Jeetje tis net of ik mijn eigen verhaal aan et lezen ben!! Behalve dan dat mijn vriend geen 'angsten' heeft.... Ook wij zitten in Heerenveen en ik zit nu in de wachtweken van mn laatste IUI. Mocht ook deze laatste poging mislukken dan gaan we dus IVF doen via drachten en zwolle. Mij was verteld dat er helemaal geen wachtijden zouden zijn door deze combinatie, maar nu begrijp ik van jou dat je dus 2 maanden heb moeten wachten voor je een intake gesprek had. Kunnen jullie in de tussentijd niet evt nog IUI doen in Heerenveen waar je vriend wel op zn gemak is??? Of misschien de volledige IVF behandeling in Zwolle doen?? wie weet voelt hij zich daar meer op zijn gemak. Ik lees op een ander forum mee in een topic die over de Isala kliniek in Zwolle gaat en al die vrouwen/meiden zijn te spreken over de werkwijze en de artsen daar!! En idd zoals iemand al eerder aangaf misschien een intake gesprek aanvragen bij het Nij Barrahus hier in Wolvega.... Succes en hopelijk heb je binnenkort wat meer duidelijkheid w.b. je vriend en de IVF
Wat een naar verhaal... Maar als ik zo lees hoe het in Drachten gegaan is, kan ik het me ergens wel voorstellen dat hij zich rot geschrokken is. Ik vind het heel heel slecht van een ziekenhuis dat dingen er daar op die manier aan toe gaan... Sluit me hij Panter aan, het MCL is super!! Hele lieve, geduldige artsen die alles heel rustig en duidelijk uitleggen enzo. Mijn man zag heel erg tegen onze eerste afspraak op, hij houdt ook helemaal niet van ziekenhuizen enzo. Maar toen we weer buiten stonden viel het hem heel erg mee, vooral omdat iedereen zo aardig was, en ook helemaal niet dramatisch deed. In zijn woorden was het "een gezellige boel" daar. Maar de sfeer binnen een ziekenhuis kan heel erg veel verschil maken met hoe iemand het hele proces ervaart. Ik ben heel blij dat ik bij het MCL zit, zeker als ik soms verhalen van anderen lees.
hoi Poehpoeh, wat een nare situatie zit je in. Er is al veel gezegd en ik denk dat de andere meiden gelijk hebben over het zoeken van een ander ziekenhuis. Wat eenpech dat jullie dit nu zo getroffen hebben. Maar ik wil je ook even op iets wijzen. Zoals je vriend reageert, klinkt het inderdaad niet normaal, maar als een fobie. Die kun je ook hebben als je niet precies weet waar die vandaan komt. Maar onderschat niet hoe heftig zo'n angst kan zijn! (denk maar eens aan als iemand je zou vragen een grote spin (of waar je maar bang voor bent) op je buik te laten zetten zomaar... waaah!!!). Wat ik wil zeggen is dat het natuurlijk ook kan dat hij eigenlijk geen kindje wil, maar dat het ook heel goed mogelijk is dat dat er niets mee te maken heeft, maar dat de angst gewoon te groot is. Je komt er alleen achter door daar eerlijk met hem over te praten. Maar als hij blijft volhouden dat hij wel een kindje wil (nu, niet voor hij jou kende enzo), dan zou ik dat accepteren en die zorg loslaten. Ik denk wel dat hij "een schop onder zijn kont" nodig heeft om over die angst heen te komen. Bij heftige angst hoort precies dat wat jouw vriend nu doet: vermijden. En vermijden maakt angst oalleen maar groter. Ik zeg niet dat je lomp moet doen, maar wel dat ik denk dat als het echt om angst gaat, het geen zin heeft om een half jaar te wachten. Dan is hij namelijk nog steeds bang, of nog banger. Ik denk dat hij inderdaad zoals jij schrijft hulp van een ander nodig heeft. Jij kunt dat niet voor hem doen. Maar jij kunt hem wel wat onder druk zetten om die hulp te gaan zoeken. En dat zal misschien best wel nodig zijn ook. Daarbij komt dat het me lijkt dat die angst niet alleen voor nu nodig is om vanaf te komen, maar ook voor later... wat gebeurt er als jij bv toch spontaan zwanger wordt en in het ziekenhuis moet bevallen? Of als jullie kind later zelf bloed moet laten prikken? Of hij iets ernstigs krijgt waarvoor hij naar het zh moet? Mijn vriend had jaren lang een vrij heftige tandartsfobie. Ik heb ook jarenlang aangemodderd omdat ik vond dat hij zelf hulp moest gaan zoeken. Uiteindelijk was ik het zat en heb ik hulp voor hem gezocht bij een angsttandarts (wel met toestemming van hem). Eerst afgesproken dat hij alleen kennis zou gaan maken in elk geval. "gelukkig" was er een wachtlijst, dus