Ik heb even een vraagje aan de vrouwen die weer zwanger zijn geworden na een overleden kindje en een kindje hebben gebaard: hebben jullie een beetje kunnen genieten van de zwangerschap en hebben jullie niet ongelooflijk veel stress gehad? Ik ben namelijk zo bang dat als het weer zover is bij ons, dat ik niet meer kan genieten van de zwangerschap en dat ik me direct zorgen zal maken en gestresst zal voelen om het minste of geringste. Ik zal ook nooit meer denken: "Mooi de 12 weken zijn om" aangezien het in de 33e week mis is gegaan. Ben wel benieuwd naar jullie verhalen.
Hallo L4ever, Ik ben inmiddels bevallen 6 weken terug nadat we in 2009 een zoontje zijn verloren hij was toen 16 maanden oud. Dat ik zo snel zwanger was was een hele verassing en ik heb er wel goed van kunnen genieten nou ja op de kwaaltjes na dan,maakte me soms wel zorgen maar meer om het kindje maar dat heeft elke vrouw wel. Mijn man heeft er even aan moeten wennen want voor hem was het een dubbel gevoel maar door te praten kom je daar ook weer uit. Nu zijn we heel erg trots en stapel gek op ons zoontje. Ik maak me juist meer zorgen om wat als er nu wat gebeurd want ik ben ooo zo bang om weer een kind te verliezen maar ook dat moet ik eigenlijk niet doen want je maakt jezelf gek en dan heb je ook stress wat niet goed is.en dat heb jij in je zwangerschap waarschijnlijk dat gevoel van wat als er wat gebeurd of niet goed is. Probeer om te gaan met wat je over komen is en probeer dan ook verder te kijken met je andere kindje in gedachten en in je hart ik weet het is moeilijk en wij hebben ook onze momenten dat we ff niet meer weten waar we het moeten zoeken maar we gaan wel verder met ons leven. Mijn verhaal staat bij zwanger na een overleden kindje. Liefs en sterkte cis
Dankjewel voor je reactie Cis. Ik heb je verhaal al eens gelezen, lang geleden. Het is nu nog blijven hangen en ik vind het ook vreselijk triest wat jullie hebben meegemaakt. Wel mooi dat jullie weer een kindje hebben mogen ontvangen. Veel sterkte ook nog voor jullie. Gelukkig is de placenta-infarct die ik had bij deze zwangerschap, bij een volgende zwangerschap te voorkomen dmv kinderasprientjes slikken. Maar dan nog vind ik het giga-spannend allemaal. De wens is zo groot en toch is die angst daar om weer zwanger te zijn.
Heb je er al eens over gedacht om te mailen bij lieve engeltjes? Ze hebben speciale lijsten voor ouders van een overleden kindje die zwanger willen worden: Lieve Engeltjes - Zwanger Worden en voor ouders van een overleden kindje die zwanger zijn: Lieve Engeltjes - Bengeltje Op Komst
Dankjewel voor je tip. Ik ken lieve engeltjes wel en zit ook op een hyves daarvan, maar ik zie dat dat een soort mailinglijst is. Wat houd dat dan precies in en wat moet ik doen? Want ik las dat je dan zo'n 5 tot 40 mails per dag krijgt. (!!!! )
Ik kan me goed voorstellen dat de schrik er goed in zal zitten als het weer zo ver is. Ik had dat zelfs nog ruim na de 12 weken terwijl het bij mij steeds rond/voor 6 weken mis ging. Moet je nagaan in jullie geval! Ik denk dat praten het beste is. Over de geluks momenten en de momenten dat je het moeilijk hebt. Zowiezo zul je extra controles krijgen? En misschien van dag tot dag leven... En dat je pas gerust bent als je eenmaal bent bevallen. Liefs Cyntje78
Ja, soms krijg je een boel mails. Maar je hoeft niet overal op te reageren hoor en alles lezen lukt soms ook gewoon even niet. Toch vond ik het heel fijn om daar herkenning te vinden bij mama's die precies wisten wat we hadden doorgemaakt. En samen kom je er net iets makkelijker doorheen dan alleen. Al werd ik soms wel extra angstig, omdat je leest over zoveel kindjes waarbij het mis is gegaan. Je gaat je bijna afvragen of er nog wel levende kindjes geboren worden Maar gelukkig is dat wel zo En wat betreft je oorspronkelijke vraag: ik kon in het begin helemaal niet genieten en was erg bang. Ook had ik veel last van lichamelijke klachten, waardoor het er niet leuker op werd. Maar het is de enige manier om dat zo gewenste kindje te krijgen, dus ik moest er doorheen van mezelf. Ogen dicht en springen maar... En af en toe zul je best kunnen genieten. Want ongeacht de uitkomst, je hebt je kindje op dat moment veilig en wel in je buik zitten en dat is toch ook heel bijzonder.
