Hoi meiden, Ik zit met een dilemma... Wij zijn van plan morgen naar mijn ouders te gaan en eens goed met ze om tafel te gaan zitten wat betreft de omgang met ons zoontje. Vandaag een aanvaring met mijn vader gehad bij de voetbal: We zitten langs de kant van een toernooi, ik deed zelf ook mee, pakt mijn vader de kleine uit de kinderwagen en gaat met hem langs de lijn zitten. Mijn haren gaan rechtovereind want ik schrik me dood. Onverantwoordelijk. Er zijn mannen aan t spelen en t gaat er altijd hard aan toe, ben als de dood dat er een bal richting ons vliegt en de kleine raakt. De gevolgen zijn dan natuurlijk te voorspellen zo vreselijk! Dus ik zeg er wat van en mijn vader reageert niet tot amper. wanneer ik het herhaal lacht hij me min of meer in mijn gezicht uit waar famile/vrienden/teamleden omheen zitten. Dus ik zeg:je kunt beter met Lucas een stuk achter de banken gaan zitten (daar kunnen geen ballen komen) dat is wel veilig, geen reactie, dus ik loop naar hem toe, wil Lucas pakken en zeg nog tegen hem: je kunt ook lekker met m achter de bank zitten waarop ie zegt: nou dan hoef ik m ook niet meer op schoot te hebben. MIJN BROEK ZAKT AF, sorry hoor.. over je eigen kleinkind! Ben ik nou zo gek of overdreven bezorgd??? Net als dat ik wil dat de hond van mijn ouders buiten is als de kleine daar is voor oppas. Het is echt een superlief beest maar het kan best zijn dat Lucas hem eens knijpt (blijft toch een klein kindje) of in zijn ogen prikt en dan is t zo hap! Hun zeggen nee hoor dat doet onze hond niet, ehmm .. zijn hun nou zo naief?? Soms denk ik weleens zijn dit de mensen die mij opgevoed hebben? Kan op t moment ook slecht met ze door 1 deur ook doordat ik erg worstel met een rotjeugd, ze zijn erg slecht tegen me geweest en nu ik zelf moeder ben komt dat naar boven. Dat ben ik het aan het verwerken. dit gaat tot nu toe erg goed gelukkig! Morgen ga ik samen met manlief heen en dan gaan we er eens goed voor zitten. Er valt erg slecht met ze te praten omdat ze vol zitten met opgekropte emoties, en zich daardoor slecht tot niet uiten. Dus het zal een ongemakkelijk gesprek worden. Wat me vooral dwars zit, is dat ik als moeder wil bepalen hoe hun met mijn kind omgaan en niet andersom!! Hoe doen jullie dit?? hoe bespreken jullie dit met jullie ouders/schoonouders? ben nu zo link om te zeggen zo gaat t en anders zie je je kleinkind niet meer. punt.
ik ben gewoon recht voor de raap en als ik iets niet wil en er word niet op gereageerd dan hebben ze een probleem mijn kind word uit de handen getrokken en kunnen een bek na krijgen het is en blijft jou kind als jij iets niet wilt behoren ze er naar te luisteren misschien hard hun zijn opa/oma en jij ben de mama hun tijd is geweest anders hadden ze er nog maar een bij moeten nemen wees rechts streeks en zeg dat je het ook niet langer meer pikt het is en blijft jullie kind en ze moeten zich houden aan jullie regels klaar uit
Communiceren! Ik zeg het altijd meteen (op een nette manier) als iets mij niet bevalt, dus ook tegen mijn (schoon)ouders. Zo hou je het het langste vol. Voorbeeld: Mijn man gaf onze oudste zoon een tijdje geleden een standje omdat hij niet luisterde waar mijn schoonouders bij waren. Vervolgens pakt mijn schoonmoeder onze zoon op en troost hem, terwijl ze tegen mijn man zegt dat hij niet zo streng moet zijn... Ik heb toen onze zoon van haar overgenomen en tegen haar gezegd dat wij (mijn man en ik dus) de opvoeders zijn en dat het niet de bedoeling is om mijn man terecht te wijzen waar onze zoon bij is. Dit vind ik erg drastisch en ook een hele negatieve manier om een probleem op te lossen. Het gaat wel om de oma en opa van je kind, die neem je toch niet zomaar af! Ik zou er dan eerder voor kiezen om ze niet meer te laten oppassen, maar een kinderdagverblijf of gastouder te zoeken.
