mijn vader

hoi,

ik heb hier al een paar keer in een topic geplaatst dat het niet zo goed gaat met mijn vader. hij heeft een vriendin nu (een goede vriendin zegt hij, geen relatie) en vanaf het moment dat zij in zijn leven is gekomen is hij gewoon raar.
mijn vader is nooit een makkelijke man geweest, veel depressies maar de laatste weken is ht echt uit de hand aan het lopen en weet niet meer wat ik er mee moet doen.

om te beginnen is die vriendin (I) heilig voor hem. het kindje van I is alles, hij past regelmatig op, terwijl hij op mijn dochter niet op wilt passen. hij neemt dat kindje mee naar het circus, doet alles voor hem. voor mijn dochter heeft hij wel aandacht, maar lang niet zo veel als voor I´s zoontje. haar zoontje gaat mee naar het sintfeest op zn werk, het is niet eens in m op gekomen om zn eigen kleindochter te vragen.
I is overigens ook maar 2 jaar ouder dan ik.

mijn ouders zijn 5 jaar geleden gescheiden, en mijn vader had het daar toen best moeilijk mee. hij heeft toen hulp gezocht van een psycholoog, en het leek een tijd geleden goed te gaan. ze spraken elkaar regelmatig op msn, vriendschappelijk, en het leek alsof hij het aan het verwerken was, tot de verjaardag van mijn dochter in augustus.

mijn moeder woont in oostenrijk, en is ongeveer 2 x per jaar in nederland, dus die zien wij niet zo vaak. mijn moeder had met veel moeite vrij kunnen krijgen voor de 1e verjaardag van mijn dochter, onder voorwaarde dat ze woensdag vertrok, donderdag verjaardag, en vrijdag weer terug kwam. niet heel gek dus, dat mijn moeder om 11 uur s´ochtends bij ons was, en tot 20.00 is gebleven.
nu hebben mijn ouders elkaar vaker gezien op verjaardagen en dit was nooit een probleem, dus mijn vader kwam rond n uur of 7, die moest overdag werken. hij had natuurlijk I meegenomen, dat vond ik prima, maar ook een vriendin van I, die ik nog nooit had gezien, wat ik vrij raar vond, maar prima, het is de verjaardag van mijn dochter, en had geen zin om daar ruzie over te maken dus die was ook welkom.

op die verjaardag is alles prima gegaan, iedereen had het naar zn zin (wat ik begreep). toen kwam mijn vader begin oktober bij ons eten en begon ineens compleet te flippen dat mijn moeder niet vroeger was weggegaan, want hij wou niet dat mijn moeder en I elkaar zouden zien. ik had mijn moeder (die in totaal ruim 20 uur in de auto had gezeten om hier aanwezig te zijn maar weg moeten sturen om 5 uur, omdat mijn vader, die een kwartier verder op woont kwam met zijn ´vriendin´) maar weg moeten sturen!
vond dit al belachelijk, maar ik ken mijn vader en weet dat ik daar niet tegenin moet gaan omdat het anders uit de hand zou lopen, dus heb er maar weer niks van gezegd.
die hele avond heeft hij lopen zeiken over mijn moeder, dat ze 30 jaar geleden op vakantie gingen, mijn moeder wilde naar oostenrijk mijn vader naar frankrijk. uiteindelijk heeft hij toegegeven en zijn ze naar oostenrijk gegaan.
allemaal van dat soort dingen, allemaal van voor ik was geboren.
ik heb de hele avond jankend gevraagd of hij op wilde houden, omdat ik dat geschreeuw van hem tegen mij en mijn vriend over mijn moeder niet kon horen.

even tussendoor, ik houd evenveel van mijn vader als van mijn moeder, en heb en zal nooit kiezen tussen die 2. maar ik geloof niet dat kinderen ertussenin moeten zitten, wat de problemen ook zijn, en zeker niet verhalen over dingen die 20-30 jaar geleden zijn voorgevallen.
verhalen over dat mijn vader zo hard werkte en mijn moeder geen flikker uitvoerde (ik ben zelf ook thuisblijf moeder, en ik weet hoe zwaar dit kan zijn).

