Miskraam 2 maanden geleden nog steeds erg verdrietig

Oh dat verdriet is heel normaal hoor! Het is bij mij nu 20 weken geleden en kan er ook nog om huilen. Het wordt wel echt minder, het gaat van dagelijks naar wekelijks naar inmiddels tweewekelijks. De uitgerekende datum wordt nog moeilijk, maar ik ben wel heel blij met de 8 weken die ik heb gehad. Het verdriet wordt zeker minder, maar of het ooit helemaal weg gaat? Dat weet ik nog niet!
Xx

 

Hallo Snoopy,


Ik herken je verdriet heel goed. In augustus heb ik een miskraam gehad en daarvoor al eentje in februari. Ik ben niet depressief, doe ook weer leuke dingen, maar het verdriet is er altijd. Het heeft tijd nodig. Als ik weer zwanger word is, het niet meer onbezorgd zoals bij mijn zoontje. Ik ben ook bang dat ik nooit meer een kindje zal krijgen. Je bent dus niet de enige.

groetjes
Ellen

 

Heel normaal hoor! Ik heb deze keer wat heftiger last van alles dan bij de vorige miskraam, (die kon ik ergens toch nog afdoen als domme pech, alhoewel dat moeilijker werd naarmate het langer duurde voor ik weer zwanger was).
Maar het steekt gewoon op momenten de kop op en dan is er ineens een heftig verdriet, of jaloezie, of boosheid om alles wat er gebeurd is.
Ik denk persoonlijk dat opnieuw zwanger worden en een kindje krijgen, de enige manier is om daar echt uit te komen...
Want ook hier de angst dat het misschien wel nooit meer gaat lukken, en wat dan? Dat zou een hele nare afsluiting van dit hoofdstuk in ons leven zijn....

 

Hier ook nog verdriet hoor! Het heeft toch meer impact dan je denkt op voorhand ofzo. Ik moet wel zeggen, toen ik zwanger was van mijn dochter, ging dat allemaal heel erg goed. Snel zwanger, prima zwangerschap gehad, behalve BI. Maar heb toen ook steen en been geklaagd over mijn rug, over mijn kwaaltjes etc. Je beseft gewoon niet echt hoe bijzonder het is om een kind te krijgen. Nu zijn we bezig voor een 2e, inmiddels 2 miskramen verder, en nu weet ik dus wel beter. Het is een zegen om een kind te mogen krijgen! Ik hoop dat het ons allemaal gegund is!

 

bij mij is het bijna 4 mnd geleden dat ik een miskraam kreeg.
het is niet zo dat ik er nog heel erg verdrietig om ben, maar ben ook heel bang dat ik niet meer zwanger mag worden...
en kan ook niet goed tegen zwangere vrouwen die net doen alsof t de normaalste zaak vd wereld is, zwanger zijn!
en dat terwijl ik ook 2 gezonde kinderen heb.
en waarschijnlijk ook wat afgeklaagd heb toen enz...
als ik ooit weer zwanger mag worden zal ik er ook heeeeeel anders in staan!
xxx

 

Dat is heel normaal.. het verwerken kan gewoon een hele tijd duren. Ik merkte zelf dat ik het pas had verwerkt toen de uitgerekende datum gepasseerd was. En toen was ik allang weer zwanger, maar dat verdriet bleef gewoon. Nu wel weer andere dingen aan mijn hoofd, want het zit nu ook niet 100% goed met ons meisje in de buik.

Een zwangerschap zal nooit meer hetzelfde zijn iig.. Snap wel dat sommige klagen over de pijn, deed ik ook wel eens, maar er is wel een verschil tussen af en toe zeggen dat het zwaar is en constant

Hier op zich vrij makkelijk zwanger geworden, ondanks dat mijn man ook heel slecht zaad had/heeft. We komen normaal gesproken al amper in aanmerking voor icsi. Maar ik was ook heel bang niet meer zwanger te worden na de miskraam. Dacht zelf 'dat was al een gelukje'. Maar 5 maanden weer een gelukje.

Sterkte ermee iig.. en weet dat het verwerken een tijdje duurt. Maar het gaat wel steeds beter.