dat gaf hem wat respijt en maakte dat hij toestemde. Toen hij plots terecht kon voor de intake, raakte hij volledig in paniek. Ik ben toen streng geweest en heb hem praktisch aan zijn haren meegesleept (bleef wel lief en steunend hoor, maar heb ook voor hem besloten dat hij er gewoon niet onderuit kon). Uiteindelijk is hij gegaan en het heeft hem ontzettend geholpen. Hij gaat nu zonder angst en is me ontzettend dankbaar dat ik toen zo "gemeen en hard" ben geweest. Dit was mijn eigen ervaring, maar ook is dit mijn vakgebied, dus daarvan spreek ik ook uit ervaring/ kennis. Sorry een lang verhaal, maar ik zou het hem gunnen van die irrationele angst af te komen en jou om samen met hem dit toch al zware traject in te gaan! Veel succes en sterkte met alles, ook voor je vriend! PS: je zou kunnen informeren of EMDR een mogelijkheid zou zijn voor hem om van de angst af te komen. Dit is een weinig belastende en vrij snelle behandeling. Is niet altijd geschikt, maar daarvoor zul je jullie "geval" ff aan een expert (psycholoog/ psychiater) moeten voorleggen.
@Justme, nee geen wachttijden, zoals sommige ziekenhuizen kennen. heb gehoord dat t soms wel 5mnd kan duren! Echter de wachtijd in dit geval is vanaf het moment dat men je doorverwijst naar DR88 tot aan het moment dat je daar een afspraak heb kunnen maken. Dat kan wel 3-5 weken duren. Nu de fertiliteitsarts ziek is en de normale gyn's het hebben overgenomen misschien zels wel iets langer. Vanaf intak ga je gelijk de molen in. @Stafanie, ik ga zeker even een kijkje nemen op die link! sorry had er de eerste keer over heen gelezen. @panter, ik was niet op de hoogte dat men ook aan invriezen deed, zo zie je maar dat dit soort forums ook erg van belang kunnen zijn in de informatievoorziening! Ik ga dit zeker onthouden en wie weet is dit een optie en kan ik m op die manier zo veel mogelijk buiten het ziekenhuis houden. @Vasca, dat idee was ook al bij mij opgekomen, dat het geen normale angst meer is, bedoel groen aanlopen en druppels zweet(echt van die ronde druppels, niet als normaal zweten zeg maar) op je gezicht bij een intake gesprek en t woord bloedprikken(terwijl hij vroeger wel eens bloedgeprikt heeft, vond ie ook niet leuk,maar niet zo'n reactie) Dat het dus een irreele angst is m.b.t. IVF en inderdaad ivm bevallingen e.d lijkt t mij ook verstandig dat hij dat onder ogen ziet. Wat ben je dan voor "beroep" als dit je vakgebied is? Fijn om veel positieve verhalen te horen over MCL, ook dat is bij ons niet zo ver weg! Denk inderdaad dat de sfeer ook erg bepalend kan zijn. Ben dus ook nog aan t broeden of er niet een mogelijkheid is om terug te kunnen naar de Gyn in Heerenveen die we voor IUI hadden. Voorlopig zit ik wel met een man die struisvogelpolitiek hanteert. Hij heeft t er helemaal niet over, loopt ervoor weg, maar dag kan inderdaad ook in die angst zitten. Heb m gisteren nogmaals gevraagd of hij wel een kindje met me wilde en zijn antwoord blijt" als het spontaan zou gebeuren" zou het welkom zijn "dus...
Poehpoeh, wat naar allemaal. Ik herken de angst voor ziekenhuis en prikken heel erg van mijn man. Ik dacht ook dat je niet zó heftig kon reageren op naalden, maar na drie pogingen bloed te gaan prikken heeft hij uiteindelijk valium gekregen op de fertiliteitsafdeling van ons ziekenhuis en zo is het uiteindelijk (met 3 verpleegkundigen; twee om hem vast te houden) wel gelukt. De eerste keer dat hij in het ziekenhuis moest produceren ben ik meegegaan het kamertje in . Ik denk wel dat het echt het overwegen waard is om naar een ander zh te gaan als hij zich in Drachten zo naar voelt - de omgeving en hoe je te woord gestaan wordt speelt zeker wel een rol. Dat een ziekenhuis onderzoeken opnieuw wil doen, is volgens mij heel normaal - helaas. Maar zaadkwaliteit kan ook erg wisselen, je bent toch alweer een paar maanden verder sinds je IUIs. Wel erg naar dat zijn kinderwens zoveel minder groot lijkt/is dan die van jou. Je wilt graag dat hj het net zo graag wilt als jij, maar dat kan je niet afdwingen.... Vraag voor het bloedprikken in het zieknhuis eens na of je idd medicatie kan krijgen om je man rustig te krijgen. Heel veel succes, ik hoop dat hij 'bijdraait'!
