Ik heb zo'n lange tijd getwijfeld om dit hier neer te zetten. Maar ik moet het kwijt...ik voel me zo ontzettend kl*te op dit moment dat wat opbeurende woorden mij wel goed zullen doen. *zucht* ok, hier mijn verhaal. Ik ben bijna 2 jaar geleden "vrienden" geworden met een alleenstaande moeder met 4 kinderen die bij mij in de buurt woont. In het begin was alles wel goed, maar na mate de tijd verstreek ging ik steeds meer dingen zien in huis. Dingen die ik weer mee naar huis nam omdat ik het ook kwijt moest. We hadden nog wel leuke momenten maar het ging steeds meer bergafwaarts. Zo kwam ik er na eenige tijd achter dat ze bij jeugdzorg liep en haar kinderen onder toezicht waren geplaatst. Dit bleek al heel lang zo te zijn. Nou ja, ik had daar verder geen problemen mee. Ik bedoel, mensen zijn toch niet per defenitie slechtte mensen omdat ze bij jeugdzorg lopen? Ik bouwde al snel een band op met haar kinderen, en het leek (in het begin dan) er op dat hun moeder echt haar best deed om uit jeugdzorg te komen. Maar na mate tijd steeds verder verstreek merkte ik steeds meer op dat ik een soort "plaatsvervangende hulpverleenster" werd voor haar gezin. Het ging totaal niet bewust! Moeders was totaal anders dan ik had verwacht. Ik kwam met regelmatig de avonden langs. Haar kinderen sliepen niet voor een uur of 11 's avonds. Ze waren druk, schreeuwde na elkaar, waren slaags toe na elkaar. Het ging totaal niet goed! Moeder schreeuwde bijna om een uur of 8 dat de kinderen als de sodemieter na bed moesten. Naar bed brengen was duidelijk geen optie in huis. Eten mee naar bed was heel normaal, en tanden poetsen was scheinbaar iets wat alleen op andere planeten gebeurde. En dit terwijl de jongste last heeft van "wolf" en al meer tanden kwijt was aan trekken op de leeftijd van 5 dan Kelsey was met wisselen op 7. Ik besloot op een bepaald moment om de kinderen naar bed te brengen 's avonds. Ik las een boekje voor en speelde met ze. Het werd op een bepaald moment ook gewoon "normaal"voor ze dat ik ze naar bed bracht. Als ik binnen kwam was het meteen "Linda, breng je ons naar bed?, lees je ons een verhaaltje voor?" Hoe zegt iemand daar nou "nee" tegen! Ik begon me ook steeds meer te bemoeien met de opvoeding. Puur alleen met goeie bedoelingen. Vertelde de moeder dat ze het echt niet moest gaan toestaan dat de kinderen met eten naar bed zouden gaan. En dat tanden poetsen echt heel belangerijk is! In bad gaan was ook iets wat de kinderen alleen konden doen. Moeder was eigenlijk nergens in betrokken. Spelletjes werden er wel gekocht, maar nooit gespeeld. En wanneer de kinderen zelf begonnen met spelen en het spel eindigde kapot dan was dat ook hun schuld! Dit terwijl de kinderen nooit geleerd is hoe ze het spelletje dan moesten gebruiken. De oudste 2 kinderen steelde veel. Van snoepjes uit de winkel, tot een keer spullen uit iemands fietstas. Er word hier niets mee gedaan, geen straf, niets terug brengen....gewoon niets! En hun gestolen snoep?....mogen ze opeten! Ik heb al een paar keer mee gemaakt dat ze 's avonds gezellig samen met de kinderen een film zit te kijken. En nee, niet een leuke tekengilm, maar bloederige actie films met veeeel geweld. En zo kan ik wel dagen praten over dit gezin...