Nou inderdaad ‘mijn moederhart huilt mee’ etc. ben ik ook nooit zo’n fan van nee Al zal het vast ook wel goedbedoeld zijn soms.
Haha ik ben vast een loedermoeder mijn kinderen zitten er ook meer achter dan een kwartiertje niet voor hun om tot rust te komen maar zodat ik tot rust kan komen
Ik zei dat ook altijd omdat mijn moeder dat wel deed. Die verklaarde ik voor gek. Nou ik kook weleens 3 of 4 dingen op een avond. (Of warm ze op).
Een moederhart? Is dat anders dan een ander hart? Bijzonder... Heb je dan ook een dierenhart? Ik hou met mijn hele hart en mijn pleegkinderen en mijn dieren. En niet met het ene hart van de een en met mijn andere hart van de ander.. Zal mn cardioloog eens vragen te checken of ik meerdere harten heb.
Dit bericht raakt me omdat ik zelf ook vaak zeg "sinds ik moeder ben...". Ik heb er nooit over nagedacht dat het op die manier het gevoel van de ander onderuit haalt. Ik vind alle emoties die sinds het moederschap los komen vooral heel heftig en moet daar nog vaak aan wennen, vandaar denk de opmerkingen. Maar ik vind het een goed punt om op te letten! Verder geef ik meer om verhalen van dieren dan eindeloos over baby s en bijbehorende schema's, dus ga daar vooral mee door
Hier hetzelfde. Iedereen heeft heel erg veel begrip voor de situatie waarin ik zit met de tweeling en dat dit nu een zware periode is waardoor ik weinig tijd en energie heb voor andere dingen. En ik vind de problemen van mensen zonder kinderen ook geen gezeur. Als zij het op dat moment om wat voor reden dan ook moeilijk of zwaar hebben dan is dat wat zij op dat moment voelen. Beetje raar als ik dat gezeur zou vinden. Ieder zijn eigen verdriet en moeilijkheden. Dat een moeder het moeilijk en zwaar heeft en verdrietig is is niet erger dan dat iemand zonder kinderen het moeilijk en zwaar heeft en verdrietig is. Echte vrienden zijn er voor elkaar en proberen begrip voor elkaar op te brengen en elkaar te steunen wanneer de ander dat nodig heeft. Of het nu om problemen met kinderen gaat of problemen die niets met kinderen te maken hebben.
Precies. Daarbij heeft iedereen een hele andere draagkracht. De één kan nu eenmaal meer aan dan de ander. Of die ander heeft misschien wel een veel zwaardere baan of een hoop stress op het werk ivm een hele slechte werksfeer. Ook dat zuigt iemand totaal leeg. Ik vind persoonlijk als ik het zo lees de moeders meer onbegrip hebben voor mensen zonder kinderen dan de kinderlozen die ik ken naar mensen met kinderen toe.
Ik vind moeders erger dan de vrouwen zonder kinderen, over het algemeen. Toen ik nog geen kinderen had was het wacht maar tot. Toen ze nog klein waren was het wacht maar tot... Hoezo? Laat me genieten hoe het nu is en hoe het later gaat wil ik graag zelf ervaren. Dat jij je zo voelt met kinderen betekent nog niet dat we ons allemaal zo voelen. Sowieso zeuren moeders meer over hoe zwaar het is in vergelijking met vroeger. Prima als je dat eens doet tegen je partner of goede vrienden. Maar ik vind het vaak wat overdreven neergezet, alsof moeder zijn alleen maar zwaar is. Tja, het was toch echt je eigen keuze. En sommige dingen kun je ook gewoonweg niet weten als je geen moeder bent, dus ja dat hoef je ze niet kwalijk te nemen. Zo was jezelf ook een aantal jaar eerder. En wat betreft vermoeidheid en veel andere zaken. Dat jij moe bent van/door de kinderen betekent niet dat een vermoeidheid van een ander niets voorstelt.
