Ik ben ongepland zwanger geworden, woonde toen nog bij mijn moeder.. Met 34 weken ben ik bij mijn vriend en zijn ouders + 2 broers ingetrokken. We hebben de slaapkamer van zijn ouders gekregen omdat die groter was en zijn ouders zijn in de slaapkamer van mijn vriend gegaan. Nu is de beeb 3 maanden en ik voel me helemaal niet gelukkig in huis. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar tot last ben en probeer vaak het huis te ontvluchten door te gaan wandelen enzo. Mijn vriend draait nachtdiensten en slaapt overdag, dus zit ik altijd met baby beneden in de woonkamer en kan verder geen kant op (baby slaapt in kinderwagen in de woonkamer). Ik heb geen rijbewijs dus kan ook niet zeggen van ik ga lekker een dagje ergens anders heen.. Soms moet mijn vriend ook na het avond eten slapen en zit ik dus de avond OOK nog in de woonkamer. Dit gezin is compleet anders als waar ik uit kom, ze gaan zo anders met elkaar om. Ik voel veel minder warmte en iedereen komt zo snel bot/ge-ergerd over. Ook worden er vaak grapjes over me gemaakt omdat ik niet van me af bijt. Hier kan ik ook totaal niet meer tegen omdat ik al niet lekker in mijn vel zit. Mijn vriend zegt stel je niet aan het zijn allemaal grapjes en ze menen het niet, maar als het elke x zo is dan is het gewoon niet meer leuk en dat snapt hij niet.. Ik was heel blij dat ik nieuw werk had gevonden, als invalkracht op een kinderdagverblijf. Ze hadden me bij het sollicitatiegesprek verteld dat ik op de woensdag en vrijdag zou moeten werken, dus ik had mijn kindje op woendsag op het kdv geplaatst en de vrijdag zou mijn moeder op passen. Maar nu word ik op het werk elke keer op andere dagen ingepland en kan mijn moeder dus niet altijd de beeb zo vroeg op komen halen. (Ik ben sinds 2 weken aan het werk). Mijn schoonmoeder is vaak thuis in de ochtend en heeft vorige week een x een hele dag opgepast op de kleine en een x in de ochtend vanaf 7uur tot 10uur want daarna kon mijn moeder hem op komen halen. Nu vroeg ik gister dus weer of ze vandaag even op wilde passen tot mijn moeder terug kwam van de tandarts en kreeg ik als antwoord dat het wel de laatste keer was en dat ze er genoeg van had om vroeg het bed uit te komen voor 2uurtjes op te passen en dat mijn moeder dan de leuke uurtjes met haar kleinkind had. Terwijl dit pas 1x is voorgekomen dat ze in de ochtend even op moest passen. Ik voel me hierdoor NOG rotter dan dat ik me eingenlijk al voel.. Toen mijn moeder hem vanochtend op kwam halen zei mn schoonmoeder dat ze het gevoel had dat we (mijn vriend en ik) het te vanzelfspreken vonden dat ze op paste en dat ze het gevoel had dat we op haar werkrooster keken en dan dachten van ' oh dat gaat wel lukken ' (dit denkt ze dus terwijl ik pas sinds 1week aan het werk ben).. Ik voel me ZO rot gewoon.. als ik een dagje bij mijn eigen moeder ben geweest en ik moet weer terug dan moet ik echt een 'drempel' over om het huis binnen te gaan.. met een knoop in mn maag.. pff ik moest dit even van me afschrijven.. ik weet het allemaal niet zo goed meer.. mijn vriend en ik willen ook graag een huis kopen maar dan moet ik eerst een vast contract krijgen..
we staan pas anderhalf jaar ingeschreven en krijgen alleen maar sloop-woningen aangeboden.. ik heb opgebeld naar de woningstichting en die zeggen dat je minimaal 4 jaar ingeschreven moet staan wil je voor een huis in aanmerking komen..
Hey meis, wat een ongelovelijke rotsituatie. Ik kan me goed voorstellen dat je het echt niet meer ziet zitten zo. Is het niet mogelijk om weer bij je eigen moeder te gaan wonen? Ik vind het wel erg dom van je schoonmoeder dat ze niet op je kindje wilt passen als jouw moeder even niet kan.. en ookal zouden jullie dat wel vanzelfsprekend vinden, dan is daar toch niets mis mee? Ze is toch de moeder van jouw vriend. Wilt ze hem niet bijstaan dan? En dan sowieso die hele sfeer daar.. bah. En dan moet jij ook nog de hele dag beneden zitten.. ik zou ook echt niet blij worden. Maar kan je niet tegen je werk zeggen van "ik zou op woensdag en vrijdag werken, andere dagen kan ik niet.. punt." Bedoel je hebt eenmaal een kindje en dan kunnen ze hoog of laag springen, maar je kan je baby moeilijk even buiten aan een paal zetten En heb je trouwens je kindje op een andere kdv geplaatst dan waar jij werk? Is het anders niet mogelijk om je kindje mee te nemen naar jouw kdv?