[/QUOTE]Dit vind ik erg drastisch en ook een hele negatieve manier om een probleem op te lossen. Het gaat wel om de oma en opa van je kind, die neem je toch niet zomaar af! Ik zou er dan eerder voor kiezen om ze niet meer te laten oppassen, maar een kinderdagverblijf of gastouder te zoeken.[/QUOTE] Hoi, hij gaat geen vaste dagen heen, zo1 x in de week ongeveer, we hebben nooit een oppas nodig omdat we niet dezelfde tijden werken, en ik zou ze ook nooit afnemen, maar op dit moment ben ik zo boos dat ik het bijna zou zeggen.. erg he, ik ben helemaal niet zo maar als het om mijn kind gaat sta ik erg op mijn strepen. Ik weet zelf ook dat dat niet de manier is hoor
En ik moet erbij zeggen dat we het al vaker besproken hebben, nou ja, iig een poging tot, maar dat er gewoon niet op gereageerd wordt. Het quoten lukt trouwens niet, geen idee wat ik verkeerd doe?
Dat hebben wij ook heel erg gehad met mijn moeder en zusje! Als wij onze oudste bijv even in de hoek zette omdat hij stout was geweest, heel erg vervelend! Zelfs een aantal keer hoog oplopende ruzies over gehad, zelfs zo erg dat ik beide een aantal weken niet gesproken heb. Maar hun begrepen echt niet dat wat hun deden niet acceptabel en ook slecht voor onze zoon was. Daarna er heel duidelijk over gesproken, en nu gaat het goed (op een enkele keer met mijn zusje na, maar dan zeg zeg ik het wel meteen tegen haar). Mijn advies is dus, dat je gewoon eerlijk moet zijn, maar wel duidelijk! Ze zullen het miss niet meteen leuk vinden, maar jouw (jullie) kind, jouw (jullie) regels. Succes met het gesprek, kan me voorstellen dat je er tegen op ziet!
je moet kinderen niet volledig bij dieren weghouden, mijn ouders hebben een gigantisch Riesenschnauzer, hond van bijna 80 cm schofthoogte, en daar speelt luc gewoon mee, luc trekt en knijpt hem ook en de hond bromt dan en loopt weg. Hou het natuurlijk wel in de gaten. Als ik hem bij alles dieren weghaal is ie straks doodbang voor alles, heb 4 katten die altijd zowat mishandeld worden door hem, en nadat ik 80 keer NEE zei tegen Luc wat ie dondersgoed snapt, ging ie door en haalde de kat uit, niet met nagels, maar luc schrok wel en heeft het nooit meer gedaan. vind wel dat jij gaat bepalen dat de hond weg moet als hun voor jou gaan oppassen best ontof. Hun willen voor jou oppassen maar moeten dan wel hun hond gaan opbergen. beetje eisen stellen. Als iemand aan mij vraagt of ik kan oppassen en ik kan dat en wil dat doen , en die zegt dan vervolgens: maar dan wil ik wel dat je je katten opsluit. Lateeeeeeeeer, ik help je uit de shit en dan moet ik ook nog aan eisen gaan voldoen? ja dag. dat van die voetbal vind ik dan wel weer zo, beetje voorzichtigheid kan geen kwaad, en dan zon reactie als "dan hoef ik em niet meer op schoot" erg kinderachtig.
