Vrienden van ons hebben deze week slecht nieuws gehad en er is nog een mini kans dat ze samen ooit een kindje kunnen krijgen. We leven erg met ze mee en gunnen ze het zo.Het probleem zit bij hem. Mocht de kans niet slagen dan gaan ze op zoek naar een donor. Mijn man en ik lopen sinds het nieuws al met de gedachte om ze te helpen. Wij hebben een zoon van 2 en hopen binnenkort zwanger te zijn van een tweede. Mijn man lijkt qua persoon, karakter en zelfs qua uiterlijk op hem en zou wel hun donor willen zijn. Voor we dit aan hun willen aanbieden willen we er meer over weten en zeker weten of we dat echt aankunnen. Zijn er mensen die hier meer over weten? Ervaring mee hebben? welke vragen moeten we aan onszelf stellen? Wat komt er bij zoiets kijken. Na twee avonden praten zijn we al zo ver dat we er positief tegen over staan.
Het is natuurlijk superlief dat jullie willen helpen maar het is straks wel een kind van je man? Kun je daarmee omgaan? En je zegt .. Na 2 avonden erover gepraat te hebben... Ik denk persoonlijk wel dat je hier wat langer over na moet denken. Nu heb ik er zelf dus geen ervaring mee maar las je verhaal en wilde dit toch even zeggen
Onze vrienden zitten in dezelfde situatie, ook zij zijn op zoek naar een donor. Wij hebben het er over gehad en kwamen eigenlijk direct tot de conclusie dat we dit niet moesten doen. Iedere keer als we het kindje zouden zien denk je eraan dat hij/zij biologisch gezien van m'n man is. Daarnaast ook iedere keer confronterend voor deze vrienden. Zij kiezen zelf ook voor een donor die zij niet kennen.
haha nee klopt we gaan er nog vele avonden over praten voor we beslissen! Maar we willen graag wat meer weten en vooral verhalen van mensen horen want er zijn vast een hoop dingen waar we geen rekening mee houden. We begonnen twee dagen geleden met een negatief gevoel en dat is nu verandert naar positief, als je begrijpt wat ik bedoel? Het word dan inderdaad een kind van mijn man (biologisch).
Zelf zou ik het geen fijn idee vinden. Maar als jullie er een goed gevoel bij hebben, is het fantastisch als je kunt helpen. Tegenwoordig mag je niet meer anoniem donor zijn. Dus als het kindje ooit sil weten waar hij/zij vandaan komt, komt het dus wel bij je man uit. Jullie kinderen blijken dan ineens en halfbroertje of halfzusje te hebben. Neem dat ook mee in je overweging.
Ik geloof dat ik wel zou bedenken dat je zelf nog een kinderwens hebt. Wat nou als het bij hen lukt, en bij jou niet meer? Zou je ze dat niet eeuwig verwijten? Het hangt ook af van wat je vrienden willen. Misschien vinden zijn iemand zo dichtbij wel heel moeilijk! Zou je je dan afgewezen voelen? Begrijp me niet verkeerd, ik ben nu zwanger van een donor en ik ben hem zielsdankbaar! En ik vind het super dat jullie het willen overwegen!
Onze wens voor een tweede staat er nu nog los van omdat dit met hun sowieso niet per direct in gang gezet zou worden. Ze hebben al aangegeven dat ze positief staan tegenover een bekende donor maar dat ze het moeilijk vinden om te vragen. Als ze het niet zouden willen is dat geen probleem voor ons en zouden we ons niet afgewezen voelen. Een van mijn twijfels is inderdaad dat het me vreemd lijkt om het biologische kind van mijn man steeds te zien. Maar aan de andere kant ga je het kind niet gewoon zien als hun kind maar met een speciaal 'randje' omdat het zoveel weg heeft van onze zoon? Zal het niet net als bij andere vrienden worden?
Ik vind het een heel mooi gebaar! Hier ben ik nu zwanger voor de 2e keer van een donor maar een anonieme. De vraag wat je je vooral moet stellen is of je dit kindje dan als een van jullie kindje zou zien? En niet alleen jullie maar ook zij. Want vaak word gedacht dat mensen die via donorzaad heel makkelijk die beslissing maken maar dat heeft hier toen met mijn ex ook 3 jaar geduurd!
