Vriendschappen?

Ik heb een paar vriendinnnen waar het gewoon goed mee klikt maar van "beste vriendinnnen" krijg ik altijd een beetje de kriebels.

 

Ik dacht dat ik er één had....maar helaas, na 3 maand is ze nog niet op kraambezoek geweest bij m'n dochter. Ik ben er klaar mee!

 

Ik heb meerdere vriendinnen, maar 1 springt daar ontzettend boven uit. Haar ken ik ook al een behoorlijk aantal jaren..

Met haar kan ik lachen, ruzie maken, schelden, huilen.. Alles! Ze heeft mij bijgestaan in een hele moeilijke periode.. Wij hebben haar en haar gezin een aantal weken in ons huis opgenomen.. Wij hebben met haar gedanst toen ze een huis kreeg, zij heeft met ons gedanst toen bleek dat mijn man en ik een kindje kregen.. In verdrietige en blijde tijden dus..

Als ik een week niet bel, is er niets veranderd aan onze vriendschap. Het is een meid uit duizenden!

En ja.. Soms steek ik er wat minder energie in, en zij soms ook.. Toch weten we elkaar weer te vinden aan het einde (of begin) van de week..

 

De BFF bestaat hoor. Tenminste in mijn leven gelukkig wel. Wij praten ook over alles.

Maar ik herken wel veel in je verhaal. Ik heb ook wel 'vrienden' gehad waarbij ik op een gegeven moment iets had van 'hey, is dit niet heel erg eenzijdig'? Die vriendschappen heb ik dood laten bloeden. Ik verwacht zelden iets van mensen maar als ik echt het gevoel heb dat het allemaal van mij moet komen dan denk ik maar van het is niet zo hecht als ik dacht.

Zelfs mijn broer is een beetje zo. Nou vraagt hij mij nooit iets, maar het contact moest wel altijd van mij komen. Ik ging altijd naar hem toe als ik bij mijn moeder was (ze wonen ernaast). Soms lag ie te meuren op de bank, nam de moeite niet om wakker te worden. Of ze deden gewoon niet open. Beetje lullig als je wel de tv door het kiertje van de gordijnen ziet draaien etc.

Op zich had ik dat allemaal voor mijn broertje over. Ondanks dat hij nog nooit bij mij over de vloer geweest is. Maar toen mijn moeder op een gegeven moment vertelde dat zijn vrouw bij haar had geklaagd over het feit dat ik daar nooit kwam......... toen brak er iets. Heb daar met mijn broer over gesproken. Uiteraard was dat allemaal niet zo. Maar grappig genoeg veranderde er ook niets. Hij stuurde nooit eens een sms'je. Hij belde nooit eens en hij is nog nooit hier geweest.

En nu is het goed. Ik heb het geprobeerd, kan mezelf in de ogen kijken maar het gaat niet. De deur zal voor mijn broer altijd open staan want ik hou van hem. Maar ik ga geen moeite meer doen. Die tijd is geweest.

Nu kan ik zeggen dat ik 2 vriendschappen heb. Dat is niet veel, maar ik weet wel dat ze het waard zijn. De een is mijn vriendin. De ander is een vriend. Helaas heeft de tweede te maken met jaloezie van zijn vrouw dus hij kan niet veel maar die vriendschap koester ik dan in mijn hart. Dat is ie ook zeker waard.

Ik hoef geen honderden vrienden. Doe mij die twee maar. Heb ik tenminste tijd genoeg voor hen en ik weet dat het wederzijds is.

 

Oei, wat ben jij verzuurd.
Voor echte vrienden ga ik door het vuur, zelfs als dat betekent dat ik er zelf wat voor in moet leveren. Wel zorg ik ervoor dat ik zelf ook niet te kort kom maar dat lijkt me logisch! Wanneer ik zelf instort kan ik moeilijk voor anderen klaarstaan.

 

Denk dat iedereen daar zelf ook een andere betekenis aangeeft
Zelf vind ik een bff

Je elkaar elke dag kan spreken
Maar bijvoorbeeld ook weken niet
Het is alle 2 goed, en niet zo van ja als jij nie bel ik dan ook niet
Interesse van 2 kanten kom
Als het nodig je er voor elkaar bent

 

mijn man heeft wel bff, hij kent ze allemaal minimaal 20 jaar. en hij kan ze als het nodig is op elk moment van de dag bellen, en als het nodig is helpen ze allemaal. ze staan echt klaar voor elkaar(en gelukkig ook voor mij)

 

zo heb ik een bff, die ik soms maanden niet spreek, we hebben elkaar zelfs 1,5jr niet gezien, maar als we bij elkaar op bezoek komen dan is het net of we elkaar gisteren nog hebben gesproken, heerlijk.
en nog 2 vriendinnen die aan de andere kant van nl wonen, via mail/sms contact wel, en we kunnen elkaar ook bellen wanneer we willen.
1 van hun ouders zijn nu zelfs opa en oma van mijn dochter geworden, zo lief

 

Dat herken ik ook inderdaad. Dat heb ik dus met mijn Deense vriend. We hadden elkaar zo'n dikke 8 jaar niet gezien en amper gesproken. En vorige maand zagen we elkaar en was het alsof het nooit anders geweest was. Ook dat is vriendschap. Je hoeft niet de deur plat te lopen bij elkaar maar je bent er als je elkaar nodig hebt. Enige jammere aan die vriendschap is zijn vrouw die zich enorm bedreigd voelt. Van haar kant snap ik dat, van mijn kant is het jammer want je kan niet meer echt vrienden zijn zoals before. Toch zal ik mijn gevoelens in deze niet veranderen simpelweg omdat hij niet anders kan dan daarin zich voegen. Hoe jammer het voor ons beiden ook is.

