Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een heerlijk leven leid. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven, heb een zoon waar we heel lang op gehoopt hebben, maar nooit verwacht hadden. We wonen in een heerlijk huis en hopen nu op een broertje of zusje voor onze zoon. Door een vervelende ervaring met een "vriendin" sta ik de laatste tijd wat vaker stil bij de vriendschappen die ik heb. De meeste meiden ken ik langer dan vandaag en het is dan ook raar dat ik mij er nu pas bewust van word dat ik er meer ben voor mijn vriendinnen dan zij voor mij. Nu is het natuurlijk geen wedstrijdje.. Ik sta graag klaar voor mijn vriendinnetjes, maar ik merk dat als ik ze nodig heb, of gewoon voor de gezelligheid, ze er eigenlijk niet zijn Ze zijn er wel als zij míj nodig hebben. Ik heb sinds kort besloten meer energie te steken in vrienden/vriendschappen die meer energie opleveren, maar ik kwam tot de conclusie dat ik die dus helemaal niet heb. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind mezelf niet zielig ..maar af en toe mis ik wel een beste vriendin die ik 's avonds even kan bellen om te vertellen hoe kut mijn dag wel niet was, of wat voor leuks ik heb meegemaakt. Nu vraag ik mij af. Ben ik hier alleen in? Bestaat die "BFF" wel?
Ik heb al jaren een beste vriendin waarmee ik ups&downs heb, we kunnen in ieder geval erg veel van elkaar hebben, ik zie haar meer als mijn zusje. Met haar heb ik een tijd samengewoond, ga ik op vakantie, ging altijd stappen, etc.. We hebben wel een paar keer per week contact. Samen met haar zit ik in een vriendinnengroep van 5 hechte vriendinnen die ik al héel lang ken, die ik altijd kan bellen en waarvan ik weet dat ze altijd voor me klaarstaan. We kunnen alles zeggen, gaan elk jaar samen een weekendje weg en zien elkaar minimaal 1 keer per 2/weken met zijn allen en tussendoor gewoon apart. Verder heb ik allemaal losse vriendinnen; ik vind het leuk om ze te hebben en bij te kletsen, maar ik heb niet écht wat aan ze. Zie soms ook zelf tegen een afspraakje op ofzo(wat dan altijd weer meevalt). Maar ik voel me gezegend met bovenstaande vriendinnengroep, weet dat lang niet iedereen dat heeft.
Ik denk dat de BFF wel kan bestaan, maar hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt om er één te vinden en te behouden. Ik heb er zelf ook niet één moet ik eerlijk zeggen. Wel vriendinnen, maar geen BFF.
ja een bff bestaat ik heb er 1 we kunnen elkaar weken niet spreken maar we weten van elkaar dat we voor elkaar klaar staan zo nu ook heeft ze aangeboden om op te passen als ik naar de psych moet zo hebben we in de 5 jaar ups en downs gehad en een hele tijd dat ons vriendschap op een laag puntje staat ik kan haar altijd bellen als ik me k*t voel en andersom ook zij weet als enigste hoe ik me voel en voelt me fijnloos aan ik heb dan wel maar 2 vriendinnen maar meer kan ik ook niet onderhouden hahha maar dat heeft meer te maken met dat ik chaotisch ben in me hoofd
Ik heb een paar jaar geleden gedaan wat jij nu doet ts. Een aantal vriendinnen heb ik geen energie meer in gestoken en de vriendschap laten doodbloeden. Ik wilde de tijd die ik had steken in vriendschappen die er echt toe doen! En nu, ben ik gelukkiger dan ooit. Sinds nu bijna 2 jaar heb ik een supergoede vriendin erbij!!! Ben zo blij dat ik haar ontmoet heb. Ik kan bij haar mezelf zijn, kan alles met haar delen en ze is echt superlief! We spreken elke week met elkaar af en daarnaast sms-en we ook heel vaak. En af en toe doen we iets leuks samen zonder kinderen. Verder heb ik nog 2 vriendinnen die ik regelmatig zie en ook wel leuke dingen mee doe, maar die zijn niet zoals mijn BFF. Wie weet kom jij net zoals ik ook je BFF nog wel tegen.
Nou dat is het dus ook. Ik ben echt wel sociaal, maar vriendschappen maak je ook niet zomaar. Die moeten ontstaan en kan je niet forceren. En daarbij ben ik voornamelijk thuis bij mijn gezinnetje
Ik begrijp wat je bedoelt. voorheen had ik ook veel "vriendinnen", allemaal gezellig meiden. Maar ja, op een gegeven moment voelde ik zo'n druk om met iedereen een leuk contact te onderhouden, dat ik heb besloten om een aantal contacten te laten varen. Heb nu een paar gezellig vriendinnen (vriendinnen groep), maar niet echt een bff. Soms mis ik dat, maar soms denk ik ook wel eens dat ik het daar te druk voor heb.
