Ik twijfel zo of ik het zou doen of niet.... Zal ik m'n "vriendin" maar weer eens een smsje sturen om het contact te behouden? Zal ik weer het initiatief nemen, terwijl zij nog niet eens de moeite heeft genomen om de kleine te bewonderen? Zal ik het doen of niet? Deze vriendin ken ik al ruim 10 jaar, op zich een hele leuk meid, wil het niet dat ze psychisch niet stabiel is. Kan ze natuurlijk niets aan doen, maar ik kan de energie niet meer opbrengen om steeds al mijn energie in onze vriendschapsrelatie te stoppen. En dat terwijl ik er zo weinig voor terug krijg. Ze beloofd me steeds van alles, maar er komt helemaal niets van. Ze is in therapie, ze zegt dat het beter met haar gaat, maar waarom merk ik daar dan helemaal niets van? Ik heb haar al meerdere keren laten weten dat ik het niet meer wil zo, dat het voor mij over is. Maar ze weet me toch altijd weer te overtuigen, dat ze zich gaat verbeteren....Dan gaat het weer een paar maand goed en dan hoor je niets meer van haar. De laatste keer dat ik haar heb gesproken, is meer dan een maand geleden. Ik vroeg haar wanneer ze onze kleine kwam bewonderen en ze zou me daar diezelfde week laten weten, wanneer ze zou kunnen. Tot op heden heb ik helemaal niets meer van haar gehoord. Zal ik het doen? Of zal ik haar vertellen dat ik dit gewoon niet meer kan? Eigenlijk is dit wel de druppel....mijn verstand zegt niet doen, maar mijn hart zegt weer...ze kan er niets aan doen. Help!
Moeilijk moeilijk! Ik heb ook zo'n groepje vriendinnen van vroeger die allemaal nog geen kinderen hebben en die ik ook zeer weinig spreek. En volgens mij moet ik ook steeds het initiatief nemen. Dat heb ik een tijdje terug ook gedaan en sinds die tijd is het wel wat eerlijker verdeeld. We hebben er verder niet over gepraat, maar het zit nu wel aardig goed. Sommige mensen zijn nu eenmaal wat lakser daarin. Jouw verhaal vind ik wel wat moeilijker, want ze heeft beloofd om contact met je op te nemen en dat doet ze niet. Persoonlijk zou ik het dan nog mooi even afwachten... Succes.
Ik zou het niet doen. Heb ook vriendschappen gehad ( en heb ze nog hoor ) waarbij het contact altijd van mijn kant moest komen.Ik altijd degene was die uitnodigde voor een bakkie etc. Maar nooit van de andere kant een keer iets hoorde of een uitnodiging kreeg. Ben er klaar mee. Heb het dood laten bloeien en hoor nu niets meer van ze. Als ik steeds op mijn knieën moet om iemand op de koffie te krijgen, dan maar geen mensen op de koffie. Contact moet van twee kanten komen. Stop mijn energie liever in mensen die ook energie terug geven.
Vriendschap komt van 2 kanten, niet van 1. Hier ben ik daar heel duidelijk in: hoor ik lang niks, dan hoor je ook niks meer van mij. Met echte vrienden is dat gelukkig nooit het geval... Succes, soms doet zoiets wel echt pijn maar ik zie dat je kindje van juli is... een echte vriendin (ondanks psychische problemen) was echt wel komen kijken want het kost vaak maar een uurtje van je tijd. (of ze moet al die tijd opgenomen geweest zijn natuurlijk).
het moet toch van twee kanten komen vind ik zelf ik vind dat je wel gelijk hebt doen ze er niks aan dan is het toch goed zo en over jij hebt je best gedaan meer kan je niet doen laat het aan haar over zeg gewoon bv als jij er echt niks aan wilt doen alleen maar 1 maand dan is het gewoon echt klaar wil je mij echt als vriendin wil ik dat je ook meer je best doet langer dan die ene maand laat zien wat ik je waard ben bv
Ik zou het contact van haar af laten hangen. Als zij verder niks meer laat weten, zou dat voor mij genoeg zeggen. Een echte vriendin vergeet niet te smsen, die 'hoort' sowieso regelmatig aan je te denken.
Ook ik zou er geen energie meer instoppen! Ik heb ook vriendinnen gehad waar het altijd van mijn kant moest komen. Elke keer maar weer de energie erin stoppen, terwijl ik het zelf zo hard nodig had! Ben ermee gekapt, als hun niets meer laten horen na mijn laatste smsje ben ik er echt klaar mee. Maar dan hoeven ze vervolgens ook niet weer aan te bellen als blijkt dat ze je opeens weer nodig hebben.