Je moet er wel echt zeker van zijn. Want het kan in de toekomst alles wat jullie hebben als vrienden op het spel zetten. In Nederland is er ook een optie om donorzaad te. gebruiken, van een niet bekend donor. Wij zelf doen dit bij geertgen, dat is de wachttijd minimaal.
Ik zou persoonlijk ook liever een donor hebben die minder dichtbij staat, dat zou ik minder confronterend vinden, tenzij het echt familie is van mijn man misschien, maar dan wegen de genen zwaarder dan de confrontatie... Ik zou ook meewegen dat het misschien uiteindelijk niet zo goed uit kan pakken voor jullie vriendschap. Ik zou mogelijk er wel moeite mee hebben om de donor vaak te zien, maar dat weet ik niet zeker hoor. Gelukkig is het bij ons niet aan de orde. Wel heel mooi trouwens dat jullie dit zouden willen doen! Maar inderdaad een hoop zaken om ged over na te denken voor alle partijen denk ik...
Denk ook na over opvoedkindige verschillen. Bv wel of niet laten huilen. als zij iets anders kiezen als jullie, vind je dat dan ok? Staat dat los van dat het biologisch je mans kindje is? Moeten zij hun keuzes verantwoorden? Vind het wel een mooi gebaar en lief dat jullie erover nadenken.
Hoi, Allereerst súper dat jullie dit overwegen! Ongeacht wat jullie uiteindelijk gaan beslissen! Mijn ouders hebben buren waarvan 1 zoon onvruchtbaar is. Zijn broer heeft toen aan hen gedoneerd. En dit gaat prima. Ze zien het kindje echt als hun zoon en ook de biologische vader ziet het als hun zoon. Maar ja...das dan wel in 1 familie. Vriendin van mij overweegt om eiceldonor voor haar zus te worden. Maar ook dat is familie en dan mogelijk anders? Ik denk persoonlijk dat je nooit van te voren precies kunt weten hoe het voelt als het zover is. Tuurlijk heb je er een idee over, maar de praktijk zal het uit moeten wijzen. En dan is de keuze... ga je dit aan of niet...
Wat ontzettend lief dat jullie daar over nadenken. Maar wat is het probleem precies? Waar zijn zij onder behandeling en wat hebben ze al gedaan? Weten zij ook dat ze hier in nederland achter lopen op gebied van fertiliteit? Wij hadden hier ook geen enkele kans, maar zie handtekening. Als je iets wilt weten, vraag maar.
Ik weet niet of ik het zou zien als het kind van mijn man, aangezien het kindje groeit in háár buik. Maar goed, ik heb geen idee of dat nu echt zo makkelijk ligt. Ik vind het wel echt heel lief dat jullie dit overwegen en dat ze misschien helemaal niet hoeven te zoeken naar een donor.
Super lief van jullie!!!!!!! Echt waar!! Mijn man wilde alleen een anonieme donor zodat hij er niet telkens mee geconfronteerd zou worden dat hij niet de bio vader is. Geen idee hoe jullie vrienden er tegenover staan?
Super lief! Mijn man heeft ook gedoneerd juist omdat hij wilde helpen voor stellen die net als ons in de MMM zitten en aangewezen zijn op donorzaad. Denk er goed over na, met name hoe jullie dat op de lange termijn zien. NIet over opvoedkundige zaken (want daar heb je, even heel cru gezien, niets meer mee te maken), maar over het informeren van het kind, wil je dat hij weet waar hij vandaan komt, en zijn JULLIE daar dan klaar voor. Dat soort dingen. Persoonlijk, omdat jullie nog een kind willen, vraag ik me af of het NU het juiste moment is. Straks lukt het niet om wat voor reden, krijgen de vrienden een kind van zaad van je man ... en dan? Hoe ga je je dan voelen. Maar later, als jullie daar beiden achter staan ... dan moeten jullie dat gewoon doen!