*zucht* Uiteindelijk in de zomervakantie (tegen het einde) liep het mis. haar dochter en de mijne speelde heel erg vaak samen. Uiteindelijk eindigde dit in zoveel ruzie dat ik de laatste week van de vakantie besloot om er even een rem op te gooien. Even een pauze van elkaar zeg maar. Heb haar moeder dit ook uitgelgd. Ik heb nog 2 kinderen thuis, ik kan niet de hele dag naar me raam toelopen om ruzie's op te gaan lossen die ze samen maken. Heb mijn dochter verteld dat als ze toch met haar dochter ging spelen dat dit prima was, maar als ze weer met "problemen" aan me deur zou komen ze maar even binnen kon komen. Ze is oud genoeg om buiten te spelen, ze kan ook proberen om het onder elkaar optelossen. En heb al zo vaak gezegd dat als het echt even niet gaat ze dan beter allebij even een andere kant op kunnen gaan. ik vond het prima dat ze na de vakantie weer met elkaar zouden spelen, dit omdat ze dan hun overgrote deel aan energie al kwijt zijn op school en de dagen dan minder lang zijn. Maar moeders was het niet eens met mijn beslissing en moest en zou daar over heen gaan en besloot dat haar dochter maar helemaal niet meer met de mijne moest gaan spelen. Hoe moest ik dit nu uit leggen aan mijn kind?? Maar goed, het bleef daar natuurlijk niet bij. haar jongste speelde ook vaak met Kelsey en kwam ook vaak bij mij om met me middelste te spelen (die nog te jong is om buiten te spelen). Moeder vertelde me dat als het straks ook zo gaat tussen haar jongste en mijn dochter dat ze dan ook zal beslissen dat hij dan ook niet meer met haar mag spelen. Dus ik zou daar dan op moeten gaan wachten? Ik besloot na lang wikken en wegen dat deze "vriendschap" niet meer verder kon gaan. Ik kwam daar met regelmaat nog wel is koffie drinken, maar hoe kon ik dat nou blijven doen als mijn meisje niet meer aan de deur daar kan komen. Wat voor boodschap geef ik dan door aan mijn kind? Mama wel maar jij niet? Nee, dat vind ik niet kunnen. Op de dagen dat ik daar wel kwam moest ik ook elke keer aan horen dat haar dochter kelsey miste maar dat zei haar dochter vertelde dat zij liever niet had (door de ruzie's) dat er samen gespeeld werd. Wat moest ik met deze info? Dit was toch haar eigen beslissing? Ik werd er moe van. Ben op een avond naar haar toegegaan en haar verteld dat ik gewoon weg geen energie meer had om deze "vriendschap" te onderhouden. Ik ben moe....uitgeput Ik heb geen ruzie gemaakt, en ben normaal weg gegaan. Maar nu..... Ik ben ontroostbaar Wat ik al van haar had verwacht is gebeurd. Door dat ik besloot dat de "vriendschap" over moest zijn besloot zij dat haar kinderen niet meer bij mij mochten spelen....ook haar jongste niet meer En niet een beetje hoor....ik zie ze niet meer, kelsey ziet ze niet meer buiten. Ze doet echt haar uiterste best om mij zwart te praten in huis en haar kinderen weg te houden. Ik weet dat ze slecht over me praat want ik heb dat gezien aan haar kinderen. Een week geleden zag ik ze nog. Vertelde ze nog dat ik ze miste en dat ze wat mij betreft altijd welkom zijn. Het deed me zo ontzettend veel pijn om de angst in hun ogen te zien om me alleen maar gedag te zeggen Ik ben niets meer dan goed voor deze kinderen geweest, en ben zelfs van ze gaan houden. ik weet niet of dat alleen maar versterkt is door het feit dat het "probleem"kindjes zijn? Maar nu, niemand meer te zien. Ze zijn niet verhuist, maar moeten mij en zelfs mijn straat mijden Ik heb gisteren een auto van de jongste terug gebracht omdat mijn man die had gemaakt voor hem. Hij wou me zo graag een kusje geven (wat hij altijd deed voor dat ik naar huis ging) maar ze deed de deur dicht en ik hoorde hem huilen. Ik ben met tranen die over me wangen biggelde naar huis gelopen. Ik loop letterlijk met me ziel onder mijn armen Zij weet dat ik dit verschrikkelijk vind. En ze zal over lijken gaan om dat voor elkaar te krijgen. Ze is niet aanspreekbaar, zij leeft op een heel andere planeet dan ik. Geloof me ik heb wel 100 keer overweegt om met jeugdzorg te praten over wat ik heb mee gemaakt daar! En elke