Je man moet ook beseffen dat hij, op deze manier, jouw leven ook bepaald. En dat is ergens best egoïstisch. Kun jij leven met het gevoel dat door hem, jouw kinderwens nooit vervuld word? Ik kon dat niet toen mijn lief geen behandelingen wilde, wij moeten met donorzaad zwanger worden. Ik heb toen gezegt dat ik wél kinderen wil, en als hij voor mij gaat bepalen dat ik nooit kindjes zou krijgen ik het erg moeilijk zou vinden om deze relatie voort te zetten. Mijn lief is bijgedraaid, maar anders...het klinkt hard maar is wel waar, had ik mijn biezen gepakt. Ik zou het hem nml altijd kwalijk blijven nemen, kon daar niet mee leven. Sterkte!
@miepie80, valium o jee dat is ook vrij heftig inderdaad. Ja ik ben ook al op zoek naar "oplossingen" inderdaad zaad kwaliteit kan sterk schommelen, echter als het in 1 jaar tijd continu goed is geweest (beter dan gemiddelde man, wat dat ook mag betekenen ), ondanks feestjes van zijn volleybal club ondanks een ziekte. Dan denk ik dat t wel goed zit! Maar ja ik begrijp ook wel dat sommige ziekenhuizen dat zelf willen constateren. Maar ja misschien dat daar nog iets op te vinden is. Zit zelf te denken aan Hv1 en dat iets, zoals panter aangaf, met invriezen van zijn zaad. Weet alleen niet of men daar aan mee wil werken @ Panter, ja ik weet t. En ook ik ben bang dat ik hem op termijn dat héel erg ga kwalijk nemen. Denk ook wel dat hij zich hier bewust van is.
Heftig verhaal zeg! Ik heb ook hele positieve verhalen gehoord over de kliniek in Wolvega (althans over de voorloper ervan). Heel veel persoonlijke aandacht, en dat is positief. En het is alleen een vruchtbaarheidskliniek en geen ziekenhuis, dus geen gewonde mensen. Ik zou je zeker aanraden om de mogelijkheden daar te checken. Let idd even op de verzekeringsvoorwaarden. Wij zijn zelf in het UMCG in Groningen. Op zich ook prima hoor, en voor ons het dichtst bij. En er zit een goede endometriosepecialist, voor mij belangrijk. Wat ik over Drachten hoor: ik zou er echt nooit meer een stap binnen zetten! Snap dus dat jouw vriend er niet blij van wordt. MAAR: voor ivf zal ook hij zijn (beperkte) bijdrage moeten leveren en dus zijn commitment moeten geven. Wellicht een bloedonderzoekje of zaadonderzoekje. En ja, op het moment supreme een potje vullen. Hoe erg! Allemaal erg te overzien, in vergelijking met wat jij allemaal moet ondergaan. Ik vind ook dat hij er met de iui's al heel gemakkelijk van afgekomen is, als ik eerlijk ben. Ik denk dat het belangrijk is dat duidelijk wordt of hij 'alleen' een ziekenhuisfobie heeft, waar je met behulp van een goede therapie vanaf kunt komen, of dat hij toch echt liever geen kind wil. Ik hoop voor jou het eerste. Maar mocht het laatste aan de hand zijn: doe alsjeblieft geen concessies aan je kinderwens, want daar krijg je absoluut spijt van. En op een gegeven moment is het te laat voor jou (maar mocht hij ooit van gedachten veranderen: een man kan z'n leven lang kinderen verwekken, hoe oneerlijk). Veel sterkte!!! Groetjes van stiertje
@Stiertje73 Hoor om me heen ook steeds meer negatieve klanken m.b.t. Drachten. En ergens heb ik dus ook al min of meer besloten dat ik als t even wil lukken terug wil naar Heerenveen en/of misschien inderdaad via Wolvega, maar ik moet eerst even uitzoeken hoe dat met mijn zorgverzekering zit En ik zal mijn kinderwens niet opgeven, mijn vriend is zich daar ook wel van bewust. Op zich zou ik me ook een leven zonder kinderen wel kunnen voorstellen, het is niet dat ik nu géén goed leven heb. Zou het echter wel als een enorme bonus/geluk zien mocht ik wel een gezonde zoon/dochter mogen verwelkomen!! Heb altijd