Het gevoel van " in de steek laten" is helaas heel herkenbaar! Het is ook leuk om een geurdoekje te sturen of inderdaad een kleine knuffel. Deze kan de geur van de moeder aannemen en bij de baby in de couveuse liggen!
Het leukste vond ik als mijn zoontje post kreeg, dus echt aan hem gericht. Met grote kanjer, je bent zo sterk etc. Die kaartjes heb ik nu allemaal nog, zitten in zijn schriftje geplakt. Dat schriftje waar we destijds in schreven.
prenatal heeft ook hele leuke rompertjes en zelfs broekjes en tshirts maat 44 mijn zoontje had in het amc niks aan toen hij naar een streek ziekenhuis ging heeft hij nog 1wk naakt geleden met een prematuur luier die bijna net zo groot was als hij zelf nu heeft hij maat 62-68 en dat in 6 maanden dus het kan heel snel gaan hoor.. misschien als je haar ziet kun je vertellen dat je in contact ben gekomen met een moeder/moeders met prematuren kinderen... oh en laat haar als ze strax thuis is en een beetje gezetteld is lid worden van deze site niks is beter om met moeders in contact te komen die allemaal hetzelfde gemeen hebben (een prematuurtje)..
die had ik ook... helaas dacht meneertje er anders over en was alleen vriendjes met zijn speen en een blauw knuffeldoekje (deze heeft hij her ondekt trouwens)
Het is raar dat alles wat jullie noemen zoooo herkenbaar is, en het komt allemaal ineens terug Wat je inderdaad ook kunt sturen is: - een kaartje aan de baby; - een ballon aan de baby (mag aan de couveuse hangen); - Boeken ed aan de moeder (iets wat voor afleiding zorgt, vermijd baby-tijdschriften -> ik kon er iig niet tegen); - knuffeldoekje En geloof me, je komt niet opdringerig over. Zolang je niet constant vraagt of ze terugreageert of zo. Misschien dat ze bijv wat minder zin heeft om te bellen, maar een smsje zal altijd een hele positieve boost zijn. En dan gewoon iets simpels als 'hoe gaat het vandaag met de kleine, ik denk aan jullie' of zoiets. Het lastige voor 'buitenstaanders' is dat je heel snel iets (onbedoeld) kunt zeggen wat kwetsend kan overkomen. Ik weet het nog van mijzelf. Wij hebben bijv. niemand de kinderen laten zien de eerste twee weken (alleen naaste familie). Toen de meiden in de bedjes lagen (voor ons waren ze al heeel groot) mochten onze vrienden komen kijken omdat ze het echt heel graag wilden. Ze waren echt heel lief, maar enige wat eruit kwam was: oooohh wat zijn ze kleeeiiinn, dat zoiets geboren kan worden. Ik heb toen zooo gehuild toen ze weggingen. Ze waren immers niet meer klein, ze wogen AL 2 kilo!!! En het kindje van jouw vriendin is nog veel kleiner, en moet veel harder vechten. Dat is het enige wat voor haar telt. En zij vindt het al een hele prestatie dat ie over 1 kilo is, dus probeer te begrijpen dat ie voor haar niet enorm inni minnie klein is, maar dat het ahaar sterke grote kanjer is. Als je niks weet te vertellen, mail haar gewoon de verhalen die wij je hier hebben geschreven, en zeg idd dat ze via forums met 'lotgenoten' (noem het niet zo!) kan komen. Ik vind het trouwens echt geweldig hoe jij je opstelt. Veel vrienden zouden niet zo veel nadenken over hoe en wat in zo'n situatie. Ik heb veel bewonodering voor je!!!
Bij de C&A hebben ze ook maatje 42. Hier een leuke site.. hebben ze ook prematuren sokjes (wij hadden Sam sokjes aangedaan en die waren wel heeeeeeel erg groot, was een normale baby maat) En wat ik heel erg leuk vond, als er een kaartje naar Sam werd gestuurd in het ziekenhuis. Een nicht van mij stuurde ons een aantal keer een kaartje met hele persoonlijke teksten erop, ik vond dit fijn, mijn man totaal niet, dus dat blijft ook lastig.
Mocht die van jou wel sokjes aan? Bij ons niet, want de saturatiemeter zat om het voetje, en die verschoof constant als ze sokjes aan hadden (en dan schrik je je rot omdat ze ineens een 'dip' hebben) ppfff.... wat je allemaal niet onthoudt ....