keer probeerde ik te helpen daar. Maar hoe help je iemand die niet geholpen wil worden? Jeugdzorg is ook geen goeie instelling (van wat ik zelf zo dichtbij heb gezien) Voogd komt 1 keer in het half jaar langs....op afspraak! Zodat moeder haar huisje goed in orde kan maken en ze de perfecte huisvrouw/moeder kan spelen. Deze moeder heeft geen contact met familie en heeft 0 vrienden. Die is ze allemaal door eigen toedoen kwijt geraakt. Ik wou eigenlijk al veel eerder met de "vriendschap" stoppen. Maar door mijn angst om de kinderen niet meer te kunnen zien durfde ik niet. Als ik nu jeugdzorg bel zodat uit pure woede zijn....uit wraak. Ik ben zo boos op haar! Ik vind het zo ontzettend egoistisch om je kinderen in het midden te zetten van iets waar ze verder helemaal niets mee te maken hebben! Maar ik kan en mag puur uit die reden niet bellen. verder ben ik bang...ze weet donders goed dat ik de eenige ben die weet wat daar allemaal afspeelt! Ik was ook de eenige die daar over de vloer komt. Ik probeer nu in contact te komen met iemand die ook wat van haar situatie afweet. Ook iemand die in een bepaalde instelling werkt. Ik heb haar al mijn nummer gegeven en hoop dat ze belt. Het is misschien een warrig verhaal. En wat ik hier neer heb gezet is nog een beknopte (heel beknopt) van wat ik allemaal al heb mee gemaakt. Maar het doet me zo'n verdriet dat ze die kinderen weg houd en slecht over me praat Ik moet het ook een plaatsje geven....maar het is nu nog zo vers. Wist niet dat ik ooit zoveel van iemand anders z'n kinderen kon houden. Maar het is me toch overkomen. Hoe verwerk ik dit? Sorry voor dit verschrikkelijke lange verhaal....maar ik zit er zo erg mee Hoop op wat opbeurende woorden *snik* Liefs een hele verdrietige en radelose Linda
ehm.. ik snap je verdriet wel, het is verschrikkelijk dat je de kindjes niet meer ziet terwijl je blijkbaar heel veel om ze geeft. Maar ik vind ook, juist omdat je zoveel om die kinderen geeft, dat je al lang bij het AMK aan de bel had moeten trekken. En ik denk dat het nog niet te laat is, want ook al zie jij de kinderen niet meer en kun jij de situatie niet beteren, laat het dan aub anderen doen. Die kinderen moeten daar weg als ik dit zo lees, wat verschrikkelijk! Ik hoop echt dat je actie gaat ondernemen. Niet uit wraak maar uit liefde.
oh en dat was geen antwoord op je vraag hoe dit te verwerken. Ik denk dat het tijd kost, lijkt me heel moeilijk, maar doe dan maar het juiste, wie weet geeft je dat nog een goed gevoel en kun je er nog wat mee.
@Lintje, Daarom probeer ik nu ook met iemand die haar ook kent in contact te komen. Zij staat zelf ook in verbinding met jeugdzorg en zij zal mij hiermee ook kunnen helpen. Iig bedankt voor je reactie!
als ik jou was, had ik dit verhaal bij jeugdzorg neergelegd. Zij zijn verantwoordelijk voor het welzijn van de kinderen en zonder signalen weten zij ook niet beter dan dat het goed gaat. Het is gewoon heel duidelijk dat deze vrouw begeleiding nodig heeft al vanaf de babsis.
@Tonka, ik ben het ook helemaal met je eens. En heb eigenlijk altijd wel geweten dat dit het beste zou zijn. Maar ik ben bang De welzijn van deze kinderen beteken ook veel voor mij. En ook genoeg om jeugzorg in te schakelen. Maar ik sta zo dichtbij. En ben eerlijk gezegt ook wel bang voor hun moeder. Ik weet niet wat zij gaat doen als ze al haar kinderen wel kwijt raakt. Ik weet niet hoe veilig ik dan ben en mijn gezin. Hoe ga ik daar mee om? Neem ik het risico om die kinderen te helpen en mijn eigen gezin in gevaar te brengen? Het lijkt zo simpel om een belletje naar jeugdzorg te doen....maar ik weet met wie ik te maken krijg.