ik ben nu 33 weken in verwachting en ben mijn jongens met 23 weken zwangerschap verloren de eerste 28 weken heb ik in angst geleefd zeg ik eerlijk...... wist het bij 4 weken zwangerschap, tot aan de 10e week vond ik het spannend maar niet volle angst omdat een MK op die periode vaak gepaard gaat met een bloeding en dan is het klaar maar na de 10e week begon ik hem fiks te knijpen en bij elk krampje of vochtverlies schoot ik gelijk in de stress gelukkig heb ik een lieve begrijpende man en familie en vrienden en die hebben mij er door heen geholpen na de 28e week viel er een last van mijn schouders af en is de angst eindelijk vertrokken ben nog steeds wel een klein beetje bang, omdat het op elke termijn mis kan gaan natuurlijk......maar weet nu wel dat het levensvatbaar is bij een vroeggeboorte in tegen stelling tot dus wat ik met mijn boy's heb meegemaakt..
Het is ontzettend moeilijk, maar je kunt het wel! Wij zijn ons zoontje met 23 weken zwangerschap verloren, en ik ga nu bijna bevallen van een brusje. Er zijn dagen dat je denkt waar ben ik aan begonnen, en er zijn dagen dat je denkt wat bijzonder dat ik dit weer mag mee maken. Bij ons was de kinderwens zo groot, dat we het heel fijn vinden om weer zwanger te mogen zijn, maar onbezorgd is het zeker niet meer. Ik schrijf ook bij lieve engeltjes, en mij doet dat heel erg goed. Er zijn idd dagen met veel mails, maar ook dagen met helemaal niets. Alle mensen waarmee je schrijft, begrijpen je echt, omdat ook zij een kind verloren hebben. En iedereen in je omgeving kan zich alleen een voorstelling maken, maar voelt niet wat wij voelen... Succes met je beslissing, begin pas weer als jullie er allebei echt klaar voor zijn en zoek begeleiding bij iemand waar je je op je gemak voelt. Voor mij was dat de verloskundige en niet de Gyn.
Lieve L4ever, ook ik geef je de tip voor Lieve Engeltjes. Laat je niet weerhouden door het aantal mails hoor! Ik heb er erg veel aan gehad vooral de herkenning en dat ik niet de enige ben die met bepaalde gevoelens rondliep. Ook zijn er aparte groepjes voor meiden die weer zwanger willen worden en voor meiden die weer zwanger zijn. Zelf heb ik erg veel aan LE gehad maar schrijf daar nu niet meer mee. Wel heb ik nog contact met meiden van mijn lijst die opnieuw zwanger zijn van een bengel en samen delen we dan ook de angsten en gevoelens die daar weer bij komen kijken. Ik zou zeggen DOEN!! Bevalt het niet, dan meld je je gewoon weer af. (Er is ook een aparte lijst voor papa's)
En dan een antwoord geven op je vraag, kun je genieten van een nieuwe zwangerschap? Zoals je misschien wel weet ben ik bijna 4 weken geleden bevallen van een zoontje nadat ons ander manneke vorig jaar is overleden. Nu de zwangerschap achter de rug is, kan ik je vraag goed beantwoorden: ja en nee. Nu we eenmaal van de roze wolk afgedonderd zijn, krijg je mij daar niet meer op. Het is nooit meer onbevangen en heb je een instelling van eerst zien, dan geloven. Deze zwangerschap was spannend, bij jouw vanwege je placentainfarct en bij mij omdat ik een cerclage kreeg en ik plat moest liggen vanaf 14 weken zwangerschap. Al die tijd leef je met een angst om dit kindje weer te verliezen. Het is niet heel de dag aanwezig maar onbewust zit het er wel en heel diep. Naarmate je in de buurt komt van de termijn waarop het vorige keer mis ging, wordt het spannender en heb ik ook echt een paar heel moeilijke weken gehad. ALs je die voorbij bent, komt er wat meer vertrouwen maar ik heb telkens gezegd: ik haal pas opgelucht adem als ik met een levend kindje het ziekenhuis uit loop. Toch is die opluchting bij mij pas later gekomen. De eerste avond dat Rune thuis was uit het ziekenhuis overviel mij een gevoel dat ik al die tijd opgekropt had: ik ben zooooo bang om hem ook af te moeten geven. Dat gevoel overschaduwde mijn moedergevoel. Ik merkte ook dat ik heel veel afstand naar hem heb gehouden tijdens de zwangerschap wat ervoor zorgde dat ik het ultieme verliefdheidgevoel niet had bij hem na de geboorte. Bij *Jurre had ik dat wel en was het veel onbevangener. Maar goed nu loop ik vooruit op de geboorte en dergelijke volgens mij wijk ik een beetje af. Genieten kan wel tijdens de zwangerschap en moet je ook doen want het is ook iets heel bijzonders maar je verleden zorgt wel voor een dikke wolk die voor de zon zit hoor.