Ben wel benieuwd naar de site, ik zie hem niet staan. Ik vind het heel normaal dat je interesse toont, wat ik doe. Ik kan me niet voorstellen dat je niets laat horen hoor. Ik vind het wel moeilijk wat ik kan zeggen/mailen. Ik begin elk mailtje wel 5 x overnieuw. Maar ik heb zelf nu 2 kindjes en ik kan me wat dat betreft misschien wel voorstellen hoe het voelt. Ik heb in elk geval dat rompertje van Lief besteld. Hopelijk vinden ze dat leuk. In elk geval bedankt voor jullie berichtjes. Dan weet ik wel een beetje hoe zij zich voelen.
Hai, Je bent echt een geweldige vriendin! Het is erg fijn om te merken dat mensen met je meeleven. Niet medelijden, maar medeleven tonen. Ook al is het maar een kaartje of een mailtje. Zelf heb ik toen veel gekocht via: www.prematuur.nl Erg leuke kleertjes die ook goed zitten. Die van prenatal waren mijn zoontje te wijd. Of via deze site een kado bon geven. Verder wat ook een fijn kado is, is een speciale prematuren fopspeen. Via de site van de vereniging van ouders van couveuse kinderen: Vereniging Ouders van Couveusekinderen Prematuurtjes kunnen daar veel troost van hebben. Castiël heeft eerst die kleinste gehad de wee thumbie en daarna vanaf 2 kg de grotere. Soothie. Of van die knuffeldoekjes. Die mag het kleintje dan als dekentje gebruiken als het eerst nog geen kleertjes aan mag. Elke dag moet er een nieuwe/schone in de couveuse, dus daar hebben ze wel een aantal van nodig. Of een mooi fotolijstje. Grtjs, Aleida
Oh ja, Nog een kado-idee: Een wikkeldoek om te buidelen. Bijv. van de Hema. omslagdoek bedrukken | HEMA ontwerp het zelf Die kan dan ook over de couveuse gelegd worden om het licht en geluid te dempen. Wij hadden er ook een gekregen en heb die veelvuldig gebruikt. Of een muziekdoosje is ook leuk. Grtjs, Aleida
Hoi Bloem, eerlijk gezegd leefde ik de eerste tijd erg in de couveuse-wereld. ik kon geen energie opbrengen om naast het kolven en bezoeken van mijn zoontje ook nog vriendinnen te smssen enzo. Ik vind het heel goed van je dat je haar smst, dan weet ze wel dat je haar steunt. De telefoon mag daar ook niet aan op de afdeling dus het is lastig om mobiel bereikbaar te zijn. maat 40 is denk ik eerder de maat van het kindje van je vriendin. Ik kreeg veel piepkleine kleertjes die eerst niet aanmochten, later wel weer en daarna weer een tijdje niet. dit was afhankelijk van het ziekehuisbegeleid. Ze pasten toch pas toen hij in de wieg mocht. Dat is wanneer je kindje 2 kilo weegt en temperatuur kan houden. ik hoefde toen gelukkig niet te winkelen voor kleertjes, had hier ook geen tijd voor. Was heel blij met deze mooie vrolijke en lieve kleertjes. Dat rompertje lijkt me een mooi cadeau. Denk je eraan dat je het even uitwast voordat je het geeft? (60C helaas, anders mag het de couveuse niet in ivm bacterieontwikkeling dat heel snel gaat in de couveuse) en ach `sterkte`, het IS toch ook een moeilijk en spannende tijd, dus dat vind ik niet raar dat je dat gezegd heb. Na de eerste dagen mocht Ons kleintje dichter bij huis, en in week 3 zijn er 2 vriendinnen van me op bezoek geweest op de couveuse-afdeling. Hierna durfde ik dit niet meer omdat hij daarna een ernstige infectie kreeg, wilde ik alleen nog maar familie. Ik denk dat mijn vriendinnen, die erg meeleefden, dit best wel moeilijk hebben gevonden, en dat ik als het een ander was overkomen, het waarschijnlijk niet had begrepen/ me gekwetst had gevoeld. hihi ik weet nog wel dat ik dolenthousiast vanaf mijn kraambed mijn 2 beste vriendinnen belde,(de kleine werd toen onderzocht) had echt een bord voor mijn kop, ik ervoer het echt als een goed nieuws gesprek terwijl hij hartstikke kritiek lag. Gelukkig bestaat de roze wolk Die vriendinnen zaten flink in de zenuwen door mijn telefoontje. Vervolgens liet ik dan ook nog eens lange tijd niets van me horen omdat ik zo bezig was met de kleine. Ik zou wel voorstellen of het haar leuk lijkt dat je op (kort) bezoek komt bij de kleine of bij haar. Ze zit nu in het RMhuis, dit heb ik zelf niet meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat je het in die situatie wel eens fijn zou vinden om een vriendin over de vloer te hebben. Succes en lief dat je je vriendin zo steunt. het is een moeilijke, drukke en onzekere tijd. oja, misschien heb je hem al gezien hoor, maar er is een documentaire van het UMCG zodat je een beetje kunt `inleven`hoe het eruit ziet en wat er gebeurd op zo`n couveuseafdeling. `Als we het zouden weten` heet die docu, even googlen.