jeugdzorg inschakelen heeft totaal geen nut, ik zie het helaas hier in mijn buurt. Kinderen waren na 5 jaar eindelijk uit huis geplaatst via het AMK en jeugdzorg, maar kinderen zijn nu na 1 jaar weer terug terwijl het niet beter gaat... Linda ik weet niet wat je kan en moet doen, als je echt iets wilt doen kan je wat proberen via jeugdzorg maar sorry jeugdzorg heb ik 0,0 vertrouwen in! Ik wil je gewoon veel sterkte wensen en een dikke knuffel!! iks nap dat het allemaal lastig is... sterkte in ieder geval
@wonders2: Dank je voor je reactie! Ik ben daar dus inderdaad ook bang voor...dat het helemaal niets uit gaat maken. Dit is voor mij de eerste keer dat ik jeugdzorg heb mee gemaakt. De moeder in dit geval weet alles zo mooi te praten/doen alsof het lijkt dat alles goed gaat. Maar ze verteld niet alles, liegt, en laat haar kinderen ook liegen. Ze mogen onaangekondigt aan de deur komen maar moeder hoeft ze niet binnen te laten! Dit weet ze heel goed! En ik ben ook maar 1 persoon. Zij zal het gooien op het feit dat we ruzie hebben en ik uit ben op wraak of dit doe uit boosheid. Mijn man en schoonvader staan achter me. Ook die hebben wel is wat van haar gedrag gezien. Maar niet veel en niet genoeg. Ik ben ook heel bang dat ik me enorm veel op me hals ga halen en er niets gebeurd. Dat is het me ook niet waard De voogd in deze kwestie vind ik ook veel te laconiek. Zelfs voor de dingen die de voogd wel vanaf weet! En ook dan word er niet echt drastisch ingegrepen. Ze weigert ook een andere voogd! Ik snap wel waarom, omdat de volgende misschien wel zijn/haar ogen openhoud. Ik vind het zo ongeloofelijk moeilijk!
Och jeeeeeetje!!! Wat een afschuwelijk verhaal! Ik vind jou heel dapper dat je zo je best hebt gedaan voor die kinderen en ik snap ook heel goed dat je die vriendschap hebt moeten verbreken want dit kan niet meer voor jou zo. Zoals je in mijn onderschrift kunt zien zit ik in het traject om pleegouder te gaan worden en heb me de afgelopen tijd veel in verdiept over alle mogelijke achtergronden voor wat betreft de kindertjes die we kunnen krijgen. Hierom kan ik je een advies geven; trek alsjeblieft zsm aan de bel!!! Waarom zeg ik dit; blijkbaar kunnen deze kinderen zich nog hechten (aan jou in dit geval dus) en dat is de basis om zich in de toekomst goed te kunnen ontwikkelen. Hoe langer deze situatie duurt, hoe langer het ook zal duren eer die kinderen (enigzins) kunnen herstellen. Natuurlijk wil je dat de kinderen bij moeder blijven, dat is in theorie het beste voor iedereen. Alleen in dit geval moet hier (nogmaals) een deskundig oordeel over komen. Als ik dit zo lees, staat dit gezin aan de rand van de afgrond. Of ze kunnen er met behulp van de juiste aanpak weer uit klauteren of ze donderen er met elkaar in. Dan is echt het eind zoek. Voor wat betreft jouw veiligheid; dat is zeker heel belangrijk en laat dit ook duidelijk merken bij het AMK dat je hiervoor vreest. Zij hebben geheimhoudingsplicht. Echt dit kan en mag niet langer zo duren! Heel veel sterkte!!!!
dat is jeugdzorg zeg ik altijd, ze grijpen in bij dingen waar het vaak niet nodig is. Kan me nog herinneren een gehandict (licht) stel dacht ik, waar zo het kindje uit huis werd gehaald, terwijl het perfect ging volgens mij. En in andere gezinnen zoals daar, of hier in de buurt dan moet echt ingegrepen worden maar doen ze het niet. En als ouders hun kindje dan vermoorden dan is het ''hadden we maar ingegrepen'' Of het ging goed, was wel ruzie maar blablabla... Kijk als je echt wat wilt doen je kan een anonieme melding doen bij het AMK (en zelfs niet geheel anoniem) Dat snap ik ook niet ze willen perse je telefoonnummer hebben wil je dat niet geven doen ze er NIKS mee.. Maar misschien kan je anoniem een melding doen en dan maar afwachten, denk dat je helaas neit veel meer kan doen. Wel lastig zeg met al die kinderen, toch altijd moeilijk dan... *knuffel*
Door mijn werk heb ik wel eens met het AMK te maken en mijn ervaringen zijn positief. Geen situatie is hetzelfde en wij weten nooit wat er allemaal gebeurd. Maar door een melding te gaan maken is de kans zeer groot dat moeder ook hulp gaat krijgen, wellicht kunnen de kinderen bij haar blijven. Het zal nooit ineens beter gaan maar geleidelijk wel. Kinderen zijn heel trouw aan ouders, weghalen is daarom een zeer traumatische ervaring hoeveel beter ze het misschien ook krijgen. Bij acute situaties, kinderen in dreigend gevaar, etc. alleen dan is er een uithuis plaatsing. aan de zij lijn denken mensen vaak dat er niets gebeurt, maar ondertussen zijn de leerkrachten waakzaam en hebben een rol in het geheel, de huisarts, andere instanties waar niemand meteen weet van heeft. Maar zonder dit soort info is het ook niet duidelijk hoe het gaat, er zijn zo vreselijk veel kinderen die hulp nodig hebben, de meest urgente gevallen gaan voor, het is dweilen met de kraan open voor dit soort instanties.