@ Cyntje78, ik ga zelfs extra controles EISEN als het zover is. Ik had al vaak controles, elke 2 weken, en dan zou ik het elke week willen of zo. @ Vlinder84, ik denk nog even na of ik wel op die mailinglist wil. Bedankt voor de info. @ Babybergen, ik wens je nog een fijne zwangerschap toe. Dat alles goed mag gaan. @ Me24, ik zie dat vandaag je kindje 1 jaar had moeten worden. Sterkte! We zijn er helemaal klaar voor om weer een kindje te mogen ontvangen. De kinderwens blijft. Dat zou ons enorm troosten, als het zover is, al ben ik dus wel bang om weer zwanger te zijn! @ Bramtim, ik denk er nog even over. Ik had nog helemaal niet door dat je pas geleden bevallen bent. Van harte gefeliciteerd met jullie zoontje. Kan me je gevoel helemaal voorstellen dat je bang was hem af te geven. Geniet maar lekker van jullie zoontje. Bedankt voor alle antwoorden! Wel fijn om het erover te hebben met mensen uit hetzelfde schuitje. Nu maar hopen dat onze wens gauw vervuld gaat worden. En ook alle anderen die graag willen.
Ik heb niet echt kunnen genieten van mijn zwangerschap zoals ik dat bij mijn oudste zoontje heb gedaan. Ik twijfelde heel veel en zeker omdat ons mannetje niet zo'n drukteschoppertje was als de andere twee. Maar het zijn echt vlagen. Het ene moment was ik heel erg aan het genieten en het andere moment raakte ik helemaal in paniek. Maar tot het moment dat ik hem hoorde huilen ben ik bang geweest om hem te verliezen. (hij is met precies 38 wk gehaald dmv een keizersnee) Het is en blijft angstig, maar onze wens was zo groot... En nu hebben we ons mannetje heerlijk bij ons en geniet ik met volle teugen van mijn twee boys. En mijn meisje, die blijft altijd bij me in mijn hart en ook in de kamer staat een echte plek voor haar. Ze hoort nog steeds bij ons gezin.
Ja ! Was zelf ook heel erg bang dat ik 9 maanden lang alleen maar in de stress zou zitten maar dat is dus gelukkig niet zo. Tuurlijk waren de eerste 20 weken heel spannend,maar ik kreeg iedere 4 weken een echo, kon op een gegeven moment het hartje vinden met de angelsound, voelde haar steeds vader etc. En steeds nadat ik zo'n positieve bevestiging kreeg werd het vertrouwen dat alles goed zat ook steeds groter. Tuurlijk heb ik nu af en toe nog mijn onzekere momenten, en dat is ook heel logisch,maar kan intens genieten van mijn groeiende buik, haar bewegingen, voorbereidingen op haar komst etc. Kan me voorstellen dat het voor jou toch net allemaal even moeilijker is, bij mij ging het termijn van 18 weken voorbij en daarna duurt het nog best even voor je op de 40 weken zit. Voor jou was het natuurlijk al veel verder in je zwangerschap. Zou deze gevoelens sowieso tegen die tijd met je vk/gyn bespreken, en ik ga er vanuit dat je sowieso meer controles krijgt, al is het alleen maar om je gerust te stellen.
