Sorry, maar borsten verwijderen ze echt niet zomaar zonder dat daar ook maar enige kanker te vinden is. Ik geloof jou wel hoor. Maar ik geloof niet dat die borsten wegzijn. Dat zij zo liegt is sneu maar ik denk dat dat een ziekte is die ze op zich heeft. Een psychiater lijkt me dus een betere arts voor haar dan een oncoloog. STerkte voor jou. Ik kan me voorstellen dat je daar heel verdrietig van wordt
Het is natuurlijk helemaal jouw keuze en ik kan heel goed begrijpen gezien wat jij al met kanker hebt meegemaakt dat je die keuze maakt. Bedenk alleen wel dat ze wel degelijk ziek is. Alleen in haar hoofd en niet in haar lijf. Sterkte ermee.
@Cryptonism; borsten preventief verwijderen doen ze wel als ze drager is van het borstkankergen...dan kunnen zelfs baarmoeder/eierstokken verwijderd worden.
moet zeggen dat de vriendin van nachtzon en de vriend van een ander hier wel kenmerken vertonen munchhausen. Münchhausensyndroom - Wikipedia misschien helpt het wat inzicht te geven en veranderd je kijk op de persoon misschien
Ben een beetje mosterd zie ik... Er gaat natuurlijk idd een heeeeeeeeeeele hoop onderzoek aan vooraf! @TS; ik weet niet wat ik zou doen...ik zou graag m'n vriendin steunen maar...ik weet niet of ik dat zelf psychisch wel aankan, het lijkt me heel erg zwaar!
DAt zou kunnen... maar.... dan moet wel eerst onderzocht worden of ze idd drager is. Van wat ik hoor en lees doen ze het niet heel snel hoor.
Moest ik ook aan denken maar MBP is wel via een derde persoon. Eigenlijk nooit gehoord dat dat syndroom via de persoon zelf gaat.
munchausen by proxy is met een tussenpersoon dus ziekte projecteren op bijv kind partner dier. munchhausen (zonder de proxy ) is de persoon zelf.
Als ik het verhaal lees, dan heb ik eigenlijk alleen maar heel erg medelijden met deze vrouw, misschien gelooft zij haar eigen verhaal wel! wat moet zij psychisch ontzettend in de knoop zitten dat ze zo kan handelen! En wat lijkt het me voor jou ontzettend moeilijk, omdat je dacht iemand te vertrouwen, je steekt er je energie in om haar te steunen en het blijkt gewoon allemaal 1 leugen te zijn! Maar over wat je nu moet doen, is natuurlijk helemaal aan jou, ik denk dat je moet beseffen dat je haar niet beter kunt maken (ik denk ook wel dat je dat wel weet) Maar wat is de reden (en dit bedoel ik absoluut niet aanvallend, hoor!) maar dat je haar wel steunt als ze kanker blijkt te hebben, als ze dus heel ziek is, en niet meer als ze eigenlijk nog ernstiger ziek is, maar dan in haar hoofd? Het is allebei ziek, en bij allebei de ziektes lijkt steun van een vriendin me belangrijk! Je kunt haar toch af en toe opzoeken of een kaartje sturen? gewoon om haar te laten weten, dat je er ook nu voor haar bent? Niet met als doel om haar beter te maken, of al haar verhalen te geloven, maar gewoon om te laten zien, dat niet iedereen haar laat vallen. Maar dit moet je natuurlijk wel willen en zelf aankunnen. Maar dan neem je afstand om jezelf te beschermen en niet uit kwaadheid. Heel veel sterkte met de beslissing, en met het verwerken van dit alles!
Helaas in een soortgelijke situatie gezeten Een kennisje van mijn moeder, mijn leeftijd, is haar moeder op jonge leeftijd kwijt geraakt. Ze kon naderhand heel goed met mijn moeder overweg en mijn moeder ontfermde zich wat over haar. Toen ik zwanger raakte, was zij ook zwanger. Mijn 20-weken echo was goed, die van haar niet. Ze vertelde dat haar kindje zwaar gehandicapt was en dat ze het weg moest laten halen. Hierdoor werd het goede nieuws van mij natuurlijk zwaar overschaduwd door haar... Wij een huis gekocht, hun ook. Wij kregen de sleutel, hun bank had zich terug getrokken waardoor ze nu met een giga schuld zaten. Ik ben al een paar jaar aan het klungelen met mijn schildklier en je raadt het al....zij het op een gegeven moment schildklier kanker. Ze zou doodgaan vertelde ze mijn moeder, was al bezig met haar begrafenis aan het regelen etc. Er begon toen wel een lampje bij ons te branden, want dit was wel heel toevallig. Ik heb mijn moeder toen ook gevraagd wat afstand te nemen. Later bleek ook dat ze helemaal geen kanker had...terwijl ze wel haar haar kwijt was e.d. (tondeuse, wimpers en wenkbrauwen weggeschoren). Weet je, vrienden zoek je uit en als ze een negatieve invloed hebben op je leven, dan wordt het tijd om afstand te nemen. Misschien als ze weer wat helderder is, dat je haar dan kan opzoeken ofzo, maar denk dat ze er nu ook niks aan heeft. Ze zit zo in haar eigen wereld, dat ze niet eens denkt aan de gevoelens van anderen. Succes, want moeilijk is het zeer zeker!