Ja hoor toen ik nog kinderloos was kon ik mij dat prima inbeelden en het invoelen. Ik had het alleen nog niet persoonlijk ervaren, maar dat is iets anders. Maar ik kon mij heel goed inbeelden en invoelen hoe angstig, radeloos etc etc etc een moeder zich in zulke situaties zou kunnen voelen. En geloof mij, sinds ik moeder ben heb ik de meest ernstige dingen met mijn kinderen al meegemaakt inclusief de angst dat ze allebei zouden komen te overlijden. Ik denk dat iemand voor een ander niet kan weten hoeveel invoelend vermogen degene heeft. Misschien dat het voor jou persoonlijk zo was toen je nog kinderloos was en oordeel je nu puur vanuit jouw referentiekader. Maar vanuit mijn eigen referentiekader kan ik zeggen dat er genoeg kinderloze mensen zijn die zich wel kunnen voorstellen hoe zoveel verantwoordelijkheid voelt, welke zorgen je kunt hebben en hoeveel angst. Er zijn zelfs mensen die juist, omdat ze dit zo goed kunnen invoelen, om die reden niet aan kinderen durven te beginnen.
Ik heb eens nagedacht over waarom dit topic mij triggert. De reden is dat mijn zus jaren dacht geen kinderen te kunnen krijgen, zij vond het heel moeilijk hier over te praten met mensen die niet dicht bij haar stonden. Zo kreeg ze vaak dingen te horen als ‘geniet maar van de rust’ en ‘jij kan lekker uitgaan en de hele zondag uitslapen’. Als ze sprak over haar wens in het algemeen (dus ‘ik zou ook graag kinderen willen’, ze besprak niet snel dat ze al in een medisch traject zaten), zei ze ook wel eens in het algemeen iets over opvoeding - daar hebben wij het samen ook vaak over gehad. Dus hoe onze ouders dat hebben gedaan, wat we daarvan mee zouden willen nemen en wat niet etc. Zo heeft ze ook wel eens benoemd wat zij echt belangrijk vindt en kreeg ‘nou, je zal het wel zien, haha!’-reacties, alsof ze heel naïef was in haar gedachten. Ik heb haar echt vaak verdrietig gesproken als mensen met kinderen zoiets zeiden. Uiteindelijk kreeg ze een dochter, en was ze dolblij. Maar door die drempels durfde ze niet aan te geven dat er ook meer speelde. Ze was depressief, maar dat ‘mag’ toch niet als je grootste wens is uitgekomen? Ze belandde in een postpartum psychose. En dat was echt een zware periode... Inmiddels heeft ze 3 kindjes, is alles helemaal goed gekomen, maar heeft wel ervaren hoe oordelend mensen zijn - en soms ook echt onbedoeld als grapje zo’n veroordelend gevoel geven. Daarom let ik er echt op dat ik bewust opensta voor wat er achter bv een emotie of opmerking kan zitten. Ipv te lachen en te denken;’ze heeft echt geen idee!’, probeer ik open een gesprek aan te gaan. Ik heb ook reacties gehad toen ik aangaf borstvoeding te willen geven, nou, dat was echt niet zo makkelijk als ik dacht hoor! En de fles is ook heel goed! Ja, helemaal mee eens, maar dat was ook niet wat ik bedoelde - meer dan eens lag er dus onder dat die persoon zelf borstvoeding had willen geven, een strijd geleverd had en was over gestapt op de fles met achteraf toch gevoel van spijt? falen? Wie ben ik dan om te oordelen over die opmerking die voortkomt uit een emotie? En dan nog veel opmerkingen over dat ik niet werk nu, ook daar ligt echt ontzettend vaak een onzekerheid onder - moeders die het idee hebben dat ze falen als ze niet én fulltime werken én er volledig voor hun kinderen zijn met leuke activiteiten en uitstapjes, maar zichzelf daarbij overslaan. Heel vaak voelen mensen zich zelf door mij veroordeeld omdat ík niet werk, alsof ik dan vind dat álle moeders thuis moeten blijven - maar ik snap heel goed dat niet iedereen dit wíl en ook niet iedereen dit kán. En ga zo maar door. Op sommige punten zal ik ook echt wel eens geoordeeld hebben en nog gaan oordelen, want dat is inderdaad heel menselijk. Maar ik probeer het echt niet te doen... Als mijn eerdere posts aanvallend overkwamen, dan excuses!
