Jij hebt moeite om je kwetsbaar op te stellen.

Ik zie niet in waarom je je überhaupt kwetsbaar op moet stellen wanneer je leven gewoon lekker loopt. Is dat dan om anderen te pleasen? Daar ben ik al enige tijd geleden mee gestopt.

 

Blijf bij jezelf!

En hoezo zou je je kwetsbaar op moeten stellen bij iedereen je zegt zelf je kiest je mensen, je bent wie je bent en jij bepaald hoor.

Het raakt je misschien omdat het je onzeker maakt of je het wel goed doet?

 

Ik denk dat je met het volgende zelf al de spijker op de kop slaat:

'Veel vriendinnen hebben allemaal relatie gedoe etc maar dat heb ik niet... evenwichtig is mijn relatie maar ook mijn hele leven en ben de laatste jaren ook gegroeide qua zelfvertrouwen'

Mijn ervaring is dat veel negatief gedrag richting mijzelf en mijn partner door de jaren heen voornamelijk voortvloeide uit jaloezie. Wij hebben ervoor gekozen ons te richten op familie en vrienden waar we ons goed bij voelen...

 

Of ze is niet de juiste persoon

 

Wilde ze niet gewoon iemand hebben die net zoals zij is? Ze heeft iets over zichzelf ontdekt en deelt dat op deze manier met jou.

Ze had het net zo goed over moeite met de feestdagen of coronamoe kunnen hebben (2 volstrekt willekeurige voorbeelden).

En die kennis, die kun je negeren. Je noemt haar niet voor niets een kennis en je kwetsbaar opstellen bij iedere kennis lijkt me sowieso niet verstandig.

 

Dit denk ik ook eerder.. dat ze juist aansluiting bij jou zoekt omdat het haar misschien aan iets deed denken wat je haar ooit hebt verteld of iets in die richting. Ik zou me in ieder geval niet kwetsbaar opstellen naar iemand waar ik geen verbinding mee voel, en dat deed zij wel door met jou te delen dat zij met deze ontwikkeling bezig is.

 

Of ze zoekt herkenning dat ze niet de enige is?

Bedoel je kwetsbaar opstellen is iets wat heel moeilijk is, vooral als je vertrouwen heel wat deuken heeft opgelopen. Ik zie dat ook meer als een item dat voorbij komt als je een nieuwe relatie zou willen, maar een verschrikkelijke ex hebt die je zo hard op je hart heeft getrapt bijvoorbeeld.

Je kwetsbaar opstellen of juist niet is hier nooit een vraag geweest in elk geval binnen onze vriendengroep. Heb je hulp nodig, vraag je om hulp en wordt je geholpen. Heb je geen hulp nodig, vraag je het niet en zal er hooguit gevraagd worden hoe het met je gaat en of we ergens mee kunnen helpen als we merken dat er iets is maar onze vinger er niet achter krijgen. Dat is gewoon een wederkerigheid binnen vrienden en vrij normaal.

En soms is dat wat groots, soms is dat een belletje of even komen eten en er uit zijn (wat nu wat lastiger is). Soms samen een online spelletje diablo spelen of magic als afleiding.

Ik stel me niet bewust kwetsbaar op in elk geval. Maar vraag je hoe t met me gaat krijg je gewoon een antwoord daarop en ik heb geen enkele intentie om dat te omlijsten met goud en glitter. Of ik wel of geen hulp wil staat daar compleet los van. Heb ik hulp nodig, hoor je me echt wel (was een leercurve) en verder los ik t zelf wel gewoon op. Ben net onkruid, vindt altijd wel een weg.

Ben je een hufter of uit op eigen gewin of twijfel ik aan je principes mja dan is dat antwoord vrij beperkt en samengevat uiteraard, geen onwaarheid maar het wordt geen smulpartij voor de mensen die van andermans shit opleven.

Ik ken de context van t gesprek niet maar ik denk dat in meer of mindere mate iedereen wel moeite heeft zich met zich kwetsbaar op te stellen en ook zeker wel een onderscheid maakt in wie wel en wie niet. Dus "wie niet dan?" zou naar mijn idee een prima antwoord wezen.

