gisteravond had ik ff een gesprekje met mn vriend. hij gaf aan dat hij best tegen de komst van de kleine op ziet. hij vertelde dat hij bang is om het niet goed te doen. Hij heeft geen spijt van de keuze om voor een kleine te gaan. Is dit een soort koudwater vrees ofzo??? Hij is er echt wel heel blij mee en zo trots als een pauw als we het erover hebben. Dus dit verbaasde me een beetje.... Moet er wel bij zeggen dat hij zelf een lastig jeugd heeft gehad. ouders vroeg gescheiden en tot zn 12e ruzie met elkaar gemaakt en zich eigenlijk niet zoveel voor hem intereseerden. zijn er meer waarvan de vriend dit hebben? en hoe zijn jullie ermee omgegaan? hoe kan ik hem zekerder van zichzelf maken? Natuurlijk ben ik zelf ook wel eens onzeker (kan ik het wel aaan, word ik een goede moeder), maar ik zie er niet tegenop. kijk juist erg uit naar de komst van de kleine!!
Mijn man had dit ook heel erg bij de eerste maar bedenk dat het voor mannen anders is. Ze beleven een zwangerschap heel anders dan wij doen. Ook bij deze zwangerschap was hij weer onzeker en bang. Nu weet hij dat we het kunnen en hoe het werkt. Hij is dan ook snel bij gedraaid mannen moeten er echt in groeien die voelen die zwangerschap niet zoals wij het voelen. Wij voelen ons vanaf het begin zwanger en een man voelt zich vaak pas echt papa als ze de kleine in hun armen hebben. Hun voelen die veranderingen niet het gewiebel en gekriebel van de kleine in je buik. Hij komt er echt wel maar geef het tijd en laat veel blijken dat jij alle vertrouwen in hem hebt.
Mijn vriend heeft de afgelopen weken de theorie 'Kop in het zand steken' toegepast.. Dit resulteerde in veel op pad zijn, lekker met vrienden op terras hangen en vooral NIET over de baby praten. (Wat je niet ziet is er ook niet..) Oorzaak? Collega's, vrienden en familie die de hele dag vragen of hij er klaar voor is. Hij vindt het mega spannend allemaal en heeft weinig ervaring met babies. Dus de spanning werd alleen maar groter omdat hij gewoon niet goed weet wat hij kan verwachten, logisch bij de eerste! Hebben dit weekend een goed gesprek gehad waarin hij zijn zorgen heeft kunnen uiten. Sommige zorgen kan ik wegnemen door te vertellen hoe we iets gaan doen, maar sommige dingen zullen we ook gewoon moeten ervaren door te doen! Ik merk nu al dat hij lekkerder in zijn vel zit en er nu echt voor me is. Ik denk dat dit heel normaal gedrag is en ben dan ook niet boos of teleurgesteld. En inderdaad wat jessi zegt, wij dragen het kindje al maanden in onze buik. Voor de man is het toch anders! Dus vooral blijven praten en hem serieus nemen. Desnoods samen achter de laptop gaan zitten om dingen uit te zoeken! En wat bij ons ook werkte is dat ik me soms van de domme hield. Niet op elke vraag meteen patsboem een antwoord klaar hebben maar hem ook de kans geven om dingen uit te zoeken/uit te vinden.
Mijn vriend vond het ook doodeng. Ik zou met 41.2 gestript worden en de dag ervoor had ik de vk aan de lijn voor 't een of het ander. Oh zei ze 'ik kan om 4 uur wel even langs komen om te strippen?' Mijn vriend schudde héééééél hard NEE Die dag erna wist ie wel dat het moest maar ook geen moment eerder haha! Diezelfde nacht begon het uit zichzelf dus geen strip meer nodig gehad. Nu een ENORME trotse vader die steeds zekerder van zichzelf wordt. Hij is met deze zwangerschap ook een stuk minder onzeker als de eerste keer merk ik wel...
Bij de eerste had mijn vriend dit ook. Hij was vooral bang dat ie per ongeluk de kleine zou laten vallen of zo. Of dat ie haar pijn zou doen, na een weekje was dit wel over, toen was ie gewend aan het verschonen en het in badje doen. Iets wat ie nu niet meer doet :x
Ik kan me voorstellen dat je vriend zich zorgen maakt over of hij het goed gaat doen als vader: hij heeft zelf niet zo'n goed voorbeeld gehad. Ik zou hem moed inspreken, zeggen dat het goed komt en misschien heeft hij behoefte zich een beetje in te lezen? Er zijn leuke boeken voor aanstaande papa's. En als de kleine er eenmaal is, dan zal hij dingen anders doen dan jij (misschien wat onhandiger?). Lekker laten aanklooien en geen kritiek leveren: hij doet zijn best en het eindresultaat is hetzelfde.