 

Wat betreft klagen: ik ben bij Thirza 7 maanden lang kotsmisselijk geweest en toen dat over ging, kreeg ik bekkeninstabiliteit en kon ik 1 keer per dag op en neer naar de supermarkt, (normaal 5 minuten heen, 5 minuten terug. Toen een half uur heen en een half uur terug).
Als me dat bij een volgende zwangerschap weer overkomt, zal ik daarover ook weer klagen, want dat is ook echt niet leuk.
Ik probeer me dus wel voor te houden dat waar andere vrouwen klagen, zij daar ook de ruimte voor moeten hebben. Uiteraard moet het niet over stomme wissewasjes gaan, maar je beroerd voelen tijdens een zwangerschap is OOK heel vervelend en moet er ook mogen zijn.
Want als het zo zou zijn dat enkel degenen die het het zwaarste hebben, mogen klagen, dan zou de totale westerse wereldbevolking eigenlijk niet mogen klagen....

 

24 november is het drie jaar geleden dat ik mijn miskraam kreeg, hierna nog een gezonde dochter gekregen na een zeer zware zwangerschap en nu een jongentje opkomst.
3 jaar geleden sneeuwde het voor het eerst dat jaar op 24 novemer. Ik zal dit verlies altijd mee dragen in mijn hart al zijn de scherpe randjes godzijdank weg.
Ieder verwerkt op een eigen manier en hier staat geen tijd voor. Heel veel sterkte meid!

 

Vooralsnog is, zelfs na meerdere miskramen, de kans op een zwangerschap en een gezond kindje nog altijd groter dan de kans dat dat niet gebeurt, dus daar houd ik me maar wel aan vast....

En wat betreft klagen: het landt bij mij ook niet altijd even lekker hoor, ik heb momenteel ook zo m'n momenten dat ik dan denk: ik WOU maar dat ik zo misselijk was! Dus ik ben ook maar gewoon een mens, wat dat betreft, niet dat mensen nu gaan denken dat ik nooit iets lelijks denk....
Hoe iets bij je landt en welk gevoel het in eerste instantie oproept: daarin stuur je ook niet en dat is gewoon zoals het is. Die gevoelens komen voort uit je eigen pijn en die is nu eenmaal zoals die is.
Maar je daarin laten gaan, vind ik dus niet eerlijk naar anderen: in de eerste plaats kunnen zij er niets aan doen dat het bij ons mis is gegaan en in de tweede plaats zijn hun klachten en dingetjes ook gewoon echt dingen waar ze last van hebben en dat moet er dus gewoon kunnen zijn. Dus ik vind het wel belangrijk om mezelf daarin steeds tot de orde te roepen, (en gebruik een clubje lotgenoten hier en een vriendin die 3 miskramen heeft gehad, gewoon als plek om ongebreideld af en toe te klagen over al dit soort dingen).

 

helemaal niet gek hoor dat je nu nog verdriet ervaart van het wondertje dan niet bij jullie geboren kon worden!
ik ben zelf ook nog erg verdrietig om mijn mk, die is nu 2 weken geleden.
ook om mijn eerste ma ben ik soms nog verdrietig, en ik heb daarna al weer een gezond ventje mogen krijgen, maar ook dat vruchtje was zo ontzettend welkom! (en dat is inmiddels als ruim 2 jaar terug!)

neem de tijd ervoor, en voel je niet gek/schuldig of iets dat je er nog mee zit, want dat is echt geheel normaal!!
sterkte!

 

Alles behalve gek.. ook ik kan het verdriet om mijn kleine kindje waar ik 2 jaar geleden zwanger van was en wat eindigde in een ma met 13 wk, zo weer oproepen. Ook dat kindje was zooo ontzettend welkom. Het houdt me wel opd e been dat als dat kindje geboren was we onze huidige zoon nooit hadden kunnen krijgen.. en mooier en liever dan hij bestaat niet!
Ik hoop zo dat je snel weer zwanger mag raken; pas toen kon ik de ma een plekje geven..

 

Heel herkenbare reacties allemaal. Na de miskraam bleef ik maar denken: Als ik maar weer zwanger word... mensen zeiden dat ik er teveel mee bezig was. Dat zodra ik weer zwanger was het allemaal heel anders zou worden.

En toen werd ik zwanger, maar kan er nog steeds niet van genieten. Ipv 90% gaat goed, ben ik pessimistisch ingesteld: 10% gaat fout. Vooral als mensen zeggen "Je moet genieten", dan word ik boos.

Ik tel nog steeds door van de miskraam. Het verdriet blijft.

