Ik bekijk het ook een beetje van de andere kant. Mijn man is 7 jaar ouder dan ik ben.Toen ik mijn man leerde kennen waren de meeste vrienden uit zijn groep al getrouwd of gingen kort daarop trouwen.Toen kwamen ook de zwangerschappen en toen kwamen er ook baby's.Ik zat daar dan als enige tussen die niet zwanger was en nog geen kind had.Een kindje krijgen bij ons lag sowieso al moeilijk omdat we eerst een heel traject van erfelijkheidsonderzoeken moesten doorlopen eer dat we uberhaupt aan kinderen konden beginnen.Ik heb me toen ook vaak zitten irriteren omdat verhalen over tepelkoven,spataders en poepluiers wel erg éénzijdig werden en ik me ook heel erg buiten gesloten voelde op bepaalde momenten.Ondertussen ben ik 3 kinderen rijker maar ik waak er heel erg voor om bijvoorbeeld bij een jongere collega continue over mijn kinderen te gaan praten mits ze er naar vraagt en dat doet ze gelukkig wel haha. Ik denk dat je vriendin er moeite mee heeft dat jij nu in een hele andere fase zit en zij weer een aantal stappen terug heeft moeten doen.Heeft niet zozeer met jaloezie te maken maar ook met angst voor het onbekende en gewoon niet mee kunnen praten over zwangerschappen,kinderkamers ed. Ik zou het voor nu laten rusten en je nu richten op je laatste zwangerschapsweken.Als de kleine is geboren wel even bellen en een kaartje sturen en kijk dan gewoon wat er gaat gebeuren.Ik zou het niet zwaarder maken dan het is.Vriendschappen kunnen ook voorbij gaan wanneer interesses te ver uit elkaar komen te liggen. Geniet nog even lekker van je zwangerschap!!
Ik vind het te makkelijk gezegd 'los laten'. Natuurlijk heb je van die mensen die komen en gaan in het leven. Maar er zijn ook mensen waar je zoals ts zegt lief en leed mee deelt. Als het dan in de vriendschappelijke sfeer wat krom trekt is het niets meer als normaal om alvorens je ervoor kiest iemand maar te laten gaan, een goed face to face gesprek met elkaar aan gaan? Ik ben zelf zo stom geweest om mijn angst om mijn mening op tijd te geven en wensen op tijd kenbaar te maken leuke vriendschappen maar te laten versloffen. Bij sommige mensen ben ik blij dat ik er vanaf ben maar sommige mis ik ook echt heel erg. En zelfreflectie is ook nog een puntje. Het is heel moeilijk om bij jezelf te rade te gaan wat je Ou kunnen veranderen. Je zou het ook om kunnen draaien. Misschien denkt zij nu wel 'kun je ook nog eens ergens anders over praten?' Het is toch ook raar als iemands interesses van de ene op de andere dag veranderen. Niet gek dat ze niet meteen weer hoe ze met je om moet gaan.