gezegd dat ik alles, binnen het redelijke(ieder mag voor zichzelf bepalen/beslissen wat voor hun redelijk is) geprobeerd wil hebben. IVF zou voor ons de laatste stap zijn geweest. Mocht ivf niet lukken, dan zou ik dat héél spijtig vinden, maar wel kunnen accepteren dat het dan zo is. Dat het me niet gegund is of iets dergelijks, omdat ik het dan geprobeerd heb. Maar accepteren zonder IVF traject geprobeerd te hebben,nee ik denk niet dat ik dat op lange termijn dan zal accepteren! Echter feit blijft dat het bij ons nooit uitgesloten is dat het natuurlijk niet mogelijk is. Er is nooit iets gevonden. Toch denk ik dan waarom lukt het dan niet. Hoe langer het duurt hoe minder groot dat t spontaan gebeurd. Aan de andere kant, you never know. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Vind het alleen zo 'vreemd' onbegrijpelijk dat mijn vriend ineens, tot voor kort vond hij t ok, niet meer ivf wil. HEt is mijn inziens gewoon gek dat iemand ineens zo bijdraait. Op dit moment houden we het thuis luchtig. Geen verwijten over en weer. Probeer de discussie open te wrikken, maar dat wil nog niet helemaal lukken. Hij klapt dan gewoon weer dicht! en ik wil t eigenlijk gewoon "begrijpen"
Hoi hoi, Ik zit eigelijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij, alleen doet mijn vriend al moeilijk om de stap te zetten naar het ziekenhuis (gyn). Hebben voor 1,5 jr geleden ook eens de stap genomen om alles te laten nakijken, hieruit bleek dat er niets aan de hand zou zijn met mij en mijn vriend (moest eigelijk alleen nog een kijkoperatie ondergaan). Maar omdat ik in mijn vorige relatie ook al eens onder het mes ben geweest, dachten wij dat er verder niets aan de hand zou zijn (dus geen verandering) en daarom zijn we toen die tijd gestopt. Maar helaas ben ik nog niet spontaan zwanger, en heb echt het idee dat het zonder het ziekenhuis niet gaat lukken!. Ik wil heel graag weer opnieuw met hem starten, maar vriend-lief wil niet naar het ziekenhuis!. Hij zegt dan doodleuk ,,als het komt dan komt het,, en anders maar niet! . We zouden gaan proberen met ovulatietesten deze nieuwe cyclus maar zie er vanaf. Ook heb ik hem al tijd gegeven om na te denken wat hij wilt tot medio aug/sept. Maar wil eigelijk het liefst zo snel mogelijk beginnen gezien mij leeftijd en achtergrond. Pfffff dus meid kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt!. Zit er al aan te denken als hij echt niet wilt, om bij hem weg te gaan (wil niet mijn hele leven kinderloos zijn!). Wil er echt alles aan doen om het toch te proberen, ben anders bang dat ik spijt ga krijgen als ik ouder ben. Sorry voor het lange verhaal, maar wou je even laten weten dat je niet de enige bent die zo zit. Liefs Misty1982
Misschien een rare actie, maar ik hoop dat je een rijbewijs hebt? Rijd dan eens naar een plek in the middle of nowhere. Parkeer de auto en verstop de sleutel en zeg dat je het wil weten wat HIJ vind dat het uiterste is wat jullie moeten doen. Je wilt hem duidelijk helpen om van zijn angst af te komen, probeer dan eens een gesprek met psych aan te gaan. Desnoods samen dat je kan bekijken wat jullie willen. Geef hem aan dat er ook klinieken zijn waarbij je niet het ziekenhuis gevoel hebt. Dus dat hij hier minder angst hoeft te hebben. Vraag bij je huidige / oude gyn wat hij/zij aan wil raden voor je vriend en jou. Zij weten vast veel beter wat goed is voor je met zijn angst. Bovenal laat je leven niet leiden door zijn angst. Je gaat hem denk ik verwijten dat hij je niet wil helpen om jouw droom te vervullen. Je mag hier best wel egoistisch in zijn vind ik en duidelijk aangeven wat jouw wens is.