pffffffffffffff moelijk zeg , wel super lief hoe je met de kinderen te doen hebt en van ze houdt ik zou nooit kinderen uitelkaar houden door ruzies of problemen , ik irriteer me dood aan een man en een vrouw , die hun dochter graag met mij dochter speelt ,vind heel jammer dat de man zodra ons ziet nare opmerking maakt over van alles , gewoon je slechte gevoel geven ,ze doen het altijd veel beter grrrrr ,maar zal nooit mij meisje vertellen dat ze niet met zijn dochter om moet gaan , ik heb hem wel duidelijk teken gegeven ,hem hoef ik niet te zien , zijn dochter is altijd welkom maar ja je hebt van de ouders he , netals de buurvrouw van jou ik heb geen advies maar wens je heel veel sterkte ik ben eigelijk benieuwd hoe en waarom jou zwart wil maken bij haar kinderen , die hebben toch zelf gezien dat je zo lief voor ze bent? ik blijf wel altijd denken iedere verhaal heeft 2 kanten , bedoel dan niet slecht naar je toe maar ben toch benieuwd hoe de vrouw over jou denkt....misschien heeft ze jou wel als bemoeizuchttige gezien? dat je de manieren van haar niet leuk vond , en haar steeds duidelijker wilde maken ,dat ze het niet leuk vond , naja het maakt niks uit , toch pijnelijk als je zo veel om die kinderen geeft maar hun niet mag zien sterkte
ik zou echt niet weten wat ik in jouw situatie zou doen, dus om dan nu advies te geven vind ik erg moeilijk. wel wil ik zeggen dat ik t ontzettend knap vind van je hoe je er toch in bent bijven zitten, puur en alleen voor de kineeren. je hebt een erg goed hart! ik kan me zo voorstellen dat dit erg moeilijk is en ik hoop dan ook dat je t echt snel en goed kan verwerken en weer helemaal gelukkig kan zijn.
Ik snap dat dit heel moeilijk voor je is. Maar bedenk ook dit: Je bent l zo lang met haar bezig en schijnbaar heeft het weinig effect. Ze sleurt jou mee de diepte in. Het is wat dat betreft goed dat je met haar hebt gebroken, want je moet soms ook aan jezelf denken en als jij er aan onderdoor gaat, is het niet goed. Ook niet voor jouw kinderen. W.b. die kinderen: Als zij jou zwart maakt, kun je daar niets tegen doen. Als je je zorgen maakt om de kinderen, moet je echt wel een instantie bellen. Maar jij heb al meer dan genoeg gedaan, dus hoef jij niet meer de sociale werker uit te hangen. Ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen...