ik heb een schoonzusje die psychisch ziek is.... maar dan hoef je iemand toch niet laten vallen. mits ze zich gewoon goed laat behandelen... je weet nu waar je aan toe bent dus je zult er niet snel weer in zulke verhaaltjes geloven.... ik heb een beetje moeite met de conclusie ziek in je hoofd dus laten vallen..... ik denk dat je vriendin het heel moeilijk heeft, zeker nu ze weet dat haar verhalen uit zijn gekomen.....
+1 als iemand zo'n serieuze zelfmoordpoging doet ( ophangen is meestal heel effectief in tegenstelling tot pillen slikken of polsen doorsnijden) dan ben je heel ziek en voel je je heel erg slecht!! Natuurlijk voel je je eerst bedonderd maar bij mij komt vooral heel veel medelijden met die vrouw naar boven. Weet uit ervaring hoe vreselijk het is om zelfmoordgedachten en plannen te hebben en die heb je echt niet zo maar. Als iedereen je daarna ook nog laat vallen dan maakt dat de situtatie niet beter op. Je hoeft er echt niet elke dag naar toe maar inderdaad een kaartje oid is wel heel belangrijk. Als het weer wat beter met haar gaat zou je misschien wel kunnen bespreken dat het voor jou heel moeilijk was maar nu niet. Dan duw je iemand nog verder het moeras in.
Wat een verschrikkelijk verhaal nachtzon... Ik snap dat je heel erg twijfelt over wat je moet doen. Je vriendin is wel degelijk ziek, is het niet lichamelijk dan is het wel geestelijk. Is dat minder erg dan lichamelijk? Nee dat denk ik niet maar wel moeilijker om mee om te gaan omdat het niet "zichtbaar" is of iemand al beter is of niet, wanneer kun je iemand dan weer vertrouwen en geloven... Wat betreft het BRCA verhaal lees is hier veel verkeerde of misleidende informatie, vooral bovenstaande gaf mij even een steek onder water... Ik ben zelf drager van het BRCA1 gen, dit betekend tot 80% kans op borstkanker en tot 60% kans op eierstokkanker. In oktober werd duidelijk dat mijn vader drager was, ik heb mij direct ook laten testen en in januari (3maanden later dus) kreeg ik de uitslag dat ik ook drager was. Dus geen proces van jaren voordat we het wisten, een half jaar totaal. Voordat mijn vader geinformeerd was dat het gen in de familie zat wisten we van niks omdat het bekend werd gemaakt via een brief van het ziekenhuis omdat er verder geen contact was met die kant van de familie. Mijn zus wilde van niks weten, wilde niet weten of ze drager was omdat ze er niet over na wilde denken. In maart toch laten testen, drie maanden later de uitslag dat ze drager is en in augustus haar borsten preventief laten verwijderen. Geen proces van jaren, geen gesprekken met familieleden. Wel veel gesprekken tussen mijn zus en artsen, verder volledig haar keuze waar artsen nooit vertraging in hebben gegeven omdat dit een weloverwogen keuze van mijn zus was. Ik heb de keuze nog niet gemaakt vanwege een kleine meid maar zal zeker over een aantal jaar mijn borsten preventief laten verwijderen en over 10 jaar mijn eierstokken. En ja dit is zeker wel nodig!