Ik ben de oudste van mijn vriendengroep, en de enige die geen kinderen heeft. Sommige vriendinnen hadden al kinderen toen ik ze leerde kennen. 1zelfs tienermoeder. Maar heb het nooit als storend of een belemmering in onze vriendschap of omgang gevonden. De enige keer is het met kinderen en de andere keer zonder kinderen. Enige wat wel zo is,is dat ik vaker naar iemand toe ga,omdat dat makkelijker is in de avond qua slapen,terwijl de partner dan soms ook gewoon thuis is. Dan denk ik weleens , hmm oke had je dan ook niet naar mij kunnen komen. En ik ben degene die vaker niet kan,als degene met kinderen, door mijn werktijden. Ze vragen mij ook gewoon om advies en lachen mij nooit uit als ik iets niet begrijp of vinden mijn problemen anders als die van zijzelf. Soms vinden ze het zelfs fijn,omdat ik de dingen nu nog, vanaf een andere referentiekader zie.
Ik heb nog vrienden met en zonder kinderen. Wat ik altijd heel grappig vind is dat vrienden zonder kinderen met tuutende oren weggaan, die trekken de drukte dan niet. Ik ben zelf helemaal gewend aan de herrie haha. Wat ik wel fijn vind is dat ik mijn problemen met mede moeders kan delen, al is het begrip daar ook wel verdeeld. Ik heb bijvoorbeeld een moeilijke slaper (ontwikkelings voorsprong en lichte slaper) en een vriendin van me met een 'perfecte' slaper zegt doodleuk dat het wel aan mij zou liggen, dat ik niet consequent zou zijn (mijn oudste slaapt wel prima) Terwijl mijn schoonzusje zonder kids wel heel begripvol reageert en zich kan voorstellen dat het soms zwaar is. Dus denk niet dat het altijd heel veel zegt. Mijn vrienden zonder kids zijn net zo druk als vrienden met kids voor mijn gevoel. Alleen dan op andere vlakken. Enige wat ik zelf merk is dat ik niet meer zo te porren ben voor borrels op vrijdagavond en dansjes doen in het holst van de nacht haha. Maar goed, dat komt natuurlijk omdat er overdag minder ruimte is om bij te tanken dat zonder kinderen. Heb gelukkig allemaal vrienden die kindvriendelijk zijn, dus geen gekke dingen meegemaakt verder eigenlijk.
Ja kijk we moeten het niet eens zijn natuurlijk. Voor mij zal er voor eeuwig en altijd een verschil zijn. Maar daar valt idd niet over te discussiëren. Dit is voor mij zo een beetje hetzelfde als vooraf al zeggen hoe je iets zou doen. Pas als ze er zijn, weet je het e.
Het geldt natuurlijk voor heel veel dingen dat je pas écht weet hoe het is als je het zelf meemaakt. Dat geldt voor ziektes, overlijden, andere nare situaties maar ook hoe het is om bijv werkloos te zijn, schulden te hebben, single te zijn, kinderloos of juist het hebben van kinderen. Daarvoor kun je je wellicht een voorstelling maken en je inleven in iemands situatie maar toch kan het zijn dat het compleet anders is als je er zelf in zit. Ik zie bijvoorbeeld ook wel weer verschil in inzichten tussen mensen met kinderen onder de 4 en met kinderen iets ouder. Zou wilden vrienden van ons (met peuter) graag een keer te eten met alle kinderen bij de wok. Op zondagavond. Ehja hartstikke leuk maar liever niet op zondag, onze kinderen moeten namelijk op maandag weer naar school en wij willen dan dat ze op zondagavond op tijd in bed liggen. "Ja die van ons moet ook vroeg naar het kdv".... Tja vind ik toch anders dan school. Maar misschien ook gewoon een verschil van opvoedvisie, kan ook natuurlijk.
Och ja.. Hier kan ik me dan echt totaal niet druk om maken. Weet nog heel goed hoe mijn leven eruit zag zonder kinderen, dus ja ik snap mensen zonder kinderen best. Snappen ze het andersom niet? I don’t care. Heb mezelf nog nooit horen zeggen wacht maar tot jij... Het kan me gewoon niet schelen als iemand iets zegt. Tenzij ik vind dat diegene een punt heeft of ik kan ervan leren. De rest glijdt lang me heen of valt me niet op.
Heb lang niet alles gelezen maar vindt het maar raar hoor. Toen we zelf geen kinderen hadden waren we net zo. En nu ineens alwetend gaan doen en mensen zonder kinderen “snappen er niks van”. Leef en laat leven. Geen wonder dat ik mensen met kinderen vroeger zo vond zeuren en wijsneuzerig vond.
Nou inderdaad dit. Of allebei meedoen aan hetzelfde tennistoernooi en verwachten dat opa’s/oma’s wel oppassen.....