Maar als dat eigen bedrijf iets is waar je passie ligt, voelt dat ws niet als veel werk. Bovendien kan ze dan haar eigen uren indelen en zoveel mogelijk werken op momenten dat de kinderen slapen. Dat kan met een baan voor een baas niet....
Ze heeft toch ook nog een man??? Ik zou de kritische vragen aan hem overlaten. Hun gezin en hun visie. Je kunt haar steunen en adviseren. Maar het is haar droom en als het niet kan komen ze daar wel zeer snel achter.
Ik hoop niet dat jij mijn vriendin bent en mijn situatie hier nu, ietswat anders, beschrijft. Ik heb een dochter van bijna 1,5 en de wens voor een brusje. Sinds juli zit ik in de ww. Ik ben er inmiddels achter dat in mijn vakgebied, waar ik voor opgeleid ben en ruim 10 jaar in het gewerkt, bijna geen banen zijn te vinden, en al zeker niet parttime. Bovendien ben ik bij elke sollicitatie één van de 800 kandidaten, en kiezen werkgevers voor jongere en goedkopere mensen. Ik kan dus tot het eind van mijn ww thuis zitten, volkomen gedemotiveerd, óf dit als kans zien en eindelijk iets gaan doen waar mijn passie naar uit gaat. Ik heb vorige week besloten dat laatste te doen! Het roer gaat volledig om, ik spring in het diepe, ga iets doen waar ik geen opleiding voor heb gevolgd, en ga de financiële onzekerheid aan. Maar ik denk wel dat ik het kan en dat ik hier gelukkig van word! Voor mijn gevoel heb ik weinig keus: nog 10 maand in de ww, en daarna zonder inkomen zitten, huis te koop zetten etc. Of nu als zelfstandige starten, met hulp van het UWV. Mijn UWV coach moet mijn ondernemingsplan goedkeuren, en dan kan ik 6 maand starten met behoud van een deel van mijn ww. En mocht ik na 6 maand besluiten dat ik toch een verkeerde keus heb gemaakt, kan ik weer terug in de ww voor de resterende maanden. Een lieve vriendin van me zei: "meid, als ik zie dat jouw ogen nu gaan stralen als je vertelt over je plannen, dan zie ik dat dit echt je grote droom is en dan komt het zeker goed. Ik wou dat ik de moed had om dit te doen". Lang verhaal, maar het komt erop neer dat ik je vriendin zou steunen. Wees kritisch, help haar met bijv haar ondernemingsplan, maar steun haar. Als zij denkt dat ze hier gelukkig van wordt, dan is dat toch het allerbelangrijkste?
Poeh, je durft hier nogal wat te stellen.... Allereerst: zij is impulsief en jij denkt vooruit? Of ben je een doemdenker? Aangezien je zelf zegt dat dat denken je nogal remt, zou ik eerder het laatste denken. Dan zeg je dat OMDAT je zo vooruit denkt, jullie een stabiele financiele situatie hebben. Maar zij zit toch ook in een stabiele financiele situatie? Dus ik snap dat punt niet? Bovendien; voor een stabiele financiele situatie moet je, naast werken en gezond verstand, ook gewoon het nodige geluk hebben. Ik vind je redenatie nogal veroordelend eigenlijk... Daarna: de vaste lasten kunnen betaald worden van het salaris van haar man, geef je eerder al aan. Als zij dan gewoon in een bedrijfje steekt wat ze daaraan kwijt kunnen, zit ze heus niet zomaar in de schuldsanering... Stop met voor haar te denken en dan komt iemand die jurist is, er heus wel uit wat wel en niet kan in haar eigen situatie....
Precies! Ik ga haar steunen en helpen waar ze mijn hulp kan gebruiken! Bedankt voor de adviezen allemaal. Ik begrijp dat ik mijn beren op de weg die ik voor haar zie voor mij moet houden en haar vooral moet steunen! Ik ga het topic laten sluiten !