Nou, we hebben misschien een nieuw huisje voor haar. De dierenarts weet mensen die graag een wat oudere kat in huis willen nemen. Hij gaat navragen of zij het zien zitten om misty in huis te nemen. Ik hoop het zo! We moesten haar net in een hokje doen om naar de dierenarts te gaan...pffff....kostte me 30 jaar van m'n leven! Ze is dan zo snel en fel dat het haast niet te doen is. Het stomme is dat ze nooit zomaar zal uithalen oid, maar als ze in het nauw gedreven wordt is het echt een monster
Ik snap je gevoel. Wij hebben vorig weekend twee van onze prinsesjes moeten herplaatsen. Gelukkig wisten we al iemand toen we de keuze maakten, maar het is gewoon zo naar, ik ben er letterlijk ziek van geweest. Dat Misty nu misschien rechtstreeks ergens heen kan, doet hopelijk wat aan je nare gevoel af. Dikke kans dat ze gewoon veel beter op d'r plek is als het bij jullie echt niet meer gaat. Ik hoop dat het allemaal gewoon doorgaat met de plaatsing bij de andere mensen!
@tempusfugit: dat hoop ik ook zo! Kan me voorstellen dat je er letterlijk ziek van bent geweest. Heb ook de hele dag al pijn in m'n buik
Ja, ik begrijp het. Mijn man is onze poezen zelf weg gaan brengen (ze wonen nu bij een collega van hem) en toen hij ze daar los liet waren ze natuurlijk wel wat gespannen, maar ze hadden echt al zo'n andere houding dan hier.. ze waren gewoon niet op hun plaats. Misschien zal dat bij Misty ook wel zo zijn. Ik denk dat wij het ons meer aantrekken dan de katten zelf eerlijk gezegd! Maar het is gewoon het beste, probeer dat in gedachten te houden. Al weet ik dat dat echt moeilijk is om te onthouden als je je schuldig voelt.
@tempusfugit: dat denk ik ook wel hoor, dat wij ons drukker maken dan de kat zelf, maar we hebben gewoon zo'n schuldgevoel ten opzichte van haar! Gewoon het gevoel dat je niet langer voor haar kan zorgen is echt verschrikkelijk. Ik probeer me ook voor ogen te houden dat het uiteindelijk voor beide partijen beter is. Voor ons is er straks ook gewoon rust, ik loop al 8 jaar lang s ochtends naar beneden en het eerste wat ik doe is de bank checken en de achterdeur controleren. Dit brengt ook echt wel stress mee. Ook ben ik al zo vaak boos op dochterlief geweest omdat ze haar slaapkamerdeur had open gelaten , terwijl dit eigenlijk geen probleem zou moeten zijn in je eigen huis. Wat ik al eerder geschreven heb: we zijn bijna gevangene in ons eigen huis.
Hopelijk vinden ze voor haar een nieuw huisje waar zij zich wel op haar gemak voelt zodat jullie ook weer rust hebben.
We kregen gisteren van de dierenarts te horen dat deze mensen er toch vanaf zagen helaas We zijn toen naar de dierenarts gereden om te overleggen of er nog andere opties of mogelijkheden waren. Ook aangegeven dat ze eventueel ook een plekje kon krijgen op een boerderij, maar de dierenarts leek dat geen goed plan omdat ze nooit geleerd heeft om voor zichzelf op te komen in de buitenwereld. Dit beaamde ik ook wel, want ze is 1x per ongeluk de poort uitgelopen en ze raakte gelijk in paniek. Hij adviseerde ons om toch naar het asiel te gaan en daar te bespreken hoe ze te werk gaan enz. Dit hebben we gedaan en de vrouw die ons daar hielp was zo begripvol en heeft ons zo gerust weten te stellen dat we haar dus uiteindelijk wel naar het asiel gebracht hebben. Het is een kleinschalig asiel waar ze de katten niet zomaar met de eerste de beste mensen meegeven. Ze kijken heel nauwkeurig naar hoe de kat is en wat voor baasje er bij past. Mocht het met plassen onverhoopt toch weer misgaan bij andere mensen, dan mogen ze haar altijd terugbrengen daar. We werden heel vriendelijk behandeld en mochten altijd bellen hoe het met haar gaat en of ze al een nieuw baasje heeft. Ze beloofde me goed voor haar te zorgen en ze hebben daar kroelmoeders die iedere middag met de katten komen knuffelen. Ondanks dat ik het hele asiel bij elkaar heb gehuild en dat ik het er nu nog onwijs moeilijk mee heb als ik aan haar denk, denk ik wel dat dit de juiste beslissing geweest is. Vanochtend met stofzuigen vond ik nog een pluk zwarte haren en toen brak ik weer Ik zal altijd van haar blijven houden en aan haar denken, maar ze is uiteindelijk gewoon beter af bij mensen zonder katten en kinderen, zodat ze daar haar laatste jaren zonder stress door kan maken. Dat verdiend ze!