Thuisbevallingswens is een keizersnede geworden

Hallo,
mijn bevallingsvehaal van Ilse (20-11-2003)
Ik had een voorspoedige zwangerschap, behalve dan dat ik erg snel en veel groeide(totaal meer dan 45 kilo). Alles leek goed en uiteindelijk ook de twijfels bij mijn man waren verdwenen. We zouden gewoon lekker thuis bevallen. In mijn 32e week kreeg ik plotseling erge duizeligheid, alsof je op een boot zat. Bloeddruk was ok, hb was ok, niets kon verklaren waarom ik zo duizelig was dus de VK heeft me dan ook weer "onbevredigd" naar huis gestuurd. in week 35 was het nog steeds erg met de duizeligheid en toen heeft de VK me doorgestuurd voor een suikeronderzoek. Bingo! ik had te hoog bloedsuiker, al kon dat volgens haar onmogelijk de reden van de duizeligheid zijn. Dan maar voor controle naar de gyn. En nog steeds dacht ik thuis te kunnen bevallen. De eerste controle was met een echo, want de diagnose zwangerschapsdiabetes was een feit. Met Zwangerschapsdiabetes heb je meer kans op een grote baby en dus meer kans op complicaties. Op de echo bleek inderdaad dat ik een flinke baby zou baren want qua grootte van het kindje lag ik bijna 3 weken voor op schema. Nog niets aan de hand dus dacht ik... tot de gyn zei dat ik nu medische indicatie had om in het ziekenhuis te bevallen. Slik! en huilen want daar had ik niet op gerekend, weg droom. Ook de vervolgcontroles liepen nu via de gyn.
19 november 2003, 1 dag na de uitgetelde datum kreeg ik 's middags spontaan weeen, netjes regelmatig om de 10 minuten. Toen mijn man uit zijn werk was thuis gekomen heeft hij het ziekenhuis gebeld met de vraag wat te doen. Kom maar langs dan gaan we de weeenactiviteit meten zeiden ze. 10 minuten later lag ik op de kraamkamer waar de weeen idd regelmatig waren en ik kon blijven. Tijdens de hele bevalling heb ik een band om gehad waarbij de hartslag van de baby werd geregistreerd, een vrolijk gerikketik van ca. 130 slagen per minuut. Puf puf weer een wee. Na diverse metingen ging ik geheel volgens het boekje met bijna 1 cm ontsluiting per uur, tot ik bij 7 cm bleef steken. Toen is er een echo gemaakt, hierop was duidelijk te zien dat het om een aangezichtsligging ging. Natuurlijk bevallen zou moeilijker gaan maar wel mogelijk zijn. Daarna besloot de co-arts de vliezen door te prikken om ook het laatste stukje ontsluiting te bevorderen. Al bij de eerste vloed zagen ze direct dat het om meconiumhoudend vruchtwater ging, wat kan betekenen dat de baby het benauwd heeft of dat het kindje er gewoon helemaal klaar voor is. Ik zag het positief in en ging van dat laatste uit. Ondertussen was de gyneacoloog al uit zijn bed gebeld. Terwijl ik met de laatste weeen bezig was, is er tot 2 keer toe geprobeerd om een hartslagmeter op het hoofdje van mijn kindje te plaatsen, dat is mislukt. En nog steeds ging ik ervanuit dat het allemaal soepel verliep, tsja wat weet je er ook van zo bij je eerste kindje.
Toen de gyn me toucheerde om het laatste randje ontsluiting weg te masseren constateerde hij dat het kindje nog niet zover was ingedaald. Hadden ze dat niet op de echo kunnen zien... de aanwezige verpleegkundige vroeg of ik al persdrang kreeg, ja, wel een beetje. Dus hup, ik werd in de pershouding gehesen en bij de eerstvolgende wee kon ik gaan persen.
Direct toen ik druk zette ging het vrolijke gepiep van de hartslag van de baby tot een dieptepunt van ca 50 piepjes per minuut. Ook toen dacht ik dat dat geen probleem was, want ik had gelezen dat de hartslag kan zakken tijdens het persen...
Er werden een paar medische kreten geroepen en bij het woord anesthesist ging er een alarmbelletje bij me rinkelen dus ik zei: hallo, hier lig ik, wat is er aan de hand! Ik moest van de gyn direct stoppen met persen en ze keken angstig naar de monitor, langzaam maar zeker ging de hartslag weer omhoog tot 100 per minuut, intussen werd ik al geschoren en de sieraden werden al afgedaan. De arts zei: als je nu beslist kan ik nog een ruggeprik doen anders moet je onder volledige narcose de spoedkeizersnede ondergaan. KEIZERSNEDE!!!! dat had ik niet gedacht. Laat dan maar, doe mij maar een narcose, dat wil ik niet meemaken! De anesthesist heeft me overgehaald om wel een ruggeprik te doen want ik had immers al de hele bevalling meegemaakt en dat laatste stukje was wel echt de moeite waard. Ik was om, je moet op zo'n moment zo snel denken en handelen.
Op de operatiezaal kreeg ik een infuus en de ruggeprik, het viel me op dat er zoveel mensen waren, dat ik niet eens had gemerkt dat mijn man er niet bij was. Net toen ik mijn onderlijf niet meer voelde en begon te huilen kwam mijn man toch binnen, gelukkig. Dit schijnt protocol te zijn van het ziekenhuis. Eerst de patient klaar, dan de partner erbij. Nog geen 2 minuten later hoorde ik het huilen van ons meisje! De gyn zei: zo, da's een flinke meid en het klinkt goed! Vervolgens heeft de kinderarts een paar testjes gedaan en al snel werd ze in een doek gewikkeld en bij me gehouden, nu kon ik haar ook zien. Mijn eerste gedachte was: wat een mooie baby en wat lijkt ze erg op mijn man! Flink was ze zeker, 4095 gram.

In totaal heb ik 6 dagen in het ziekenhuis gelegen en ben ik thuis nog zeker 10 weken niet helemaal "up-and-running" geweest, maar het belangrijkste is dat ik een kerngezond kind heb. De dame is inmiddels ruim 19 maanden en superondernemend. Een heerlijke peuter.

Het gevoel wat ik overgehouden heb na de bevalling is moeilijk te omschrijven. Het zit ergens tussen "het kan nu eenmaal zo lopen" en "ik voel me genaaid!" ben ik nu gvd de hele dag en nacht bezig geweest om dan toch via de nooduitgang te bevallen? Zo wil ik het nooit weer! Dus als ik een 2e kindje krijg, wil ik serieus overwegen om direct een keizersnede te kiezen, als dat mogelijk is. Want de angst zit er wel goed in nu.

We zien het wel, komt tijd komt raad.
Groetjes van Kiki.

PS Zie ook de foto's in het album, niet geschikt voor kijkers met een zwakke maag.