Ik vind het ook een prachtig gebaar van jullie! Ik denk ook dat het belangrijk is dat eerst jullie eigen kinderwens vervuld zou moeten zijn maar als jullie het daar samen over eens zijn en niet over 1 nacht ijs zijn gegaan waarom niet in de toekomst en als het lieve vrienden zijn! Zou indien nodig mijn beste vriendin of zus ook geholpen hebben als zij een eiceldonor zouden zoeken. En dit is niet nodig maar weet zeker dat ik dit zou doen voor ze. Vind dat er best veel negatieve reacties op komen en jullie moeten idd alle voors en tegen overwegen maar indien geen twijfels meer super mooi!
Mss kun je eens contact nemen met een fertiliteitscentrum om daar met professionele mensen over te praten en jullie vragen te stellen. Zij zijn daar beter in thuis denk ik. Als jullie donor zijn, dan moet je goed weten dat je met dat kindje verder geen band zult hebben, je zal er geen 'vader' voor zijn (buiten de genen gezien dan). De wensouders beslissen alles over dit kindje. Het is iets wat je niet in 1.2.3 beslist, denk goed na.
Jeetje wat ontzettend bijzonder van jullie zeg..Dat jullie dit echt serieus overwegen. Ik voel me nu een beetje een 'slecht' persoon omdat ik er anders over dacht...Mag ik het even vertellen? Vrienden van ons hebben afgelopen december te horen gekregen dat hij 100 % onvruchtbaar is wegens waarschijnlijk een niet ingedaalde testikel. Zij kiezen nu voor kid en hebben onlangs een donorvoorstel gehad. Voordat ze op de wachtlijst kwamen werd er gesproken over een donor vragen aan iemand in de vriendengroep. Ze hebben het nooit gevraagd aan iemand maar zij heeft het overwogen. Toen ik hier met mijn man over sprak had ik in eerste instantie zoiets van "Dat zouden wij wel doen toch?" Een goede daad doen voor onze vrienden, dat past helemaal bij ons". Het is alleen maar zaad doneren, zo moeten we het zien." Totdat we er echt goed over na begonnen te denken en ineens veranderde ik compleet van gedachten. Er kwam bij mij een soort van besef. In plaats van een abstract idee van zaaddonatie zag ik het echt voor me met alle gedachten van dien: "Als ik haar zie met een dikke buik is ze dus feitelijk gewoon zwanger van mijn man. Kan ik die gedachte loslaten als ik haar dan zie? Wat als ze een tweede kind wil? Of een derde? En wat als het bij mij niet lukt? Dat wordt te confronterend voor me..Nou ben ik wel echt een beelddenker. Ik zie alles voor me en ga er dan van alles bij voelen. En hoe voelt haar man zich dan tegenover mijn man? Is het niet erg ongemakkelijk voor hun beiden?" Nou heel veel gedachten dus en ik zag het gewoon niet lukken in de relationele sfeer. Ik vond dit slechte gedachten van mezelf en heb het er met haar over gehad. Zij vond het heel eerlijk van me en begreep me helemaal. Wel dacht zij er heel anders over en vond zaaddonatie echt een afstandelijke donatie zonder emoties erbij. Het zou gewoon hun kind worden in haar ogen. Dat is dus echt een kwestie van hoe je erin staat en hoe je bent als persoon. Want haar vriend dacht er dus net zo over als ik en vond het te dichtbij komen om de man achter de zaaddonatie te kennen. Dus hij wilde het via een donor die hij niet persoonlijk kende. Wel krijgen ze psychologische hulp waarin ook duidelijk werd dat veel mannen echt kapot zijn van het feit dat ze onvruchtbaar zijn en dit vaak slecht uiten. Ze kunnen zichzlef minder mannelijk voelen en bepaalde gevoelens gaan projecteren. Dus hij moet er wel echt tegen kunnen geconfronteerd te worden met de man die de donor is. Als iedereen er achter staat is het fijn dat zij weten van wie het zaad afkomstig is en sowieso dat jullie het er allemaal mee eens zijn. Maar houd rekening met onvoorziene gevoelens die in de toekomst kunnen komen. Ik wens jullie in ieder geval veel wijsheid!!
Wel gek dat men over eiceldonatie ( wat vele malen pijnlijker is om te donoren) niet moeilijk doet vaak en over zaaddonatie wel. En ik snap idd de gedachten van zwanger van mijn man. Maar laat ik zeggen er zijn wel lekkerdere manieren om zwanger te raken als via IUI.