Ik persoonlijk zou een kind nooit bij een hond vandaan houden.. Maarr.. ik vind wel dat je dit (opnieuw) moet bespreken met je ouders.. Al kan ik me eerlijk gezegd wel indenken als ze de hond niet buiten willen houden een hele dag.. Met dat voetbalverhaal ben ik het helemaal mee eens.. Een bal komt hard aan op een voetbalveld.. Ook zeker bespreken.. Dat geldt trouwens voor alles.. Het is jullie kind, dus jullie bepalen de regels wat betreft de opvoeding..
je moet kinderen niet volledig bij dieren weghouden, mijn ouders hebben een gigantisch Riesenschnauzer, hond van bijna 80 cm schofthoogte, en daar speelt luc gewoon mee, luc trekt en knijpt hem ook en de hond bromt dan en loopt weg. Hou het natuurlijk wel in de gaten. We hebben zelf katten en de kleine ziet genoeg dieren om zich heen, zit ook regelmatig met vlaamse reuzen op schoot. Dus dat is niet het geval. We zijn niet afhankelijk van de oppas van mijn ouders, ik werk 1 dag in de week. De kleine gaat erheen om hun ook een moment met hem alleen te gunnen. Dan bouwen ze toch ook een leuke band op. Dus dat ze ons uit de shit moeten helpen is niet zo. Ik ken de hond van mijn ouders heel goed, ik woonde nog thuis toen ze hem als puppie namen maar hij is gewoon niet 100 procent te vertrouwen. Mijn zusjes vinden dit ook maar mijn ouders zijn er gewoon nogal laconiek over. En ik vind dat je met zulke dingen niet voorzichtig genoeg kunt zijn. Ik vind het zelf geen rare eis dat ze de hond gewoon even in een andere ruimte of buiten kunnen doen, zeker voor die paar uurtjes. maar zo is iedereen dus verschillend merk ik. Ik ben ondertussen wel weer afgekoeld, dat ik dit onderwerp schreef was ik nog zo kwaad! Ga straks met goede moed heen en hoop dat het een vruchtbaar gesprek zal worden. Bedankt voor de reacties meiden!
Ik ben het met Devilschase eens. TS succes, dit zijn geen makkelijke gesprekken. Ik hoop dat jullie eruit komen, maar dat zal vast wel goedgaan!
Ik ga van de week met mijn schoonmoeder praten. Er zijn heeeel veel irritaties van beide kanten en we gaan over een weekje op vakantie en dat is de enige vakantie die mn vriend en ik hebben en dus willen we genieten. Mijn schoonmoeder en ik hebben niet altijd een goede band gehad er is altijd veel ruzie geweest van beide kanten. Nu onze zoon er is wil ik alles uit de weg ruimen. Eerder kon dat niet was te veel gaande en mijn hormonen... Ik heb er erg moeite mee om alles goed over te brengen en mijn sm schiet nogal snel in een slachtofferrol terwijl het niet nodig is. Dus mijn vriend begint en daarna maak ik zelf het verhaal af en waar nodig zal hij mij ondersteunen. Misschien kan je bepaalde dingen van te voren opschrijven? En iig zorgen dat je niet meteen heel hard gaat praten of met verwijten gaat gooien. Want dan zullen ze denk ik ook niet echt meer naar je willen luisteren. Wat betreft eisen stellen ik vind dat je best wat eisen mag hebben kwa oppassen. Het is wel mijn kindje waar iemand anders dan de verantwoording over heeft! De hond weg doen (naar buiten o.i.d) vind ik dan ook wel wat overdreven als ze goed opletten dan is er niks aan de hand toch? En wat Devilchase zegt, als hij nooit met dieren om gaat leert hij het ook nooit. Wij hebben ook 2 katten maar die lopen de hele tijd weg als onze zoon erachter aan gaat. Maar als hij een keer wel een haal krijgt ja so be it
ik kan me voorstellen dat als je eigen vader je in je gezicht uitlacht en je niet serieus neemt dat je dan kwaad wordt, dan gaat het nog niet eens om de hond of dat hij de kleine pakt op het voetbalveld maar de manier waarop hij het doet, alsof jij met je mening niet bestaat, de enige manier om dat de kop in te drukken is duidelijk zijn, rechtlijnig en hem niet weg laten komen met uitlachen en opmerkingen als "dan hoef ik hem niet meer op schoot" kom nou! hij is toch ook volwassen? ik begrijp je frustratie volkomen en ik denk dat je het wat te ver doortrekt met hun hond omdat je al pissig bent. succes vandaag.