Ik herken het niet, heb zelf een hoop vriendinnen die ik altijd kan bellen, en een hechte familie die eigenlinj ook tot mijn hechte vriendengroep behoort. Het allerleukste vind ik dat ik nog steeds contact heb met de aug2009 mama's en we inmiddels ook echt vriendinnen zijn. We zien elkaar met enige regelmaat en kunnen alles bij elkaar kwijt. Het zijn eigenlijk allemaal BFF's.
Voorheen had ik ook zo'n iemand, althans, ik dacht dat het m'n BFF was... tot ik een einde maakte aan mijn toenmalige relatie, ze me heeft laten vallen als een baksteen, en me ook nog eens gigantisch in de zeik genomen heeft... En dat durfde zich mijn BFF te noemen... Helaas hier ook geen BFF, één vriendin, wel een stuk jonger dan mij, maar we zien elkaar niet bijzonder veel. En moet zeggen dat ik soms best wel een echte vriendin / BFF mis... gewoon dat je elkaar eens kan bellen als je van je af wilt praten, gezellig wat mee kan gaan drinken, etc. etc.
ik snap ook wat je bedoelt. Het afgelopen jaar heb ik 2 van zulke vriendschappen laten uitbloeien. Het contact moest steeds van mijn kant komen en dergelijke. Even is dat leuk, maar op een gegeven moment ben je daar klaar mee. Nu heb ik 2 vriendinnen die dag en nacht voor mij klaar staan en ik voor hen. Het contact e.d komt van 2 kanten, als ik niks van mij laat horen dan bellen zij en andersom. Eentje spreek ik een paar keer per week, soms alleen over de telefoon en we zien elkaar ook wel elke week. De ander is al 11 jaar een vriendin van mij en dat is ook wel de allerbeste. Het mooiste daaraan is dat we niks van elkaar verwachten en dat we altijd op elkaar kunnen rekenen. We bellen regelmatig, maar het kan ook zomaar gebeuren dat we elkaar een paar weken niet spreken. De belangrijkste dingen in elkaars leven bespreken we met elkaar. Haar huwelijk wat even een dipje heeft gehad en nu gelukkig weer tiptop is en wanneer zij voor een kindje wilde gaan en ze wist dat ook van mij. Daarbuiten heb ik nog 3 vriendinnen die ik wel regelmatig spreek of zie.
Helaas snap ik ook precies wat je bedoelt. Ik had een BBF, ik wist wel dat alles heel erg om haar draaide maar vond dat ook wel weer haar charme. Vijf jaar geleden is die vriendschap geklapt. Ik weet dat dit beter is zo maar ik mis echt mijn maatje, de gene met wie ik dag en nacht bel. Verder heb ik 2 vriendinnengroepen gehad, maar heb je ruzie met 1 dan heb je dat met allemaal. Uiteindelijk is het gewoon een beetje doodgebloed en dat is prima. Ik heb nu 4 vriendinnen die ik af en toe spreek. Zij hebben allemaal kleine kindjes en zijn een paar stappen verder in die fase dan ik. Absoluut niet erg, met een baby en peuter is het soms lastig afspreken en komen ze bijna niet aan zichzelf toe. Ik heb een fijn en gelukkig leven en toch mis ik mijn BFF. Ik heb absoluut geen spijt maar hoop soms wel dat ik weer iemand tegenkom met wie ik een dergelijke band opbouw. Alleen dan deze keer wel op basis van gelijkwaardigheid.
Fijn Tulip, van die twee goede vriendinnen. Ik mis dat best wel Denk dat iedereen wel een maatje kan gebruiken. Los van mijn beste maatje, mijn man natuurlijk. Die is dat wijvengezeur soms ook weleens beu
Nee, een BFF bestaat niet. Begrijp me niet verkeerd, maar iedereen gaat voor zichzelf in deze tijd. Vooral als puntje bij paaltje komt. Ik ben (mede door zwangerschap en ziekte) hier ook achter gekomen, en ach, liever eerder dan later dat je erachter bent.
Ja dat denk ik dus ook een beetje te voelen. Iedereen is zo met zichzelf bezig, mèn! [/generaliseren] Aan de andere kant denk dan weer, dat het kennelijk toch kan na het lezen van de berichten van de meiden hier..
ja idd, ik lees nu ook je onderschrift en op dat soort momenten kun je vriendinnen goed gebruiken. Ten eerste snapt mijn man helemaal niet hoe dat allemaal werkt met die cyclussen en ik wil hem er ook allemaal niet mee lastig vallen.