Hoi hoi, Ik maak me weer een keertje druk om iets Koen begint nu echt te kletsen en noemt iedereen bij de naam en is ook erg sociaal naar iedereen toe. Nu zit ik met het volgende... Mijn moeder is 2,5 jaar overleden en sinds 1,5 jaar heeft me vader een vriendin. Absoluut geen problemen mee. Het is zijn leven en ik ben alleen maar blij voor hem. Ik heb haar 4x gezien en volgende week komt ze voor het eerst op bezoek bij ons. Ze is ook niet op kraamvisite geweest en eigenlijk allemaal, omdat ze zich niet wil opdringen. Vind ik allemaal best. Afgelopen zondag zijn we dus met het hele gezinnetje bij hun op bezoek geweest en me vriend zei na afloop dat ze tegen Koen riep:"kom maar bij oma". En dat is wat ik eigenlijk niet wil hebben. Mijn moeder is er niet meer, maar ze is voor mij nog altijd de oma van mijn kinderen. Dus als Koen iets mag aannemen van haar, zeg ik ook: "Ga maar naar ...... (haar naam). Oke, ze heeft het maar 1x gezegd en ik heb het niet gehoord, maar kan best begrijpen dat het voor Koen verwarrend wordt. Hij is nog maar 2. Bij me vriend zijn ouders is het opa en oma, maar bij mijn vader is het opa en ....... (haar naam). Ik vind het een beetje moeilijk hoe ik hiermee om moet gaan. Wat vinden jullie? Moet ik haar maar gewoon oma laten noemen. Koen gaat er niet mee zitten. Dat weet ik wel, maar het is meer voor me eigen gevoel. Bedankt voor jullie mening. Groetjes, Kim
Ik denk dat je moet doen waar je je het beste bij voelt. Als jij je er niet fijn bij voelt als hij oma zegt of als zij zich oma voelt dan zou ik dat met haar bespreken. Zoals je over haar schrijft denk ik dat ze dat wel begrijpt.
ik zou het ook niet fijn vinden, mijn schoonouders zijn gescheiden en als hun ooit een partner weer krijgen word dat ook geen opa of oma... wij zeggen het eerlijk tegen hun dat we niet willen dat de nieuwe partner opa of oma word genoemt... dat het onze kinderen niet opgedrongen of geleerd mag worden, maar wanneer hij zometeen een jaar of 3 of 4 is en hij doet het uit zichzelf... wanneer die nieuwe partner er al een poos is en hij er een goede band mee heeft ... dan mag dat... dan is het zijn keuze om het zo maar te zeggen, toen ik 4 jaar was noemde ik onze buurvrouw: oma buurvrouw... en op een gegeven moment kun je er maar weinig aan houden, ik kwam er zo vaak, bleven er slapen, tussen de middag haalde ze ons op van school etc... maar als je haar bijna niet ziet.... nee dan zou ik het nog minder leuk vinden
ik heb ook gescheiden ouders en de vriendin van mijn vader word absoluut geen oma genoemt hoor. Zou ik me ook niet fijn bij voelen
Mijn mans moeder is heel lang geleden overleden en zijn vader heeft al ruim 20 jaar een vriendin. Die noemen wij dus wel gewoon oma, omdat ze niet meer weg te denken is uit mijn mans leven. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader is al bijna 20 jaar hertrouwd. Ook mijn stiefmoeder is gewoon oma. Vanwege dat beide dames al zo lang deel van onze levens uitmaken, is het voor ons dus heel eenvoudig. Maar ze spelen ook allebei echt een rol in ons leven. Iemand die ik zelf nog maar zo kort zou kennen, en al helemaal iemand die ik pas 4 keer zou hebben gezien, zou nooit 'oma' zijn voor mijn kind. Je bent pas oma van een kind als je ook iets bent voor de ouders en hoe lullig dat ook klinkt; in mijn ogen zou de vriendin van jouw vader dat nog niet zijn... Ik zou dus zeker even met haar bespreken dat jij je er (nog) niet prettig bij voelt als jouw kind haar 'oma' zou noemen. Dat is je goed recht, en als ze zich idd zo terughoudend heeft opgesteld, lijkt me dat ze dat zou begrijpen... Succes, want het is niet prettig om in zo'n situatie gezet te worden.
De ouders van mijn vriend zijn ook gescheiden, maar Thijmen noemt de vriendin van mijn schoonvader wel oma. Maar zij zijn wel al heel lang bij elkaar en zij is ook wel echt een oma voor Thijmen. Ik vind het juist wel leuk voor Thijmen, zo veel oma's
lastig maar als je je er niet fijn bij voelt niet doen.. Ik hoor nog wel eens Omi misschien kan je dat leren?? Das toch iets minder afstandelijk dan alleen de voornaam maar ook geen oma...
Mijn vader is ook overleden en mijn moeder is opnieuw getrouwd. Mijn dochter noemt mijn moeders man bij de voornaam. Dit komt meer door de kinderen van mijn zus, die zijn al wat ouder en noemden hem al bij de voornaam en de kleine meid heeft dit overgenomen. Eigenlijk vind ik het prima zo en hij ook. Hij is als een echt opa voor haar, maar de titel opa vind ik, ook al is hij er niet meer, tot mijn vader behoren..