Bij ons mocht dat ook allemaal niet hoor... (ballonnen e.d.) En kleertjes mocht hij ook heel lang niet aan.
Ballonnen mocht bij ons ook niet. Maar kleertjes, doekjes etc. hoefden bij ons ook niet op 60 graden gewassen te zijn. Gewoon volgens het waslabel. Dit was in het WKZ en het UMCG. En ik vond een dagboekje ook heel fijn om te krijgen. En tijdschriften ook, om even je gedachten te verzetten. Als mijn ukkie sliep zat ik vaak uren naast de couveuse een beetje te lezen om zo toch de hele tijd dicht bij hem te zijn. Terwijl mijn man juist dan even naar buiten ging en even afleiding zocht. Zo doet ieder het op zijn eigen manier. Mijn man kreeg wel bezoek van familie en vond dat heel fijn en ik was juist het liefst alleen. Had voor mijn gevoel geen energie en ruimte voor verdriet van bezoek en om hen dan te troosten. Dat kwam pas later bij mij. Groetjes, josie
Mochten bij jullie ballonen niet? Bij ons hadden alle kindjes op de NICU-zaal een ballon langs de couveuse hangen. Het verschilt toch erg per zkh. Ik hoorde laatst van iemand dat ze bij een vriendin op bezoek was in het zkh en dat het kindje uit de couveuse werd gehaald en iedereen die mocht vasthouden. Bij ons mocht je er niet eens aan denken. Couv bleef helemaal dicht als er bezoek kwam en er mochten maar 2 mensen mee naar binnen (ook in het ztreekzkh). Zelfs toen de kinderen in bedjes lagen mocht het bezoek ze niet aanraken.
Balonnen zijn toch ook statisch? Snap wel dat dat niet mag. En bij ons (VU) mocht je met 1 ouder en 2 bezoekers mee naar binnen. Verder niemand.
Lief dat je zo begaan bent met je vriendin. Het feit dat je laat weten dat je aan ze denkt is al erg waardevol. Ik stuurde in die tijd af en toe een mail met foto's naar vrienden en familie om te vertellen hoe het ging, maar er waren ook dagen dat ik geen telefoon opnam of sms wilde lezen. Ik had vooral erg veel moeite met de woorden: geniet ervan! Er vel niets te genieten, m'n zoon lag te knokken, ik was ziek, het was gewoon een helse tijd. Ik ben pas gaan genieten toen hij thuis kwam en zelfs toen was dat af en toe moeilijk. Dus die woorden, geniet ervan, maakten mij vaak woest. Ik heb een vriendin die in die tijd vaak een kaartje naar ons stuurde of een cadeautje langs kwam brenegn voor mij. Als het maar een pakje verfrissingsdoekjes of een tijdschrift. Doe waar jij je goed bij voelt.
Die omslagdoek van de hema vind ik ook wel leuk. En daarop de naam laten drukken. Dat vind ik eigenlijk wel leuker dan een rompertje, die hij misschien niet aan kan/mag. Wat vinden jullie? Daar kunnen ze hem lekker inwikkelen en die omslagdoek past altijd.
Omslagdoek met naam hadden wij ook! Uitkijken dat hij niet met de was van het ziekenhuis meegaat Maar is erg leuk hoor, ik zou het doen! En wel even wassen voordat je hem opstuurt. (liefst heet wassen) Dan kun je er een leuk kaartje bij doen waarop je schrijft dat je hem al gewassen hebt zodat ze hem gelijk kunnen gebruiken. Dat zijn de kleine dingetjes die ze merken dat je meeleeft. Lief van je hoor!
Oh jammer die omslagdoeken met naam zijn 17 euro, vind ik nogal prijzig. Ik ga toch maar voor een lief rompertje!