Josie88, twinkle star, Marleen31,Antares, glimworm, Aatje25, Smnee, missmamsie, knap130774, Saja87, angel229, Bedankt voor jullie reacties! Zoals jullie er over praten doet mijn man dat ook, laat lekker los! Genoeg vriendinnen die me nog wel interessant vinden. Maar op de 1 of andere manier vind ik dat wel lastig, normaal kan ik ook makkelijk mensen loslaten. Misschien omdat ik weet dat ze de schuld bij mij neer legt.. Maar het is wel beter, want dit irriteert me alleen maar behoorlijk! En het is niet alleen de interesse in de baby, maar ook de interesse in mij. Ik ben niet veranderd, ja ik kan nu wat minder en straks ook omdat ik verantwoordelijk ben voor een babytje. Jammer dan mensen je afschrijven wanneer je niet meer aan hun plaatje voldoet... Heel herkenbaar! Ik doe zo mijn best om te vragen of ze nog dates heeft gehad, en als ze die heeft om dan van te voren helemaal mee te leven hoe spannend het wel niet is! En meeste contact komt van mij. Ze probeert het soms wel, dan stuurt ze zomaar opeens een kusje via whatsapp maarja dan denk ik... wat moet ik ermee?? Dan stuur ik het terug, of begin zelf weer met praten maar daarna blijft het weer stil. Ja zo heb ik ook een paar vriendinnen die ook in een andere fase zitten maar juist heel blij en meelevend zijn, juist omdat ze weten hoe belangrijk het voor mij is!! Dat doe je toch ook bij vriendinnen? Bij ons heeft het ook 3 jaar geduurd en sommige vriendinnen kregen in tussentijd ook kinderen, maar heb nooit iemand daardoor anders behandeld en was juist blij dat het hun wel lukte! Maar ik heb het bij haar juist niet over de baby, alleen als ze erom vraagt... dit omdat ik weet en gemerkt heb dat het haar verveeld... Ik heb haar al meerdere keren laten weten en voelen dat ik het jammer vind maar er veranderd gewoon niks.. Dat ze niet geïnteresseerd is in mijn zwangerschap dat nog tot daar aan toe (al vind ik dat ook niet tof) Maar haar interesse in mij is er ook niet meer... Althans ze geeft signalen af dat ze me nu saai en ongezellig vind. Ja ik snap jou situatie, wel weer een tikkeltje anders dan die van haar. Maar ik snap dat het dan heel moeilijk is. Maar ik probeer haar in alles te steunen! Ik heb haar vorig jaar door de tijd gesleept dat haar relatie verbroken is, haar nog geholpen in haar nieuwe huisje, uren lang met een huilend meisje in de armen gezeten om haar te troosten... dat was belangrijk voor haar. En nu er mij iets belangrijks overkomt mis ik haar steun en interesse totaal... Praten hebben we al eens gedaan, ze geeft dan aan dat ze het lastig vind en dan ik beetje "saai" ben nu ik niet meer dezelfde dingen doe/kan doen als zij (zegt ze niet letterlijk maar komt het wel op neer! Dat gesprek hebben we al wel eens gehad, maar er veranderd niks... Als ik naar haar toe ga en ik praat een avond minimaal over de baby en toon heel veel interesse in haar dan is ze redelijk zichzelf.. en is het "gezellig". Maar ik ben dan totaal niet mezelf en voel me daar ook niet goed bij en dat weet ze. Ja tuurlijk is het knap dat ze eerlijk is, maar haar interesse in mij is daarmee wel compleet weg gesust. Hoe moeilijk het ook kan zijn, vriendinnen kennen geen afgunst toch? Niet in die mate? Nee dat heeft tot nu toe nog niet geholpen. We praten, zeggen dat we het weer oppakken en vervolgens blijft alles het zelfde.. Nee precies, dat gevoel krijg ik ook wel eens. Terwijl er genoeg te vertellen is... ik over mijn dingen zij over die van haar. Maar het ligt gewoon te ver uit elkaar. Maar het is niet alleen de interesse in de zwangerschap/baby/ en alles er rondom heen.. Ze laat gewoon merken dan ze mij nu niet meer zo leuk vind nu ik moeder wordt. @ alle die ik vergeten ben, bedankt voor de reacties!!! Ik ben blij met de adviezen en ga het maar even loslaten.. Over een paar weekjes hoop ik te bevallen en we zullen eens zien hoe het dan loopt!
Dan heb je gedaan wat je kon. Altijd even slikken om dan afscheid te moeten nemen van iets dat ooit zo mooi leek. Sterkte Ps. Aan je manier van reageren te zien ben je iemand die veel rekening houdt met anderen. Ik herken dat wel. Mensen kunnen heel oprecht en geïnteresseerd lijken. Je blijft er aandacht in steken en uiteindelijk blijkt dat dan voor niks geweest. Echt heel vervelend