Moeilijk.. Ik ben zelf gescheiden, en mn ex heeft een vriendin, die ouders noemt mn zoon ook gewoon Oma (voornaam) en opa (voornaam) Mn eigen schoonouders daar integen noemt ie gewoon bij de voornaam. Maar ik zou gewoon doen waar jij je prettig bij voelt. Als je liever geen oma hebt, kan je misschien iets anders bedenken? Al kan het ook best zo zijn, dat je zoontje op den duur zelf wat bedenkt. Zo heten mijn ouders voor de een Opa en Oma Tuk, en de ander houd het bij Opa en Oma trein Ach, als ze maar weten wie ze bedoelen
Hier is iedereen ook zonder onderscheid van het begin af aan oma. De (inmiddels) man van mijn moeder, vrouw van mijn vader, moeder van mijn vrouw (die dus niet de moeder is van mijn oudste twee dochters, maar ze wel kent vanaf dat ze twee en vier jaar waren). Iedereen heet oma, met zijn/haar voornaam erachter, inclusief mijn eigen oma, toen ze nog leefde. Opa's en oma's van hun vaders kant heetten opa/oma met de plaatsnaam erachter waar ze woonden. Toen alle oude opa's en oma's nog in leven waren, hadden mijn dochter op een gegeven moment 11 opa's en oma's en dat vonden we alleen maar heel erg leuk. De man van mijn moeder en vrouw van mijn vader kennen ze vanaf hun geboorte en zij kunnen ze zich niks anders voorstellen dan dat ze bij elkaar horen. Als je moeder is overleden kan ik me voorstellen dat het voor jezelf anders voelt, zeker als je de vriendin van je vader nog niet zo goed kent.
Een kind kan toch meerdere opa's en oma's hebben inderdaad. Ik vind het mooi van haar,dat ze zichzelf oma noemt en op die manier zich toch betrokken voelt bij jullie kind.Ik begrijp ook heel goed,dat ze zich soms een beetje afzijdig houdt.Maar ik vind het juist mooi,dat ze zich de oma van jouw kind voelt en ik denk dat je haar onnodig kwetst als je haar gaat vertellen,dat je dit niet fijn vindt.Ik vind dat zij oma van je kind kan zijn en tegelijkertijd maakt dat je eigen moeder niet minder oma van je kind.
Je moet vooral naar je eigen gevoel hierbij luisteren. Als jij je er niet prettig bij voelt dat ze oma genoemd wordt zou ik dat in een gesprek naar voren brengen. Je zou eventueel voor een alternatieve vorm van oma kunnen gaan zoals omi, nana, bobonne etc etc.
Hallo, Wat een reacties in een korte tijd! Had ik niet verwacht, maar wel bedankt. Ik lees eruit dat het toch best lastig is en dat ik dus niet de enige ben die het moeilijk vind Ik denk dat ik Koen zelf de keuze laat maken hoe hij haar noemt. Dat komt in veel van jullie verhalen naar voren dat kinderen toch zelf de keuze maken. Alleen ik blijf haar wel gewoon bij haar voornaam noemen en als Koen het nodig vind om ook oma tegen haar te zeggen dan is het zo. Vind het wel erg moeilijk...voor mij gevoel is het toch een beetje weer meer een beetje de bevestiging dat me moeder er niet meer is. Ook het feit dat ze zich eerst zo afzijdig heeft opgesteld is voor mij lastig. Koen is 2 maanden geleden best ziek geweest en heeft ook in het ziekenhuis gelegen daardoor, maar toen heb ik helemaal niks van haar persoonlijk gehoord. Via via wel, maar dat is zo makkelijk. Groetjes, Kim
Ik denk dat een gesprek veel goed zou kunnen doen. Ik denk uit jouw verhaal op te maken dat ze zich vooral niet op de voorgrond wil dringen uit goede bedoelingen. Misschien had ze zoiets ook toen jullie zoontje in het ziekenhuis lag. Je weet het niet tenzij je ernaar vraagt. Dan kun je ook zelf goed aangeven hoe jij erover denkt en hoeft zij zich niet te voelen alsof ze over dun ijs loopt, en jij voelt je niet 'in de steek gelaten'.
