Ik herken het wel hoor. Ik vind het heel lastig om, sinds ik een kind heb, met onregelmatige werktijden van zowel mij als mijn vriend, tijd te vinden waarop anderen kunnen. En soms is het inderdaad ook zo dat ik er 's avonds gewoon geen energie meer voor heb. Want tsja, heb ook een huishouden. Maar goed als je dus vrienden hebt die anderen wel uitnodigen en jullie niet zou het voor mij snel klaar zijn eerlijk gezegd.
Lastig want niet iedereen doet dat bewust. Mijn vriendinnen wonen 150km verder.we zien elkaar niet veel maar nog steeds leuk contact. Sinds kort leuk contact uit het zelfde dorp en dat is fijn. Had dat na 10 jaar ook gemist. Eerst woonde ik in de stad nog verder van vriendinnen en daar had ik niemand.
Het is ook niet zo dat ik het ze kwalijk neem hoor, vaak is het onbewust dat realiseer ik me ook wel behalve die ene die niet tot nauwelijks interesse toont, daar ben ik wel helemaal klaar mee!
Wat naar dat je behoefte hebt aan meer contact, maar dan 'bot vangt', zoals dat heet. Ik merk zelf dat ik er altijd rekening mee houd dat vriendschap voor mij iets heel anders kan betekenen dan voor desbetreffende vriendin. Zij is dan bijv mijn beste vriendin, maar ik weet dat ze meer goede vriendinnen heeft (ik ook, het stoort me dus verder niet). Ik ga er dan bijvoorbeeld niet vanuit dat ik daggast ben op haar bruiloft, om maar een moment te noemen. Toevallig was ik dat wel bij al die meiden maar ik had het ook niet erg gevonden als het niet zo was. Iedereen kijkt weer anders naar vriendschap. Sommige hebben meer keus en kunnen dan onbewust de boot afhouden, omdat het anders teveel wordt (dat herken ik nl heel erg als ik voor mezelf spreek). Maar voor jou natuurlijk heel vervelend!! Ik zou dan concrete afspraken gaan maken (meteen de agenda erbij pakken en het niet bij vage uitspraken laten "ik kom wel een keer langs" etc) of gaan investeren in andere mensen. Soms kan je net een enorme klik hebben met iemand van school/sport/buurt. Ik hoop dat je zo iemand gauw mag tegenkomen!
Het komt misschien ook een beetje door mijn verleden, enig kind met heeeeel beschermende ouders en in mijn leven heel veel alleen geweest, kom nu in een fase dat ik mensen om me heen zoek dnk ik en door mijn onzekere karakter kan dat soms tegenvallen
herkenbaar, inmiddels alweer een jaar geleden. .. Had een vriendin , van schooltijd toen nog .. je kent het wel , ik leerde me man kennen, woonde een half uurtje van haar af... ze is denk ik 2 x geweest hier. Een ook van te voren moest het altijd van mij kant af komen. Pffff... vorig jaar ook verjaardag van de oudste, ow ja maar dan ga ik een weekendje weg. Dhuuu u, je wist toch dat tie jarig was... en was er klaar mee. En toen zei ik de waarheid en was ik de gebeten hond natuurlijk. Ja daag. Ik ben geen joker die altijd maar iets moet laten horen of hoe t gaat etc. en toen zei ze: ik ben niet zo van het vragen hoe he t met iemand gaat. Nou toen had ik het helemaal. Dus zoals je schrijft dat ze nog na je huis moet komen kijken na een jaar, nou echt had ik ook al gezegd , nu hoeft het niet meer. Nee vrienden zijn komt van 2 kanten.
Nou ik heb een aantal vriendinnen waar ik veel met en zonder kids mee doe. Deze dames ken ik al jaaaaren en hebben dus prio nummer 1. Daarnaast nog wat kennissen en buren die graag iets met ons willen doen. Maar daar ik 4 dagen werk en mijn vrije dag en weekend worden opgeslokt door m'n eigen vriendinnen en sociale contacten en gezin moet ik ook hen vaak teleurstellen. Niet omdat ik hun niet aardig vindt maar omdat m'n eerste vriendinnen prio 1 zijn en er te weinig tijd in een weekje zit. Misschien ook in jouw omgeving het geval?