Ik denk dat je het antwoord zelf al hebt, je hebt je best gedaan. Advies gegeven, hulp aangeboden... als zij er niks mee doet heb jij alles gedaan en kun je er verder niet zoveel meer aan doen. Vooral niet omdat je je ergert aan haar instelling. En inderdaad hangt de kwaliteit van een vriendschap niet af van hoe vaak je elkaar ziet. Dan zou ik helemaal geen vrienden hebben mijn goede vriendinnen wonen gewoon ver en door de afstand zie je elkaar automatisch minder. Maar contact houden doen we wel via telefoon,skype, etc. Zolang je in elkaars leefwereld 'past' kun je spreken over vriendschap. Ik denk niet dat je dat nog van haar kunt zeggen, 23 jaar en nog alles stiekem doen voor haar ouders, blowen... nee, ik zou ook een beetje afstand nemen.
Ik zie mijn beste vriendin ook maar 1 x in de 3 maanden. Wij wonen niet echt bij elkaar in de buurt. Zij werkt fulltime, door de week, 2 kids. Ik werk wisseldiensten, 3 kids. Het is dan gewoon lastig om regelmatig iets te plannen. Ergo, dat lukt gewoon niet. En gelukkig....het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit. Onze vriendschap is hecht, we bellen en appen veel. Als we elkaar zien zijn we blij om samen te zijn. Dus ja hoor, ook dan kan je prima "echte" vriendinnen zijn! On topic: ik heb ook een aantal vriendinnen die single zijn of kindloos. Zolang je interesse toont in elkaar leefwereld, en het ook meent, kan een vriendschap prima bestaan. Maar in dit geval kan ik me voorstellen dat het wel erg ver weg ligt van hoe jij je leven nu hebt ingericht. Je hebt je steun en tips aangeboden, als ze daar niets mee doet, en dat voor jou een struikelblok is, kan je wellicht beter wat afstand nemen. Soms koelt een vriendschap wat af, en pik je het later weer op.
Ik heb 2 hele goede vrienden en 1 hele goede vriend alle 3 hebben ze geen vaste relatie en geen kinderen en houden ze nog steeds van veel stappen. Toch zijn het ondanks dat ik ook al op mijn 18e moeder was en ik toen een heel ander leven dan hun ging leiden zijn ze nog steeds hele goede vrienden van me. We delen nog steeds veel dezelfde interesses, daarnaast vind ik af en toe stappen met hun heerlijk! Als je echt niets meer met elkaar hebt, zou ik zelf persoonlijk geen energie meer in de vriendschap steken. Helemaal als er eigenlijk alleen maar irritaties zijn.
Mijn toendertijd beste vriendin (vanaf de basisschool) en ik groeiden op den duur ook uit elkaar. Ook ik was al vrij jong moeder en had huisje boompje beestje, terwijl zij nog geen relatie had en in de weekenden ging stappen en verre reizen maakte. Ook qua werk hadden we geen raakvlakken meer. We zijn beide begonnen aan de opleiding verpleegkunde maar zij is een hele andere weg ingeslagen en op een notariskantoor gaan werken. Ik merkte op een gegeven moment dat de bezoekjes aan elkaar "verplicht" werden en dat we elkaar maar weinig te zeggen hadden. Ik ben toen met haar in gesprek gegaan en gevraagd hoe zij er in stond. We hebben toen afgesproken dat we "afscheid"van elkaar zouden nemen. Niet dat we elkaar nooit meer zagen ofzo, maar we spraken niet meer af voor de koffie. Binnen no time zagen we elkaar eigenlijk nooit meer. Het is goed zo. In elke fase van je leven neem je afscheid van dingen en er komen weer nieuwe dingen voor in de plaats. Doe waar je je goed bij voelt maar voel je niet verplicht om aan iemand te blijven plakken als ieder eigenlijk zijn eigen weg kan/ wil gaan.
Hmm je hebt het wel over een heel ander niveau hé? Jij moeder, zij een werkloze drugsverslaafde (zoals jij het beschrijft). Mijn beste vriendinnen hebben ook geen kinderen, de een werkt, de ander studeert nog. Maar ze zijn wel gek op mijn kids... Dus dat scheelt enorm. Ze snappen dat ik niet even zomaar iets kan doen. Maar daar tegenover staat wel dat als ik dan eens alleen in de buurt ben van hun werk/school ik zorg dat ik bijv met ze ga lunchen. Of als de kinderen in bed liggen een drankje te doen. Maar dat is iets heel anders als iemand die werkeloos aan drugsverslaafd is en thuis bij dr ouders woont....