Hmmm, ik moet zeggen dat ik op de twee punten die jij nu als voorbeeld noemt, een andere mening heb dan jij. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Jij en je partner hebben bepaalde ideeën over hoe er wel en vooral hoe er NIET met jullie kindje omgegaan moet worden. En aangezien jullie de ouders zijn, zijn jullie degenen die dat mogen (moeten!) bepalen. Alle anderen hebben zich daar gewoon aan te houden! Dat neemt natuurlijk niet weg, dat grootouders (en andere familieleden) natuurlijk een wat andere rol hebben dan jullie en dus ook wat anders met het kindje om zullen gaan. Hoeveel kinderen mogen er bij hun opa en oma niet nèt iets meer dan thuis? Of worden daar net een beetje meer verwend met aandacht of wat lekkers. Ik denk dat dat ook niks geeft. Dat hoort ook bij opa & oma zijn, toch? Ik denk wel dat het goed eens om eens goed na te denken (en met je man te bespreken) wat echte 'breekpunten' voor jullie zijn. Wat zijn de regels waarvan jullie echt willen dat je ouders zich eraan houden. En wat zijn dingen waarover je je schouders kunt ophalen? Probeer een beetje een balans te vinden in wat voor jullie heel belangrijk en onbepsreekbaar is en dingen waarmee jouw ouders zich een beetje van jullie kunnen onderscheiden. (Voorbeeldje: ik mocht vroeger van mijn ouders heel lang geen prik drinken. Sowieso waren ze altijd erg voorzichtig met suiker, omdat ik daar behoorlijk druk van kon worden. Maar als ik alleen met opa en oma was, mocht ik van hun altijd cassis drinken. Dat vond ik zoooo lekker. Dat was echt een beetje verwennerij wat bij die opa en oma hoorde. En echt waar: ik ben er niet door verpest, het heeft de opvoeding van mijn ouders niet ondermijnd. Sterker nog... ze waren er best van op de hoogte en merkten ook wel dat ik dan wat drukker was als ze me ophaalden. Maar dat accepteerden ze omdat ze zowel mij als mijn grootouders dat 'geheimpje' gunden. )
Daar heb ik zelf laatst nog over nagedacht. Ik ook liever dat onze kleine niet veel suiker nu al binnen krijgt. Af en toe een heeel klein beetje ergens van vinden wij niet erg. Maar mijn moeder bijv heeft hem een heel stuk van haar ijsje gegeven toen vond ik dat eerst niet leuk, maar later dacht ik ach dat hoort bij opa&oma zijn...! Zolang ze zich er niet mee bemoeien als je hem oppakt met huilen enz dat vind ik dan wel weer anders
Ja, hier sluit ik me ook bij aan. Je gaf in je eerste bericht zelf ook al aan dat er ook dingen uit het verleden meespelen. Dat kun je natuurlijk niet uitschakelen, maar probeer die dingen wel te splitsen in het gesprek met je ouders. Als het je eigenlijk gaat om de manier waarop jouw ouders met je omgaan (en niet zozeer om de regels waar zij anders over denken) probeer het daar dan eerst over te hebben. DAT is dan namelijk waar het echt om draait. Over die regels kun je het dan een andere keer hebben. Die zijn namelijk ook belangrijk, maar ik krijg de indruk dat die niet het grootste probleem zijn.
