Hallo allemaal. ik ben morgen 4 weken zwanger. We hebben afgelopen woensdag postief getest en het vertel aan me schoonouders me zussen en me schoonzus. nou vind ik dit hartstikke leuk en kan het wel van de daken af schreeuwen. helaas denkt me vriend er anders over. die zegt ik wil het geheim houden tot de eerste 3 maanden voorbij zijn. nu weten ze van de vrienden groep allemaal dat we bezig zijn voor gezins uitbreiding allemaal hebben ze kinderen of zijn net papa en mama geworden of zwanger. nu wil hij het dus geheim houden maar aaaaaaaaa ik word nu al gek en wil het SCHREEUWEN DAT IK MOEDER WORD! hoe denken jullie erover? is dit normaal? hij is zo bang dat het mis gaat maar ik heb weer zoiets van ja als het mis gaat dan weten ze wel waarom we verdrietig zijn. en als ze nu vragen aan me van is het al gelukt ja dan kan ik nauwlijks me lach in houden. sorry voor me lange verhaal maar ik word GEK!
ik had in het begin ook zoiets ik wil het vertellen.maar ik heb het uit eindelijk verteld toen ik de 12 weken echo had gehad (met 10 weken) toen hebben we het verteld omdat dan de kans minder was en zelfs de verlos zei dat we het nu makelijk konden vertellen. ik snap jou maar snap je ventje ook wel.
ja ik snap je helemaal, ja je moet doen wat je goed lijkt als je deze periode leuker voor jezelf kan maken door te vertellen (ik bedoel je bent moe, misselijk en ziekelijk) dan zou ik dat zo uitleggen aan je vriend. Mijn man die heeft daar niets over te vertellen haha die weet toch dat ik mijn mond niet kan houden dus gelukkig vraag ie het ook niet, zou dat ook heeeeel lastig vinden!
Snap heel goed dat je het van de daken wil schreeuwen,maar als je vriend het echt stil wil houden moeten jullie toch tot een compremie komen. vind iig wel dat je zijn mening moet respecteren. Misschien kunnen jullie een tussenweg vinden, dus het stil houden tot 8 weken ofzo?
Hoi hoi Mijn vriend wilde in het begin ook niks zeggen tegen niemand. Maar dat vond ik te moeilijk. Ik wilde het ook wel van de daken afschreeuwen ik vond (vind het nog steeds) zo geweldig! Toen heb ik er met mijn vriend nog eens over gepraat en gezegd dat als het mis zou gaan dat niemand dan de reden zou weten waarom we verdrietig zijn. Ik ben zelf een type die, wanneer er echt iets is ik erover moet praten. Ik kan dat niet voor mezelf houden of alleen met mijn vriend bespreken. Dus als ik dan een miskraam zou hebben gehad, kon ik er met niemand over praten en dat vond ik wel een heel naar idee. Daarom hebben we besloten om het wel tegen iedereen te vertellen. Dit hebben we gedaan toen ik 8 weken zwanger was. Nu weten we onderhand ook het geslacht van de baby en ook dit zou ik wel willen schreeuwen maar dit wilde mijn vriend absoluut geheim houden. Dus hoe moeilijk ik dit af en toe ook vind, ik houd het ook voor me. Anders vind ik dat ik achter mijn vriend om dingen vertel wat hij eigenlijk niet leuk vind. Maar ik begrijp jou reactie dus erg goed. Ik denk dat het wel heel belangrijk is dat als jij het wil vertellen dat jullie het daar allebei mee eens zijn. Maar dat zul je zelf ook al wel bedacht hebben Liefs Farfan
Onze gedachte was: als het mis gaat delen we ook met familie en goede vrienden. Dus die hebben we het ook verteld. De rest hebben we gewacht tot de echo met 11 weken.