@Meesa: Tuurlijk heeft elk verhaal 2 kanten! En haar versie zal ook wel heel anders zijn dan de mijne. Daar twijfel ik geen seconde aan. Ik zet mijn verhaal ook hier neer omdat ik het kwijt moet. Ik zoek ook een soort steun. Maar het is niet de bedoeling van dit verhaal om mensen aan mijn kant te laten staan. Alleen ik weet wat ik heb gezien en heb mee gemaakt. Over het bemoeizuchtige gedeelte. Ze heeft me zelf om hulp gevraagt. Had zelfs met haar (nou eigenlijk ik dus alleen) een rooster met haar opgemaakt waarop we een soort van taak verdeling voor de kinderen in huis zouden maken. Toen de rooster klaar was vroeg ik haar hulp om het intevullen. Wat wou ze dat elk kind kon/ging doen? (dat soort dingetjes) Maar elke keer was er een excuus van haar kant uit om het "later" te doen. Ik had afgesproken dat ik 2 avonden in de week haar kinderen naar bed bracht (als een voorbeeld van hoe het moest) en zij zou dat de rest van de avonden dan doen. Om weer een ritme en een regelmaat in huis te krijgen. Dit is zelfs in overleg met haar voogd gegaan van jeugdzorg! En toen kwam de dag dat ze zich weer moest verantwoorden voor de rechter en die heeft haar ook gevraagt of er al wat van de grond was gekomen betreft onze plannen. Toen heeft zij tegen over de rechter verklaard dat er nog niets gebeurd was....en dat zij ook niet wist waarom aangezien ik wel had toegezegt om te helpen. Ze heeft verklaard dat het waarschijnlijk kwam omdat ik het ook druk had met me eigen gezin. Dit alles kreeg ik achteraf te horen want ik was niet bij de hoorzitting. En dit alles wat zij heeft verklaard is een leugen! Ik wou wel helpen...maar toen ze mij dit zo vertelde heb ik haar ook gezegt dat ik niet álles alleen ga doen! Zij moest zich ook voor 200% inzetten. Het is tenslotte háár gezin! Ik wou dat ze mee hielp dat rooster invullen...en zij had steeds andere dingen te doen. Heb dit ook met haar voogd besproken. Ik had met zoveel liefde mijn tijd in dit gezin willen steken...maar ik kan het niet alleen doen. Moeder moet wel mee willen werken. Ik heb me er toen al bij neergelegd dat deze vrouw niet geholpen wil worden. Zij noemd zichzelf een "goeie" moeder. Ik noem haar een phatologische leugenaar die in haar eigen gemaakte wereldje leeft. Maar op momenten dat de voogd weer is langs komt weet ze ineens wel weer hoe het hoort. Ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
ik zeg ook niet dat je bemoeizuchttig bent hoor , ik vind juist heel knap wat je allemaal gedaan hebt voor haar zeker weten en weetje somige mensen willen niet veranderen wat je ook doet hellas , je hebt nu heel erg je best gedaan , ze ziet het misschien heel anders , of misschien mist ze jou stiekum ook heel erg maar durft niet te zeggen tja het kan allemaal ik ben voorzichttig geworden met mensen , ben zelf ook wat teleurgsteld in mensen eerst leuke vrienschap daarna zie je de ware verhaal ik weet echt geen advies of tip maar wens je heel veel sterkte
@Meesa: Ik neem je ook helemaal niets kwalijk hoor Helaas ben ik ook vaak teleurgesteld geweest. Dus weet wel hoe je je voelt. Ik ben na deze vriendschap ook veel kieskeuriger geworden met wie ik dicht bij laat komen en wie ik op een afstand hou.
ja dat probeer ik ook steeds kieskeurig zijn met wie ik omga , maar soms komt het van zelf op je af . heb nare ervaringen mee gemaakt ook met mensen die je juist wilt helpen dan ondek je meer leugen dat je verwacht had of roddelen echt niet leuk meid heel veel sterkte en succec met hoe je ook gaat aanpakken)
he linda, Ik vind dat je je echt ontzettend hebt ingezet voor het gezin, maar het houd denk ik ook gewoon een keer op. Je bent een vriendin, niet hun sociaal werker. Wat nu gebeurt is rot en erg verdrietig, maar je kan er niets aan doen, je moet het loslaten, want je moet door. Die kindjes, die onthouden ergens echt de mooie en lieve dingen die je met ze had, en die leren als ze groter zijn dat hun moeder leugens over je verteld. Kan je nog contact opnemen met de voogd? Dan kan je bij haar het hele verhaal kwijt. Dan hoef je niet naar de kinderbescherming te bellen (Want ja, ze weet ook als ze het niet vertellen echt wel dat jij het was, en als ze zegt dat jij het was beamen ze dat wel.) Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over wat ze zal doen, dat zou ik ook, maar waarschijnlijk onterecht. Je zwart maken heeft weinig zin, mensen die je kennen weten hoe je bent, en mensen die klakkeloos haar verhaal aannemen hoef je denk ik niet in je leven. Ik weet niet of je er wat mee kan, maar sterkte verder.
In een woord RESPECT voor je meid! Bah, het is haar verantwoording! jij met je goede bedoelingen krijgt zoiets. Ik vind dat je een melding bij het AMK moet maken, voordat het met die kindjes niet goed gaat. En dat spelletje om het via het kind te spelen vind ik smerig van haar. bah! Succes... Sterkte, en wees trots op jezelf(dat moet je zijn met jou instelling)