sindsdien is ieder gesprek wat ik met hem heb hetzelfde, mijn moeder dit, mijn moeder dat, mijn moeder wilde die en die kinderwagen en die was duur dus moest mijn vader overwerken. continu hetzelfde verhaal, wat ik al regelmatig gezegd hen dat ik daar buiten wil blijven.

dan komt mijn broertje (22) er ook nog eens bij kijken, hij heeft geen werk, geen opleiding en doet eigenlijk niks anders dan in de coffeeshop hangen en computer spelletjes spelen. geld jatten van mijn vader, dat dan weer wel.
ik begrijp dat dit zwaar moet zijn voor mijn vader om hier mee te leven, maar hij doet er ook niks aan. mijn broertje zn shag is op, papa betaald wel nieuwe voor hem. mijn broertje wilt zn verjaardag vieren, hier is 50 euro voor bier en chips. en wel tegen mij hier steeds over zeiken. maar omdat mijn broertje maar hoeft te knippen in zn vingers en geld krijgt, zal hij ook nooit een baan zoeken!

nu belde hij net weer, hij vroeg of we het gingen redden deze maand (wij hebben het absoluut niet breed, en gigantisch hoge vaste lasten) dus ik zeg nou nee, of het mogelijk was dat we een 10tje zouden kunnen lenen. (hij begon hier overigens zelf over, niet ik. ik heb er echt een hekel aan om geld te lenen van andere mensen).
en het begon weer. hij wist hoe duur het leven was met een kleintje, want 25 jaar geleden moest hij ook veel werken om luiers te kunnen betalen want mijn moeder deed geen flikker. hij had ook een dure maand gehad want mijn broertje dit en dat.
dus ik vroeg aan hem waarom hij hem dan wel iedere keer shag geeft en drank geld om uit te gaan, terwijl ik vroeg om geld voor boodschappen, wat ik hem woensdag terug betaal.
hangt hij op.

ik weet niet meer wat ik moet doen, het gaat duidelijk niet goed met mijn vader en hou heel veel van hem dus wil er voor hem zijn, maar iedere keer dat ik hem spreek eindig ik jankend aan de telefoon, of als hij hier is in de slaapkamer terwijl mijn vrien hem weer rustig moet krijgen omdat hij zichzelf zo opfokt over mijn moeder, mijn broertje en weet ik veel.

sorry voor het lange verhaal, maar weet t echt even niet meer.

 

Jeetje ik zou hier zo niet tegen kunnen , wat zou dat vermoeiend voor jou zijn , zeg ! Misschien toch eens keihard zijn en zeggen dat hij zich over zijn zelfmedelijden heen moet zetten en over het verleden en gewoon eens moet gaan genieten van het leven en van zijn kleinkind .. Zo´n negatief gedrag is natuurlijk voor niemand leuk en als ik het zo lees heeft zijn nieuwe vriendin ook wel een vinger in de pap daar en maakt zij misschien wel de regels en gaat tegen hem zitten zeuren als jou moeder op de verjaardag zit .. Als het eerst altijd goed is gegaan zal daar wel een groot deel van het probleem liggen .. En anders toch maar gewoon een beetje afstand nemen van je vader ik begrijp alleen niet zo goed wat hij wil met zijn opmerkingen , iedereen moet hard werken om zijn of haar kinderen te onderhouden en of moeders nou thuis zit of niet werken moet hij toch .. Mijn vader en moeder hadden vroeger ook niet veel en dan ging mijn vader ook de zaterdagen nog werken om ons de schoenen te kunnen kopen maar daar heeft hij nog nooit een minuut over gezeurd .... zou daar eerlijk gezegd ook niet zo goed tegen kunnen ....

 

waarom valt hij jou lastig met hoe hij tegenover je moeder staat? de volgende keer dat hij dat doet zou ik zeggen dat hij je moeder maar moet bellen als hij ergens mee zit, hij kan jou daar toch niet tussenin zetten?
het klinkt alsof hij echt in de slachtofferrol zit en iedereen op de wereld gek is behalve hij.
het enige dat je kan doen om hem te helpen is duidelijk zijn en eerlijk blijven, met name als hij weer boos doet over je moeder en je vriend hem moet kalmeren, nou sorry hoor maar daar ben jij toch niet voor?
heel veel sterkte hoor!