Hallo Allemaal, Ik ben een tijdje weg geweest van de forum maar lees wel vaak mee!! Ik vroeg me af of er ook moeders zijn die binnenkort starten met ICSI voor 2e kindje? En die ook hun 1e kindje via ICSI hebben gehad. Over mij in het kort (zal proberen) Ik ben 31 jaar en heb inmiddels een mooie wonder gekregen via ICSI die nu 2 jaar is. Op mijn 25e begon het bij te kriebelen!! toen ijn we begonnen met proberen zwanger te raken. na 2 jaar begon het op te vallen dat het wel langer duurde dan gemiddeld aaangezien je vriendinnen, schoonzussen en zussen ondertussen in verwachting raakten. Dit leverde heel veel frustratie en spanning op, terwijl je heel erg blij was voor hun. Toch hielden we vol en op advies van huiarts gingen we nu echt maandelijks opletten dus ovulatie, temperaturen Na een poosje kregen we de onderzoeken bleek dat mijn partner minder spermacellen had dan gemiddeld..maar niet ernstig weinig. Maar dit bleek de reden destijds te zijn waardoor het niet lukte. Ondertussen waren we 4 jaren verder en kwamen bij de fertiliteit terecht en werd ons iCSI geadviseerd als enige optie. 1e ICSI, 6 eitjes bij punctie, niks gevoeld tijdens punctie behalve die verschrikkelijke eendenbek oh oh auww..maar goed van de 6 waren in eerste instantie 4 bevrucht. 8cellige teruggeplaatst , geen cryo's uiteindelijk maar resultaat na 2 weken zwanger. Wij Superblij maar bij de echo bleek dit missed abortion. Een leeg vruchtzakje.. to good 2 be true dacht ik. volle moed verder gegaan wel 4 a 5 maanden rust genomen en effe wat gezonder leefstijl ingeschakeld aangezien ik ook wat kilo'tjes kwijt wou en mij toch niet lekker in mijn vel voelde achteraf gezien. Dit ging steeds beter was ook bijna 10 kg kwijt en voelde me gewoon wat lekkerder. ICSI 2 gestart. Dit x was het echt vervelend. De punctie voornamelijk was echt pijnlijk dit x. 6 eitjes, 4 bevrucht, 3 cryo's, 1tje teruggeplaatst. resultaat zwanger!! Na 2 weken bleek er onzekerheid omdat er wel een vruchtje te zien was maar echt heel klein met hartslag moest daarna terugkomen na een week en toen zagen ze dat het bijna niet gegroeid was en geen hartactiviteit was. Mocht mij voor bereiden op miskraam. Dit laatste was op oudejaarsdag 2010. Wij gingen naar de familie om niks te laten merken aangezien geen ziel wist dat we behandelingen ondergingen. Wou geen drama en emoties aangaan vandaar dat wij besloten hadden om niemand wat te vertellen. Mijn moeder en schoonmoeder wisten dit x wel dat ik in verwachting was en het nieuws van mij miskraam kwam hard aan bij hun maar ze steunden me enorm. Ik besloot weer een paar maanden te wachten en tot rust te komen, aangezien mijn schilklier ook begon te klieren. (heb al jaren een te traag werkende schildklier) waarschjinlijk door de hormoonwisselingen. We besloten ook op vakantie te gaan en ook familie (oma) bezocht. MIjn oma was heel ziek en oud ook niet altijd bij..ze hoorde ook niet goed. Vanaf het moment dat me zag en horde gaf ze me alleen maar zegens voor een kindje alsof ze het wist zonder dat ik de familie in het buitenland wat heb laten weten. Elke x als ik haar zag en knuffelde ging ze in mij oor een zegen uitspreken en als laatste zei ze "je zult zien god zal je een mooie zoon schenken". Ik kreeg altijd zo een gemoedsrust als ze me zegens gaf. Eenmaal terug gingen we weer plannen voor een terugplaatsing aangezien we nog cryo's hadden. We kregen dit x op mijn verzoek 2 teruggeplaatst aangezien ze 3 in een rietje hadden. Na 2 spannende weken resultaat zwanger. Op de echo bleek 1 mooie vruchtje met kloppende hartje..zo mooi en we waren echt blij. maar was dit x echt nerveus dus de spannende weken begonnen. Maar alles ging goed, bleek een jongen te zijn. Oma had gelijk grappig vond ik dat. Hubby was echt superblij!! Goede zwangerschap gehad , slapen (liggen) ging niet en bekken probleem. 