Lijkt me voor die vriendin vreselijk als ze zo ziek is..juist nu heeft ze steun nodig denkik? Wel heel moeilijk, want als het je leven en je eigen gemoedsrust beinvloed is het ook niet de bedoeling natuurlijk, Sterkte
pfff heel lastig verhaal, maar ik wordt wel verdrietig van de berichten van laten vallen enz, ga eens na dat het jetzelf zou overkomen, je denkt nu dat gebeurd mij niet, maar je weet het noooit, en dat dan iedereen jou laat vallen, denk dat het heel zwaar is als iedereen je laat vallen, om iets waarvan je zelf niet doorhebt wat je aanricht omdat je ziek in het hoofd ben, je bent vrienden in voor en tegenspoed, je hoeft natuurlijk de deur er niet plat te lopen, maar 1 keer in de maand een bezoekje, daarnaast af en toe een kaartje zou denk ik voor deze persoon alleen maar fijn zijn, en misschien ook wel een duw geven om beter te worden, omdat ze weet dat er mensen zijn die haar steuen de drive om beter te worden groter wordt, maar tis moeilijk, helemaal mee eens, ik zou me op de 1ste plaats ook flink genaaid voelen, maar ik ben altijd iemand die daarna na de boosheid even verder denkt, en ik zou dan bovenstaande denk ik gaan doen.
idd, mijn moeder is manisch depressief, toevallig is ze nu ook weer sinds een aantal weken opgenomen.. net in een periode (zo is het eigeniljk altijd ) dat ik zelf teveel kopzorgen heb en nog net mezelf op kan rapen om niet in te storten.. en dan kan ik dit er niet bij hebben ik kan er niet mee om gaan in begin als het heel slecht gaat.. bovendien word er van alles verweten wat ik dan niet naast me neer kan leggen omdat ik zelf niet lekker in mijn vel zit en niet kan relativeren.. en ik heb in de loop der jaren vaak zelf (bijna) een depressie gekregen door de situatie... dus toen heb ik besloten om afstand te nemen tot ze redelijk ok is en dan weer langs te gaan puur uit zelfbescherming.. niemand heeft er wat aan als ik ook instort, en ik heb nu mijn eigen gezin waar ik ervoor moet zijn.. hier stond er ook veel op het spel de afgelopen tijd en dat gaat toch echt voor nu.. wil niet zeggen dat ik het ontzettend rot voor je vind nachtzon wat je ook besluit te doen, maar ik snap het volledig als je zegt ik ben er klaar mee.. het is heel moeiljik met zo iemand om te gaan.. zeker als je er zelf zo kapot van bent en je belazert voelt.. ook dat deel ken ik, als 16 jarige kreeg ik een paar jaar lang te horen dat het allemala mijn schuld was dat mijn moeder zo was ik was een moeiljik kind.. en als puber blijven die dingen hangen... nu weiger ik zulke dingen aan te horen, maar toen heb ik mezelf helemaal kapot gevoeld... bovendien ben ik zelf ook iemand die weleens depressief geweest is en ik waak ervoor om zelf door ander mans problemen zo ver weg te zakken... ik weet wanneer ik iets er niet bij kan hebben en neem dan afstand, hoe zielig sommige mensen het ook vinden voor haar, ze heeft een aantal mensen die langskomen gelukkig daar hou ik contact mee.. en zodra het de betere kant op gaat ga ik pas langs... het is wel een vreselijk heftig verhaal van je vriendin zeg, dat iemand je zo erg voor de gek kan houden met zulke heftige dingen .. dat hakt er vast behoorlijk in! veel sterkte wat je ook besluit
Hier ook iemand in de omgeving die gendrager is. Deze vrouw heeft preventief haar borsten laten verwijderen. Al met al heeft het in totaal 6 maanden geduurd , dus het kan wel snel! Dan daarbij vindt ik het kolder om haar te laten vallen omdat ze psychisch wat mankeert . ( op zo'n moment beseft iemand wie haar echte vrienden zijn) Om een stapje terug te doen omdat je het zelf niet trekt kan ik me dan wel weer wat bij voorstellen. Maar laat haar niet vallen!
dat is ook wat ik bedoel ik stuur bijv wel een kaartje naar mn moeder, en zodra het wat beter gaat ga ik wel weer langs maar zeker in begin als iemand echt ver weggezakt is is het erg lastig ermee om te gaan en mijn vriend bijv die ziet het van een wat grotere afstand die kan dat dan weer wel, maar hij heeft niet het bijna 12 jarig verleden erbij gekend wat ik wel met haar en opnames heb gekend.. dat hakt er behoorlijk in en het klopt wel, veel mensen laten je als een baksteen vallen... vaak zelfs je familie.. mijn moeder word oko echt als het buitenbeentje gezien van de familie... terwijl ze er niks aan kan doen .. best triest dus...