Enige wat ik wel jammer vind is dat hij er over liegt. Alles gaat fantastisch, hij is supergelukkig etc. etc. Alleen een echte vriend prikt daar ook meteen doorheen.

Nevertheless, het zijn mijn zaken niet.

Het is alleen wel duidelijk als dingen echt van een kant komen. Zoals bij iemand die ik kende. Die belde alleen als ze wat nodig had en had dan nog niet het fatsoen om te vragen hoe het was.

 

Jij kan het verzuurd noemen, ik noem het realistisch. Wanneer je vaak merkt dat je zelf veel geeft en anderen er niet zijn voor jou is het toch duidelijk? En ik geef altijd heel veel in vriendschappen, maar het kan niet altijd van 1 kant komen.

 

Hier ook veel herkenning, helaas. Had op een gegeven moment in een vriendschap dat ik merkte dat ik steeds degene was die contact zocht of dingen voorstelde. Toen ik daar mee stopte was het gauw bekeken... kwam geen enkele poging van haar kant om contact te hebben. Ik had ook op fb haar uit mijn vriendenlijst gezet omdat ik het best pijnlijk vond om wel over haar leven te lezen, maar er geen deel van uit te maken. Nu anderhalve maand later oid krijg ik ineens weer een vriendschapsverzoek van haar Maar geen berichtje erbij of wat dan ook...

Ik heb in elk geval besloten het vriendschapsgedoe een beetje op zijn beloop te laten. Ik heb gelukkig leuke collega's en ik heb fijne contacten bij mijn yogagroep en nog wat kennissen daarbuiten. Voor de rest zie ik wel

 

ik herken het. Mijn vriendenkring is ook behoorlijk uitgedund, vooral na de geboorte van onze zoon. Zelfs een van mijn 2 beste vriendinnen die nog op mijn (besloten) bruiloft was vorig jaar, heb ik laten gaan. Het was altijd ikke, ikke ikke, maar toen ik ging trouwen en mevrouw er naar haar idee niet genoeg bij betrokken werd heeft ze de hele dag met een lang gezicht rondgelopen. Jaren heb ik haar overal mee naartoe gezeuld, geld geleend en noem maar op. iedere dag hing ze aan de telefoon want ze had altijd problemen en ik luisterde ernaar. Tot ik daar niet meer iedere keer tijd voor had en eens iets van haar vroeg, namelijk om mij wat ruimte te geven. Maar dat was teveel gevraagd. Ik ben door haar compleet zwart gemaakt. Gelukkig wisten mensen wel beter.

Ik heb een vriendin die ik inmiddels al 25 jaar ken. Dat is nu meer als een zus voor mij, we verschillen veel van elkaar, maar dat gaat gewoon nooit meer stuk. We zien en spreken elkaar zeker niet wekelijks maar zijn er voor elkaar op de momenten dat het nodig is. We zijn ook peettante van elkaars kindje.

Dan heb ik nog 2 vriendinnen hier leren kennen en we spreken elkaar al jaren iedere dag dus ook daarmee heb ik een leuke band gekregen.

Mijn oude buurvrouw laat niks meer van zich horen, daar had ik een vriendschappelijke band mee opgebouwd en heel veel mee gepraat. Ik ga er zelf nog weleens heen. het doet me wel wat, dat ze me links laat liggen nu we verhuisd zijn.

Nou ja, moraal van het verhaal. Echte vrienden bestaan, maar een vriendschap onderhouden en voldoen aan elkaars verwachtigen vind ik altijd moeilijk. Dan blijven er bij mij toch maar een handjevol over.

 

In mijn wereld bestaat een BFF ook niet. Ik had er altijd wel een, maar dat was een neppert. Heeft 20 jaar geduurd, ik noemde haar altijd mijn 'beste vriendin', maar wat heb ik mezelf voor de gek gehouden zeg.
Het hoeft voor mij ook niet zo, ik vermaak me prima alleen nog meer met man en dochter. Ik heb wel wat vriendinnen en mensen bij wie ik m'n ei kwijt kan, maar zal dat niet snel doen.

