Nadat ik gisteren zelf ook een miskraam gehad heb, denk ik dat er veel meiden met verhaal en vragen zitten!!! Vertel je verhaal , hoever je was, je gedachtes. Voor mij even snel (heb hier al een topic) 19 oktober voor een echo na bruin/rood verlies en 24uur buikkrampen! Helaas klopte het hartje nog zachtjes (gehoord en gezien) Het babytje was aan het overlijden!! 20 oktober hele morgen flinke krampen (leken erge weeen in benen rug en buik) Heb mijn vruchtje opgevangen!! Je zag al wel duidelijk dat het niet goed zat. ik was dus 8,2 weken zwanger na 21 maanden geduld.. Ik ben vrij nuchter (raar maar waar) erg realistisch natuurlijk mis ik het zwanger zijn Maar het is de natuur!! Momenteel 1dag later verlies ik ERG veel bloed (elke half uur een nieuw maandverbandje) Ik zie het leven nog steeds als iets moois, en heb volle vertrouwen in een nieuwe zwangerschap!!! Nog een gedichtje voor jullie allemaal De droom is over. Mijn zwangerschap is voorbij. Je bent niet langer een deel van mij. Zo gelukkig als ik was, toen ik wist dat ik je droeg. Z'n verdriet heb ik nu, want je ging veel te vroeg!
Een heel mooi gedicht. Krijg er kippenvel van. Ik zal mijn verhaal er ook even bij zetten: in de eerste ronde gelijk raak kon mijn geluk niet op. Maar vorige week maandag ineens bloedverlies mocht voor n spoed echo naar het ziekenhuis en daar kregen we te horen dat het vruchtje gestopt is met groeien bij 5 a 6 weken terwijl ik er 8 moest zijn. Dus ik moest 1,5 week later terug komen om te kijken of er n wondertje gebeirt is en dat het toch nog gegroeit is of om anders verder te kijken of we n curretage deden. Maar vanaf de woensdag erna rugpijn en dagen erna zware krampen en veel bloedverlies dus ik wist al dat er geen hoopje meer was. En eindelijk afgelopen maandag kwam het vruchtje eruit. En de pijn en bloedverlies werd minder. Nu alleen nog bloedverlies net als een menstruatie. Volgens de gyn normaal,Hebben jullie dat ook of gehad?? En net naar de gyn terug geweest en alles was schoon dus daar ben ik ook wel blij om dat mijn lichaam het zelf heeft gedaan. Over 6 weken nog n keer terug voor n gesprekje is standaard bij hem om nog even na te praten. En we kunnen weer proberen om zwanger te raken maar we doen het even rustig aan. Zo dat was mijn lange verhaal maar lucht wel op om het even hier neer te zetten.
Wens iedereen veel sterkte om het te verwerken ook ik weet helaas wat het is om een miskraam te hebben gehad ik was eindelijk na ruim anderhalf jaar zwanger. Nergens last van maar wel de hele tijd een naar gevoel van als het maar goed gaat. zondag 11 januari jl, had ik wat rugpijn en toen ik naar de wc ging had ik bloedverlies. Gelijk de vk gebeld en we mochten komen ik zou ruim 11 weken zwanger moeten zijn maar het hartje was gestopt met 8 weken en paar dagen naar het ziekenhuis geweest en ons frummeltje is met behulp van medicijnen "geboren". Wilde er zo snel mogelijk "vanaf" zijn maar ja dat gebeurt niet, het liefst hadden ze dat je lichaan dat zelf doet, maar het had al twee weken zo in mijn buik gezeten daarom mocht ik aan de medicijnen. Wat waren we blij na zo;n lange tijd eindelijk zwanger en dan gaat het nog verkeerd, kapot waren we er van nogmaals sterkt met het verwerken
lieve ano.. nu weer hier.. we kletsen wel veel he?? Ik voel me zooow zwakjes.. geestelijk voel ik me goed.. maar lichamelijk ben ik op!! als ik sta voel en zie ik even niets meer.. heb gewoon KOPPIJN van het vele bloedverlies even onsmakelijk.. maar als ik sta.. loopt het eruit.. op de wc.. druipt het eruit alsof ik flinke plas doe.. en doortrekken in 1x?? nope 6x na spoelen.. en dan is het bloed weg!!! Morgen na de dokter toe... slik al ijzer tabletten!!