Ik zie dat ook niet als probleem, tenzij je die leuke kerel voor je neus compleet niet toe durft te laten in je leven uit angst gekwetst te worden terwijl er geen enkele "fout signaal" aanwezig is, maar gewoon omdat je die ervaring uit je verleden draagt en je feitelijk je eigen geluk dus saboteert vanwege angst op herhaling.

Dus zou t niet op jezelf betrekken en ook niet zo hard ter harte nemen of je laten raken. Zolang angst je niet regeert en je geluk ontzegt is er geen probleem.

 

Wat maakt het dat deze opmerking van je vriendin je zo raakt? Het hoeft natuurlijk niet iets negatiefs te zijn.

 

Je kwetsbaar opstellen hoeft niet alleen als je met tegenslagen te kampen hebt.
Je kwetsbaar opstellen kan ook benoemen wat je waardeert of koestert. Je gevoel ergens over uiten door bijvoorbeeld face to face bij deze vriendin uit te spreken dat haar opmerking wat met je doet. Het gesprek hierover aangaan en erachter komen wat je moeite hiermee precies is

 

Misschien vindt ze dat er te weinig diepgang in jullie gesprekken zit. Dat je oppervlakkig blijft. Het kan zijn dat ze het idee heeft dat jouw lichaamshouding wat anders zegt dan wat je vertelt.
Je komt er alleen achter als je er naar vraagt.

 

Dit zei iemand ook nog niet zo lang geleden tegen mij en was er achteraf gezien ook echt door geraakt en een beetje boos zelfs. Onze dochter heeft veel medische zorg en veel meegemaakt waar ik naar hun toe vooral vrij luchtig over praat maar dat doe ik omdat ze zelf aangeven het allemaal zo heftig vinden en details niet willen weten. Plus het zijn oppervlakkige vriendinnen. Daarnaast is mijn vader jong dementerend maar hebben wij dit vooral altijd met humor willen benaderen omdat hij dat zelf graag wilde. ‘Lekker makkelijk’ werd er gezegd.... snap wel dat het je raakt hoor. Dat je je niet zomaar naar iedereen kwetsbaar opstelt wil niet zeggen dat je dat lastig vindt. Merk dat ik er dus echt slecht tegen kan als andere mensen aan de hand van een podcast of boeken of coaches ineens denken te weten hoe iedereen in elkaar zit. Zou er zeker het gesprek over aangaan als het je dwars zit.

 

Maak het bespreekbaar; stel je je meteen kwetsbaar op. (Ik bedoel het niet lullig oid, dus hoop dat het ook niet zo overkomt. )

 

...

 

Ik denk dat je zoiets niet kunt forceren. En als ze iets mist in de vriendschap, kan ze aangeven wat ze daarmee wil of niet. Maar ik vind het onterecht als jij je daardoor tekort voelt schieten.
Mijn allerbeste vriendin die ik vanaf baby ken en ik zelf, hebben allebei ontzettend veel moeite om ons echt kwetsbaar op te stellen, ook bij elkaar.
Maar doordat je elkaar door en door kent, kun je toch elkaar steunen door op het juiste moment te laten merken dat je snapt wat er in iemand omgaat. Dat is m.i. minstens zo waardevol als eindeloze gesprekken waarbij de tranen rijkelijk vloeien..
Oké, dat klinkt een beetje zwart-wit, maar wat ik bedoel te zeggen: Ieder op zijn eigen manier.. Zij kan niet voor jou bepalen wat de juiste manier is.
En als je leven verder lekker loopt en stabiel is, zie ik al helemaal niet zo in waarom dit nodig zou zijn..

 

Ik zou de volgende keer erop terug komen om te vragen hoe ze het nou bedoelde. Je blijft er nu toch mee zitten en dat lijkt me niet de bedoeling.
Ik zie het overigens niet als iets negatiefs, maar ik ben ook niet het meest sociale dier wat er bestaat. Ik zie vaak dit soort dingen als het ‘probleem’ van de ander.

 

Precies. En echte vriendschap is voor mij vooral ook de ander accepteren zoals hij/zij is en hem/haar in zijn/haar waarde laten. Natuurlijk kunnen gesprekken daarover wel, zeker als het wrijving ontstaat ofzo, maar wel zonder verwijten en rotgevoelens ed.