Hoi, Mijn vriendin is zwanger geweest en heeft een miskraam gehad na 6 weken. Een week geleden heeft ze een curettage gehad. Echter waar ze in het begin nog enthousiast was om met haar leven verder te gaan, zonderd ze zich steeds meer af en begint zich steeds zieker te gedragen zonder dat daar fysieke aanleiding toe is. Drie dagen geleden zijn we naar het ziekenhuis geweest nadat mijn vriendin zich ontzettend ziek gedroeg maar daar zeiden ze dat alles in orde was op fysisch vlak maar dat ze mentaal haar op positieve zaken moest concentreren. Nu heeft ze geen bloedingen meer maar is na 1 dag werken (na 3 weken thuis) vandaag niet gaan werken zonder enige aanleiding. Heeft zelfs het werk niet verwittigd. Deze hadden mij gecontacteerd om te vragen of mijn vriendin nog niet beter is. Ondertussen doe ik al het huishouden en heb me steeds soepel opgesteld zodat zij voldoende rust kan nemen en haar over niets zorgen hoeft te maken. Anderzijds wil ze al drie dagen niet tegen me spreken omdat ik geweigerd had een hond te gaan kopen (volgens haar het enige dat haar kan genezen). Vandaar mijn vraag wat ik nog meer kan doen. Ik heb het gevoel dat mijn vriendin haar leven zomaar weggooit. Niet enkel op professioneel vlak maar ook enkele van haar vrienden heeft ze zwaar tegen de borst gestoten door enkele ongepaste uitspraken de voorbije dagen. Ook voor mezelf weet ik niet hoe lang ik dit nog kan opbrengen. Zelfs een glaasje vruchtensap uit de koelkast halen lukt mijn vriendin niet meer en nooit krijg ik een bedanking, enkel het verwijt dat ik geen hond koop... Alvast van harte bedankt voor jullie wijze raad. Mvg, Bollywood
Als ik dit zo hoor lijkt het tijd voor professionele hulp. Vraag bij de huisarts om een verwijsbrief voor een psycholoog o.i.d. ik betwijfel of ze hier nog zelf uit gaat komen als de situatie zo snel verslechtert.
Een miskraam is iets dat heel moeilijk is om te verwerken voor de ene vrouw, voor de andere vrouw gewoon moeilijk, de andere zet zich er snel overheen en nog anderen gaan er helemaal aan onderdoor. Ik zelf heb drie miskramen gehad en twee curettages, uiteindelijk na 2 jaar zwanger geraakt na hormoonbehandelingen en tussendoor een operatie aan mijn baarmoeder en ik moet heel eerlijk toegeven dat ik bijna heel die periode héél hard op mijn vriend gesteund heb. Een beetje zoals jij omschrijft, zelfs een glaasje fruitsap halen vroeg ik aan hem. En ik had niet eens het idee dat ik er erg onder leed. Ik had wel verdriet enz. maar ik heb me nooit klaar gevoeld voor een psycholoog en hoorde ook van veel mensen dat ik er sterk in stond. En toch... Ik ben mijn vriend héél héél dankbaar dat hij mij er zo doorheen heeft geholpen en zomaar alle huishoudelijke taakjes heeft over genomen, daar had ik toen gewoon de energie niet voor. Was erg vermoeiend in die periodes om de wereld gewoon door te laten draaien, schone schijn ophouden is niet gemakkelijk en heel vermoeiend! Geef je vriendin nog even tijd, probeer haar te steunen, hoe moeilijk het voor jou ook is. Goede vrienden begrijpen haar uitvallen wel gezien de context, ik heb in die periode ook hele lelijke dingen gezegd en sloot me ook een beetje thuis op. Ik ben wél blijven werken (op fysiek-herstel-verlof na operaties na dan). Probeer je ook te realiseren dat het feit dat ze zich in het begin sterk hield, zich nu tegen haar keert. Je kan het er wel met haar over hebben en aanbieden om eens langs de huisarts te gaan voor hulp. Maar zou vooral begrip proberen tonen en niet bang zijn om ook je eigen verdriet te laten zien, ook jij bent een kindje/een vruchtje/een wens verloren. PS: die hond wil zij nu duidelijk als vervanging voor het kindje dat er momenteel nog niet aan komt, maar het is een goede beslissing om nog geen hond te halen.
Indd eens met fluitekruid, al gaat elke vrouw anders om met een miskraam dit lijkt me iets waar ze zelf niet erg makkelijk uit kan komen. Ook gezien het feit dat ze niet met je wil praten. Succes en sterkte, zij was niet de enige die in verwachting was.
Laat je op een gegeven moment nog even weten hoe het met je vriendin is? Je verhaal heeft me aangegrepen.