Heftig he?? gewoon iets in je lichaam.... meid sterkte... fijn dat je ook je verhaal doet!!!! is het voor jou lang geleden????
We kletsen zeker veel hhihihi. Maar lucht mij wel op moet ik zeggen. Ik voel me ook zwakjes hoor. Als ik wat gedaan heb denk ik pfffff ff zitten. Ik vind al dat vele bloedverlies ook eng hoor. Ik verlies nu ook nog bloed af en toe bijna niks en nu weer wat meer is dat normaal???Ik heb ook vanmiddag n inwendige echo gehad wie weet komt het daar door. Weet iemand dat?? Want vanmiddag was het bloedverlies al n heel stuk minder.
mij is verteld na mijn MA's dat ik niet al te veel bloed mocht verliezen( niet meer dan 2 maandverbandjes vol), wanneer dat wel zo was moest ik contact opnemen met de VK. als ik jou was zou ik dus toch even de VK bellen en vragen wat je moet/ kunt doen omdat je er ook niet lekker van bent. beter het zekere voor het onzekere! iedereen heel veel sterkte en als er iemand moet voor een curretage, maak je niet te veel zorgen erover, het valt echt mee. ben nu 2x gecurreteerd en het is mij alles meegevallen. wel erna nog even rust houden...je bent namelijk wel geopereerd! voor de meiden die nu een Mk doormaken, heel veel sterkte! gr laura
Jij heb het zo te lezen een hele mooie plek gegeven!!! ik ben 1x gecurreteerd zonder narcose... met verdoving!!! ook dat is te doen!!!
Het bloedverlies is sinds vandaag al n stuk minder dus denk dat het de goede kant op gaat. Dan kunnen we het eindelijk afsluiten.
ja ik heb het idd een mooie plek gegeven, dat heeft wel even geduurd. toch denk ik dat het gewoon voor ons pure pech is geweest....we gaan gewoon vol frisse moed weer verder, we hebben nog even de tijd. "voordeel" voor mij/ons is dat er geen vruchtje te zien was, alleen een lege vruchtzak, je hebt je dus nog niet kunnen binden aan het kindje. hopelijk is het gauw raak voor ons allemaal en kunnen we van een fijne zwangerschap genieten en van een mooi kindje! gr laura
Bij mij was het afgelopen januari dat ik de miskraam gehad heb, ook tegen mij zeiden ze als ik veel bloed verloor of koorst kreeg moest ik direct bellen met ziekenhuis, omdat ik daar onder behandeling stond voor mijn miskraam. Ik heb ook een paar dagen best gebloed. Zelf heb ik om het te verwerken een hanger gekocht met 2 voetjes voor aan de ketting, later kwam ik toevallig een site tegen op mp en heb een pandora bedel gekocht met de echo erin. Nu is het toch altijd bij me, niet dat ik er niet aan denk, het houd me wel veel bezig. het is wel lekker dat je het af en toe van je af kan praten tegen mensen die het ook meegemaakt hebben, merk toch wel dat mensen die het niet meegemaakt hebben het toch wel moeilijk vinden om er met je over te praten, wat natuurlijk ook wel weer logisch is. sterkte allemaal met verwerken en neem er de tijd voor het is niet niks groetjes Berna
Meiden veel sterkte voor jullie! Het is ook niet niks een mk weet ik uit ervaring... Ik heb vandaag voor de vierde keer een mk gehad. Gelukkig ga ik morgen wel naar de VK toe, hopelijk dat die nog wat voor me kan betekenen.