hij zit op hetzelfde kdv als waar ik werk maar alle groepen zitten verder vol dus hij kon alleen de woensdag komen. ik heb al aangegeven dat ik het niet red als ze me elke x op andere dagen inplannen dus daar zouden ze gelukkig wat aan gaan doen.. we hebben een x geprobeerd urgentie aan te vragen maar we werden gewoon uitgelachen en kregen een grote bek dat ik anders maar naar een opvanghuis voor jonge moeders moest.. bij mijn moeder in huis is geen plek voor ons.. ik wil echt zo graag een eigen huisje met mn eigen gezinnetje
Kan je niet de vrije sector proberen! Wel iets duurder, maar altijd beter dan dit! suc6 en sterkte! kus miek
"...we werden gewoon uitgelachen en kregen een grote bek dat ik anders maar naar een opvanghuis voor jonge moeders moest.. " Meen je niet Wat een **lui zeg! Wel fijn dat ze op je werk zeggen dat ze proberen om er rekening mee te houden, maar ja, daar is jouw probleemsituatie nog niet geheel mee opgelost.. Misschien moet je even langs JIP of een dergelijke maatschappelijke organisatie. Die weten vaak wel meer wat je zou kunnen doen en je daarbij helpen.
ja en dit was hun reactie toen ik zei wanneer mijn vriend dan zijn eigen kind kon zien; ja die kan dan toch elke dag even op bezoek komen?!
Wat een vervelende situatie zeg, en jammer dat er bij je moeder geen plek is voor jullie. Zo'n sloopwoning is zo gek toch nog niet? Ligt er denk ik een beetje aan wanneer het plat gaat en vaak kun je er super goedkoop in wonen. Ben je i.i.g. weg uit die nare situatie.
we konden er 5 maanden in blijven dus dat heeft geen zin.. ik heb nog gebeld of de woningstichting dan voor iets vervangends voor ons zocht als we het huis zouden accepteren maar dat doen ze niet.. we hebben ook gereageerd op een sloop-woning die nog anderhalf jaar zou staan maar daar zijn we niet uitgekozen anders hadden we het gedaan!
je moet een hele sterke verhaal verzinnen om urgentie , mij vriendin moest hellas ook hele verhaal verzinnen anders zou ze nooit krijgen , terwijl ze bij haar moeder die nog andere 4 kinderen in 3 kamer , en ze en haar baby ook nog , mensen slapen op de bank gewoon
ik zat al niet lekker in mijn vel voordat ik zwanger was, ben toen al naar de dokter geweest en die vroeg of ik anti depressiva wilde en heb ik toen afgeslagen.. en verder nooit naar therapeut ofzo gegaan omdat ik die stap niet kan/durf te zetten.. Ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten om dat te doen.. maar ondertussen word het hier in huis alleen maar erger! (hoe ik me van binnen voel) ben alleen blij als ik bij mijn moeder ben en als mijn vriend bij me is.. als ik alleen ben dan heb ik altijd zweethanden en zenuwachtig gevoel.. en kan ik gewoon niet vrolijk zijn.. ik weet niet wat dit precies is.
Dat schiet inderdaad niet op! Pfff moeilijk hoor. Heb je geen goede vriendin waar je terecht kunt of bij een ander familielid?
nou ik wil ook graag bij mijn vriend blijven dus dat gaat niet, naar familie of vrienden.. ik moet het gewoon volhouden en maar hopen op snel een vast contract en huis kopen of toch nog met veel geluk een huurhuis kunnen vinden
ik meen hier is ne keer hebben gelezen dat als de woning gesloopt wordt dit wel een reden is tot urgentie of hangt dit van de gemeente af? anders mischien toch privé huren en het effe serieus kalm aandoen want je kan wel proberen vol te houden maar op een moment gaat het potje toch overlopen en wie weet riskeer je zo ook nog je relatie. er zijn er aan minder stuk gegaan. wens je veel sterkte in elk geval
Hoi, ik kan me voorstellen dat je wel iets meer privacy wil, kun je de slaapkamer niet in tween delen, dmv een gordijn oid. zodat je als je vriend slaapt je toch op je eigen kamer kunt zitten?dus een slaapgedeelte en een woongedeelte, ook al is de kamer klein.