Ik begrijp je heel goed hoor. Vind het ook helemaal niet raar, de dingen die je vraagt. Maar als je zo'n moeite hebt met de hond, en zij daar geen gehoor aan geven zou ik hem niet meer brengen. Als ze hem willen zien mogen ze bij jou langskomen. Hier heeft nog niemand op frummel gepast. Ook geen opa en oma. Niet zozeer omdat ik dat perse niet wil hoor. De afstand is gewoon te groot om hem er heen te brengen en daarna weer op en neer rijden om hem op te halen. Daarbij vind ik ook dat hij zijn opa of oma's niet goed genoeg kent om hem daar achter te laten. Als hij groter is en het beter begrijpt zullen we dit wel gaan doen, maar nu nog niet. Verder zou ik inderdaad even goed nadenken over wat er wel de moeite waard is om over te strijden en wat niet. Tuurlijk zullen ze niet alles precies hetzelfde doen als jullie. Vind dat dat ook wel mag. Maar dat ligt er helemaal aan waar het over gaat. En als jullie zeggen iets niet te willen hebben ze daar gehoor aan te geven. Hoop voor je dat het gesprek zijn vruchten afwerpt en het in de toekomst beter gaat. laat maar even weten hoe het gegaan is. Succes!
jeetje dat zijn wel lastige dingen ja!! Ik denk dat eerlijk zijn het belangrijkste is. Ik heb blijkbaar een andere mening dan de dames hier, maar van die hond dat begrijp ik wel. Jij kent die hond beter dan wij. Als jij het niet vertrouwt zou dat beestje idd niet bij hem moeten kunnen. Het betekend dan natuurlijk niet dat hij dan meteen bang van alles wordt, wat een onzin!!!! Er zijn toch ook zat mensen zonder huisdieren, die kids zijn ook niet overal bang voor hoor. Wij hebben zelf geen hond en meisje vind alle honden geweldig. Maar als ik een hond niet zou vertrouwen dan zou die idd niet bij haar mogen komen. Dan is het een keuze maken, hond in een ander kamertje of niet oppassen. Het gaat toch ook niet om 3 hele dagen ofzo?? je geeft aan dat het om 1 keer per week gaat een paar uurtjes, nou dan vind ik dat ze zich best even aan jou aan kunnen passen. suc6 meid, want het zal niet makkelijk zijn. Het is jouw kindje en jij geeft de grenzen aan.
Ik reageer alleen even op stukje waarop jij zegt dat je vind dat hun hond naar buiten moet als je zoontje er is. Vind dit eigenlijk onacceptabel. Het is hun hondje en hun huis, daar kun jij de regels niet gaan bepalen. Als je zoontje daar komt, moet hij gewoon met de hond leren omgaan, als de hond alleen maar naar buiten moet leert je zoontje en de hond nooit met elkaar omgaan. Wel onder toezicht natuurlijk, je moet een huisdier nooit alleen met je kindje laten.
Hier ben ik het mee eens! Je kan een hond niet zomaar even ergens anders neerleggen. Dan gaat de hond dalijk juist naar tegen je zoontje doen omdat ie elke keer weggestuurd wordt als je zoontje binnenkomt! Onze hond is ook niet voor 100% te vertrouwen...maar ik laat haar echt bij Finn...ze vind hem geweldig..maar af en toe is ze het gewoon zat! Op blijven letten is het enige! En ik denk dat je ouders dat heus wel doen! Dat van de voetbal...jaa...daar zou ik me ook niet druk om maken...maar ik ben niet echt overbezorgd ofzo. Dat je vader zo reageerde moet je wel bespreken! Dat kan niet natuurlijk! Gewoon duidelijk zijn en echt zeggen wat je op je hart hebt! EN niet tijdens het gesprek ineens terugkrabbelen en over je hene laten lopen (zoals ik vaak heb als ik zoiets doe! Haha)(
Eerlijkheid duurt het langst toch.. Gewoon eerlijk zeggen wat je ervan vind,echter vind ik het niet goed dat terwijl hun oppassen jij zoveel eisen gaat stellen. Het enigste wat ik vraag aan mijn familieleden is dat er niet gerookt wordt in het bijzijnde van de kleine en voor de rest mag ik er ook vanuit gaan dat hun weten wat goed is of niet.