Wat erg Nynke Jellie...heel veel sterkte... Ik hoop dat je net zo'n lieve vk hebt als ik toen heb gehad. Ze was zo lief, en ook de gynaecoloog die ik toen had, evenals de assistentes; echt zo ontzettend fijn hoe ze met me omgingen. Tussen mijn 2 kinderen in heb ik 3 miskramen gehad, waarvan de 1e mk een 2ling. Hoewel ik nu gezegend ben met mijn 2 kinderen, had ik het er toen erg moeilijk mee dat het me niet gegund was om een 2e kindje te krijgen. Ik vond het moeilijk omdat ik toch een dochtertje had. En de miskramen zelf, je hoort er bijna niemand over hoe dat gaat. Maar het deed zo zeer. De krampen, weeën...uitdrijving...(de nacurretage zonder verdoving...)verschrikkelijk en dan de leegte. Gelukkig had ik wel veel medeleven in mijn omgeving, maar toch kun je je erg eenzaam voelen met dat gevoel van leegte. Ik heb in die periode wat gedichten geschreven. Ook voor de meiden die nu met dit verlies te stellen hebben; heel veel sterkte. Dagdroom juli 03 Zo moeilijk te zeggen Wat ik voel Niet te omschrijven Wat ik bedoel Kon ik maar vertellen Hoe het is Dat gat van binnen De leegte, het gemis Die pijn zo snijdend Van binnen Ik zou niet weten Waar te beginnen Ik weet dat het langzaam Beetje voor beetje beter wordt Maar daarvoor is het nog te kort Nog geen week geleden Een januaridroom zo mooi En nu zijn het alleen Maar tranen die ik verstrooi Dag ukkepuk ga maar Naar je broertjes of zusjes En geef ze van mama Een heleboel kusjes Liefs mama .................................. Tijd voorbij april 04 En weer een maand voorbij Alweer 2 jaar voorbij 15 menstruaties, 17 teleurstellingen Misschien is het voorbij Meid kijk naar de zon JOUW zon! Die schijnt jouw lach Dát ben je niet kwijt Kijk dan, je hebt een prachtmeid De wens voor een 2e Oké dan vaarwel? Want je 1e wens Die is er wel Geen broertje, geen zusje Sorry schat Echt waar lieverd Ik had ze graag voor je gehad ........ Loslaten 9 juni 04 Bijna nacht, het is laat Maar hoe kan ik slapen Als jij me misschien verlaten gaat? Bloed, kramp, pijn in mijn hart De buikpijn wordt erger In mijn hoofd is het zwart Een klein beetje hoop Ik wil het vinden vannacht Omdat ik tegen een muur aanloop En ik zo graag wil dat je op me wacht Blijf bij me,nog een tijdje Lekker veilig in mamas buik Dat we je leren kennen Als je strakjes de wereld induikt Maar ik weet, het zijn hersenspinsels Fantasie en verzinsels Want nu ben je nog bij me Heel eventjes maar Eerdaags ga je me verlaten Dat wil ik niet, maar het is waar Mama weet het, Zo is het vaker gegaan Morgen weten we het zeker Dan laat ik je gaan Liefs mama ........................................ Lamgeslagen, leeggezogen Lege buik, natte ogen
Ik wil hier opzich ook mijn verhaal wel kwijt, het is al even geleden maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. En nu zeker in deze zwangerschap denk ik er zoveel aan dat ik denk dat ik het nu pas aan het verwerken ben. Op onze huwelijksreis naar Isla Margarita werd ik zwanger, niet gepland maar zo ongelofelijk gewenst. Bij thuiskomst had ik die positieve test in mijn handen en was van het ene op het andere moment veranderd, ik werd moeder! Toch sloeg bij mij te twijfel toe, ik voelde dat er iets niet goed zat maar iedereen bleef mij overtuigen dat het puur mijn eigen onzekerheid was. Met een echo van 6,5 week was er niks te zien en werd al voorzichtig verteld dat het wellicht niet goed zou kunnen gaan. En we moesten rond de 8 weken terugkomen voor nog een echo. Met lood in onze schoenen gingen we, maar er zat een kindje met een hartslagje in buik...Iedereen vertelde me zie je wel...En ondanks dat dit positief was durfde ik nog niet helemaal gerust te zijn, iets in mij bleef zeggen dat er iets mis was. Helaas bleek dat te