Misschien heb je er niks aan, maar ik wilde dit toch wel ff kwijt. Het is dan anders dan voor de meeste van jullie. Jullie waren veel verder in de zwangerschappen, maar ik heb 4 miskramen gehad en een hele lange moeilijke weg gehad om zwanger te raken/ blijven. Ik heb zeker van mijn zwangerschap genoten, met momenten, maar ik ben ook heel bang geweest. Ook ik was steeds bang dat het me alsnog ontnomen zou worden. De laatste week, voor de geplande keizersnede zat ik dagelijks in het ZH omdat ik bang was dat de kleine niet meer leefde. Gelukkig heeft mijn gyn en het hele team altijd begrip gehad voor mijn angst, en hebben ze me gesteund, doordat ik vaker op controle mocht komen, en meteen mocht komen als ik bang was. Dat heeft mij door de zwangerschap geholpen, anders was het heel zwaar geweest. Dus geef meteen bij de gyn aan wat je gevoel is en hopelijk krijg je net zoveel steun dan ik. In mijn geval was het zelfs zo, dat een week na de geboorte ons zoontje werd opgenomen in het ZH wegens afvallen. En ik nog steeds bang was dat hij me ontnomen werd. Om maar even de impact weer te geven van mijn miskramen. Veel sterkte en vooral geluk voor de toekomst.
Ik heb moeilijk kunnen genieten deze laatste zwangerschap. Eerst 9 jaar geleden mn kleine mannetje verloren met 27.4 weken en daarna me dochter geboren met 27 weken na pe. Deze zs best veel angst gehad en veel in het zk gezeten. Gelukkig is het dit x goed gegaan en ben ik uiteindelijk bevallen met 39.4 weken. Nooit verwacht aangezien ik het vertrouwen in me lichaam een beetje verloren was, maar kan dus wel. Ben dit x ook heel goed begeleid in zh, kon komen wanneer ik wilde dag of nacht of als ik het even niet vertrouwde of gewoon angstig was. Dat was met me eerste zs-en wel anders.
Ja, ik heb er heel veel van genoten, maar ik ben ook heel erg bang geweest. Het was er voor mij allebei. Angst en genieten. Gelukkig kreeg ik veel echo's en met een angelsound luisterde ik naar het hartje. Ook voelde ik haar al vanaf 14 weken bewegen. Dat stelde me dan gerust. Ik was onder controle bij de gyn en dat was ook fijn. Ik ben trouwens nog steeds bang haar te verliezen, dat zal wel blijvend zijn. Maar ik geniet ook nog steeds met volle teugen!!
@ Hartediefje, goed om te horen dat de zwangerschap daarna goed is gegaan en je kan genieten van je 2 jongens. @ Kaatje85, klopt ja, dat dat best ver in de zwangerschap is. Ik ga het er zeker over hebben met de gyn en veel meer controles en echo's krijgen dan ik al kreeg. Ik kreeg ze allebei al elke 2 weken maar nu wil ik dus nog vaker als het zo ver is. Ik wens jou nog een goede voorspoedige zwangerschap toe. @ Confidence, ik snap het helemaal. Mooi te horen dat de gyn je zo goed heeft gesteund tijdens de zwangerschap. @ Star2, nog van harte gefeliciteerd met je zoon. Goed te horen dat het ook anders kan. @ Aquilegia, ook dat kan ik me heel goed voorstellen, dat je nog heel angstig bent ook als het kindje er al is, dat je het zal verliezen. Bedankt voor de antwoorden. Ben wel blij te horen dat er veel positieve verhalen zijn, dat volgende zwangerschappen vaak wel goed gingen etc....
l4ever mij lijkt het idd ook erg moeilijk en dan ook nog iedereen die zich nu al bemoeit met een eventuele volgende zwangerschap iedereen vind dat ik al weer zwanger moet zijn al ben ik er nu nog niet aan toe misschien wel nooit niet. ben echt wel in twijfel dat ik ooit wel weer zwanger durf en wil zijn.. en mensen die zeggen wat ik moet doen met bijv een nieuwe zwangerschap ze zeggen dan: ben je zwanger? (want heb nog steeds na 10 maand een dikke buik) moet je niet meer gaan werken he en zulke opmerkingen enz. Wil niet weten wat mensen tegen mij zeggen als zwanger zou zijn ! Ze geven me nu al een schuldgevoel.. Wou wel dat je zwanger kon zijn en dan 9 maanden kon verstoppen tot je kindje er was Dit is een mooi topic en vind het ook fijn om te lezen dat de meeste toch wel redelijk kunnen genieten ondanks dat het bij een iedere zwangerchap mis is gegaan.
Je moet pas weer zwanger willen worden, als jij en je partner er helemaal klaar voor zijn. Bij de een is dat binnen een maand en een ander doet er veel langer over. Er zijn geen regels voor, ik kan uit ervaring zeggen volg je gevoel en je hart en luister absoluut alleen naar jezelf! Niemand weet hoe jij je echt voelt...