Uiteraard doet dat pijn maar je bent wel deels je ziekte het maakt je tot wie je bent, vormt je etc ik vind dat juist positief iets, ik ben ceel sterker erdoor geworden en weet beter wat ik wel kan/wil en ook precies wat niet en dat houd onder andere in mijn kostbare tijd goed indelen, waarbij mijn gezin prioriteit nummer 1 , vrienden daarbuiten hebben is leuk maar als dit teveel energie zou kosten komen ze na m'n gezin!
Oh maar Janna, dat ben ik helemaal met je eens. Hier is dat ook nooit zo gegaan - maar mensen zijn verschillend, niet iedereen kan zulke grote dingen op een manier communiceren die de ander niet schaadt. En dat is niet altijd expres, al is dit wel heel lomp. Ik begrijp de achterliggende gevoelens wel, maar vind dat de 'vriendin' zich absoluut verkeerd heeft opgesteld.
De manier waarop is niet netjes. Je kunt aannemen dat die vriendin niets aan stappen heeft ondernomen en het als donderslag bij heldere hemel kwam dat ze de vriendschap heeft verbroken, maar mijn ervaring met 2 personen met een psychische aandoening, waarmee ik het contact heb verbroken, is dat zij dat ook zo hebben ervaren, terwijl het toch echt het geval niet was. Als iemand een compleet vertekend beeld heeft van de werkelijkheid, in een eigen waanwereld is gaan leven en je dit al tig keer hebt besproken, wil nog niet zeggen dat het er in gaat. Wil niet zeggen dat dit bij ts het geval was, maar dit is alleen haar kant van het verhaal. Begrip en hulp kunnen ze van mij verwachten binnen een vriendschap, maar dat heeft voor mij grenzen. Ik ben een vriendin, maar geen maatschappelijk werker, psycholoog of verpleegkundige en die rol ga ik niet op me nemen, vooral niet als dat jaren van me verwacht wordt, dat trek ik niet.
Ik snap wat je bedoelt. Natuurlijk maakt je ziekte je tot wie je bent en word je er door gevormd. Vroeger zei ik hierover: "ik ben meer dan alleen mijn ziekte." Ondertussen ben ik echter op een punt gekomen, dat ik zeg: "nee, ik ben niet mijn ziekte. Het bepaalt niet mijn identiteit." Het heeft lang geduurd voor ik dat kon zeggen. Maar goed, volgens mij liggen wij helemaal niet zo ver uit elkaar met wat we er van vinden, alleen leggen we de nadruk nét iets anders. Ik zie vrienden trouwens niet alleen maar als leuk voor erbij. Natuurlijk is mijn gezin prioriteit nummer 1. Het beste dat ik echter voor mijn gezin kan doen, juist in mijn situatie, is goed voor mezelf zorgen. Het onderhouden van vriendschappen is daar een onderdeel van. Vrienden zijn voor mij een absolute noodzaak. Ik heb een sociaal netwerk nodig. (En ik denk eigenlijk voor iedereen; ook voor gezonde mensen. We hebben allemaal andere mensen nodig.)
Het is herkenbaar verhaal van ts. Alleen had in mijn geval de (ex)vriendin geestelijke problemen. Ik kan alleen maar zeggen het slijt wel. Je zult andere dingen vinden en het verdriet gevoel word echt minder. Voor mij is het verlies van die vriendin nu ongeveer anderhalf jaar geleden. Ik kende haar al op de lagere school. Ja, ik mis haar nog steeds. Maar de pijn is er niet meer. En je zult zien er komen andere mensen in je leven die jou aandacht en vriendschap meer waard zijn. Liefs Janna
Dat is waar, maar ik krijg niet de indruk dat het bij ts zo is dat zij het contact met de werkelijkheid is verloren, al kan ik dat natuurlijk niet controleren. Ik verwacht trouwens niet van vrienden dat ze mijn maatschappelijk werker, psycholoog of verpleegkundige zijn! Dat is juist absoluut niet het soort relatie dat ik wil met vrienden en ik denk heel veel mensen met een chronische ziekte niet, al heb jij er blijkbaar twee getroffen die dat wel wilden. Edit: Sorry ts, ik zal nu stoppen met het kapen van je topic!
Ik doe veel voor mijn vrienden je kan me midden in de nacht bellen maar zodra ik gevoel krijg dat dat altijd van 1 kant kom dan ben ik weg en stop ik daar geen tijd meer in. Eengoede vriendin kan je wekenlang niet hebben gezien en oppakken waar je wegging, die heb ik dan ook maar van die "claimers" of eenzijdige vriendschappen daar haak ik op af want daar heb ik geen energie voor (over) en dan heb ik het niet over een slechte periode he maar je kent die mensen wel, altijd wat van je willen en als je dan ergens om vraagt zijn ze nooit thuis. Mijn echte vriendinnen snappen dat m'n gezin altijd eerst komt en in slechte periodes (moe, ziek etc) dan gaat mijn energie daar naartoe en niet naar mensen buitenaf. Ik vind trouwens de manier van TS haar vriendin belachelijk ... Maar zegt dan genoeg en is het verdriet niet waardig.
Die negativiteit heb je toch niet nodig in je leven. Lekker laten lopen, echte vrienden zijn er voor het leven.
Dat is ook een optie, waar TS eens over na moet denken. Maar hoe dan ook... ik denk dat alleen die vriendin daar antwoord op kan geven.