Zelf moet ik zulke zaken kunnen afsluiten dus niet niks meer laten horen want dan blijft het voor mijn gevoel "boven mijn hoofd" hangen dat ze nog contact kan opnemen. Ik heb ook een paar vriendinnen die ik een tijdje niet spreek en dan weer wel, dit komt dan wel van beide kanten en is ook prima. Maar een vriendin die in 3 maanden niet eens de baby is komen bekijken is meer een kennis.....Zelf zou ik haar bellen en zeggen dat je teleurgesteld bent laten weten dat het zo echt niet meer hoeft.
Ik zou er klaar mee zijn. Uit je verhaal maak ik ook een beetje op alsof je eigenlijk alleen uit schuldgevoel contact op wil nemen. Want verder klinkt het alleen maar alsof het je weer een hoop energie zou gaan kosten. Ik zou afwachten of zij nog iets van zich laat horen, en anders gewoon pech. Ik zou niet bellen om dat te vertellen, want de kans is groot dat ze dan weer met een verhaal aan komt zetten en je denkt: ach nog 1 kans?
Heel moeilijk. Ik zou je vriendin kunnen zijn wat dat betreft. Zit door een pnd psychisch flink in de knoei al een jaar en realiseerde me vanavond toevallig nog dat ik alweer ruim een maand geen contact heb gehad met een hele lieve vriendin. Ik denk dat je helaas als het psychisch zo belabberd gaat en je alle zeilen bij moet zetten om überhaupt de dag door te komen dit soort dingen vergeet. Geen desinteresse, maar gewoon geen ruimte in je hoofd om ook nog aan die dingen te denken. Moet wel zeggen dat ik vorig jaar wel na een week al op kraamvisite ben geweest, dat soort dingen zou ik me echt schamen als ik daar niet aan zou denken. Maar verder ben ik een waardeloze vriendin gewoon omdat ik het te druk heb met domweg overleven. Ik weet niet of dit ook zo is voor jouw vriendin, maar dcht geef even de visie van de andere kant zeg maar. Maar waar het ook aan ligt, jij moet dit ook kunnen volhouden. Lukt dat niet en trekt die vreindschap alleen nog maar energie bij je weg zonder er ooit iets voor terug te zien en is het voor jouw gevoel al over dn is het misschien beter om de knoop door te hakken.
Hier ook 2 vriendinnen, ik moet elke keer daar maar heen met de kleine en zijn spullen.. (hun hebben geen kinderen, dus weten niet wat voor gesjouw het is...) Heb dat 2 keer gedaan in bijna 5 maanden tijd... Terwijl de ene hier in de straat woont, maar bij mij komen zal ze niet... Beide vriendinnen zijn alleen op kraamvisite geweest, en voor de rest niet...Mijn vriend is laatst uit zijn slof geschoten waarom het alleen maar vanaf onze kant moet komen... en toen gaven ze toch wel toe dat ze ook wel bij ons kunnen komen Ik stop er geen energie meer in, heb ze van hyves geknikkerd enz. Ben er klaar mee...het kostte me zoveel energie... Bij 3 andere vriendinnen is er niks aan de hand, omdat het van beide kanten komt!
Ook ik zou er geen energie meer in steken! Geen contact opnemen omdat je met jezelf in de knoop zit kan ik me iets bij voor stellen.. Maar NIET als de vriendin die je al 10 jaar kent een kindje heeft gekregen!! Is die "vriendin" wel op kraambezoek bij je eerste kindje geweest?? Helaas had ik ook zo een vriendin..
niet op kraambezoek gaan vind ik ook niet kunnen. Je moet nog wel je eigen sores opzij kunnen zetten om blij te zijn voor een ander. Geeft nog een goed gevoel ook.
Die had ik inderdaad laten barsten. Kom op zeg, een vriendin die niet eens de moeite neemt om op kraambezoek te komen? Waarom zou je daar wel de moeite voor nemen een kaartje te sturen Geen energie in steken meid.
mee eens. Ik snap dat ze het moelijk heeft maar dat is geen excuus om alles maar van jouw kant af te laten hangen. Ze heeft meerdere keren gezegd dat ze het gaat veranderen maar dat doet ze nog niet. Dan is het ook een keertje klaar. Voor mij zou dat wel zo zijn. Een goede vriendin zou toch graag de kleine willen bewonderen?