 

een topic van 3 jaar oud, dus er zal veel veranderd zijn bij jullie in de tussen tijd. Ik moet zeggen dat het me wel beetje goed doet om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.
Ik ben nu 3 jaar van de pil af en heb 2 miskramen gehad. de laatste was met 6 weken, erg pril zullen de meeste zeggen, maar een heel groot verdriet. Het is nu een half jaar geleden en ben er nog steeds helemaal kapot van. Ik kan er inderdaad ook slecht tegen als ik hoor dat andere zwanger zijn, terwijl ik het ze wel gun. De angst dat ik er nooit mag krijgen, zit er heel dik bij me in, mijn moeder heeft 4 miskramen gehad en zou nooit kinderen kunnen krijgen, echter ze heeft er wel 2 gekregen.
Dit geeft ook wel weer een beetje hoop, maar er met haar over praten wil niet lukken, ze heeft er zelf ook nog steeds leed van en dat terwijl de laatste nu 30 zou zijn. Ze begrijpt wel dat het zwaar is voor me, maar laat toch door schemeren dat ze er 4 heeft gehad en dat een stukje zwaarder is. dit raakt me wel en het is zowieso al lastig om mensen uit te leggen wat je voeld en hoe je je voeld. Soms kan ik zomaar in huilen uit barsten of onwijs kwaad worden om helemaal niks.

 

Dit topic is niet 3 jaar oud; pas 5 dagen! Jouw gevoel is wel herkenbaar.

@Snoopy; het duurt idd lang bij ons. Ik heb inmiddels het gevoel dat onze eerste IUI niet gelukt is, dus dat maakt me toch wel verdrietig. Gisteren had ik weer zo'n dag dat het niet wilde. Voelde me al chagrijnig en er was wat gezeur op m'n werk. Toen moesten we ons op onze studiedag voorstellen aan de cursusleidster. En iedereen zei: Ik ben .... en ik ben moeder van ... kinderen. En dan zit je daar. Voor je gevoel in je eentje, zonder kind. Terwijl ik gisteren 30 weken zou zijn geweest. Ik ben ook een mama, ik heb alleen nog steeds geen kindje mogen krijgen.
Mijn MA was op dodenherdenking. Fijn.
Het voelt vaak alsof anderen niet snappen hoe jij je voelt, dat je de enige bent. En soms geven mensen die t ook mee hebben gemaakt, je ook nog ns het gevoel dat het bij hen erger was.
De angst dat het niet meer gaat lukken, wordt steeds groter. Ik kan me ook niet meer voorstellen dat het nog gaat lukken. Mensen hebben makkelijk praten als ze zeggen dat je er niet zo veel aan moet denken. Prima, ben jij dan ook niet verdrietig voortaan? Want dat kan ik niet handelen hoor. Bah. Verdriet. Dat is allemaal te moeilijk. Dat gevoel. Zucht. Frustraties hier dus!

 

Hallo,
Ik was aan het meelezen maar heb toch maar een account gemaakt om te reageren.
Ik heb begin juni een miskraam gehad op 7 weken. Het was onze eerste zwangerschap. Ik was pas zwanger in de 12de cyclus dus we waren heel opgelucht dat er geen medische hulp aan te pas moest komen (waren toen net bij de gyn geweest om alles te laten nakijken).

Ik was er echt kapot van. Ik ben 3 weken niet gaan werken, niet omdat ik lichamelijk ziek was maar omdat ik mentaal helemaal aan de grond zat. Ik kon alleen maar huilen, weken aan een stuk door. Het zal voor een deel wel door de hormonen komen, maar ik heb me in heel mijn leven nooit zo verdrietig, ellendig, schuldig en bang gevoeld als toen.

Intussen zijn we bijna 4 maanden verder, en ik kan je vertellen dat het langzaamaan beter gaat. Het is echt met ups en downs. In het begin heb je dagelijks huilbuien, daarna nog maar om de 2 dagen, dan wekelijks... en nu voel ik me eigenlijk alleen nog slecht als blijkt dat ik wéér ongesteld ben.

De ongerustheid om niet opnieuw zwanger te worden, en de angst om nog eens zoiets vreselijks te moeten meemaken zullen altijd aanwezig blijven, maar je leert ermee omgaan. Ik hoor van veel mensen dat ze dit pas echt een plek kunnen geven als ze een gezonde baby in hun armen houden.

Dus denk zeker niet dat je abnormaal bent. Miskramen komen véél meer voor dan je denkt (veel mensen praten er nooit over). De een heeft het er al wat moeilijker mee dan de ander, en ook dat is normaal.
Een collega van mij (die al zwanger is als haar man naar haar kijkt) kwam me vertellen dat ze wist wat ik doormaakte omdat zij tussen haar 3de en haar 4de kind ook eens een miskraam gehad had. Zij had absoluut geen moeite met de verwerking en was na een paar dagen alweer aan het werk.

En ik me dan maar slecht voelen omdat ik 3 weken thuis had zitten huilen.... wij hadden allebei een miskraam gehad, maar wel 2 totaal verschillende ervaringen!