Ik zou ook zeker tegen haar zeggen dat je moeilijk vindt en waarom. Dat maakt het voor jullie allebei makkelijker. Succes in elk geval!
je moet doen wat jou het beste lijkt mijn kinderen hebben mijn vader nooit gezien mijn moeder heeft al 5 jaar een relatie met haar nieuwe vriend mijn kinderen noemen hem ook opa ik zeg ook tegen ze geef maar aan opa maar bij jou is het een andere situatie
HIer ook een schoonvader die overleden is een mijn schoonmoeder is hertrouwt toen ik 3 maanden zwanger was van Kylian. Ik denk dat het het beste is dat je je kindje zelf een keuze laat maken (en dat doet hij vanzelf wel). Wat ook een grote rol speelt is het feit dat je met jouw gevoelens zit (zoals je zelf al schrijft het is een bevestiging dat je jouw moeder niet meer hebt). Probeer wel in te zien dat dit jouw beleving is en niet die van je zoon, hij kent je vader hoogst waarschijnlijk niet anders dan met deze vrouw. Hier hebben we opa en oma Boot (mijn ouders die uiteraard een boot hebben) En opa en oma Fristi (mijn schoonouders waar hij altijd fristi van krijgt) De opa van mijn man leefde ook nog en die noemde we Detta (oud Rijssens voor Opa) zodat er toch enig onderscheid was. Groetjes Anita
je moet inderdaad doen wat jij fijn vindt. Zelf heb ik ook een opa die niet mijn biologische opa is, hij trouwde met mijn oma toen ik 3 was. Voor mij is hij ook echt mijn opa, zo hebben wij hem altijd genoemd. En ik weet natuurlijk ook niet beter. Mijn oma is de moeder van mijn moeder. Zij kreeg dus een stiefvader, in het begin vond ze het lastig hoe hem te noemen. Maar al snel noemde ze haar stiefvader ook gewoon pa. Ik ken ook wel situaties waarin opa of oma niet de biologische grootouders zijn en dat ze genoemd worden als opa jan. Dus met voornaam/achternaam of bijnaam. Maar doe vooral wat je zelf fijn vind. En in het begin zal het altijd even wennen zijn.
Je moet doen waar jij je prettig bij voelt. Wij hebben hier: Opa (mijn vader), door m'n stiefkinderen werd hij opa J genoemd Oma (mijn moeder), door m'n stiefkinderen oma I genoemd Oma K (vrouw van mijn vader) Oma W (exvriendin van mijn vader) Opa en Oma [plaatsnaam] (hou ik niet van, zo heten ze immers niet, maar was al zo ivm m'n stiefkoters), hebben we geen contact mee. Maar ik kán me voorstellen dat voor jou de term 'oma' gevoelig ligt en ik vind dat men daar respect voor heeft te hebben. Als ze er persé een 'titel' voor wil hebben (wat ik me kan voorstellen, hier zijn oudere mensen vaak 'tante' en 'oom') zou je voor 'n oma-variant kunnen kiezen: omi of iets van dien aard.
Als het je niet lekker zit zou ik het ook met haar bespreken. Het zou fijn geweest zijn als ze eerst energie zou steken in een relatie met jou en je man! Daarna had het bij jullie of jullie zoon vandaan moeten komen of ze 'oma' genoemd zou moeten. Tenminste dat zegt mijn gevoel. Maak het alsjeblieft bespreekbaar, in elk geval met je vader. Je wilt het liefste met zijn allen genieten en je moeder (ook) als oma in ere houden . Mijn moeder is overleden toen ik zwanger was van ons zoontje, ze had hem zo graag willen zien. Zij blijft altijd oma en mijn moeder. (Met behulp van een foto probeer ik speels ons zoontje te leren dat zij ook zijn oma is, maar ik snap goed dat het voor hem heel 'onwerkelijk/ontastbaar' zal blijven.) Ook mijn vader kreeg vrij snel weer een vriendin. Mijn vader heeft heel snel van een (of meerdere) broers of zus te horen gekregen dat zij absoluut geen vervanger is voor mams. Ik vond dat toen hard en schokkend. Uiteindelijk is het heel goed geweest dat dat soort zaken zijn uitgesproken. Mijn vader's vriendin is een aanvulling voor ons gezin, die het fijn vindt als wij gewoon over mijn moeder spreken . Ze is absoluut geen vervanger, steekt na de eerste iets afwachtende bezoeken ruim energie in het opbouwen van een relatie met ons (wij ook) en zal niet claimen om zichzelf oma noemen. Inmiddels noem ik haar aarzelend nog wel eens oma en geniet als zij er is. Eerlijk toegegeven vond ik het wel eens moeilijk als ze meer aandacht van ons zoontje kreeg dan mijn vader (ze is dol op kinderen op een positieve manier), maar ook dat gaat beter nu mijn vader meer met mijn zoontje 'kan' omdat hij ouder wordt. De relatie is groeiende en als mijn vader en zij bij elkaar blijven (I hope so), dan wordt zij gewoon oma. Het verhaal met de vriendin van mijn schoonvader is helaas het andere uiterste. Het contact met haar is verbroken en ze heeft (onbewust) daarmee haar oma titel ingeleverd. Mijn schoonvader heeft dat kennelijk nog steeds niet door. De relatie was voor mijn zwangerschap al slecht of beter bijna afwezig, maar vol goede moed heb ik geprobeerd haar meer te betrekken. Ze kon er niet mee omgaan (superdominant type). Je kunt niet proberen mijn kind te claimen en af te pakken, terwijl je keer op keer mij (onbewust) probeert te verstoten. Ik raad je aan om het niet zover te laten komen. Ik had eerder mijn mond open moeten doen en actie moeten ondernemen. PS: Mijn schoonmoeder is ook een schat. Oeps, het is wat lang geworden.