Wij zouden het ook stil houden tot de 12 weken... Uiteindelijk heb ik t vol gehouden tot 5 weken Was uiteindelijk wel heel erg bang dat t niet goed zat en dat ik iedereen moest vertellen dat t foute boel was. Godzijdank was dit niet zo en zagen we met 8 weken een heel mooi hartje kloppen. Ik snap dat t moeilijk is....ik kon t ook niet
hey meiden bedankt dat jullie zo snel reageren. ik was vanmiddag er niet ik heb nu nog vakantie en ben zoooooooo moe niet normaal meer. ik ga het vanavond nog eens met hem over hebben net wat de meeste zeggen ongeveer wachten tot een week of 8. ik weet niet of ik dat kan. @farfan jij snap dus precies wat ik bedoel ivm eventuele mk. ik ben dus zelf ook iemand die er over moet praten. morgen gaan we ook naar vrienden die zijn net de eerste 3maanden voorbij en zij zijn speciaal naar mij toe gekomen omdat ze het in eerste instantie lullig voor mij vonden omdat we tegelijk bezig waren en het hun al wel was gelukt. nu wil ik hun vertellen van we zijn samen zwanger! nou word vanavond of morgen vervolgd! groetjes
Hier was het net andersom, wij wisten met 3 weken en 6 dagen dat ik zwanger was. Mijn vriend wilde het meteen aan ouders/schoonouders vertellen. Ik wilde het absoluut niet! Ik wilde eerst zelf even wennen aan het idee zwanger te zijn, had namelijk helemaal niet verwacht dat ik zwanger was (nouja was? Ben ). Uit eindelijk hebben wij het geloof ik *dement* met ongeveer 6 weken weken verteld aan ouders/schoonouders. En niet veel later zijn we gewoon open geweest naar andere toe. (vorige zwangerschap wisten we overigens met bijna 10 weken dat ik zwanger was, we hebben toen tot ruim 14 weken gewacht met vertellen. Alleen 1 vriend en mn allerbeste vriendin wisten het iets eerder) Verder vind ik dus, dat als 1 van de 2 liever nog wil wachten met vertellen, je daar samen over moet praten, er samen uit moet komen, en dan dus doen waar jullie samen achter staan. Misschien kan je een compromie sluiten met je man? .
nou we hebben een compromie gesloten we gaan morgen naar de vrienden en vertellen aan hun dat we zwanger zijn en de naaste familie weet het dus. en verder vertellen we het pas als we bij de verloskudige zijn geweest. bedankt voor jullie reactie's groetjes
Heb t vrienden verteld met 8 weken...... ivm bezoeken van pretpark en niet elke keer wilde liegen.... Begrijp dat je het al tegen iedereen wilt zeggen... al vind ik zelf 3 weken en 6 dagen wel erg vlug, (=mijn mening) omdat je nog niet eens je nod hebt gehad..... T volgende is niet rot bedoeld..... maar zelf heb ik iig gewacht tot de in ieder geval de innesteling voorbij was... aangezien ik net hier voor een miskraam heb gehad met 4 weken en 4 dagen... Dit schijnt echt vaak voor te komen..... Mijn moeder had ik wel al gelijk ingelicht, maar dat is ook degene waarbij ik zou uithuilen als het (weer) mis gegaan zou zijn....
ik ben nu 3 weken en 6 dagen maar op mijn test zie album is toch duidelijk te zien dat ik echt zwanger ben. een zwangerschap kan altijd nog mis gaan tot aan de laatste week toe zelfs op het moment van de bevalling kan dat. maar als je daar altijd maar bij stil moet staan in het leven dan heb je volgens mij geen leven. helaas kent het leven een hoop obstakels maar je moet het niet altijd negatief inzien. ik ben ook niet van plan omdat te gaan doen, gaat het mis ja dan is het vruchtje al niet goed geweest dan is het heel jammer maar helaas. ik heb ook al eens eerder een vroege test gedaan en krijg dan gewoon niks te zien( op de controle streep na dan he). sorry als het misschien hard overkomt maar zo is het niet bedoeld. ik snap ook dat jij het moeilijk heb gehad na een miskraam en dat gun je natuurlijk helemaal niemand. fijne avond allemaal groetjes
Wij hebben het verteld op de dag dat we een test hadden gedaan We waren er echt helemaal vol van en konden (allebei gelukkig) onze mond niet houden. Ik was eerst nog terughoudend omdat ik niet wist of hij wel wilde dat zoveel mensen t al wisten, maar toen vroeg ik aan wie hij t al verteld had en hij kwam met zo'n rits namen dat t me geen probleem meer leek Mensen keken wel wat vreemd op soms als ze vroegen hoe lang ik zwanger was en ik zei dat t pas 4 (5,6,7 of 8 ) weken was, maar ja.. Toen t misging was ik heel blij dat ik t kon delen met iedereen. Wel vaak de vraag gekregen of ik nu geen spijt had van het vertellen... Als ik jou was zou ik het er een keertje (rustig) over hebben met hem. Misschien wil hij het gewoon even laten bezinken...
