Maar is dat zo erg dan als je allebei van tennissen houdt en je kinderen bij opa en oma brengt om zelf aan het toernooi mee te doen? Een toernooi duurt toch geen jaar?
Wij waren erg jong toen we kinderen kregen en in onze vriendengroepen was er verder niemand met kinderen. Ze probeerden er allemaal wel rekening mee te houden, maar we hebben wel eens gehad dat ze op kraambezoek kwamen en echt mega lang bleven zitten bijvoorbeeld. Wat ik wel echt irritant vind, is als ze gaan zeggen hoe het allemaal moet met kinderen en opvoeden enz. en dan zelf ook een oordeel hebben. Of een bruiloft van vrienden, wij hadden onze kinderen niet mee, maar er was familie van de bruid die een groot gezin hadden en die kinderen waren mee. Ging de hele dag helemaal prima hoor. Alleen bij het diner duurde het allemaal lang, en de kinderen honger enz. En wij hadden allemaal mandjes met brood en uiteraard die tafel was de bediening vergeten serveren. Dus ik gaf ons brood weg zodat die kinderen wat te eten hadden en zouden stoppen met jengelen. Een paar uit de vriendengroep probeerden me daar bij te stoppen, want hallo, ze hadden trek. Zo langzamerhand krijgen wat meer vrienden kinderen en dan komen er soms wel heel lieve reacties. Zo van; wow, wij hadden toen echt geen idee dat jullie hier midden in zaten joh.
Daar voel ik me ook wel eens schuldig over. Ik had 2 vriendinnen die ongepland zwanger werden rond hun 17/18e. Beiden gingen ze noodgedwongen in een klein, oud, donker huisje ergens in the middle of nowhere wonen, zonder rijbewijs. En kregen daar hun eerste kind. Pff wat had ik een respect voor hen toen ik in het eerste half jaar van mijn oudste zat. Dat vond ik met auto, relaxed huis midden in het dorp en genoeg geld al pittig. En dan te bedenken dat ik die periodes ook echt niet zoveel bij hen geweest ben omdat ik ‘druk’ was met mijn opleiding en vriendje etc. Daar schaam ik me achteraf best wel voor, dat ik er toen niet meer voor hen geweest ben..
Ik denk als ik dit topic lees dat daar inderdaad een flink verschil in zit. Ik hoor duidelijk bij de groep met weinig inlevingsvermogen Wat ik bedoel is dat ik echt in de verste verte niet voor had kunnen stellen wat een (heftige) emoties het hebben van een eigen kind los kan maken. Zowel qua liefde en trots als angst en verdriet. Alsof alles in het kwadraat gaat. Het zal vast heel idioot klinken maar ik kan er ook niks aan doen dat ik het zo ervaar (Ik had ook nooit veel met kinderen voor ik ze zelf kreeg overigens, misschien dat dat ook verschil maakt.)
Ik heb dat ook met mijn zusje. Die was 23 toen ze voor de eerste keer moeder werd. Haar man is 13 jaar ouder en die wilde heel graag voor zijn 40ste vader worden. Liefst 2x en m’n zusje riep ook al van jongs af aan dat ze moeder wilde worden. De eerste was een lekkere dikke hapbaby maar de tweede... dat was en is een geval apart. Hartstikke lief jong hoor maar altijd wel ziekig, huilbaby, klein, enz. Maar toen zij de 2e kreeg zat ik in zo’n andere fase. Ik was net getrouwd, ging elk weekend wel naar een feestje (of 3), hield van dingen die jonge mensen doen. En nu, nu Luc een wat ‘moeilijker’ kindje is dan Ies, wou ik dat ik er meer voor haar was geweest toen. Nu zou ik zeggen; ‘gaan jullie lekker een nachtje weg op mijn kosten. Neem het er even van. Slaap lekker uit. Ik neem de baby wel.’ Juist omdat zij het nu ook bij mij doet. Laatst zei ik dit tegen haar maar ze neemt me niets kwalijk. Begrijpt het volkomen. Maar ergens voel ik me toch rot erover.
Sorry, even off-topic maar ik moet n.a.v. mijn laatste post ineens denken aan dat mijn schoonzus aan mij vroeg toen ik hoogzwanger was: En, kun je het je al voorstellen dat je er zo één hebt rondlopen? (Wijzend naar haar dreumes) Ik begreep haar echt niet goed, mijn eerste reactie (in gedachten) was: Ja maar, ik krijg niet zo’n snotterige, jengelende dreumes met slordig piekhaar maar een prachtig, mooi, perfect klein baby’tje hoor Inmiddels lopen hier 2 van die piekerige snotneuzen rond
Snap ik! Maar fijn dat ze je het niet kwalijk neemt en je kunt vast op de een of andere manier wel weer een keer wat voor haar ‘terugdoen’. Ik denk dat het voor haar ook al veel betekent dat je uitgesproken hebt dat je het achteraf gezien meer had willen doen. En daarmee dus toont dat je begrijpt dat dat voor haar een pittige periode moet zijn geweest..