35 kg aangekomen... met 41 weken bevallen (ingeleidt) want de prins wou gewoon niet komen. Gezonde baby kreeg ik op de borst gelegd. Ik moest kort erna wel gehecht worden in de OK want had sub total reptuur in medische termen.. ingescheurd van binnnen tot aan anus. Auwwww. Niks gevoeld tijdens de bevalling maar achteraf wel uiteraard. We genieten echt van onze wonder!! Maar het kriebelt stiekem wel nu om voor de 2e te gaan aangezien we het wel leuk vinden voor de kleine. Ik had gehoopt om spontaan zwanger te raken aangezien het niet onmogelijk is volgens artsten. Maar wel moeilijk. Ik wou na de bevalling sowiezo geen pil meer slikken ever again.. We waren zo bezig met de kleine geen tijd gehad om aan zulke dingen te denken. We hebben tot nu toe nooit meer wat gebruikt en nu het begon te kriebelen realiseerde ik mij dat het waarschijnlijk echt niet spontaan zou lukken aangezien we 1,5 jaar al op gemiddelde basis gemeenschap hebben. het was zeer welkom geweest maar niet de intentie ivm de kleine en zijn aandacht. Het is meer dat ik graag de wens heb om een x spontaan zwanger te raken. Wil weten hoe dat voelt als je er niet zo bezig mee bent en het overkomt je gewoon. Zoals mijn schoonzussen en zussen dat hebben ervaren. 1tje was net 2 maanden gestopt met pil en bleek gelijk zwanger na 1 cyclus..en de andere bleek binnen 6 maanden zwanger (tweeling) zit in familie. Ik kan echt waslijst opnoemen... blij dat ik voor hun ben hoor!! Want het zijn mijn zussen(schoonzussen). Maar het attendeert je wel op het feit dat het bij jou niet pluis is en dat je wellicht weer moet overwegen om een behandeling te doen. Heftig maar heb besloten om er dit jaar voor te gaan. Wat ik toch moelijk vindt maar als ik naar mijn zoontje kijk dan ben ik echt vastberaden. ben wel eeuwig bezig om te extra kg kwijt de raken hihi wie niet!! Dit was mijn intro in het kort Dus mijn vraag wie kletst ermee voor ICSI/IVF voor wonder nummer 2. Gr wensje
Deels herkenbaar je verhaal te horen. Ook wij zijn al bijna 2 jaar bezig om een kindje te krijgen. Helaas zonder resultaat. Sinds jan 2014 allerlei onderzoeken waaruit blijkt dat mijn vriend zeer verminderd vruchtbaar is. VCM was 0.1 De planning was om in maart opnieuw zaadanalyse te doen en dan meteen IUI mits het zaad daar goed genoeg voor was. Helaas had ik 3 follikels en nog een kleine. Overstimulatie. Zaadanalyse en IUI zijn dus niet doorgegaan. Nu in deze cyclus waar ik nu net in zit. Mijn gevoel zegt helaas ook dat wij over moeten op ICSI. Ik zie niet zitten dat het zaad ineens zoveel beter wordt voor IUI omdat we in deze bijna 2 jaar ook nooit spontaan zwanger zijn geworden.
Bi wensje, mijn dochter wordt eind mei twee jaar en wij gaan mei/juni starten met icsi voor een tweede. We zijn in maart al voor de her intake en de voorbereiding en de onderzoekjes al in het ziekenhuis geweest. We gaan met de meivakantie nog twee weken naar Turkije en dan de eerstvolgende menstruatie gaat de spuit er weer in. Wij zijn met 33 jaar gestopt met de pil en na een jaar door de dokter doorgestuurd, sperma van mijn man is ook niet goed, tussen de 800.000 en de 6 miljoen. We hebben 4 x icsi gehad voordat wij op mijn 36ste mijn dochter kregen. Nu na twee jaar is het voor ons nu of nooit eigenlijk... We willen erg graag een tweede, maar als dit niet zou lukken zijn wij ook gelukkig met een. (Ik hoop dat dit mijn instelling blijft ) Wanneer wil jij weer gaan starten?
Wij hebben een dochter van bijna 2 dmv pesa ICSI. Mijn man had 0,0 zaadcellen maar uit de bal hebben ze maar liefst 11 rietjes zaad gehaald. Wij waren in 2008 gestopt met de pil in toen heeft het nog 2 jaar geduurd voor de ingreep heeft plaats gevonden. Ik heb 2 ICSI pogingen gehad. Eerste keer 3 eicellen waarvan 1 bevrucht. Achteraf had ik die poging beter kunnen cancellen. Poging 2 hadden we 15 eicellen waarvan 7 bevrucht. 1 verse en 2 cryo's. De anderen deelden niet verder. Onze dochter is van de eerste cryo van poging 2. Vorig jaar augustus hebben we de 2e cryo laten terug plaatsen, helaas op niets uitgelopen. Nu moeten we weer opnieuw beginnen. Ik kijk er heel erg tegenop en heb dan af en toe ook wel twijfels. Op het moment wil ik wel heel graag, maar andere momenten denk ik: het us zo ook goed, met onze mooie dochter. Toch had ik, als we "gewoon" kinderen had kunnen krijgen, het liefste 2 of 3 gehad. Zo had ik het altijd voor ogen. Maargoed, het is zoals het is.. Ik vindt het nog altijd enorm confronterend als anderen zomaar zwanger worden. Dat gevoel blijft ook wel denk ik..