Toen ik eindelijk na 20 jaar weer zwanger was, wilde ik het gelijk wel tegen de hele wereld vertellen, zo blij was ik. Maar hubby moest het even verwerken nog, hij vond het wel leuk, maar moest er toch even aan wennen. Uiteindelijk heb ik het 5 dagen voor me kunnen houden... en na precies een week een de naaste familie en een aantal vrienden verteld. Een dag daarna wist IEDEREEN het. Het wereldnieuws had hier heel snel de ronde gedaan. 't Was me dan ook nogal niet een wonder, na zoveel jaar toch nog een baby! Ik word nog weer helemaal maf als ik eraan denk, en inmiddels is Jesse alweer ruim een half jaar! 8)
Tuurlijk weet ik dat het altijd mis kan gaan.... (heb laatst een stuk gelezen dat maar 30% van de bevruchtingen leidt tot een bevalling, dit vond ik wel erg extreem om te lezen, maar het is helaas zo) Zelf had ik toen een cb digital dus geen twijfel over mogelijk dat ik zwanger was.... stond letterlijk ZWANGER (2x) bedoel alleen dat het niet goed innestelen vaker voorkomt als later..... (lees het hier ook geregeld)....en dat dat voor MIJ de reden was daarna om het niet gelijk te vertellen, maar dat IK daarom wilde wachten..... Zelf teste ik deze zwangerschap 5 dagen voor mijn NOD al positief... en geen vaag streepje ook...... maar gezien mijn vorige ervaring was ik wel wat voorzichtiger..... (logisch toch?) Wilde eerst nog niet testen, maar aangezien ik al echt stond te kosten, kon ik mn nieuwsgierigheid niet in bedwang houden.....(mn vriend was hier ook niet blij mee...) Vind het dus niet gek dat je vriend (nog even) wil wachten..... ps. je berichtje komt niet hard over.... Helaas werken dingen zo toch? Moeder natuur is soms KEI en KEI hard...
ik heb het de eerse keer meteen van de daken geschreeuwd, maar helaas kreeg ik met 9 wk een mk. Nu heb ik het bewust stil gehouden tot 10 wk, toen hadden we 2 keer een goede echo en kon ik mijn buikje al niet meer verstoppen. Doe wat je gevoel zegt, ik persoonlijk zal de volgende keer weer wachten tot ongeveer 10-12 wk, in ieder geval tot een goede echo.
Ik (wij) heb het ook al met 5 weken verteld, eerste zwangerschap en geweldig! Geen smoezen verzinnen enzo en meteen genieten (van de misselijkheid ) Nederlanders zijn doemdenkers... ik ging er gewoon vanuit dat het goed ging, meestal is dat ook zo. Anders kan je ook wel meteen met bijles beginnen in de kleuterklas, want STEL dat kind naar de LBO gaat ipv de HAVO..... Mijn advies, gewoon lekker vertellen! En geef je vriend anders het boek van Kluun "Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt".
toevoeging.. En mocht het mis gaan, dan kunnen je vrienden er ook voor je zijn en krijgen ze niet de schok als je het ze verteld. Onze vrienden vonden het ook fijn om te weten. En daarnaast vond ik het niet eerlijk tegenover de ouders. Je vertelt ze heeeel blij nieuws en vervolgens VERPLICHT je het ze om hun mond te houden... ja dan beter helemaal zwijgen tot 12 weken..
Denk dat t voor vrouwen die het (al) eens meegemaakt hebben geen kwestie is van "doemdenken".... Je denkt altijd dat je zoiets niet overkomt... (net als andere nare dingen) totdat het je overkomt.... Heb t boek trouwens ook gelezen en vond het een vreemde vergelijking... ik hou net zoveel van mn kind als het naar LBO gaat.... toch? Zelf vind mijn moeder het niet erg om haar mond dicht te moeten houden.... we delen elkaars geheimen.... dus tja.... een geheimpje meer of minder, maakt dan ook niet uit.... Nogmaals TS is vrij om te zeggen wat ze wil en wanneer.... maar ik wilde alleen maar aangeven dat ik haar vriend ook wel begrijp.... Mijn vriend was trouwens degene die het met de zwangerschap van mijn zoontje uit blijdschap al rond verteld had, maar sinds die mk was hij daar ook van terug gekomen..... Daarom wilde hij ook niet hebben dat ik zo vroeg zou testen.... hij wilde dat ik al wat langer overtijd zou zijn.... maarja.... gevoel en verstand he, zijn toch twee verschillende dingen!