kloppen, ik was bijna 13 weken zwanger toen ik snachts een heel klein beetje bloed verloor. Meteen in paniek de verloskundige gebeld en na lang aandringen mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Helaas was daar geen hartslagje meer te zien, ons kleine ding leefde niet meer. Maandags moest ik terugkomen en mocht kiezen, of wachten op de natuurlijke manier, of vaginale tabletten of een curretage. Ik koos voor de tabletten, helaas begon ik enorm veel bloed te verliezen waarop ik de verlos had gebeld en die bleef aandringen om langs te komen. Op dat moment ging het heel slecht met mij en toen ze binnenkwam schrok ze ook en heeft 112 gebeld omdat ik dik 1,5 liter bloed was verloren in een korte tijd. In het ziekenhuis aangekomen werd ik gecurreteerd want de baby wilde nog even blijven en zat nog in mijn baarmoeder. Toen ik wakker werd op de vercouverkamer hoorde ik een baby huilen...ik dacht dat ik was bevallen maar de zuster hielp me snel uit de droom, het was een ander kindje wat naast mij lag. Ik ben naar huis gegaan nog die dag met een leeg gevoel. Sterre hebben we mee naar huis gekregen en we hebben haar op een mooi plekje begraven. tranen biggelen over mijn wangen nu ik dit hier typ, hoewel ik nu gelukkig zwanger ben van een gezond kindje, gaat er niks voorbij dat ik ook niet aan Sterre moet denken, en elke nacht wens ik haar ook nog weltrusten. Ik weet dat ik het mooiste Sterretje aan de hemel heb en dat ik heel dankbaar mag zijn om nu een gezond kindje in me te mogen dragen. Maar het verdriet en het schuldgevoel naar Sterre blijft. En ondanks dat ik veel dooddoeners naar mijn hoofd heb gekregen, is en blijft Sterre mijn eerste kindje, mijn Sterretje aan de hemel. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en het is al even geleden, het slijt maar verdwijnen doet het nooit. Heel veel sterkte voor jullie gewenst.
Hoi Aura, Nu je zwanger bent (gefeliciteerd overigens) kan ik me heel goed voorstellen dat het verdriet van het verlies naar boven komt. Wat ik nog steeds heel erg bot vind, is dat als je een miskraam krijgt, je op de verlosafdeling terecht komt. Mijn zus heeft haar kindje met 8 maanden zwangerschap verloren. Zij moest gewoon bevallen. Terwijl ze 3 dagen aan het infuus lag, hoorde zij baby's om haar heen huilen, wetende dat zij een dood kindje baren zou...onmenselijk... Toen ik, met hevige bloedingen (ik wist wel al dat ik een miskraam had, omdat de echo de dag ervoor uitwees dat ons ukkie, die net als jij met 7 weken wel een hartslag had, met 12 weken geen hartslag meer had) naar de gyn moest en bleek dat ik nagecurriteerd moest worden, is het zo bitter als je door de afdeling loopt, met kramp en pijn, terwijl er allemaal blijde moeders/zwangere vrouwen in de wachtkamer zitten... En natuurlijk besef ik, dat "het erbij hoort" , maar op zo'n moment is je verdriet te groot om het zo relativerend te zien... Ik heb er nu met vlagen nog pijn van. Meestal kijk ik op mijn miskramen terug als een nare gebeurtenis, maar omdat ik dankbaar ben dat ik 2 gezonde kindjes heb, snijd het niet meer. Maar heel soms, als ik de momenten terug haal, de bloedingen, de echo, het moment dat ik heel even geen krampen had, naar het toilet moest en mijn kleintje verloor (2e mk)....zo ongelooflijk bot in het toilet..... dat mocht niet gebeuren vond ik... ik voelde me zo alleen en zo'n waardeloze "mama" die haar vruchtje zomaar liet gaan. Wat ook heel bijzonder was; mijn dochtertje heeft alledrie de keren, zonder dat ze wist dat ik zwanger was, tegen mijn buik zitten praten. Maar zodra ik een miskraam gehad had...kletste ze ook niet meer. Gelukkig dat ze bij de laatste zwangerschap lekker bleef kletsen; dit gaf mij vertrouwen dat het goed kwam.