Uiteindelijk ben ik ook niet goed in sociaal gedoe... misschien komt het door die neppert dat ik het vertrouwen in vriendschappen een beetje ben kwijt geraakt, het kan vast anders. Het hoeft gewoon voor mij niet als ik mezelf moet verantwoorden waarom ik twee weken niks van me heb laten horen, dat ik een keer in de drie maanden een zaagmailtje in m'n inbox heb (zeiken om het zeiken), al m'n woorden op een weegschaal moet leggen, móet afspreken omdat ze anders weer begint te zeuren, er geen ruimte is voor mijn dingen, maar alleen voor de hare...

 

Ik had altijd een grote groep vrienden, en één beste vriend, maar door m'n verhuizing naar brabant + m'n zwangerschap op jonge leeftijd zijn alle 'vriendschappen' beeindigd. En tja, ik ben ook niet iemand die makkelijk nieuwe vrienden maakt, dus ik heb er nu ook eigenlijk geen Ik mis het wel, maar aan de andere kant denk ik vaak ook, heb ik eigenlijk wel tijd voor een echte vriendschap? Ik ben vaak zo druk bezig met Damien en m'n werk, dan is de dag zo voorbij.. Maar goed, af en toe iets leuks doen met iemand, en inderdaad gewoon bespreken hoe ontzettend kut je dag was, met alle genante momenten en details erbij, zonder dat die ander dat raar vindt.. Dat zou wel héél fijn zijn.

 

Nou,fijn om te weten Ik drink die rose zelf wel op

 

Oh, had zomaar mijn verhaal kunnen zijn! Balen, he...? We hadden wel een aantal 'goede vrienden' dachten we, maar dat is allemaal stukgelopen, waardoor we nu nog 2 stellen over hebben die goede vrienden zijn (maar altijd heel druk, dus lastig om regelmatig af te spreken) en verder nog een paar kennissen. Mijn "BFF" heeft me afgelopen juni als een baksteen laten vallen, dus ik ben er wel een beetje klaar mee. Zou wel graag weer zo'n vriendin willen (een goeie dan deze keer) maar je kunt nu eenmaal niets forceren. Helaas.

Maarre... Als je een keer iemand zoekt om wat leuks te doen: ik woon vlakbij en ben elke woensdag vrij

 

ik heb een tijdje echt een bff gehad, we deelden alles samen. ook toen ik niet kon zwanger worden, en zij van mijn leeftijd is en nog een opleiding deed ... (heel andere levenstijl maar interesse van was 2 kanten) toen zij ging trouwen is alles veranderd. ze was verloofd (nota bene op ons huwlijk ten huwlijk gevraagd) en niet eens trots erop zijn. vraagt dat vrouwtje van de trouwjurk winkel, hoe is je aanzoek gegaan? nou zo'n 3 weken geleden op een feest ... !?!?!?!? shock .... ik denk nou ja zeg. hallo! en elke keer dat soort dingen. steeds meer mij buitensluiten en steeds minder interesse ookal deed ik nog zo mijn best om ''erbij te horen'' maar nee mammie ging altijd voor en zo zijn we uit mekaar gegroeid en hebben we ruzie gehad via de msn en internet (echt zo fout) begonnen haar ouders mij te bedreigen via de babysite van mijn zoontje (hoe zielig ben je) en toen was het afgelopen. als het aan mij had gelegen hadden we het uitgepraat maar goed dat is niet zo gegaan. en soms heel soms mis ik de vriendschap. een praatpaal. iemand om gezellig een wijntje mee te drinken en lekker te roddelen over alles wat je dwars zit. mara goed op het moment heb ik wel een gewone vrienddin maar geen bff. ook alles moet van mijn kant komen .. baal ik wel van. want ik ben zo, voor een vrienddin ga ik door het vuur, maar verwacht wel hetzelfde.
en toen ik ruzie had met die ene vrienddin hadden we ook ineens geen vriendengroep meer, want alles lag aan mij, en ik deed alles verkeerd. god zij dank komen daar nu heel veel mensen op terug en heb ik de helft weer in mijn hyves lijst staan, maar echt contact heb je niet. maar ja het blijft jammer. had graag alles willen delen met een bff. maar het probleem bij mij is altijd (en bij mijn man ook) dat wij altijd door en voor het vuur gaan voor anderen, mensen die wij beschouwen als vrienden of vrienddinnen en het NOOIT terug krijgen. dat is zo jammer. het vertrouwen is dan ook gelijk weg en je krijgt steeds vaker een teleurstelling in je vriend(dinnen). jammer, hopelijk kom ik ooit nog een bff tegen.

op het moment heb ik mijn anderhalf jaar jongere zusje waar het echt nu alles mee deel. zij heeft net een nieuwe vriend en dat klikt heel goed met mijn man en de kids dus dat gaat erg leuk.
hopelijk blijft dat zo en kunnen we zo met zijn allen nog vele gezellige dagen of avonden mee beleven.

maar doe mij ook maar een goede bff! (als het van 2 kanten komt)

 

Dat is wel heel erg hoor!

Ik lees hier trouwens wel heel veel dat mensen wel een BFF hadden, maar dat dat stuk is gelopen en dat ze daarom zoiets hebben van, doe maar even niet..