Hoi! wat vervelend voor je vriend! ik herken het wel een beetje, maar dan bij mezelf. Voordat ik zwanger werd vond ik het best eng allemaal. Ondanks dat ik graag een gezin wil. Dacht ook dat ik in paniek zou raken bij een positieve test, maar dat gebeurde gelukkig niet, ik was heel relaxed er opeens helemaal klaar voor(mss door hormonen...hihi). Kan me indenken dat het voor de a.s. vaders ook heel spannend is hoor. Zij voelen niet wat wij voelen. Alles draait om ons, die mannen hangen er maar een beetje bij. Mijn man reageerde in het begin beetje laconiek op alles rondom de zwangerschap. Maar toen we eenmaal echo's hadden gehad en we voor babykamer etc. gingen shoppen veranderde dat wel, kwam hij ook opeens met ideeën enzo. Hij praat nu ook tegen de kleine, zit alsmaar aan mijn buik en maakt de grootste lol om de dingen die we straks voor onze kiezen krijgen als is geboren is. Ik zou je vriend geruststellen, hij is echt niet de enige die het spannend vind. Tis ook niet niks om vader te worden! Een grote verantwoordelijkheid. Misschien is deze website wel wat voor hem, je kan hem inschrijven voor een nieuwsbrief die hij dan elke week in mailbox krijgt. Mijn man komt regelmatig met de opmerking:"in de papa-planner stond...." hihi, echt grappig! PapaPlanner, zwangerschapshandleiding voor hem - zwanger
Mijn man vind het ook heel spannend allemaal en is ook bang dat hij het niet goed zal doen. En ook hoe het dan allemaal zal gaan straks. Het is natuurlijk ook allemaal heel onwerkelijk en je kan je er geen voorstelling van maken. Het is dus heel normaal. Praat er gewoon rustig over met elkaar. Het feit DAT hij zich er zorgen over maakt geeft al aan dat hij zich verantwoordelijk voelt en er dus het beste van wil maken! Ik heb trouwens voor mijn man het boek vader worden voor dummies gekocht, staan hele leuke en handige dingen in, mijn man is er heel blij mee!
Haha, sorry ik moest wel even lachen om je slotzin hihi! Ik denk dat mijn man dat ook zo zal doen, eerst enthousiast alles meedoen en daarna er genoeg van krijgen
bedankt voor jullie reacties! Doet me goed!! Ik zei ook tegen hem dat het eigenlijk ook wel goed is dat hij dit zo voelt, want het geeft inderdaad aan dat hij zich verantwoordelijk voelt voor de kleine en dat hij al een beetje 'last' heeft van ouderlijke bezorgdheid. het is inderdaad ook wel zo dat iedereen ook telkens zo 'negatief' doet. altijd maar dat gezeur: 'zijn jullie er klaar voor?' 'nu is je hele leven voorbij' 'straks heb je helemaal geen tijd meer over' Ik word daar soms zo zat van. nou kan ik dat nog wel relativeren: we zien wel hoe het gaat, we weten toch niet wat we kunnen verwachten. en het komt vast allemaal goed. Maar hij is daar wel wat gevoeliger voor. Is snel bang dat hij dan helemaal niets meer kan en mag en dat hij al zijn vrijheid kwijt is. denk dat dat ook een belangrijke rol speelt. hij is vorige week met een paar vrienden naar amsterdam geweest en sinds die tijd is hij wat afwezig en wat minder betrokken bij de kleine. durf te wedden dat ze daar gezegd hebben dat zijn hele leven nu voorbij is.....
Jezus wat een onzin, zijn dan wsl mensen die nog geen kinderen hebben :x Ja het is pittig de eerste periode, tuurlijk raak je een bepaalde vrijheid kwijt (zou vreemd zijn als dat niet zo zou zijn). Uiteindelijk is het belangrijk onderling goede afspraken te maken als de baby er is, zodat jullie zo op elkaar ingespeeld raken dat er nog meer dan genoeg ruimte is voor leuke dingen (papa een dag Amsterdam, mama een weekend Parijs ) Neem het allemaal met een korrel zout, zijn vaak mensen die OF jaloers zijn, OF die dicht bij jullie staan en bang zijn dat HUN leven veranderd wanneer jullie kindje er is. Eerlijk, wat ik het meest mis, 's avonds laat niet meer met z'n tweeen een rondje lopen buiten, omdat de baby ligt te slapen. Maar ach, tis allemaal relatief
Inderdaad dikke onzin.... Natuurlijk draait je leven volledig om de kinderen maar er is genoeg tijd om je eigen ding te doen hoor. Je man kan gewoon naar Amsterdam blijven gaan. Het enige is alleen dat hij ook af en toe een dagje met de kids op moet trekken als jij eens weg wilt. De eerste 6 maanden vond mijn vriend het niet zo leuk als hij alleen was met de baby. Hij wist niet goed wat, wanneer te doen maar nu hij eenmaal 1 jaar is en echt een ventje wordt kan mijn vriend alles met hem (en vaak nog beter als ik...)