O ja hoor. We doen regelmatig wat terug. As we speak logeert m’n nichtje nu hier en passen de ouders van m’n zwager op de 2 jongens en zijn m’n zusje en zwager op kosten van ons uit eten en een avondje dansen met cocktails En binnenkort ga ik een nachtje met haar weg. Of we gaan weleens een dagje naar de sauna of zo. En het klopt wat je zegt; ze vond het heel heel fijn dat ik het uitsprak maar zei ook dat ze zelf ervoor koos jong moeder te worden en dat ze het begreep. Ik heb altijd gezegd liever carrière te maken dan moeder worden en daar was ik inderdaad mee bezig toentertijd en dat is me gelukt
Ik heb helemaal geen last van onwetende opmerkingen of opvoedkundige tips enz. bij mijn kinderloze vrienden. Ze zijn juist erg respectvol en accepteren het als ik een keer niet kan omdat mijn kind ziek is, of als ik echt te moe ben, etc. Wat dat betreft vind ik mijn kinderloze vrienden een stuk makkelijker dan mijn vrienden met kinderen. Die moeten namelijk, net als ik, altijd rekening houden met de kinderen
Ik ben bij mijn vriendinnen heel lang het kinderloze mens geweest. En tuurlijk was ik makkelijker in te delen dus ik paste mij aan aan hun. Althans, hopelijk kwam dat ook zo over Ik merk zelf wel verschil bij de vrienden van mn man. Die niet snappen dat hij moet overleggen voor hij een dag weg kan, of een avond of een weekend. En dat 3 dagen voor een verjaardag een uitnodiging versturen lijdt tot "nee we kunnen niet" als antwoord (als zou dat bij mij ook uit principe kunnen zijn..) Of zelfs een uur in voren bedenken dat we wel lekker uit eten kunnen om half 7. Eeh nee dat kan niet. Ze komen er ooit nog wel achter als hun kindjes mogen krijgen
Lijkt wat op mijn verhaal. Ik was dezelfde leeftijd als uw zus en mijn omgeving was bijlange nog niet bezig met kinderen. Ik heb dat nooit als erg ervaren. Enkel opvoedingstips of oh als wij kinderen krijgen gaan we ze gewoon mee nemen op restaurant enzo kreeg in liever niet maar dat vond ik gewoon dat onbekende weer
@Iertje81 klinkt als zo'n fijne zussenband, zo mooi! Ik krijg helaas altijd te horen dat ik niet moet klagen (niet dat ik dat echt doe hoor... Maar kenbaar maken dat ik pijn heb of last van mijn oren is kennelijk al "klagen" ) omdat ik mijn man heb, en zij is vanaf het begin alleenstaand. Mijn moeder is trouwens vooral degene met dergelijke opmerkingen maar mijn zus zelf kan er ook wat van. En ik begrijp best dat het alleenstaande ouderschap zwaar kan vallen, helemaal als je er, zoals in haar geval, niet bewust voor hebt gekozen, maar vind het gewoon een stomme vergelijking eerlijk gezegd. Mijn zus heeft ook altijd mijn moeder als oppas, meerdere keren per week, ook als ze niet hoeft te werken maar gewoon wil slapen of winkelen. En op mijn kinderen heeft mijn moeder nooit gepast. Niet dat ik nu zielig wil doen maar de frustratie komt er nu gewoon even uit denk ik
Je mag hier best even over klagen hoor want het is natuurlijk niet zo dat omdat je zus nu eenmaal in die situatie zit, jou het allemaal aan is komen waaien en daarom dus geen recht op even mopperen hebt.
Wij zijn een van de laatsten zonder kinderen. Gelukkig kunnen we nog steeds goed overweg met onze vrienden/fam met kinderen. Feit is en blijft: als je beide een beetje water bij de wijn doet, kom je een heel eind. Het is niet zo dat alles maar aangepast moet worden aan het stel met kinderen. Het is geven en nemen. Natuurlijk gaan wij wat vaker naar onze vrienden toe ipv zij naar ons. Dat is voor hen gewoon makkelijker. Maar dit gaat over en weer. En dan werkt het prima, in mijn ogen. Opmerkingen als: wacht maar... of ‘geniet nog van je biertje/vrije tijd’ vind ik heel naar. Maar dat komt doordat we zelf in ons traject zitten. Voor wij daaraan begonnen vond ik dat niet erg.