de neuzen dezelfde kant op komen te staan qua gezin en verzorging, TS.
Natuurlijk hoort het er bij, maar genoeg mensen die het ondanks dat toch erg moeilijk vinden of waarbij er meer aan de hand is dan het 'soms niet leuk vinden'. Heel vaak werkt een trap onder iemands kont prima, maar regelmatig ook niet en soms trap je iemand op die manier alleen maar verder de afgrond in en dan kom je dus nergens met 'ik vind het ook wel eens niet leuk en je zet je er maar over heen'. Het lijkt mij belangrijker te kijken naar het doel en hoe je dat bereiken kunt dan principieel handelen omdat 'het zo hoort'. Ben heel benieuwd naar hoe de vriend van TS er tegen aan kijkt.
Klopt! En mijn vriend ligt hier ook regelmatig op de grond te stoeien en te schaterlachen met ons zoontje hoor. Het is niet zo dat hij helemaal niks doet en helemaal niks leuk vindt. Gelukkig! Dit is juist een ontzettend leuke leeftijd, meneertje is aan het staan, kruipt het hele huis door, komt naar je toe, wil knuffelen, begint papa en mama te zeggen, heeft een geweldige schaterlach etc etc. Manlief gaf vorige week aan dat hij deze leeftijd al veel leuker vindt dan helemaal in het begin, daarmee dacht ik dat alles opgelost was, maar het gevecht in zijn hoofd en het gemopper blijft, en dan zijn we weer bij het begin van dit topic En ja deze mama heeft ook wel eens een baaldag als niks lijkt te werken en/of ik helemaal niks begrijp van de kleine man en ja ook ik mis mijn avondjes met vriendinnen, het weg kunnen gaan wanneer je maar wilt, het sporten, het eens een keertje niet zo moe zijn, maar ik sta er wel, ga gewoon door. En iedere ochtend wanneer ik mijn zoontje uit bed haal en in de ogen kijken van het mooiste wezentje dat er bestaat, ben ik de gelukkigste persoon op aarde. En zo zal het iedere dag zijn.
heb je dat ook wel eens zo gezegd tegen je vriend? misschien dat hij het idee heeft dat zijn gevoel raar is en er daarom slecht mee om gaat. misschien als je dat tegen hem zegt met er bij dat jij ondanks die gevoelens wel de zorg op je blijft nemen en de afspraken die jullie vooraf gemaakt heeft blijft nastreven en je van hem hetzelfde verwacht. ik had met mijn man dat hij erg bang was voor het zwanger worden omdat hij het vaderschap eng vond en bang was dat hij als vader zou falen. merkte bij hem erg dat als ik aangaf dat het voor mij ook allemaal eng en nieuw is en ik ook niet weer hoe het zal zijn dat, dat hem juist een beetje rust gaf en hem het idee gaf dat wat hij voelt niet raar is.
Ik wilde verschrikkelijk graag moeder worden, en had al jaren rammelende eierstokken. Toen ik 25 was, was het eindelijk zover! Ik had al jaren op een kdv gewerkt, paste privé vaak op, wist waar ik aan begon. Spíjt heb ik gehad, dat eerste jaar! Zoon was de eerste maanden een huilbaby, maar het gebrek aan vrije tijd en de verzorging vielen me zó tegen! Nee, ik vond het echt niet leuk. Pas later na eerste verjaardag kwam dat, en nu wordt het helemaal met de dag leuker. Wat ik wil zeggen: er zijn meer ouders die zoiets ervaren. Ook als je de bewuste keuze hebt gemaakt, en ook als je ervaring hebt met kinderen. (Wat totaal anders is dan er zelf een hebben, maar goed)
Ik heb dat wel eens gedaan, maar het kan zeker geen kwaad dit nog eens te doen. Want ik heb juist de neiging de positieve dingen te gaan benoemen (het glas is halfvol ipv half leeg) als tegenreactie op al die negativiteit maar daardoor kan het idd gaan lijken alsof ik het allemaal maar altijd makkelijk en leuk vind.
Maar doet je man dan daadwerkelijk ook niets? Of staat hij er op dit moment ook als hij 'papadag' heeft? Of brengt hij jullie zoontje dan naar zijn moeder en gaat hij zelf de hele dag op stap met vrienden oid?
Ik vraag me toch af of er niet iets van depressiviteit speelt. Eigenlijk vooral omdat ik begrijp dat hij het helemaal niet fijn vind om iets met jullie kindjes te doen. Vind hij het ook niet fijn om even met jullie kindje te knuffelen of iets? Ontstaat er wel contact tussen ze? Misschien lees in het verkeerd hoor, maar hulp kan voor zulke problemen wel fijn zijn. Je zou ook kunnen denken aan hulp die hem helpt een band met jullie kindje op te bouwen. Dus niet met een verplichte papadag, maar gewoon met fijn contact opbouwen tussen vader en kind.
Hier gaat het net zo met een peuter van 2,5 jaar en een baby van nu 7 maanden. Hij is dol op zijn kinderen maar gaat nu pas eigenlijk alleen op stap met de oudste. Zorgt uiteraard voor de kinderen als ik er niet ben, maar vindt het best lastig met de baby
Ik lees dat julie het eerste jaar je kindje niet weg wilden brengen omdat jullie dat niet goed vinden voor je kind. Maar niets over of dat daarna ook geld. Wat is jouw en zijn mening daarover? Afspraken die je maakt zijn ook goed om na enige tijd te evalueren. Hoe werkt t zijn we nog tevreden, zijn er nieuwe opties en hoe zouden die er dan uitzien? Wat je voor de geboorte vind en de inzihcten die je krijgt als je kind er is kunnen ook veranderen. Hier begonnen met twee dagen opvang, maar uiteindelijk naar drie dagen gegaan omdat voormijn man de combinatie werk en zorgen 1 dag toch niet soepel bleek te gaan en hij op zijn werk voortdurend achter de feiten aanliep en daardoor nooit meer rust had. De combinatie wekrte gewoon niet. Dat hebben we dus aangepast en hierdoor werd iedereen rustiger en meer tevreden. Eenmaal gemaakte afspraken zijn niet statisch maar kunnen ook door voortschrijdend inzicht beranderlijk zijn.. en ja ikmhad de kids liever minder bij de opvang gezien, maar een gelukkigere man was toch echt een betere oplosing dan een voortdurend chagrijnige.